Η χαμένη δεκαετία του '80

Θυμάμαι τις μέρες πριν τις εκλογές του 1981, εκείνες που εκτίναξαν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Κυκλοφορούσε ένας τρόμος στα σαλόνια και στα γραφεία των παλιών εξουσιαστών, ότι ο Αντρέας θα τα κάνει όλα λίμπα, θα διαλύσει το γραφειοκρατικό κράτος και θα σιάξει ένα νέο μοντέλο (η πρώτη "πασοκική" λέξη) και χαιρόμουν αφάνταστα -από μέσα μου, φυσικά, για να μαθαίνω όσα περισσότερα μπορούσα.

Ηρθε το ΠΑΣΟΚ, χαρές μεγάλες στα πλήθη που το ψήφισαν για το προεκλογικό του ευρηματικό σλόγκαν "ΑΛΛΑΓΗ", περιμέναμε με τη ψυχή στο στόμα που λένε. Περιμέναμε αυτή την Αλλαγή, αλλά αλλαγή δεν βλέπαμε. Σε λίγο, την είδαμε, βέβαια, αλλά δεν ήταν η Αλλαγή που περιμεναμε, δεν ήταν αλλαγή θεσμών, εκσυγχρονισμός νοοτροπιών, κλπ, ήταν απλώς μια αλλαγή των χεριών που κρατούσαν τα κουτάλια της εξουσίας, αλλαγή των προσώπων που "έτρωγαν" στον ίδιο ρυθμό των προηγούμενων -μη γραψω και.. με περισσοτερη όρεξη, δλδ, πιο λιμασμενα!

Στην εφορία μου, το πράγμα ήταν ολοφάνερο. Νέα πρόσωπα, ορμητικά, θρασύτατα μερικές φορές, είχαν αντικαταστήσει ή επισκοπούσαν τους παλιούς διευθυντάδες και τμηματάρχες. Μερικά εργαζόντουσαν αποτελεσματικά, μερικά ήταν αραχτά και παρατηρούσαν αν εργάζονται οι άλλοι. Στα υπουργεία συνέβαινε το ίδιο. Νέοι ανθρωποι παντού, άλλοι ορεξάτοι για δουλειά και άλλοι ορεξάτοι για... κάρφωμα! Εξ ού και το προσωνύμιο "πρασινοφρουροί", που σημαίνει τεμπαλχανάδες χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη και καρφιά των συναδέλφων τους. Ιντριγκα στην ίντριγκα λέμε. Αρκετοί ανταμείφθηκαν με θέσεις Νομάρχη, Δήμαρχου, κλπ, μη χαθει η ράτσα.

(παρένθεση) Ευτυχώς, δεν υπήρξα δημόσιος υπάληλος, είχα τη δουλειά μου και με αυτή πορεύτηκα στο βίο. Μάθαινα ομως απο φίλους και γνωστούς τί γινόταν.(κλείνει η παρένθεση)

Τότε, εκείνη τη δεκαετία, συνέβη η Μεγάλη Μεταστροφή του πολίτη από έλληνα σε.. ελληναρά! Μάλιστα. Τότε βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα κουσούρια της ράτσας, με εμπροσθοφυλακή τη τεμπελιά, τη σπιουνιά, τη προχειρότητα (αυτο που λέμε "αρπακόλλα) και τη ρεμούλα -όποιος προλάβει να αρπάξει, θέση, χρήμα, κλπ.

Αν είχες φίλο πασόκο, τη βόλευες μια χαρά, αν ήσουν γραμμένος σε καμμιά τοπική, ακόμα καλύτερα. Ξεπατίκωσαν στο άψε σβύσε όλα τα κακά χούγια των προηγούμενων δεκαετιών και νόμιζαν (πίστευαν ευλαβικά μάλλον) ότι αυτό σημαίνει "αλλαγή". Αρχισαν να διορίζουν αφειδώς τα "δικά μας" παιδιά, τα πράσινα! Ηταν πολύ σημαντικό να είσαι "δικός", να ανήκεις στο κόμμα, διαφορετικά ήσουν ψιλοχαμένος. Αυτό άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τη φιλοσοφία του έλληνα και, από ριψοκίνδυνος και φιλόδοξος επενδυτής ονείρων ζωής, έγινε βολεψιματίας ζήτουλας μιας θέσης στο δημόσιο. Εχω ξαναγράψει κάπου πόση εντύπωση μου είχε κάνει η απάντηση μιας κοπελίτσας απόφοιτης Λυκείου, όταν τη ρώτησα τι σχέδια έχει για το μέλλον και μου απάντησε «να διοριστώ στο δημόσιο»! Ετσι, ξερά, να διοριστεί, χωρίς να έχει (ή να θέλει να) σπουδάσει κάτι, χωρίς τίποτα: να διοριστεί. Ο μπαμπάς της είχε τη ΔΕΛΤΑ της γειτονιάς, που λένε, γαλακτοπωλείο δλδ, και ανήκε στη τοπικη οργάνωση. Το ότι επί δικτατορίας ήταν ο χαφιές της γειτονιάς -όπως συνηθιζόταν παλιά να είναι οι γαλατάδες, θυρωροί και οι περιπτεράδες, όχι όλοι, γενικά μιλάμε- καθόλου δεν είχε εμποδίσει τη νέα του δράση...

Μέσα στην αφέλεια που με δέρνει παιδιόθεν, πίστεψα και'γώ ότι κάτι μεγάλο και καλό κυοφορείται για τον τόπο, και -θυμάμαι- έστελνα με το τσουβάλι "εκδηλώσεις ενδιαφεροντος" για έργα που προκηρύσσονταν. Πρέπει να είχα στείλει πάνω από 250, όταν κατάλαβα επιτέλους ότι δεν είχα καμμιά ελπίδα αν δεν ανήκα, έστω σε μια τοπική, οπότε σταμάτησα να στέλνω να χαλάω και χρήματα στα ταχυδρομικά τέλη, και περιορίστηκα στα δικά μου. Αφού δεν με θέλαν μία, δεν τους ήθελα δέκα! (αυτο ειναι ρητό της γιαγιάς μου)

Με το δικό μου μικρό παραδειγματάκι, δίνω να καταλάβεις, καλέ/ή μου αναγνώστη/τρια, τί συνεβαινε σε ενα τομέα ώστε να μπορέσεις να προεκτείνεις και σε άλλους τομείς της κοινωνικής και εργασιακής σφαίρας στη χώρα μας.

Ο Αντρέας είχε αφήσει χαλαρά πολλές πρωτοβουλίες στους υπουργούς του και άστραφτε και βρόνταγε μοναχα όταν το παραξήλωναν(!) πράγμα που σημαίνει πως όλοι διαγκωνίζονταν γύρω του, ποιος θα είναι πιο αρεστός στον Πρόεδρο και -ίσως, αλλά μπορεί να μην είναι κι έτσι- ίσως να μην έπαιρναν χαμπάρι τι γινόταν παρακάτω. Ετσι, κάποιες ομάδες (αφελών και αγνών πατριωτών, προσώπων χωρίς προσωπικές φιλοδοξίες προβολής) από τις πρώτες που είχαν υποστηρίξει το ΠΑΣΟΚ να ανέβει στο θώκο της εξουσίας, διαγράφτηκαν στο πιτς φιτίλι με συνοπτικές διαδικασίες και οι άνθρωποι απλώς πήγαν σπίτια τους. Ετσι είναι. Στα "υψηλά" κλιμάκια ανέρχονται πάντα οι φελλοί και δεν ξερω αν αυτό θα μπορέσει κάποτε να αλλάξει -ίσως σήμερα που έχουν σφίξει τα πράγματα και μακάρι.

Πάντως, σε γενικές γραμμές, τα πράγματα δείχναν πως είναι δυνατό να ισορροπήσουν, έτσι περιμέναμε την επόμενη περίοδο να δούμε φως... και τότε έπεσαν τα πάμπερς του Κοσκωτά! Σκάνδαλο από τα λίγα, που αποκαλύφθηκε τί έπαιζε στ' αλήθεια, μόνο που διέκοψε τον ρουν της Ιστορίας με την έλευση του... αρχιερέα Μητσοτάκη! Αυτό ήταν το άδοξο τέλος μιας νικηφόρας πορείας, που ίσως, αν συνεχιζόταν, να μην είχαμε σήμερα τα γνωστά προβλήματα. Η μεταμητσοτάκειος πασοκική περίοδος είναι άλλο θέμα και δεν εξετάζεται εδώ.


Ρεζουμέ με δυο λόγια: Εχω την αίσθηση ότι σήμερα βρισκόμαστε σε μια παρόμοια θέση, σαν να ξεκινά η δεκαετια του '80 ξανά. Μόνο που τότε υπήρχε μπόλικη ελπίδα και όραμα για ένα καλύτερο αύριο, ασχέτως αν διαψεύστηκε. Τότε, ο κόσμος περίμενε τα δώρα της κοινωνίας του καταναλωτισμού. Σήμερα, πρέπει να κανει στροφή 180 μοιρών και να πάψει να καταναλώνει, να ξαναγνωρίσει το Μέτρον το Αριστον. Τη φειδώ, που σημαίνει οικονομία, αυτοσυγκράτηση. Πώς να το μάθει αυτό όμως ένα παιδί με δυο και τρία κινητά στις τσέπες;

Η εικόνα της Φτώχειας που βροντά τη πόρτα μας είναι πολύ άγρια και, προσωπικά, δεν θα ήθελα να γυρίσω στη μεταπολεμική εποχή που δεχόμουν ως δώρο γενεθλίων ένα πακετάκι βούτυρο ή μια σακκουλίτσα με δέκα καραμέλες και το παλτό μου ήταν ραμμένο από μια κουβέρτα της RAF -ωραίο χρώμα! Αν δεν το πάρει καθένας μας ως υπόθεση προσωπική το θέμα, δεν μας βλέπω να τη γλυτώνουμε φτηνά, η Φτώχεια θα τη ρίξει τη πόρτα...

Μια τελευταία σκέψη: Αφού δεν μπορεί το κράτος να φορολογήσει τους έχοντες, ας τους διώξει απο δω πια! Να μη κλέβουν άλλο. Να δημεύσει τα ακίνητα και κινητά περιουσιακά τους στοιχεία και να τα κάνει τόπους διαμονής π.χ. πλουσίων τουριστών -ενα παραδειγα δινω. ΤΕΛΟΣ για σήμερα.
_____________________
UPDATE -->> ενα ωραιο σχολιο, που πετυχα στο blog arkoudos.com -->>

Lorel :

ναι ρε...

σοβαρά τώρα, δεν είναι όλοι αδιάφοροι. απλά ίσως δεν ξέρουν πως να αλλάξουν.