Το χρήμα πνέει τα λοίσθια

Που σημαίνει πως το χρήμα όπως το γνωρίζαμε όπου νά'ναι πεθαίνει, μας αφήνει χρόνους -που λένε- οριστικά. Αυτή τη στιγμή, βρισκόμαστε μετέωροι στο κενό, ανάμεσα στο παλιό απτό νομισματάκι και το καινούργιο ονειρικό φαντασιακό κατασκεύασμα: το άϋλο μέσον συναλλαγής.

Ποιος είπε ότι οι ασχολούμενοι με τα πρακτικά πράγματα δεν έχουν φαντασία;

Ισως για τούτο να νοιώθουμε ανασφαλείς και έντρομοι, επειδή δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα συμβεί, τον τρόπο με τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί, πώς θα ονομαστεί, πώς θα αξιολογηθούμε ώστε να απολαμβάνουμε τα καλά του, κλπ κλπ.

Αυτή τη κοσμική στιγμή, βρισκόμαστε ακριβώς στη θέση του εμβρύου λίγο πριν εκτιναχτεί στον άγνωστο εξωμητρικό κόσμο. Σπαράζουμε -και σε λίγο θα κλάψουμε κιόλας!- γιατί νοιώθουμε μόνοι και ανυπεράσπιστοι ως κοινωνία, τρομαγμένοι για ζητήματα που δεν χωρούν στη φαντασία μας.

Σίγουρα, τα πράγματα θα είναι πλέον πολύ διαφορετικά από όσο τα γνωρίζαμε: θα είναι εντελώς καινούργια, άγνωστα, ακατανόμαστα -μέχρι να τους δώσουμε όνομα, να τα κατονομάσουμε και να ηρεμήσουμε...

Σίγουρα υπάρχει κίνδυνος να καταρρεύσει η κοινωνία μας, όπως την έχουμε γνωρίσει εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά η απώλεια των Αξιών του ανθρώπινου πνεύματος παίζεται -ευτυχώς! Είναι στο χέρι μας να διατηρηθούν αλώβητες αυτές οι Αξίες, με μοναδικό μέσο την Αλληλεγγύη, τη φροντίδα του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο.

Ο Στόχος φαίνεται πως είναι το πλάσμα "άνθρωπος" σε πλήρη κατάσταση, σώμα και πνεύμα, διαθέσιμο στις απαιτήσεις των νέων Κυρίαρχων του Πλανήτη Γη, των ουδέτερων (εδώ μπαίνει ένα ερωτηματικό) Αγορών. Ολόκληρα κράτη, έθνη, πληθυσμιακές ομάδες και σχηματισμοί, μπαίνουν οσονούπω στο Χρηματιστήριο Αξιών Αναλώσιμων Αντικειμένων και μετριούνται, κρίνονται και συγκρίνονται μεταξύ τους αλλά και σε σχέση με άλλα πράγματα, διαφορετικά, που ακόμα δεν γνωρίζουμε.

Θα μετρήσει η Αντίστασή μας; Πόσο θα μετρήσει, ΑΝ μετρήσει; Θα συμβάλλει μονάχα σε μια μικρή καθυστέρηση, όπου η κατάσταση ζόφου θα είναι αφόρητη, όπως π.χ. η ασφυξία του εμβρύου που το πνίγει ο τυλιγμένος στο λαιμό του ομφάλιος λώρος; Ιδωμεν!

Εδώ βάζω μερικές φράσεις του Τάκη Σιμώτα, που... κολλάνε παντού:

Ο λόγος αρχίζει τη στιγμή που ονομάζουμε το ανείπωτο, αλλά τελειώνει κιόλας τη στιγμή που παραλύουμε μπροστά στο ακατανόμαστο -εκείνο, μάλιστα, που τις περισσότερες φορές οι ίδιοι προκαλούμε. Ωστε το «σταθερό» σημείο στο οποίο στεκόμαστε βρίσκεται ένα μόλις βήμα μπροστά από την αρχή της γλώσσας αλλά και ένα μόλις βήμα πίσω από το τέλος της. Βρισκόμαστε από πάντα ανάμεσα και σε απόσταση αναπνοής από την αρχή και από το τέλος. Κρεμόμαστε από τη μέση ενός μικρού κομματιού έλλογης και εύθραυστης κλωστής. Οσο κρατάνε αυτά που προσπαθούμε να κάνουμε, να πούμε, να δούμε, να ακούσουμε, να σκεφτούμε και να ονομάσουμε.

_____________________
ΣΗΜ. Τακης Σιμώτας, "Περί φαντασίας", εκδ. ΑΓΡΑ, στη σελ. 400.

UPDATE ενα ωραιον βιδεον περι του καφενειου ΕΕ-->>
http://www.youtube.com/watch?v=GxXyJSPeOMw