Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία: ερωτήματα και απαντήσεις

Ωστε λοιπόν, ο κόσμος αλλάζει;

Μάλιστα. Αλλάζει ο κόσμος, κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνάει καινουργια πράγματα συμβαίνουν, μια νέα πραγματικότητα αναδύεται, μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική από αυτή που γνωρίζαμε, και αυτό τρομάζει πολλούς ανθρώπους. Κίνα και Ινδία, οι "Μεγάλες δυνάμεις" στην οικονομία του πλανήτη πριν από μισή χιλιετηρίδα περίπου, ξανάρχονται δυναμικά στο προσκήνιο. Το αν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ θα εξακολουθήσουν να συμπρωταγωνιστούν στη σκηνή του έργου που παίζεται, τη θρυλική "Παγκοσμιοποίηση" που σπάει τα ταμεία, εξαρτάται από τα αντανακλαστικά τους να καταλάβουν το έργο και να αποφασίσουν να το παίξουν. Διαφορετικά, όσο διστάζουν δηλαδή, τόσο κινδυνεύουν να μείνουν άμισθες σουμπρέτες στα παρασκήνια.

Ο δικός μας ρόλος; Εχουμε ρόλο, κατ' αρχήν;

Το αν θα έχουμε ρόλο και ποιο ρόλο ακριβώς, εξαρτάται από εμάς και από κανέναν άλλο. Οσο μένουμε πεισματικά σε θέση αδράνειας περιμένοντας κάποια Πυθία να αποφασίσει αντί για μας ή ένα μαγικό χέρι να μας οδηγήσει, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να το χάσουμε το τρένο και να μείνουμε φτωχοί κομπάρσοι έξω από το θέατρο.

Τι μπορούμε να κάνουμε δηλαδή, για να κερδίσουμε το ρόλο μας;

Αυτό που είναι απαραίτητο, αυτό που θα έπρεπε να είχαμε κάνει χτες, αλλά που και σήμερα δεν είναι ακόμα αργά, είναι, αφού μελετήσουμε και κατανοήσουμε σε βάθος το φαινόμενο μετάλλαξης της κοινωνίας μας, να αποφασίσουμε αμετάκλητα για τη πορεία που επιθυμούμε να ακολουθήσουμε. Προς ποια κατεύθυνση θέλουμε να πάμε, δηλαδη, γιατί αν τυχόν η απόφασή μας είναι η στασιμότητα μάλλον τη κάτσαμε τη βάρκα. Ακόμα χειρότερη είναι η αναβλητικότητα, στη περίπτωση αυτή, γιατί με το να μεταφέρουμε σε ενα νεφελώδες "αύριο" αυτό που επείγει να συμβεί σήμερα, απλώς αποφεύγουμε να αντιμετωπίσουμε κατάφατσα τη πραγματικότητα και αυτό μπορεί να έχει τεράστιο κόστος. Οι πόρτες να ανοιγοκλείνουν χωρίς εμάς να διαβαίνουμε και μπορεί να κλείσουν οριστικά μέχρι να αποφασίσουμε (αν καταφέρουμε τελικά να αποφασίσουμε) και να μείνουμε απέξω.

Θέλουμε να παίξουμε;

Εδώ είναι το μέγα ζήτημα: Τι θέλουμε; Επειδή κάθε θεατρική παράσταση παίζεται όπως ένα παιχνίδι και κάθε παιχνίδι έχει κανόνες και τους κανόνες τους ορίζει ο αρχηγός του παιχνιδιού ή ο σκηνοθέτης, άντε να έχουν λόγο και οι πρωταγωνιστές, καλό θα είναι να βρεθούμε κι εμείς (ως Ευρώπη ή και ως Ελλάδα σκέτη) ανάμεσα σε εκείνους που θα ορίσουν τους κανόνες. Αν πάλι δεν θέλουμε να παίξουμε, τότε ας καθήσουμε σε μια γωνιά σαν τη "Μικρή Ελένη" που τραγουδούσαμε στο νηπιαγωγείο και, φυσικά, να πάψουμε να παραπονιόμαστε και να σκαρώνουμε σενάρια συνομωσίας, να μετράμε πόσους εχθρούς έχουμε, πόσο "ανάδελφο έθνος" είμαστε -τί τό'θελε παλι αυτό το χαρακτηρισμό ο κ. Σαρτζετάκης; σημάδεψε την εικόνα μας ανεπανόρθωτα! Εχουμε προ πολλού ξεπεράσει τη παιδική ηλικία και δεν μας παίρνει να κάνουμε πεισματάκια.

Θέλουμε λοιπόν! Αλλά, είναι δυνατό να συμπρωταγωνιστήσουμε;

Εντάξει, βλέπω ότι τα μυαλά μας δεν πήραν αέρα, μια και δεν τοποθετήσαμε εαυτούς στη θέση του... σκηνοθέτη! Το ρόλο αυτό τον κρατά σήμερα το δίδυμο Κίνα - Ινδία. Αυτές είναι οι μεγάλες δυνάμεις της αγοράς και όσο περνά ο χρόνος, μέρα με τη μερα, η δύναμή τους μεγαλώνει και τείνουν να ανακτήσουν τη δύναμη που κατείχαν στον καιρό που ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική. Προσοχή, δεν μιλάμε για δυνάμεις των όπλων, αυτός ο καιρός έχει περάσει -ευτυχώς, ελπίζω, ανεπιστρεπτί- και έχει δώσει τη θέση του στη δύναμη του χρήματος, της παγκοσμιοποιημένης Αγοράς, που λένε.
Εμείς, ως Ευρώπη, έχουμε μερικά πλεονεκτήματα, από τα οποία το σημαντικότερο είναι η προηγμένη τεχνογνωσία μας. Εμείς, ως Ελλάδα, έχουμε ένα μοναδικό πλεονέκτημα, κάτι που συγκινεί τους συγκεκριμένους λαούς, την Ιστορία μας. Οχι μόνο την αρχαία μας Ιστορία, η οποία εκτιμάται από λαούς που είχαν επίσης αναπτύξει μεγάλο πολιτισμό, αλλά και την πρόσφατη Ιστορία μας, όπου ουδέποτε υπήρξαμε λαός αποικιοκρατικός, το αντίθετο μάλιστα: Είμαστε γνωστοί ως ειρηνευτές σε παγκόσμια κλίμακα και αυτό ανεβάζει τις πιθανότητες να αναλάβουμε ένα σημαντικό ρόλο με καλές αποδόσεις.

Η γεωγραφική μας θέση βοηθάει;

Μια χαρά είναι η θέση μας, μπορεί να βοηθήσει να λειτουργήσουμε ως συνδετικός κρίκος μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, παρόλο που δεν γειτονεύουμε άμεσα με τις σύγχρονες μεγάλες δυνάμεις. Γειτονεύουμε όμως με τη Τουρκία, που βρίσκεται στην Ασία και, καθώς φαίνεται, έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι η θεατρική παράσταση θα παιχτεί κοντά στα εδάφη της. Αυτό το έχουν καταλάβει και οι ΗΠΑ, γιατί ο πρόεδρός τους πρόφτασε να δώσει το χρίσμα του "στρατηγικού εταίρου" στη Τουρκία. Γιατί δεν το έδωσε σε μας, που διαθέτουμε και τη πιο εξυπηρετική βάση; Μα, επειδή εμείς κοιμόμαστε τα τελευταία χρόνια! Αδρανήσαμε επικίνδυνα και τώρα πρέπει να γίνουμε... τούρμπο(!) για να προλάβουμε τις εξελίξεις, τουλάχιστον για να ξαναπιάσουμε το νήμα από εκεί που είχε αφεθεί μετά την τελευταία Ολυμπιάδα.

Οπότε, χρειαζόμαστε τη Τουρκία;

Χρειαζόμαστε τη Τουρκία, όσο μας χρειάζεται κι εκείνη! Ισως η Τουρκία να μας χρειάζεται λίγο περισσότερο, επειδή, αν και πολύ μεγαλύτερη χώρα από τη δική μας, έχει σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα που οφείλονται στη πολιτισμική της σύνθεση αλλά και σε κατάλοιπα παλαιών νοοτροπιών και εδώ δεν εννοώ τη θρησκεία -ο νοών νοήτο. Μαζί με τη Τουρκία, μπορούμε να πετύχουμε πολλά πράγματα σε όφελος των λαών μας, αλλά και σε όφελος της Ευρώπης. Μια Ευρώπη ενδυναμωμένη με έναν ακόμα βραχίονα προς ανατολάς δεν είναι και μικρό πράγμα! Ασε που μια ειρηνική συνύπαρξη καλυτερεύει τα οικονομικά και των δύο χωρών...

Και αν θελήσουμε να μείνουμε εξω από όλα αυτά, να έχουμε την ησυχία μας;

Αντε πάλι φέρτο να τ' αρμέξουμε! Οταν βρίσκεται καποιος στη μέση του κυκλώνα, ε, δεν υπάρχει περίπτωση να έχει την ησυχία του, όπως νομίζω ότι την εννοείς. Οποιος βρεθεί στη μέση του χορού θα χορεψει και καλό είναι να μάθει τα βήματα όσο το δυνατό γρηγορότερα.

Εμείς είμαστε στη μέση του χορού; Γιατί; Μας ανάγκασε κανείς;

Το ξερό μας το κεφάλι μας ανάγκασε! Η αδράνειά μας, η απραξία μας, η μιζέρια μας, η ανοησία μας, και διάφορα τέτοια.

Η πολιτική δεν έπαιξε ρόλο;

Ποια πολιτική; Είχαμε κάποια πολιτική τα τελευταία χρόνια; Εκτός αν ο μικροκομματισμός, η ρεμούλα και το ραχάτι νοούνται ως πολιτική.. τι να πω...

Το έρριξες το καρφί!

Ποιο καρφί;

Αυτό:

______________________________
-->> photos from: http://www.wayfaring.info/2008/02/08/can-you-imagine-staying-in-a-hotel-that-looks-like-this/
-->> ψαχνοντας για καρφι, ανακαλυψα ενα ωραιο μπλογκ!