ΤΟ ΒΡΑΚΙ

Εσώρουχο απαραίτητο επί σειρά ετών είναι το βρακί ή βράκα ή βρακάκι ή κυλότα ή σώβρακο ή περισκελίς. Μακρύ, κοντό, φαρδύ, στενό, υποψία βρακιού -το τελευταίο μοντέλο του κουραδοκόφτη. Μάλλινο, βαμβακερό, νάϋλον, ακρυλικό, περλόν, τεφλόν, τεφάλ -για να μη κολλάει. Τι καλύπτει και τι αποκαλύπτει ένα βρακί; Τι προστατεύει, τι εκθέτει και τι προβάλλει;

Εδώ επικεντρώνεται κυρίως το ενδιαφέρον των μελετητών ένδυσης, αν εξαιρεθούν τα υλικά και η ποιότητά τους. Το ζουμί δηλαδή, βρίσκεται στο περιεχόμενο του βρακιού και αυτό θα εξεταστεί στο πόνημα αυτό, προσανατολισμένο στη λεπτομέρεια μερικών εικόνων.

Η πρώτη εικόνα είναι τα δυο πόδια ενός παπού, που τα δροσίζει σε μια πλαστική λεκάνη, καθισμένος σε μια καρέκλα ψάθινη, του καφενείου. Τα άκρα αυτά φαίνονται έως λίγο πάνω απο τον αστράγαλο και είναι κατάλευκα. Μεταξύ του μικρού τμήματος των άκρων -με τέλεια κατασκευή, άψογα πεντακάθαρα δάχτυλα μακρυά- και του μαύρου παντελονιού φαίνεται το βρακί. Μακρύ και μάλλινο, υπόλευκο. Είναι καλοκαίρι και κάνει ζέστη αφόρητη, το μακρύ μάλλινο βρακί δρα ως μονωτικό προστατεύοντας απο τη ζέστη τον γέροντα, που αρκείται στο δρόσισμα μέσα σε τρία λίτρα το πολύ νερού, όσο χωράει μια μικρή σχετικά λεκάνη. Η εικόνα περιλαμβάνει μερικά μακριά μάλλινα βρακιά απλωμένα ψηλά, στην πόρτα ενός μαγαζιού στο Μοναστηράκι.

Η δεύτερη εικόνα είναι ένα βρακί απο περκάλι, ύφασμα λεπτό που μάλλον δεν υπάρχει στις μέρες μας, με τελειώματα από λεπτής τέχνης μπιμπίλα, ένα είδος κεντήματος με τη βελόνα του ραψίματος, κάτι άγνωστο σήμερα, που παραπέμπει σε εποχές συντηρητικές και καταπιεστικές για τη γυναίκα. Το βρακί αυτό δεν έχει σέλα, είναι ανοιχτό έτσι ώστε να μη χρειάζεται να ανεβοκατεβαίνει όταν η γυναίκα που το φοράει ικανοποιεί τις φυσικές της ανάγκες. Κάθεται απλά και ανοίγει τα πόδια. Πριν απο εκατό και πλέον χρόνια, μια καλή προίκα περιελάμβανε αρκετά τέτοια βρακιά στολισμένα με μπιμπίλα ή δαντέλες, ανάλογα με την κοινωνική τάξη της νύφης. Η ποσότητα και η ποιότητά τους γραφόταν προσεκτικά και με όλες τις λεπτομέρειες στα σχετικά προικοσύμφωνα. Η εικόνα περιλαμβάνει και ένα προικοσύμφωνο χειρόγραφο, κατατεθημένο στα αρχεία ενός μοναστηριού, όπου αναφέρεται ρητώς πως δίδονται ως προίκα πέντε βρακιά με μπιμπίλα και πως θα δοθεί ακόμα ένα μετά το γάμο, μόλις τελειώσει το κέντημα.

Η τρίτη εικόνα είναι ένα φαρδύ σώβρακο βαμβακερό, που φοριόταν κάτω απο παντελόνια με πλατειά μπατζάκια, συγκρατούμενα συνήθως από τιράντες. Το σώβρακο λοιπόν, επέτρεπε τον επαρκή αερισμό των γεννητικών οργάνων, και ήταν εξυπηρετικό σε μια εποχή όπου έβριθαν οι σχετικές ασθένειες. Με το βρακί αυτό απεκλείετο το σύγκαμμα του δέρματος της ευαίσθητης αυτής περιοχής του σώματος. Σε χρώμα λευκό, ήταν ραμμένο στο χέρι. Αργότερα, κυκλοφόρησε και ετοιματζίδικο, και κυκλοφορεί μέχρι σήμερα για τους αμετανόητους ρομαντικούς. Μόνο η ποιότητα άλλαξε, το χρώμα και το όνομα. Εμπριμέ με χρωματιστά σχέδια τυπωμένα, με λάστιχο στη μέση, από συνθετικά υφάσματα διαφόρων ποιοτήτων, αντί για σώβρακο ονομάζεται σήμερα μπόξερ ή -χαϊδευτικά- μποξεράκι. Η εικόνα περιλαμβάνει επίσης, πολύχρωμα μποξεράκια απλωμένα στους πάγκους των λαϊκών αγορών.

Η τέταρτη εικόνα είναι ένα γυναικείο βρακί ονομαζόμενο κυλότα, που κυκλοφορεί σε διάφορα μεγέθη, ποιότητες και χρώματα. Μέχρι τη μέση ή έως τον αφαλό ή πολύ κάτω απο αυτόν. Η εικόνα περιλαμβάνει μια νεαρή γυναίκα που πηγαίνει να γαμηθεί συνειδητά, εντελώς ξεβράκωτη, με το βρακί στην τσάντα. Η γυναίκα τα έχει πάρει στο κρανίο μετά την αποκάλυψη μιας απιστίας του εκλεκτού της και πηγαίνει -με το μίνι της να ανεμίζει χαϊδεύοντας το αγέρωχο κωλαράκι- να ανταποδώσει τα ίσα.

Η πέμπτη εικόνα είναι ένα σλιπάκι λευκό. Το σλιπάκι εμφανίστηκε την εποχή που τα σώβρακα δεν είχαν πλέον λόγο ύπαρξης μετά την ανακάλυψη των αντιβιοτικών. Αρχικά κάτασπρο, και αργότερα σε διάφορα χρώματα, ακόμα και σε μαύρο. Πολλοί άντρες το προτιμούν επειδή συγκρατεί το όργανό τους καλύτερα. Η εικόνα περιλαμβάνει ένα σλιπάκι κατάμαυρο που αρνείται να απελευθερώσει τα πόδια κάποιου άντρα βιαστικού, παραμένοντας πεισματικά μπερδεμένο στο ύψος των αστραγάλων, εγκλωβίζοντάς τους.

Η έκτη εικόνα είναι ένα τάγκα ή στρινγκ ή κουραδοκόφτης, όπως πολύ εύστοχα μετονομάστηκε απο τον Ηλία Πετρόπουλο. Αυτό το βρακί τα αφήνει όλα σχεδόν ακάλυπτα, ιδιαίτερα τον κώλο, και φοριέται από γυναίκες και από άντρες. Προϋπόθεση για να φορεθεί επιτυχώς, είναι ένας καλά γυμνασμένος κώλος. Το στρινγκ είναι μάλλον ο πρόδρομος της παντελούς απουσίας βρακιού, ένα βήμα πριν απο την κατάργησή του. Η εικόνα περιλαμβάνει ένα σύρμα όπου είναι απλωμένη μια μπουγάδα με πολύχρωμα στρινγκ, που, αν δεν ήταν χρωματιστά, θα έμοιαζαν με χελιδονάκια. Ως χρωματιστά, μοιάζουν με λιμασμένα κολιμπρί.

Μετά την περιήγηση στο φανταστικό αυτό άλμπουμ με τις εικόνες των βρακιών, καιρός είναι να κάνουμε ένα μπιντέ. Ο μπιντές είναι ένα είδος υγιεινής, που σήμερα τείνει να καταργηθεί απο τα λουτρά των κατοικιών, μιά και έχει προσφέρει τη θέση του στο πλυντήριο ρούχων. Γι αυτό, προτείνεται ένα κρύο ντους στους αναγνώστες, που άντεξαν να φτάσουν μέχρι το τέλος. Το ότι ο χαρακτήρας των ανθρώπων αποκαλύπτεται και απο το βρακί που φορούν, είναι κάτι αυτονόητο, που δε θα σχολιαστεί εδώ.

_______________________
Note: Ενα κείμενο με προκλητικό τίτλο, όχι και τόσο συμβατικό δηλαδή, που πιστεύω ότι μπορεί να βρει τη θέση του εδώ πέρα, ακόμα και ως πηγή έμπνευσης για όποιον καλλιτέχνη θελήσει να το μεταφέρει στον εικονοχώρο.
-->> πρωτοανέβηκε πριν μερικά χρόνια εδώ