ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΤΑΛΑΡΑ ΤΑ ΛΕΝΕ ΤΑΛΑΡΑ
Α’
ΟΝΤΙΣ έπλασε ο Θειός την Οικουμένη,
το Ληξούρι, και τόσους άλλους τόπους,
είπε στο νου του: Ά! τώρα δε μου μένει
πάρι να πλάσω, γε μου, και τσ' αθρώπους».
Κι εκεί που κράταε τον Αδάμ στερνόνε,
του 'πε : «Συ να 'σαι, Αδάμ, το ζώ' τω ζώνε!
«Ήγουν, να 'σαι καλύτερος απ' όλα,
να 'χεις το γάιδαρο από κάτουθέ σου,
να θρέφεσαι μπαρμπούνι και τριόλα,
να 'ναι οι λαγκάδες όλες εδικές σου·
Οι σκύλοι ταπεινοί να σε υπακούνε,
και για σένανε οι κότες να γεννούνε».
«Βάνω στην εξουσία σου τα σπανάκια,
αν θέλεις να τα κάνεις τσιγαρίδι·
για σένανε φυτεύω ραπανάκια,
εσύ να τρως το μήλο και το απίδι.
Όλα ναν τα 'χεις χώρις να κοπιάζεις,
και σ' αγαπάω πολύ, γιατί μου μοιάζεις»
«Σου χτιώ στο περιβόλι μου παλάτι
μ' όσα καλά η θεία μου Πρόνοια δίνει·
και να τρως το καλύτερο κομμάτι
χώρις να σου στοιχίζει ένα φαρδίνι.
Μα έτσι κιόλα ζητώ σου, κυρ Αδάμ μου,
να μη 'γγίξεις ποτέ τα τάλαρά μου !»
«Είν' το ξύλο της γνώσεως τα χρήματα,
κι όποιος τα 'χει, έχει γνώσι, είν' προκομμένος,
όμορφος, έχει χίλια προτερήματα,
είναι απ' όλον τον κόσμο παινεμένος,
παντού επιθυμητός... μα είν' και φαρμάκι
που κάνουν την ψυχή πηλό οχ τ' αυλάκι».
«Μην τ' αγγίξτε, γιατί θε να γνωρίσετε
το βουλιασμό της αθωότητός σας,
και πλέον δε θα μπορέσετε να ζήσετε
ευτυχισμένοι στον παράδεισό σας.
Τα 'φτιασ' ο Διάολος, κι είναι διαολεμένα.
Άστε τα εκεί. Του τα' χω αμαχεμενα»1.
Β’
Ένα όμορφο και πλούσιο περιβόλι
είχε τότες ο Θειος εις την Ασία,
και για να μην εμπαίνουνε οι διαόλοι
να κάνουνε στα λάχανα ζημία,
μες στσι φράχτες εκεί τσι καλαμένιες
είχε στημένες τσάκες σιδερένιες.
Μα, καθώς ως και τώρα συνεβαίνει,
εκεί που στηούμε τσάκες για ποντίκια,
που πιάνεται ένα, κι άλλο πάλε μπαίνει,
γιατί μποδιέται η τσάκα στα χαλίκια –
έτσι και τότε, εμπαίνανε οι διαόλοι
κι αφανίζανε το μαύρο περιβόλι.
Μια μέρα που ο Αδάμ κι η αρχόντισσά του
εμετριόντανε ποιός είναι ψηλότερος,
στα πόδια ορθοί, σε μια μηλιά αποκάτου,
και καθένας τους ήτανε ευθυμότερος
εις την ευτυχισμένη μοναξιά τους —
να! κι ένας Διαολάκης ομπροστά τους !
—«Αδέλφια, λέει, καλώς τα κουβεντιάζετε!
ω, ευτυχισμένοι που είστεν' εδώ - πέρα
σε τόσες ηδονές! Μα δε δουλιάζετε......»
.......................................
.......................................
.......................................
Εκάκιωσε τ' αντρόυνο κι εσκληρήθηκε
για του Διαόλου την άταχτη πράξη·
κι όλη κόκκινη η Εύα του απεκρίθηκε:
—«Γαϊδαράτσε, ποιός σώδειξε την τάξη
να μπαίνεις δίχως άδεια κούτρα-κούτρα;
Μ' ένα παπούτσι σώπρεπε στα μούτρα!»
—«Συμπάθειο, λέει ο Διάολος, Κυρά μου,
γιατί δεν ήλθα με κακό σκοπό...
Διαβάτης είμαι· πηαίνω στη δουλειά μου
και βαστάω πραματείες και πουλώ».
Μόνε σαν άκουσ' η Εύα πραματείες,
τώκαμε μια χιλιάδα ευχαριστίες.
Είναι αλαφρά, λιγόμυαλη η γυναίκα,
και πολύ τής αρέσουν τα στολίδια,
και μόλις από χίλιες βρίσκεις δέκα
να μην έχουν του αντρός τους αντικλείδια,
να παίρνουν ομορφάμορφα παράδες,
να τσι ξοδεύουνε στσι πραματευτάδες.
Εγώ όμως δεν το παίρνω στην ψυχή μου
πώς η Εύα είχε αντικλείδι κι ετρυπούλευε2.
Το λέν' οι ιστορικοί μας, ακροατή μου,
και λένε πως ο Διάολος τη συβούλευε,
και πως μετατρεμμένος εις σε φίδι
της επήγε μια μέρα το αντικλείδι.
Βέβαια που έπειτ' από τόσους αιώνες
οπού εφτιάστηκε ο Κόσμος, δε μπορεί
να γνωρίζουμε αν είναι απατεώνες
ή αν λένε την αλήθεια οι Ιστορικοί.
Μ' από τις τωρινές γυναίκες κρίνει
κανείς, ομπρός - οπίσω και για κείνη.
Ως τόσο ο Διάολος άνοιξε τσι κόφφες
κι έβγαινε όσα στολίζουν τσι Κυράδες —
μεταξωτά, μπατίστες, κρεπά, στόφες,
βελέτες, μπλόντες, ομπρελέτες, μποάδες...
Κι η Εύα που τα 'βλεπε, έτρεμε η καρδιά της,
και σα Χριστέ της3 να 'ναι όλα δικά της!
Σε μι' άλλη κόφα είχε όμορφα διαμάντια,
πουλιό όμορφα, δεμένα στο Παρίσι,
και χωριστά σ' άλλο κουτί μπριλάντια
κυματερά σαν το νερό στη βρύση.
Κι η Εύα, όντις τάειδε, σκούζει: «Ω, γε! τα θέλω!
τα θέλω, μόνε πλήρωνε, Αδαμιέλο!»
Ο Διάολος, ως κι εκειός τον παρακίνα·
κι ο Αδάμ δεν είχε, κι έσφιγγε τσι πλάτες.
Μα η Εύα κλαίοντας τώλεγε: «Μ' ευκείνα
με περνάς πάντα! Πρόφασες μονάτες.
Πάρε τα, Αδάμ μου... πάρε τα μπιστιού...4
Τον Άγουστο5 πλερώνεις... μιού... μιού...μιού...
Τα δάκρυα εκειά της Εύας εσουρώνανε6
μες στην καρδιά του Αδάμ και τον ανοίγανε·
που, ζαχαροφτιασμένος, τον ελυώνανε,
τον εστενοχωρούσανε, τον πνίγανε.
Και λέει: «Κακό που μου 'ρτε του φτωχού!
Ας γένει, γε μου, ετούτο το μπιστιού».
Το μπιστιού έγινε κιόλες, κι εμετρήθηκε
και τούτο μεταξύ στα εφτά μυστήρια,
γιατί από την ημέρα που το εντύθηκε,
άκουε πίσωθ' ο Αδάμ κλαμπανιστήρια,
σαν του σκύλου, όντις τώχουν τα παιδιά
λάτινο αγγειό δεμένο στην ορά.
Γ’
Μα ήλθε κι ο Άγουστος, που 'ταν η διορία,
κι ήλθε κι ο Διάολος στον Αδάμ μαζί του.
Μα ο Άγουστος σε μεγάλη δυστυχία,
κι ο Διάολος ζητάει την πληρωμή του.
Για πρώτη φορά τότε εκειός ο Διάολος
εφάνηκε του Αδάμ αισθητός Διάολος.
Κράζει την Εύα κι αρχινάει τη γκρίνα·
κι εγκρίνιαζε τ' αντρόυνο ανάμεσό του
κι ετρωγότουν πουλιό πάρι ένα μήνα —
όντις διαλέει καιρό για το σκοπό του
ο Διάολος, κι αλλάζοντας μορφή,
ήλθε κι ηύρε την Εύα μοναχή.
— «Εύα μου, λέει, σε βλέπω πικραμένη,
και με λυπάει πολύ, που ο Θεός το ξέρει,
γιατί ως κι εσύ 'σαι καλομαθημένη
κι ήθελες πάντα τάλαρα στο χέρι.
Μα υπομονή, Κυρά μου, και θυμήσου
πως εις τη χρεία δεν είσαι μοναχή σου».
«Είν' τόσοι που περσότερο από σε
έχουνε χρεία στον κόσμο για 'να – γι' άλλο,
και που ούτε σ' όνειρο είδανε ποτέ
το πλούτι το δικό σας το μεγάλο.
Μα ο άντρας σου δε θέλει να ξοδέει...
Κάνει καλά... είναι φρόνιμος... σωρεύει...
—«Πλούτι! λέ' η Εύα· όξω κι α μου λες
για 'κειά που ο Θειός βασταίνει κλειδωμένα,
Μα εκείνα είναι δικά του». — «Μπα! ντροπές!
ο Διάολος λέει, «εκείνα είναι για σένα·
ούτε ο Θειος είπε διαφορετικά,
μόνε τον καταλάβετε κακά».
«Ο Θειός δεν έχει χρειά για παράδες,
κι είστενε σ' ένα σφάλμα μεγαλότατο,
μόνε α θέλεις να εβγείς οχ τσου μπελιάδες,
είναι το μέσος, Εύα μου, ευκολότατο.
Να! το κλειδί! Τρέχα, έπαρε όλα κείνα
που σου χρειάζουνται, να πάψει η γκρίνα».
Δ’
Κι έτσι εκλεφτήκαν του Θεού οι παράδες,
κι η Εύα κάνει την πρώτη αμαρτία,
δε θυμώμαι σε πόσες κατοστάδες.
Και το δέχτηκι' ο Αδάμ, γιατ' είχε χρεία.
Μα ένα έργο τόσο αχρείο και κακόποιο
ο Θειός το εκοίτα με το τελεσκόπιο.
Σημαίνει με θυμό το καμπανέλι,
κι έρχουνται ευθυς εμπρός ξεσκουφωμένοι
Μικέλης και Γαβρίλης, δυο Αγγέλοι,
που' ναι στον Ουρανό συνηθισμένοι
να κάνουνε με τέσσερα πηδήματα
τα πουλιό μακρυνότερα θελήματα.
—«Φέρτε, λέει, το Διάολο, Άγγελοί μου...
Μα όχι, όχι· αφήσετε και πααίνω εγώ
έπειτα, να του δείξω την οργή μου!
Κι ωστόσο, μια φορά κι είστεν' εδώ,
προβατείτε να ιδείτε μια δουλειά,
για να σας βάλω καταμαρτυριά» 7.
Τους φέρνει και τους δυο στο περιβόλι,
και φθάνοντας ομπρός στου Αδάμ το σπίτι,
φωνάζει δυνατά και βγαίνουν όλοι.
Και πιάνει τον Αδάμ από τη μύτη:
—«Εδώθε, λέει, σε σέρνει το βελέσι·
Γάιδαρε! Μασκαρά! Έτσι σ' αρέσει!»
«Και συ, Εύα, είν' τούτες όμορφες δουλειές;
Έτσι οι γυναίκες κάνουνε Άη Γιάννη;8
Μα, μα τ' Δραπανιώτισσα, μωρές,
θε να σας διώξω δώθε. Ας είναι... — φτάνει».
Τα 'χασε η Εύα, εσβήστηκε, εσκοτίστηκε,
κι' οχ την πολλή τρομάρα εκατουρήστηκε.
Ως τόσο, ο Διάολος ήτανε φευγάτος,
κι επήαινε τραγουδώντας τα - λα - ρα.
κι ο Άδης ανάβλυαζε, χαρά γιομάτος,
κι ετραγούδα όλη μέρα: τα- λα- ρα!
Κι από 'κειό το τραγούδι τα, λα, ρα,
είπαν του εγκλήματος το σώμα: Τάλαρα!
† ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ
________________________________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ φράσεων και ιδιωτισμών του ποιήματος:
Α’
ΟΝΤΙΣ έπλασε ο Θειός την Οικουμένη,
το Ληξούρι, και τόσους άλλους τόπους,
είπε στο νου του: Ά! τώρα δε μου μένει
πάρι να πλάσω, γε μου, και τσ' αθρώπους».
Κι εκεί που κράταε τον Αδάμ στερνόνε,
του 'πε : «Συ να 'σαι, Αδάμ, το ζώ' τω ζώνε!
«Ήγουν, να 'σαι καλύτερος απ' όλα,
να 'χεις το γάιδαρο από κάτουθέ σου,
να θρέφεσαι μπαρμπούνι και τριόλα,
να 'ναι οι λαγκάδες όλες εδικές σου·
Οι σκύλοι ταπεινοί να σε υπακούνε,
και για σένανε οι κότες να γεννούνε».
«Βάνω στην εξουσία σου τα σπανάκια,
αν θέλεις να τα κάνεις τσιγαρίδι·
για σένανε φυτεύω ραπανάκια,
εσύ να τρως το μήλο και το απίδι.
Όλα ναν τα 'χεις χώρις να κοπιάζεις,
και σ' αγαπάω πολύ, γιατί μου μοιάζεις»
«Σου χτιώ στο περιβόλι μου παλάτι
μ' όσα καλά η θεία μου Πρόνοια δίνει·
και να τρως το καλύτερο κομμάτι
χώρις να σου στοιχίζει ένα φαρδίνι.
Μα έτσι κιόλα ζητώ σου, κυρ Αδάμ μου,
να μη 'γγίξεις ποτέ τα τάλαρά μου !»
«Είν' το ξύλο της γνώσεως τα χρήματα,
κι όποιος τα 'χει, έχει γνώσι, είν' προκομμένος,
όμορφος, έχει χίλια προτερήματα,
είναι απ' όλον τον κόσμο παινεμένος,
παντού επιθυμητός... μα είν' και φαρμάκι
που κάνουν την ψυχή πηλό οχ τ' αυλάκι».
«Μην τ' αγγίξτε, γιατί θε να γνωρίσετε
το βουλιασμό της αθωότητός σας,
και πλέον δε θα μπορέσετε να ζήσετε
ευτυχισμένοι στον παράδεισό σας.
Τα 'φτιασ' ο Διάολος, κι είναι διαολεμένα.
Άστε τα εκεί. Του τα' χω αμαχεμενα»1.
Β’
Ένα όμορφο και πλούσιο περιβόλι
είχε τότες ο Θειος εις την Ασία,
και για να μην εμπαίνουνε οι διαόλοι
να κάνουνε στα λάχανα ζημία,
μες στσι φράχτες εκεί τσι καλαμένιες
είχε στημένες τσάκες σιδερένιες.
Μα, καθώς ως και τώρα συνεβαίνει,
εκεί που στηούμε τσάκες για ποντίκια,
που πιάνεται ένα, κι άλλο πάλε μπαίνει,
γιατί μποδιέται η τσάκα στα χαλίκια –
έτσι και τότε, εμπαίνανε οι διαόλοι
κι αφανίζανε το μαύρο περιβόλι.
Μια μέρα που ο Αδάμ κι η αρχόντισσά του
εμετριόντανε ποιός είναι ψηλότερος,
στα πόδια ορθοί, σε μια μηλιά αποκάτου,
και καθένας τους ήτανε ευθυμότερος
εις την ευτυχισμένη μοναξιά τους —
να! κι ένας Διαολάκης ομπροστά τους !
—«Αδέλφια, λέει, καλώς τα κουβεντιάζετε!
ω, ευτυχισμένοι που είστεν' εδώ - πέρα
σε τόσες ηδονές! Μα δε δουλιάζετε......»
.......................................
.......................................
.......................................
Εκάκιωσε τ' αντρόυνο κι εσκληρήθηκε
για του Διαόλου την άταχτη πράξη·
κι όλη κόκκινη η Εύα του απεκρίθηκε:
—«Γαϊδαράτσε, ποιός σώδειξε την τάξη
να μπαίνεις δίχως άδεια κούτρα-κούτρα;
Μ' ένα παπούτσι σώπρεπε στα μούτρα!»
—«Συμπάθειο, λέει ο Διάολος, Κυρά μου,
γιατί δεν ήλθα με κακό σκοπό...
Διαβάτης είμαι· πηαίνω στη δουλειά μου
και βαστάω πραματείες και πουλώ».
Μόνε σαν άκουσ' η Εύα πραματείες,
τώκαμε μια χιλιάδα ευχαριστίες.
Είναι αλαφρά, λιγόμυαλη η γυναίκα,
και πολύ τής αρέσουν τα στολίδια,
και μόλις από χίλιες βρίσκεις δέκα
να μην έχουν του αντρός τους αντικλείδια,
να παίρνουν ομορφάμορφα παράδες,
να τσι ξοδεύουνε στσι πραματευτάδες.
Εγώ όμως δεν το παίρνω στην ψυχή μου
πώς η Εύα είχε αντικλείδι κι ετρυπούλευε2.
Το λέν' οι ιστορικοί μας, ακροατή μου,
και λένε πως ο Διάολος τη συβούλευε,
και πως μετατρεμμένος εις σε φίδι
της επήγε μια μέρα το αντικλείδι.
Βέβαια που έπειτ' από τόσους αιώνες
οπού εφτιάστηκε ο Κόσμος, δε μπορεί
να γνωρίζουμε αν είναι απατεώνες
ή αν λένε την αλήθεια οι Ιστορικοί.
Μ' από τις τωρινές γυναίκες κρίνει
κανείς, ομπρός - οπίσω και για κείνη.
Ως τόσο ο Διάολος άνοιξε τσι κόφφες
κι έβγαινε όσα στολίζουν τσι Κυράδες —
μεταξωτά, μπατίστες, κρεπά, στόφες,
βελέτες, μπλόντες, ομπρελέτες, μποάδες...
Κι η Εύα που τα 'βλεπε, έτρεμε η καρδιά της,
και σα Χριστέ της3 να 'ναι όλα δικά της!
Σε μι' άλλη κόφα είχε όμορφα διαμάντια,
πουλιό όμορφα, δεμένα στο Παρίσι,
και χωριστά σ' άλλο κουτί μπριλάντια
κυματερά σαν το νερό στη βρύση.
Κι η Εύα, όντις τάειδε, σκούζει: «Ω, γε! τα θέλω!
τα θέλω, μόνε πλήρωνε, Αδαμιέλο!»
Ο Διάολος, ως κι εκειός τον παρακίνα·
κι ο Αδάμ δεν είχε, κι έσφιγγε τσι πλάτες.
Μα η Εύα κλαίοντας τώλεγε: «Μ' ευκείνα
με περνάς πάντα! Πρόφασες μονάτες.
Πάρε τα, Αδάμ μου... πάρε τα μπιστιού...4
Τον Άγουστο5 πλερώνεις... μιού... μιού...μιού...
Τα δάκρυα εκειά της Εύας εσουρώνανε6
μες στην καρδιά του Αδάμ και τον ανοίγανε·
που, ζαχαροφτιασμένος, τον ελυώνανε,
τον εστενοχωρούσανε, τον πνίγανε.
Και λέει: «Κακό που μου 'ρτε του φτωχού!
Ας γένει, γε μου, ετούτο το μπιστιού».
Το μπιστιού έγινε κιόλες, κι εμετρήθηκε
και τούτο μεταξύ στα εφτά μυστήρια,
γιατί από την ημέρα που το εντύθηκε,
άκουε πίσωθ' ο Αδάμ κλαμπανιστήρια,
σαν του σκύλου, όντις τώχουν τα παιδιά
λάτινο αγγειό δεμένο στην ορά.
Γ’
Μα ήλθε κι ο Άγουστος, που 'ταν η διορία,
κι ήλθε κι ο Διάολος στον Αδάμ μαζί του.
Μα ο Άγουστος σε μεγάλη δυστυχία,
κι ο Διάολος ζητάει την πληρωμή του.
Για πρώτη φορά τότε εκειός ο Διάολος
εφάνηκε του Αδάμ αισθητός Διάολος.
Κράζει την Εύα κι αρχινάει τη γκρίνα·
κι εγκρίνιαζε τ' αντρόυνο ανάμεσό του
κι ετρωγότουν πουλιό πάρι ένα μήνα —
όντις διαλέει καιρό για το σκοπό του
ο Διάολος, κι αλλάζοντας μορφή,
ήλθε κι ηύρε την Εύα μοναχή.
— «Εύα μου, λέει, σε βλέπω πικραμένη,
και με λυπάει πολύ, που ο Θεός το ξέρει,
γιατί ως κι εσύ 'σαι καλομαθημένη
κι ήθελες πάντα τάλαρα στο χέρι.
Μα υπομονή, Κυρά μου, και θυμήσου
πως εις τη χρεία δεν είσαι μοναχή σου».
«Είν' τόσοι που περσότερο από σε
έχουνε χρεία στον κόσμο για 'να – γι' άλλο,
και που ούτε σ' όνειρο είδανε ποτέ
το πλούτι το δικό σας το μεγάλο.
Μα ο άντρας σου δε θέλει να ξοδέει...
Κάνει καλά... είναι φρόνιμος... σωρεύει...
—«Πλούτι! λέ' η Εύα· όξω κι α μου λες
για 'κειά που ο Θειός βασταίνει κλειδωμένα,
Μα εκείνα είναι δικά του». — «Μπα! ντροπές!
ο Διάολος λέει, «εκείνα είναι για σένα·
ούτε ο Θειος είπε διαφορετικά,
μόνε τον καταλάβετε κακά».
«Ο Θειός δεν έχει χρειά για παράδες,
κι είστενε σ' ένα σφάλμα μεγαλότατο,
μόνε α θέλεις να εβγείς οχ τσου μπελιάδες,
είναι το μέσος, Εύα μου, ευκολότατο.
Να! το κλειδί! Τρέχα, έπαρε όλα κείνα
που σου χρειάζουνται, να πάψει η γκρίνα».
Δ’
Κι έτσι εκλεφτήκαν του Θεού οι παράδες,
κι η Εύα κάνει την πρώτη αμαρτία,
δε θυμώμαι σε πόσες κατοστάδες.
Και το δέχτηκι' ο Αδάμ, γιατ' είχε χρεία.
Μα ένα έργο τόσο αχρείο και κακόποιο
ο Θειός το εκοίτα με το τελεσκόπιο.
Σημαίνει με θυμό το καμπανέλι,
κι έρχουνται ευθυς εμπρός ξεσκουφωμένοι
Μικέλης και Γαβρίλης, δυο Αγγέλοι,
που' ναι στον Ουρανό συνηθισμένοι
να κάνουνε με τέσσερα πηδήματα
τα πουλιό μακρυνότερα θελήματα.
—«Φέρτε, λέει, το Διάολο, Άγγελοί μου...
Μα όχι, όχι· αφήσετε και πααίνω εγώ
έπειτα, να του δείξω την οργή μου!
Κι ωστόσο, μια φορά κι είστεν' εδώ,
προβατείτε να ιδείτε μια δουλειά,
για να σας βάλω καταμαρτυριά» 7.
Τους φέρνει και τους δυο στο περιβόλι,
και φθάνοντας ομπρός στου Αδάμ το σπίτι,
φωνάζει δυνατά και βγαίνουν όλοι.
Και πιάνει τον Αδάμ από τη μύτη:
—«Εδώθε, λέει, σε σέρνει το βελέσι·
Γάιδαρε! Μασκαρά! Έτσι σ' αρέσει!»
«Και συ, Εύα, είν' τούτες όμορφες δουλειές;
Έτσι οι γυναίκες κάνουνε Άη Γιάννη;8
Μα, μα τ' Δραπανιώτισσα, μωρές,
θε να σας διώξω δώθε. Ας είναι... — φτάνει».
Τα 'χασε η Εύα, εσβήστηκε, εσκοτίστηκε,
κι' οχ την πολλή τρομάρα εκατουρήστηκε.
Ως τόσο, ο Διάολος ήτανε φευγάτος,
κι επήαινε τραγουδώντας τα - λα - ρα.
κι ο Άδης ανάβλυαζε, χαρά γιομάτος,
κι ετραγούδα όλη μέρα: τα- λα- ρα!
Κι από 'κειό το τραγούδι τα, λα, ρα,
είπαν του εγκλήματος το σώμα: Τάλαρα!
† ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ
________________________________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ φράσεων και ιδιωτισμών του ποιήματος:
1) «Του τα' χω αμαχεμένα» = μεσεγγυημένα.
2) «Ετρυπούλευε» = εσούφρωνε, έκλεπτε. Λέξις επιχωριάζουσα εις Κεφαλληνίαν.
3) «Σα Χριστέ της» = φράσις εκφράζουσα διακαή επιθυμίαν.
4) «Μπιστιού» = επί πιστώσει.
5) Διότι τον Αύγουστον πωλείται η σταφίς, εισρέει χρήμα και οι χωρικοί πληρώνουν τα χρέη των.
6) «Σουρώνανε» = κατεβαίνανε.
7) «Καταμαρτυριά» = να σας βάνω μάρτυρας.
8) «Κάνω Άη-Γιάννη:» φράσις εν Κεφαλληνία σημαίνουσα κλέπτω.
Απο την ιστοσελιδα του Νίκου Σαραντάκου -->>
http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/laskaratos_talara2.html
Το "Αντισταθείτε" ειναι ενα παιχνιδακι που το ξεκινησε η Εαρινή Συμφωνία. Με προσκαλεσε ο/η Urfurslaag και προσκαλω με τη σειρα μου μερικους απο τους απειρους (σε αριθμο, ε!) συμπλογκοχωριανους. Μερικοι ειναι παλιοι που εχουν ψιλοχαθει απο το προσκηνιο, μερικοι εχουν ενδιαφεροντα αλλα αφανη μπλογκακια, μερικοι ειναι πολυ φρεσκοι. Απ' ολα εχει ο μπαχτσες!
Προσοχη ομως. Μη παρεξηγηθουν οσοι δεν προσκαλεσα. Το παιχνιδι δεν ειναι κλειστο, μπορει ανετα να το παιξει οποιος πετυχει την ανακοινωση αυτη εδω περα!
ATTACTHEM
Ατρέως ανθών
Beerman's Stories
b r e a t h e
Diagoras
Filboid-Studge
Gravity and the Wind
Jim-HELLAS
λ:ηρ
Λαπούδα
Η φωτεινή πλευρά του υποσυνείδητου
Katerina's diary
MINDSTRIPPER
Mαύρος Γάτος
Nanakos
ninemos
xiozil - αναποδα στο χρονο...
Opusdays Δύων Ανατέλλων
Ο Παραμυθάς
Οι σκιές μιλάν
Όσα πιάνει ο φακός
Kitsosmitsos
ΠΙΤΥΛΟΣ ~ Κωστής Γκορτζής
Ρηγόπουλος Γιάννης
s.frang -KENTPIKO
Sykofantis-Bastoyni
syneas
Suspect
The Return
Theodora
το βυτίο
Vasvoe
ViSta
VITA MI BAROUAK
vita moderna -Thas
Yellow Shell
yet.anotherblog - lazopolis
wpleftyboy's
Χαρτοπόντικας νέο
Zaphod Beeblebrox
Zorba The Greek
Zouri
Ζώντας στην κόψη
-->> update: εκτακτη προσκληση -->> anisixos
Καλη μας επιτυχια!:-))
Απο την ιστοσελιδα του Νίκου Σαραντάκου -->>
http://www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/laskaratos_talara2.html
Το "Αντισταθείτε" ειναι ενα παιχνιδακι που το ξεκινησε η Εαρινή Συμφωνία. Με προσκαλεσε ο/η Urfurslaag και προσκαλω με τη σειρα μου μερικους απο τους απειρους (σε αριθμο, ε!) συμπλογκοχωριανους. Μερικοι ειναι παλιοι που εχουν ψιλοχαθει απο το προσκηνιο, μερικοι εχουν ενδιαφεροντα αλλα αφανη μπλογκακια, μερικοι ειναι πολυ φρεσκοι. Απ' ολα εχει ο μπαχτσες!
Προσοχη ομως. Μη παρεξηγηθουν οσοι δεν προσκαλεσα. Το παιχνιδι δεν ειναι κλειστο, μπορει ανετα να το παιξει οποιος πετυχει την ανακοινωση αυτη εδω περα!
ATTACTHEM
Ατρέως ανθών
Beerman's Stories
b r e a t h e
Diagoras
Filboid-Studge
Gravity and the Wind
Jim-HELLAS
λ:ηρ
Λαπούδα
Η φωτεινή πλευρά του υποσυνείδητου
Katerina's diary
MINDSTRIPPER
Mαύρος Γάτος
Nanakos
ninemos
xiozil - αναποδα στο χρονο...
Opusdays Δύων Ανατέλλων
Ο Παραμυθάς
Οι σκιές μιλάν
Όσα πιάνει ο φακός
Kitsosmitsos
ΠΙΤΥΛΟΣ ~ Κωστής Γκορτζής
Ρηγόπουλος Γιάννης
s.frang -KENTPIKO
Sykofantis-Bastoyni
syneas
Suspect
The Return
Theodora
το βυτίο
Vasvoe
ViSta
VITA MI BAROUAK
vita moderna -Thas
Yellow Shell
yet.anotherblog - lazopolis
wpleftyboy's
Χαρτοπόντικας νέο
Zaphod Beeblebrox
Zorba The Greek
Zouri
Ζώντας στην κόψη
-->> update: εκτακτη προσκληση -->> anisixos
Καλη μας επιτυχια!:-))
14 σχόλια:
χαχαχαχχαχαχαχα βρε Ροδιά μου ανοικονόμητη είσαι...5 καλούμε και το ποίημα ειναι γιγάντιο!! χαχαχα είσαι υπέροχη - σε λατρεύω!!!!
Καλή φάση...Εύγε!!!
Βρε παιδιά ακολούθησα τους συνδέσμους, αλλά δεν κατάλαβα πως παίζεται το παιχνίδι... Συνεχίζουμε το ποίημα ένα πράμα; :-S
Ημείς ανθιστάμεθα εξακολουθητικώς μέσω της ποιήσεως. Ιδού, έτι σήμερον και από τριημέρου, ποίημά τι διαθέτομεν εις την προθήκην ημών.
Χαίρετε.
~~ urfus, ειμαι μακαρονου, τι να κανουμε..? Δεν ειδα πουθενα αριθμο... Η "εαρινη συμφωνια" ειχε παραπανω απο 5.
~~ ninemos, μερσι :-)
~~ Jim, στην "εαρινη συμφωνια" λεει οτι ανεβαζουμε ενα ποιημα που μας αρεσει και που αντιστεκεται στη δυσωδια της εποχης και προσκαλουμε και αλλους να συμμετεχουν. Απλο!:-)
~~ Cyrus, το γνωριζομεν, δια τουτο και υποκλινομεθα μετα συστολης εις το μεγαλειον υμων!:-)
~~ urfus, ξεχασα να σου χαμογελασω!:-)
χαχαχαχχαχαχα :)
τα κουτσοκαταφερα κι εγω
καλημερα και καλως σας βρηκα .
Rodia σ'ευχαριστώ για την πρόσκληση,
θα συμμετάσχω βεβαίως βεβαίως αλλά όχι με ποιήμα, με Κραγκιόζη!
Σχώρα με που παρακάμπτω λίγο τους κανόνες, αλλά το συνηθίζω :)
Ευγένιος Σπαθάρης λοιπόν, από μια άποψη αμα το καλοσκεφτείς ποητής μέγας και αυτός...
Οπως νομιζεις Εκτορα, ανεβασε ο,τι σε εμπνεει και θεωρεις ταιριαστο. Καλη ιδεα ο Καραγκιοζης!
Πολλοι αποκαλουν τους αχρηστους "καραγκιοζηδες", χωρις να γνωριζουν τη σημασια της προσφορας του λαικου αυτου ηρωα. Αν γνωριζαν, θα τους λεγαν "χατζατζαρηδες", που ειναι το αποτυπωμα του υποτελους σε καθε εξουσια.
Καλη επιτυχια!:-)
To ποιητικό δεν το χω αλλά δεσμεύομαι να βρω κατιτίς εν καιρώ τω δέοντι - ή αλλιώς λίαν συντόμως!!
love&kisses
zaphod
Αγαπητή Rodia.
Τελικά αποφάσισα να παραθέσω και το ποιήμα, γιατί είναι απλά υπέροχο και άλλωστε θα ήταν αγένεια εκ μέρους μου αφού η πρόσκληση είναι για ποιήμα. Απλά βρήκα τον Γάμο του Καραγκιόζη τόσο αντιπροσωπευτικό στην αρχή που με συνεπήρε και είχα τρομερό δίλλημα, το οποίο το έλυσα έστω και τέτοια ώρα βάζοντας και τα δύο.
Και πάλι σ'ευχαριστώ για την πρόσκληση και καλημέρα πλέον :)
Αγαπητή φίλη,
Συγνώμη για το μπαγιάτικο, αλλά τώρα το είδα.
Χαίρομαι που έβαλες το ποίημα και ακόμα περισσότερο που ανέφερες την πηγή, μόνο διόρθωσε αν θες:
όχι Γ. Σαραντάκος αλλά Νίκος Σαραντάκος!
Συγγνωμη που σε... ξαναβαφτισα, Νικο, δεν θυμαμαι πως προεκυψε αυτο το Γ.
Επανορθωσα αμεσως!:-)
Δημοσίευση σχολίου