Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η τελευταία μας ελπίδα

Οπου μπερδευονται γλυκα.. η ΑΕΠΙ, τα πνευματικα δικαιωματα, η φωτο του αειμνηστου Γιαννόπουλου με το σουτιεν στα μούτρα, η ίδρυση άπειρων συλλόγων, το δωράκι των 500 μυρίων, ο πολυτελης γάμος στο Παρίσι, τα ροζ τηλέφωνα, το ελάχιστο ποσόν μετα τη συγκέντρωση του οποίου έφευγε ικανοποιημένη μια υπουργίνα απο το γραφείο της, ο Πλιάτσικας, ο κακότυχος Ασιμος, η κυρία του κυρίου Προέδρου που έκανε εισαγωγές φιλιππινέζων με το αζημίωτο και τώρα κατέχει μια καλή θέση, η αδιαλλαξία του Σημίτη, το όραμα του αξέχαστου Τρίτση, το νυχτερινό άντρο του Διογένη, οι ιδιωτικές παραστάσεις της μακαρίτισσας Ρίτας Σακελλαρίου, το φάγωμα στα μουλωχτά του οικονομικού πακέτου της αμερικανικής βοήθειας, η ανάδυση γνωστών εταιρειών (π.χ. Βαρδινογιάννη, Μαμιδάκη, κλπ) από το μηδέν, το σπίτι με τους εφτά καμπινέδες, το σκάνδαλο του ΧΑΑ, ο παράγοντας που χόρευε τον ΚΑΚ στα γόνατά του, το φαλίρισμα της Ολυμπιακής, τα πρωινάδικα, τα μεσημεριανάδικα, η Αννίτα μας, οι κουκουλοφόροι, το ψέκασμα των γερόντων, ο απαξιωμένος ΟΣΕ, ο ΟΤΕ, η ΚΟΣΜΟΤΕ, ο Γερμανος, τα υποβρυχια που γέρνουν, οι γαλλικές φρεγάτες, το Καστελλόριζο, ο Πρίνος, οι μετανάστες (παντού κολλάνε αυτοί) κλπ κλπ

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η τελευταία μας ελπίδα. Το εννοώ. Σοβαρά.

Θυμάμαι τη φράση του παπού του, που έλεγε στο περίπου ότι "αν αναλάβει να κυβερνήσει ο Ανδρέας, αλλίμονο στην Ελλάδα" και σήμερα είμαι σε θέση να καταλάβω ακριβώς το νόημα. Ο πολύς Γέρος, φοβόταν το ξεμπρόστιασμα του συστήματος απο το γιο του, πράγμα που έγινε πράξη! Το Πασοκ έφερε στο φως ολα τα σάπια, δεν τα δημιούργησε, απλώς τα ξεσκέπασε με τρόπο γκροτέσκο που ούτε ένας Ντάριο Φο δεν θα μπορούσε να συλλάβει. Πόλεμος στον εχθρό με τα ίδια του τα μέσα.

~~~~~~***~~~~~~***~~~~~~***~~~~~~***~~~~~~***~~~~~~

Μετά απο αυτή την εισαγωγή, την ακατάληπτη απο κάποιον που βρίσκεται έξω απο το μυαλό μου(!), ας βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, ξεκινώντας απο την αρχή του νήματος της σκέψης μου.

Πρώτα ήρθε στο νου μου η ΑΕΠΙ και τα πνευματικά δικαιώματα. Κατόπιν, όλα τα υπόλοιπα με τη σειρά που αναφέρονται. Πώς να τα βάλω όμως σε μια κατανοητή σειρά; Ας αρχίσω καλύτερα από τον Ανδρέα.

Ο Α.Π. έφερε στη χώρα, μαζί με το Πασοκ, το αμερικανικό όνειρο. Εβλεπε -υποθέτω- τι γινόταν στους κύκλους των διεφθαρμένων πολιτικών, πώς εκείνοι καλοπερνούσαν μαδώντας και κοροϊδεύοντας τον ελληνικό λαό και είπε (λεμε τωρα, υποθεση εργασίας κανω) «Γιατί να μη περνάει ζάχαρη και ο λαουτζίκος;» και άνοιξε τα ασκιά με τα λεφτά και άρχισε να τα μοιράζει στα πράσινα παιδιά -εκ γενετής πράσινα, αλλά και.. εξ αποκαλύψεως(!) επειδή έσπευσαν πολλοι να (δουν το φως το αληθινό και να) χρωματιστούν πράσινοι. Ετσι, ισως, πίστευε ότι θα λειτουργήσει θετικά το ξακουστό "ελληνικό φιλότιμο" και όλο και κάτι χρήσιμο θα σιάξουν οι τζέδες με τόσα λεφτά...

Επεσε έξω όμως σε αυτή τη πρόβλεψη, γιατί οι υπερήφανοι ΕΛ -ακολουθώντας τα χνάρια σεβαστών πολιτικών, εννοείται- προτίμησαν να ακουμπήσουν τα λεφτά στα κέντρα πολυτελείας, που άνοιξαν σαν ανοιξιάτικα μπουμπούκια ρόδων του Απρίλη, σε παραλίες και λεωφόρους. Μερικοί πιο γνωστικοί τα ακούμπησαν σε ακίνητα με πισίνες, χτισμενα σε περιοχές πρώην εκκλησιαστικές και πρώην καμμένες αλλά νυν πολυτελείας και άλλοι σε κινητά κάθε είδους, από τα γνωστά με τηλεκάρτα, μέχρι αγροτικά τζιπ ασφαλτόβια, αλλά και μετοχές στο ΧΑΑ.

Ο μακαρίτης Ανδρέας ήθελε τον ελληνικό λαό ευτυχισμένο και νόμιζε (υποθεση εργασιας, ε) ότι αυτό που προσέφερε ήταν η πραγματική ευτυχία. Το νόμιζε μάλλον επειδή πίστευε ότι αυτη τη χρηματική πανδαισία την απολάμβαναν όλοι, γιατί (εικάζω ότι) δεν ενημερωνόταν επαρκώς απο τους κολλητούς του, ώστε να γνωρίζει πως αυτό τον πακτωλό τον απορροφούσε μια νέα ελίτ αποτελούμενη από τεμπελχανάδες καλοπερασάκηδες νέας κοπής και άνευ φιλοτίμου.

Μάταια λοιπόν περίμενε να δημιουργήσει κάτι τι ο αθάνατος ελληνικός λαός, επειδή όλο το χρήμα πήγαινε στα χαμένα -τουλάχιστον σε χέρια τρύπια ή χέρια που δεν ήταν φτιαγμένα να δημιουργούν αλλά μονάχα να αρπάζουν. Οι υπουργοί και οι συνήθεις καρεκλοκένταυροι έδιναν τον τόνο σε αυτή τη συναυλία της διαφθοράς και, όταν το εννοήσε ο Ανδρέας, ήταν πλέον αργά. Η Ολυμπιακή είχε φρακάρει από άχρηστους υπαλλήλους, το κασέ των υπουργών είχε πιάσει ζενίθ, η νεοπλουτοκρατία είχε φτάσει στο απροχώρητο. Μετά, είπε «ας πάει και το παλιάμπελο!», κάλεσε τη Ρίτα να του τραγουδήσει, και άφησε το μάταιο τούτο κόσμο.

Εναν αξέχαστο ονειροπόλο Αντώνη Τρίτση που ήθελε να κάνει έργα υποδομών, όπως π.χ. να πεζοδρομήσει τη Πανεπιστημίου, να οργανώσει τη πεζοδρόμηση του Ιστορικού Κέντρου και την εξαρχής εφαρμογή των συγκοινωνιών στη πρωτεύουσα, τον έφαγε η αδιαλλαξία ενός (μικρόνοα περί τα οράματα, αλλά καλού οικονομοτεχνικού) Σημίτη. Πήγαινε ο Αντώνης στον Ανδρέα, του εξηγούσε, συμφωνούσε ο Ανδρέας, αλλά πήγαινε μετά ο Σημίτης και ανέτρεπε τις αποφάσεις του Ανδρέα και -αργότερα- ούτε να τον δει τον Αντώνη ο Ανδρέας. Τύφλα νά'χουνε τα έργα μπροστά στα λεφτά. Το λαουτζίκο τον τρώγαν οι βολεμένοι παράγοντες για πρωινό, λέμε, κι έτσι ούτε σέντσι δεν πήγε για σημαντική προσφορά με μακροπρόθεσμη ανταποδοτικότητα.

Η καλή κληρονομιά που άφησε ο Ανδρέας ήταν οι χιλιάδες σύλλογοι κάθε τύπου. Αρκετοί απλώς "σύλλογοι/σφραγιδα", αλλά και πολλοι σημαντικοί σύλλογοι με έργο, που αναβίωσαν παλιά έθιμα, ανέδειξαν επαρχιακές πόλεις και χωριά, έδωσαν στη περιφέρεια νόημα ύπαρξης και απομάκρυναν αισθητά το κίνδυνο επιβολής ολοκληρωτικού καθεστώτος. Γάτα ο Αντρέας και να είναι καλά η ψυχούλα του, όπου κι αν βρίσκεται.

Ξαναπάμε το νήμα της σκέψης στην ΑΕΠΙ που προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα. Αρχισαν λοιπόν να παράγονται σωρηδόν "μεγάλες επιτυχίες" της μιας εβδομάδας ή και του ενός μήνα το πολύ και η περιώνυμη ΑΕΠΙ να εισπράττει τα μαλλιοκέφαλά της, ότι θά'μπαινε στα ταμεία της τόσο χρήμα δεν το φανταζόταν με τίποτα. Κάθε λαρύγγω και κάθε τζουτζές κονόμαγαν -μέσω εταιρειών "παραγωγής δίσκων" με φερετζέ την ΑΕΠΙ- στα γερά και αρκετοί αξιοπρεπεις καλλιτέχνες θαβόντουσαν -ένας δίσκος το χρόνο δεν εχει αντίκρυσμα- ή αναγκαζόντουσαν να μπουν και αυτοί στο κόλπο για να επιζήσουν, τρώγοντας πιθανούς αντιπάλους -εδώ εντάσσεται η "ατυχία" του μακαρίτη Νικόλα Ασιμου, που *δεν ήθελε* να καταλάβει προς τα πού φύσαγε ο αέρας.

Αέρα κοπανιστό πούλαγε η ΑΕΠΙ, χρήμα ζεστό σεντούκωνε και έγινε καθεστώς και σεντουκώνει ακόμα ακολουθώντας την ίδια συνταγή: τη στήριξη εταιρειών παραγωγής σαβουρομούζικας της πλάκας. Και ξαπλώθηκε αυτό το μουζικάλ σαρδαναπάλ και έγινε κι αυτό θεσμός μαζί με το μπλουτζιν όρθιο να χορεύει πάνω στα τραπέζια ξώφτερνο και ξώβυζο. Μάλιστα. Αυτό ξαναβαφτίστηκε "κουλέρ λοκάλ", "έθνικ" και άλλα σχετικά αγγλογαλλοπρεπή -σε κινέζικα ακόμα δεν τό'χουμε!..

Αφήνω τα φτωχαδάκια της ΑΕΠΙ, αφήνω και τα τρικούβερτα γλεντια πρώην στερημένων υπουργών και παραγόντων, αφήνω και τα δωράκια των 500 μυρίων, αφήνω και τις υπερπροσλήψεις, γιατί όλα αυτά μαζί είναι ψιχουλάκια μπροστά στις φραντζόλες και στα καρβέλια που καταβροχθίστηκαν με τη μουτσούνα ονόματι "Νομιμες Μίζες" και με το φερετζέ "Πακέτα Στήριξης ΟΝΕ". Εκεί έπεσε η χοντρή μάσα λέμε. Νομίμως. Διότι τον Νόμον αυτόν επέβαλλαν τα διεθνή ήθη και έθιμα. Συνηθισμένο ποσοστό π.χ. για αγορά όπλικών συστημάτων ήταν το 2%. Λογάριασε τώρα στα δις και τρις πόσο είναι αυτό το ποσοστό και θα πάθεις ίλιγγο. Πέφτεις κάτω, ακόμα κι αν είσαι δεμένος στο κατάρτι. Ποιος Οδυσσέας και ποιες Σειρήνες... Εδώ μιλάμε για σωστό Χρυσωρυχείο και τεράστιο Πειρασμό.

Γνήσια τέκνα της μετεμφυλιακής Διαφθοράς και όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, που κατάφεραν να καταβροχθίσουν ολόκληρη αμερικανική βοήθεια επανόρθωσης του ελληνικού κράτους. Μιλάμε για ΤΗ μαύρη τρύπα. Οσο χρήμα έρριχνες εκεί μέσα, τόσο κι άλλο τόσο ζήταγαν οι απύθμενοι οισοφάγοι-χρηματοφάγοι. Κι ο λαουτζίκος τι έκανε; Δούλευε, πλήρωνε φόρους και ψήφιζε. Μάλιστα. Οπως κάνει και στις μέρες μας. Σαν το μυρμήγκι, για να ταΐζει τα τζιτζίκια. Μόνο που τα παλια τα χρόνια τα τζιτζίκια ήταν αισθητά λιγότερα αριθμητικώς και περίσσευε και κάτιτις, ενώ σήμερις που τα τζιτζίκια ξεπέρασαν τον αριθμό των μυρμηγκιών, μας ήρθε η Κρίσις που ομοιάζει με την Κρίσιν της Δευτέρας Παρουσίας. Απο τη μια οι καλοί κι από την άλλη οι κακοί, μόνο που είναι δυσδιάκριτο ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε και δεν υπάρχει και Θεός να τους χωρίσει.

Τεσπα, ας βγάλω ένα συμπέρασμα απο τα πολλά που μπορεί να εξαχθούν, καιρός να τελειώνει αυτό το σεντόνι...

Οι πρόδρομοι και οι προφήτες της κρίσης που περνά η χώρα μας είναι όλα όσα αναφέρθηκαν νωρίτερα -ίσως και μερικά άλλα μικρότερα- και η Κρίση αυτή είναι το αποτέλεσμα του ξεμπροστιάσματος ενός σάπιου συστήματος διακυβέρνησης, που ισχύει εδώ και καμμιά 100ή και βάλε χρονάκια, από το μπαμ της βιομηχανικής επανάστασης. Η Αποκάλυψη της λειτουργίας αυτού του Συστήματος -αποκαλυψη τέτοιου μεγέθους ώστε να μην είναι δυνατό να αμφισβητηθεί από κανένα- οφείλεται στον Ανδρέα Παπανδρέου και στο Πασοκ (βαθύ ή και.. ρηχό!) και σε κανέναν άλλο.

Οι δεξιές κυβερνήσεις το έκρυβαν επιμελώς, μέχρι και την τελευταία του Κωστάκη Καραμανλή, ώσπου ήταν αδύνατο πια να κρυφτεί επειδή ξεχείλιζε και η μπόχα ήταν αφόρητη. Τα κόμματα της αριστεράς, περίμεναν να γευτούν αυτό που ψηνόταν με το δάχτυλο στο... κουτάλι! Με τσιτάτα ακατάληπτα "ενημέρωναν" τον ελληνικό λαό, αλλά στις εκλογές έπαιρναν μια από τα ίδια γιατί ο απλός ψηφοφόρος μπορεί να καταλάβει πότε (ίσως και πώς, με ποιο τρόπο) τον κοροϊδεύουν.

Η εμπλοκή της ακροδεξιάς στο παιχνίδι εξουσίας, άρχισε να ξυπνάει τον τεμπελχανά καλοπερασάκια με τα λεφτά και τις απαιτήσεις για όλο και περισσότερα. Είδε σε εφιάλτη να χάνει όλα τα προνόμια, τη κοινωνική ασφάλιση, τη σύνταξη, το παχυλό μισθό, το διορισμό του παιδιού του στο δημόσιο, και είπε μπάστα! Κερατάς και ζημιωμένος, δεν γίνεται! Κι έστειλε το Γιώργο στα πέρατα της Οικουμένης να διαπραγματευτεί.

Ο Γιώργος Παπανδρέου διαπραγματεύεται σήμερα ή μάλλον τον... διαπραγματεύουν! Είναι ο ίδιος (και η χώρα μας) το χαρτί της διαπραγμάτευσης. Αν σκάσει η μπάλα, το παιχνίδι σταματάει. Εχουμε δεχτεί πολλές κλωτσιές αυτό τον καιρό και βρισκόμαστε στο τσακ να ξεφουσκώσουμε. Είθε ο τρόμος των παιχτών, μπροστά στη πιθανότητα στέρησης του παιχνιδιού τους, να μας βοηθήσει. ΑΜΗΝ.