Τα υλικά για τη συνταγή της σημερινής εκπομπής είναι:
μεγάλη δόση "πάρτυ στη Βουλιαγμένη" με δυο κουταλιές της σούπας "αντικαπνιστικού νόμου" και λίγες δροσερές σταγόνες "καλοκαιρινές διακοπές".
Συμπαρουσιάζει η Μίλκα από τη κωμόπολη Τουίτερ. Καλή ακρόαση.
______________________Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ η διαφήμιση του τρόμου με τρομάζει Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ η διαφήμιση του τρόμου με τρομάζει Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ η διαφήμιση του τρόμου με τρομάζει Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ η διαφήμιση του τρόμου με τρομάζει Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ η διαφήμιση του τρόμου με τρομάζει Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ η διαφήμιση του τρόμου με τρομάζει Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ η διαφήμιση του τρόμου με τρομάζει Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ η διαφήμιση του τρόμου με τρομάζειη διαφήμ... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Μεταφέρω απο εδώ ένα παλιό ποστ γραμμένο στις 20/11/2006, που διεκδικεί επάξια μια θέση στην επικαιρότητα και μάλιστα όχι μόνο σχετικά με το νόμο περί απελευθέρωσης των ταξί και την απεργία των ταξιτζήδων. Πραγματικά, είναι ένα ζουμερό ποστ, με ζουμερές απόψεις ενός καθημερινού έλληνα ταξιτζή. Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης να συναντάς ευγενικούς και σοφούς ταξιτζήδες.. αν είναι όμως έτσι, η τύχη με ευνοεί σχεδόν κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα ενός ταξί. Μακάρι να διατηρηθεί η ανθρωπιά στο επάγγελμα αυτό, που συχνότατα γίνεται και λειτούργημα. Με την ευκαιρία, σημειώνω ότι το χειρότερο ταξιτζή της ζωής μου τον πέτυχα στο Βέλγιο! Ακόμα φρικάρω με τη συμπεριφορά του σε μια κοπελίτσα που ήμουν τότε... Το παλιό ποστ ξεκινά:Σήμερα το μεσημέρι πέτυχα ένα ταξιτζή, από τον οποίο έμαθα ένα σωρό πράγματα:
1. Ολες οι θρησκείες προτείνουν απολαύσεις μετά θάνατο.
2. Ολοι οι παράδεισοι φροντίζουν για τις απολαύσεις των ανδρών.
3. Σε όλους τους παραδείσους η θέση της γυναίκας είναι υποβαθμισμένη.
4. Το υπόδειγμα της οικογένειας που προβάλλουν πολλές θρησκείες είναι όχι μόνο λάθος αλλά και ποινικά κολάσιμο. Αν π.χ. ένας παιδεραστής παντρευόταν μια ανήλικη κοπελίτσα και μάλιστα έγκυο, χωρίς καν το δικό του παιδί, μάλλον δεν θα τύχαινε της ιδιαίτερης εκτίμησης του κοινωνικού του περίγυρου, πόσο μάλλον να γίνει ιερό πρόσωπο μιας θρησκείας, τόσο αυτός όσο και ολόκληρη η οικογένειά του. Σήμερα, θα ήταν παράδειγμα κατάπτυστο και προς αποφυγήν, ιδιαίτερα από τους εκκλησιαστικούς κύκλους.
5. Οταν δεν έχει καλή οικονομική κατάσταση ο κοσμάκης, πιστεύει σε όνειρα χωρίς να μπαίνει στον κόπο να διαλέξει τα όνειρά του.
6. Οι τράπεζες παίζουν το παιχνίδι των ονείρων, ένα παιχνίδι το οποίο κατέχουν καλά οι θρησκείες, μόνο που οι τράπεζες υπερέχουν επειδή τάζουν συγκεκριμένα πράγματα, όνειρα που έχουν εφαρμογή σε αυτή τη ζωή.
7. Οπότε, αφού το σκορ είναι θρησκεία-τράπεζες 0-1, οι τράπεζες είναι η θρησκεία του μέλλοντος.
8. Το ότι το χρήμα είναι θεός, λέγεται εδώ και χρόνια, το σημαντικό είναι ότι η σχετική μυθολογία αποκτά βάσεις στον καιρό μας.
9. Είναι παράξενο που οι γυναίκες δεν έχουν εξεγερθεί ακόμη για το θέμα του παραδείσου, από όπου σχεδόν αποκλείονται, εκτός αν βρεθούν εκεί ως υπηρετικό προσωπικό.
10. Φαίνεται ότι οι γιαγιούλες που τρέχουν στις εκκλησίες έχουν σαδο-μαζοχιστικές τάσεις.
11. Ο κόσμος των εξαϋλωμένων γυναικών -μοντέλα, κλπ- προϊδεάζει για τα πλάσματα που βρίσκονται στον παράδεισο, ίσως γι αυτό επιδεικνύονται ως πρότυπα γυναικών αγγέλων.
12. Απορίας άξιο είναι το ότι τόσοι άνδρες ιερείς επιθυμούν να πάνε σε ενα τέτοιο παράδεισο, πιθανότατα να είναι εξαιρετικά μουσόφιλοι μια και όλοι οι άγγελοι εικονίζονται να παίζουν διάφορα όργανα.
13. Επίσης, σε άλλους παράδεισους υπάρχουν τα ουρί που είναι πάλι γυναίκες, οπότε πάλι είναι παράξενο να θέλουν μερικές γυναίκες να πάνε εκεί πέρα να συνεχίσουν την καταπιεσμένη ζωή τους, εκτός αν πιστεύουν ότι θα μπουν κατευθείαν στην κουζίνα να ετοιμάζουν τα περίφημα πιλάφια.
Αυτά και άλλα πολλά μου έλεγε ο ταξιτζής και δεν κατάλαβα για πότε έφτασα σπίτι μου! Ηταν πολύ στενοχωρημένος που δεν ήξερε τπτ για κινέζικους ή ινδικούς παραδείσους, με ρώτησε αν ξέρω να του συστήσω κάποιο βιβλίο, δεν ήξερα, του ευχήθηκα «καλή συνέχεια» και κατέβηκα παραζαλισμένη.
Μια φορά, ένα στομάχι επαναστάτησε. Θύμωσε πολύ από τα αχώνευτα πράγματα -φαγητά και ποτά, αλλά και ιδέες και συναισθήματα- που έπεφταν μέσα του και αποφάσισε να δείξει τη δύναμή του. Αρχισε σιγά και σταθερά και ύπουλα να τρώει τον εαυτό του, να τον διαλύει και να τον εξαφανίζει -ήθελε να αυτοκτονήσει, αλλά ήταν πολύ γερό στομάχι και δεν τα κατάφερνε. Κατόπιν, άρχισε να ρίχνει προς τα έξω τα καυστικά υγρά του και να ρουφά τα γειτονικά όργανα. Μετά, να καταβροχθίζει τα διάφορα συστήματα, κυκλοφορικό, νευρικό, πεπτικό. Υστερα, να ξεσκίζει σάρκες και να σπάει κόκκαλα, να τα τσακίζει, να τα κατακερματίζει σε μικρούτσικα κομματάκια. Στο τέλος, αναποδογύρισε όπως ακριβώς ένα γάντι, το μέσα έξω δηλαδή, εκθέτοντας στον αέρα τη χνουδωτή μαλακή και, συνάμα, ανθεκτικότατη επιφάνειά του. Εγινε μια στομαχοχνουδόμπαλα εξαιρετικά ελαστική, που άρχισε να αναπηδά στο έδαφος, να κυλά προς κάθε κατεύθυνση, πότε ψηλά και πότε χαμηλά, προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, και να παίρνει σβάρνα και να καταβροχθίζει ό,τι εύρισκε μπροστά της, με σταθερή προτίμηση τα βάσανα_των_ανθρώπων.
Τί έχει πάθει ο κόσμος κι όλο χάπια καταπίνει; Γιατί γεμίζει χημικά την ύπαρξή του; Χωρίς αιτία, εννοείται, αυτόν σημειώνω, τον χαπάκια, τον χαπακλή, τον χαπακαταβόθρα! Μπαΐλντισα πια, όλο για χάπια διαφημίσεις να λαβαίνω. Σε λίγο θα κυκλοφορεί τελάλης με ντουντούκα, «χάπια!» να σκούζει, αντί «πατάτες!» και «καρπούζια!» και οι κυράδες να προβάλλουν στα μπαλκόνια, να παραγγέλνουν τα μοντέρνα εξ Εσπερίας.
ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΟΚΚΟΣ ΑΜΜΟΥ ΣΤΟ ΜΑΤΙ ΜΟΥ
Εξετάζω τὸ πρόσωπό μου στὸν καθρέπτη
Διακρίνω ἕνα τρίμμα στὸ μάτι μου
Τὸ ξεπλένω καί,
Ἡ τουαλέτα
Τὸ κτίριο
Ἡ γῆ κάτ’ ἀπ’ τὰ πόδια μου, ἐξαφανίζονται.
Βρίσκομαι σ’ ἕνα ἀστραφτερὸ κενὸ
Γυμνὰ ἀνθρώπινα σώματα περπατοῦν στὸν ἀέρα
Ἀνεβαίνουν κατεβαίνουν ἀόρατες κλίμακες
Συναντῶνται συνουσιάζονται.
Δὲν ἔχουν ὀφθαλμούς, εἶναι ἀόμματα
Φαντάζονται ὅτι ἀνοίγουν πόρτες
Ὅτι πιάνουν πράγματα
Ζοῦν μέσ’ τὶς ἀντανακλάσεις τοῦ μυαλοῦ τους.
Μετέωροι βράχοι,
περιμένουν ἀκίνητοι γιὰ αἰῶνες,
πάν’ ἀπ’ τὴν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας
Τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ πέσουν, τὰ μάτια θ’ ἀνοίξουν.
Κόσμος είναι μια σταγόνα σάλιο στον ουρανίσκο μου
Γλείφω τον καθρέπτη προσεκτικά
Διακρίνω μια γεύση χαλκού
Τον ξεπλένω και,
Ο νιπτήρας
Το λουτρό
Το ταβάνι πάνω απ' το κεφάλι μου, εξατμίζονται.
Χάνομαι σ'ένα μαυριδερό ζουμί
Πτηνά με ανθρώπινα σώματα πετούν στο υγρό
Επιπλέουν βουλιάζουν αόρατες κλίκες
Συγκρούονται απωθούνται.
Δεν έχουν φτερά, είναι άπτερα
Φαντάζονται ότι κάνουν βόλτες
Οτι κάνουν θαύματα
Πεθαίνουν έξω από το μυαλό τους.
Μετέωροι δράκοι
Περιμένουν ακίνητοι για αιώνες,
Μέσ' στις στοές των μεταλλείων χαλκού
Τη στιγμή που θα βγούν, ο ουρανίσκος μου θα καθαρίσει.
Ο Νικόλαος Θεολόγου ήταν ο πρώτος Έλληνας που σχεδίασε και κατασκεύασε επιβατικό αυτοκίνητο. Επιστρέφοντας από την Αμερική, όπου εργαζόταν ως μηχανικός αυτοκινήτων, ίδρυσε το 1916 την ομώνυμη εταιρεία.
Η Attica ήταν μια από τις εταιρείες που δημιουργήθηκαν από τη Βιοπλαστίκ ΑΕ του Γιώργου Δημητριάδη. Το 1958 σχεδίασε το μοντέλο «505», ο φόρος όμως για τα τετράτροχα αυτοκίνητα μπλόκαρε την παραγωγή του. Το 1963 άρχισε την παραγωγή του «200», το οποίο βασιζόταν στο γερμανικό Fuldamobil. Οι διάφορες εκδόσεις έφεραν κινητήρες της ILO, της Sachs και της Heinkel, όλοι 200 κ.εκ.
Η Enfield Automotive Ltd, με έδρα το Λονδίνο, ειδικευόταν στη σχεδίαση και κατασκευή ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Το 1972 εξαγοράστηκε από τους αδελφούς Γουλανδρή, οι οποίοι τη μετονόμασαν σε «Enfield-Neorion» και μετέφεραν τη γραμμή παραγωγής στη Σύρο, όπου βρίσκονταν οι εγκαταστάσεις των Ναυπηγείων Νεωρίου.
Ένα από τα μοντέλα που δέχτηκαν τις σχεδιαστικές... επεμβάσεις του Γιώργου Μιχαήλ ήταν το Ε 8000. Επρόκειτο για ηλεκτρικό αυτοκίνητο πόλης, με αυτονομία γύρω στα 110-130 χλμ. και τελική ταχύτητα 65 χλμ./ώρα. Παρήχθησαν όμως ελάχιστα κομμάτια, γεγονός που οφειλόταν στη σχετικά υψηλή τιμή του και στο φορολογικό «σκόπελο» τον οποίο έπρεπε να αποφύγουν τα ηλεκτροκίνητα οχήματα.Με έδρα την Αθήνα, η Pan-Car άρχισε το 1977 την παραγωγή του Buggy, που δανειζόταν σασί και μηχανικά μέρη από τη Volkwagen. Το 1992 παρουσίασε την πρότασή της στα οχήματα εκτός δρόμου, με το όνομα «Ερμής». Η παραγωγή του δεν προχώρησε και η εταιρεία σταμάτησε να λειτουργεί δύο χρόνια αργότερα.
κλπ κλπ πολύ ενδιαφέροντα
[...] Η μάρκα «ΜΕΒΕΑ», κυρίως σε καρότσες μικρών φορτηγών (τρικύκλων), αλλά και πάνω σε πολλά χαριτωμένα οχήματα, έγινε ένα χαρακτηριστικό του ελληνικού δρόμου. Η μάρκα αυτή συνδυάστηκε αναπόσπαστα με όποιο σχεδόν μικρό τροχοφόρο κυκλοφορούσε, και χαρακτήρισε τα φορτηγάκια, όπως η «ATTICA» τα τρίκυκλα επιβατικά αυτοκίνητα. Στα δύο εργοστάσια της εταιρείας, λίγο έξω από την Αθήνα, (στο 23ο χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας) απασχολούνταν το 1975, 250 άτομα.
Από την ιδιαίτερα επιτυχημένη δραστηριότητα κατασκευής τρικύκλων φορτηγών, μοτοποδηλάτων (τομέας όπου η ΜΕΒΕΑ κυριάρχησε στην αγορά) προέκυψε και η πρώτη «κρούση» της εταιρείας στην παραγωγή επιβατικών αυτοκινήτων. Μια έκδοση τρίκυκλου μοτοποδηλάτου σε μορφή επιβατικού, ελαφρού ταξί (BINGO) παρήχθη στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, κυρίως για εξαγωγές στην Ασία και αποτελεί την πιο άγνωστη ίσως ιστορία επιτυχίας της ελληνικής εταιρείας.
Η ΜΕΒΕΑ συνεργάστηκε με γνωστούς ξένους κατασκευαστές, παράγοντας μοντέλα τους κάτω από άδεια ή χρησιμοποιώντας εξαρτήματά τους στις δικές της κατασκευές. Ο βασικός συνεργάτης για τα μικρότερα οχήματα και δίκυκλα ήταν η δυτικογερμανική ZUNDAPP, ενώ για τα μεγαλύτερα (αυτοκίνητα, τρίκυκλα μεγαλύτερα φορτηγά) ήταν η βρετανική RELIANT. Η συνεργασία με την τελευταία έδωσε πολλά ενδιαφέροντα δείγματα. Η ΜΕΒΕΑ παρήγαγε το τρίκυκλο φορτηγό TW9, με το οποίο ανταγωνίστηκε τα μεγάλα ελληνικά τρίκυκλα φορτηγά με μέτρια όμως αποτελέσματα, όπως και το επιβατικό τρίκυκλο ROBIN.
[...]
Το 1977, η ΜΕΒΕΑ παρουσίασε μια πολύ εξελιγμένη δική της δημιουργία, το φορτηγάκι μοτοποδήλατο «206», ένα εξαιρετικά καλοσχεδιασμένο και μοντέρνο όχημα που έκανε τα ανταγωνιστικά PIAGGIO να μοιάζουν αρχαία σε σύγκριση με εκείνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν το 1983 στα πλαίσια γενικής κρίσης της εταιρείας σταμάτησε και η παραγωγή του «206», το όχημα άρχισε να κατασκευάζει, κάτω από άδεια, μια άλλη εταιρεία, η «ZUNDAPP ΕΛΛΑΣ», με έδρα την Καρδίτσα. Μια άλλη σημαντική δραστηριότητα της εταιρείας, ήταν και η κατασκευή κινητήρων δικύκλων από το 1967 με το όνομα «ΜΕΒΕΜΙ», τεχνολογίας της ιταλικής MINARELLI (για την παραγωγή των οποίων δημιουργήθηκε θυγατρική εταιρεία) που χρησιμοποιούνταν από την ίδια και εξάγονταν κυρίως στο Ιράν. Η ελληνική εταιρεία αντιμετώπισε προβλήματα - όπως και άλλες εταιρείες στον κόσμο με σχετικές δραστηριότητες – όταν στη χώρα αυτή ξέσπασε το ΄79 επανάσταση, με αποτέλεσμα να ακυρωθούν παραγγελίες που είχαν γίνει από το Ιράν.
Όπως ήδη αναφέρθηκε, από την αρχή της δεκαετίας του ΄80 η ΜΕΒΕΑ αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα που ανέστειλαν πολλές δραστηριότητες της. Τα προβλήματα αυτά είχαν να κάνουν με τις γενικότερες συνθήκες της αγοράς, οδηγώντας τελικά στην παύση της λειτουργίας και αυτής της ιστορικής αθηναϊκής εταιρείας, ιδρυμένης το 1960, η οποία κατασκεύασε κυριολεκτικά κάθε είδος οχήματος.
[...]
Ο Paco de Lucia ζωντανεύει την κιθάρα του με μια ρούμπα αλλιώτικη απ' τις άλλες και η μορφή του, στιβαρή και τρυφερά προσηλωμένη, δείχνει καθαρά πως πρόκειται για έναν άγγελο που μας έκανε τη χάρη να βρεθεί στη γη. Εντωμεταξύ, στη Λιλιπούπολη βρέχει καταρρακτωδώς και το σπίτι μπορεί να λιώσει, όπως φοβάται ο Παπαγάλος -της Πιπινέζας, αυτός.//Όσο οι άνθρωποι που είναι γεμάτοι από τον εαυτό τους, δεν μπορούν να είναι καλοί, άλλο τόσο δεν μπορούν να είναι διορατικοί. Ο Νάρκισσος δεν μπορεί να δει τον εαυτό του όπως πραγματικά είναι, ούτε να γνωρίσει τους άλλους. Το είδωλό του δημιουργεί ένα προπέτασμα ανάμεσα στον κόσμο και τον εαυτό του. Ανάμεσα στον ίδιο και τον εαυτό του.//
//Τα σ΄αγαπώ που ψελλίζουν χάνονται στους ελέγχους διαβατηρίων παρέα με τα αγάπησέ με. Δεν τα παίρνουν μαζί τους ποτέ στα μικροσκοπικά τους ταξίδια, τα αφήνουν και περιμένουν στωικά να γυρίσουν προυπαντώντας όλες τους τις επιστροφές. Εκείνοι, γαντζώνονται στη στιγμή. Ό,τι τραγούδι κι αν ακούσουν αντέχουν μόνο να νοσταλγούν. Ζουν στη χώρα με το παράξενο όνομα πρέπει, και στο κομοδίνο τους είναι στοιβαγμένες χίλιες δικαιολογίες που κατασκευάζουν μέσα στο σκοτάδι για να βγάλουν κι αυτή τη νύχτα. Το πρωί στολίζονται τα καθωσπρέπει τους ρούχα, παίρνουν ένα τεράστιο άκαρδο σχήμα και μοιάζουν άτρωτοι. Σχεδόν τίποτα δε μπορεί να αγγίξει φαινομενικά τα μουδιασμένα κεφάλια τους. Λες και κατάπιαν τσιμέντο, μιλάνε σιγά, με μισοτελειωμένες φράσεις και χτίζουν ανάμεσα στα όργανά τους παγίδες για τους περαστικούς. Ο δρόμος που φτάνει στο σπίτι τους δεν έχει έξοδο επείγουσας διαφυγής και πανηγυρικά μόνοι, μεγαλώνουν βιαστικά. Είναι γιατί ποτέ δεν έχουν διασχίσει το πιο επικίνδυνο μέρος του κόσμου για χάρη κάποιου, δεν του έχουν πει φίλα με μόνο ρε κι αυτό μου φτάνει. Σκάβουν συνέχεια ένα βαθύ σκοτεινό λαγούμι και με τη σιγουριά της κρυψώνας τους, παριστάνουν το τουφέκι.//
O Albert Allick 'Al' Bowlly, υπήρξε δημοφιλής βρετανός τραγουδιστής τζαζ (7 Ιανουαρίου 1899 - 17 Απριλίου 1941). Κατά τη διάρκεια της σχετικά σύντομης καριέρας του, τη μαγική δεκαετία του '30, (1927-1941) ηχογράφησε περισσότερους από 1.000 δίσκους. Ο Bowlly γεννήθηκε στη Μοζαμβίκη από γονείς με ελληνική και λιβανέζικη καταγωγή, κατά τη διάρκεια της μετακίνησής τους από Αυστραλία σε Νότια Αφρική. Μεγάλωσε στο Γιοχάνεσμπουργκ. Σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της από αέρος επίθεσης των ναζί στο Λονδίνο, από έκρηξη νάρκης που έπεσε με αλεξίπτωτο έξω από το διαμέρισμά του στην οδό Jermyn Street. 
Δεν υπήρξε καμμιά προειδοποίηση για ό,τι έμελλε να συμβεί εκείνο το φθινοπωριάτικο μεσημεράκι. Κανένα μετεωρολογικό δελτίο δεν το είχε αναφέρει. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι παράγοντες του καθεστώτος, ήταν κλεισμένοι στα γραφεία τους απασχολημένοι να ανακαλύψουν τις βλάβες που εμπόδιζαν τη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών και των on-line συνδέσεων του πλανήτη. Τίποτα δεν λειτουργούσε από νωρίς το πρωί κι έτσι οι απλοί άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια και τα γραφεία τους για μια βολτίτσα.
01
02
O Jaime Roldós Aguilera (Χάιμε Ρολντός Αγκιλέρα, 6/11/1940-24/5/1981) σκοτώθηκε πριν συμπληρώσει δυο χρόνια στην προεδρία του Εκουαδόρ και ένα εξάμηνο πριν γιορτάσει γενέθλια για τα 41 του χρόνια, σε ένα αμφιλεγόμενο αεροπορικό δυστύχημα. ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ (του Σ.ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ) from babis tziolias on Vimeo.
Θεός σχωρέστον, απόθανε κι άφησε χήρα ξενοδουλεύτρα και δυο ανυπεράσπιστα ορφανά, επιστήμονες διορισμένους, άνω των τριανταπέντε. Κηπουρός στο Δήμο ή κάτι ανάλογο που δεν απαιτεί πολλές παρουσίες στην "υπηρεσία", την έβγαζε στα καφενεία ψαρεύοντας. Τί ψαρεύει κανείς στα καφενεία; Ψήφους, φυσικά. Είχε βολέψει κόσμο και κοσμάκη, να μη βόλευε τα παιδιά; Ημαρτον και να πέσει φωτιά να με κάψει αν πω ότι δεν ήταν καλός άνθρωπος. Ενας άγγελος ήταν. Με το χαμόγελο και το τσιγαράκι στα χείλη, απόθανε μόλις το απαγόρεψε το κόμμα του. Εσκασε ο άνθρωπος από τον καημό του, έτσι έλεγε η χήρα. Βέρος οπαδός από στόφφα, τό'κοψε, δεν κάπνιζε ούτε μέσ' στο σπίτι κι ένα βραδάκι -τσάφ!- έσκασε. Πλήρης ημερών επήγε, μη νομίσεις, λίγο πάνω απ' τα ογδόντα, γερός σε όλη τη ζωούλα του, ούτε με ασπιρίνη δεν είχε επιβαρύνει το Ταμείο. Ταύρος λέμε. 
Μια φορά, ήταν ένας διεφθαρμένος γέρος, ένας σκατόγερος που λένε, που είχε βάλει στο μάτι μια ζουμερή νταρντάνα. Ηθελε να την κατακτήσει -με όλη τη σημασία της λέξης- ελπίζοντας να ξαναβρεί το χαμένο του σφρίγος. Η νταρντάνα είχε μπόλικες κόρες, η μια καλύτερη και ομορφότερη από την άλλη, περίπου 27 αν θυμάμαι καλά. Θέλοντας να γλιτώσει από τα σάλια του αηδιαστικού ραμολιμέντου, δεν δίστασε να προωθήσει στην πορνεία μια από τις πανέμορφες κόρες της, την πιο τσαχπίνα, θεωρώντας ότι έτσι θα γλίτωνε τον εαυτό της και τις υπόλοιπες κόρες που φαινόντουσαν πιο φρόνιμες και σωστές. Του γέρου τού καλάρεσε η μικρά και άρχισε αμέσως να τη γυροφέρνει φλερτάροντας με το γνωστό τρόπο, λέγοντας ψέμματα δηλαδή. Χρησιμοποιούσε τη γλώσσα των επίδοξων εραστών, ωραιοποιώντας κοινές λέξεις, διανθίζοντας με σαχλά και παιδαριώδη νοήματα τα λόγια του. 
Ολόκληρο το Νομοσχέδιο βρίσκεται εδώ σε αρχείο pdf.
Tο απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, την ώρα που αστυνομικοί και παρακρατικοί λυσσομανούν σε βάρος των διαδηλωτών, ο Ευάγγελος Βενιζέλος προσκαλεί μέσω Twitter ως εξής: 
Μάθετε τα πάντα για τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η Ελλάδα: στο www.radio9.gr
Φαντάσου τις χώρες της Δύσης (στη συνέχεια Ευρωπέος) σαν έναν ώριμο άνδρα και τις αγορές (στη συνέχεια Αγορά) σαν μια απαιτητική νεαρή γυναίκα. Ο καημένος ο Ευρωπέος, μάταια κάνει ό,τι μπορεί για να ικανοποιήσει τις ορμές της Αγοράς. Η γυναίκα είναι λυσσασμένη, όλο ζητάει και ζητάει το ακατόρθωτο. «Τί ήθελα κι έμπλεξα μαζί της», σκέφτεται ο πρώην σοβαρός κύριος, βάζει την τρόικά του να λειτουργήσει (μπορείς να φανταστείς ποια είναι η τρόικα), εκείνη όλο τα μπουρδουκλώνει, είναι αδύνατο να πετύχει κάτι, άσε που κανείς δεν ξεχωρίζει ποιο μέλος της είναι από τα τρία το μακρύτερο. Από αποτυχία σε αποτυχία, από πτώχευση σε πτώχευση, αδύνατον να εξυπηρετήσει ο Ευρωπέος την Αγορά, μένουν κι οι δυο τους δυστυχισμένοι. Η διεύρυνση δεν είναι ποτέ αρκετή, όσα εφαρμοστικά μέτρα και να παρθούν. 
