Μάλιστα. Ποια είναι η ραχοκοκκαλιά; Ετσι ονόμαζαν το σύνολο των εργαζομένων στο Δημόσιο Τομέα, τους δημόσιους υπαλλήλους δλδ. Επειδή όμως οι δημ. υπάλληλοι είχαν καταντήσει βραχνάς για κάθε μεταπολεμική κυβέρνηση, βρέθηκε τρόπος να μειωθεί δραματικά ο αριθμός τους. Πώς; Με την ιδιωτικοποίηση -τι λέξη κι αυτή!
Βέβαια, ο Δημόσιος Τομέας υπήρξε (και είναι ακόμα) η δεξαμενή που (υπο)δέχεται τα εκάστοτε "δικά μας παιδιά" -γαλάζια ή/και πράσινα εναλλάξ- και πολύ θα λυπηθούν οι ψηφοθήρες υποψήφιοι που θα χάσουν ένα βασικό ατού. Τι να γίνει όμως; Θυσία στο βωμό που λέγεται «το καλό της πατρίδας» -και της Αγίας Οικονομίας βεβαίως...
Ετσι λοιπόν, μετά το ξεπούλημα των Ναυπηγείων, του Αερολιμένα Αθηνών, του ΟΤΕ, της ΟΑ, της ΕΥΑΘ -όλες κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, εννοείται, αλλιώς δεν θά'πιαναν τα λεφτά τους- και πού να θυμάμαι ποιες άλλες ακόμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι που εργαζόντουσαν σε αυτές γίνονται ως δια μαγείας ιδιωτικοί! Το πιάσατε το κόλπο; Οπότε, ούτε απεργίες, ούτε τπτ, μια και η σπάθα της απόλυσης κρέμεται σαν τη σπάθα του Δαμοκλή πάνω από τα κεφάλια τους -να θυμόμαστε και λιγουλάκι μυθολογία, οι Μύθοι μας δεν είναι παραμύθια τελικά..
Ερχεται καλπάζοντας και το ξεπούλημα της ΔΕΗ, των Νοσοκομείων και των Πανεπιστημίων. Μετά, σιγά ή γρήγορα, η Μέση εκπαίδευση, τα Δημοτικά σχολεία και τα Νηπιαγωγεία. Δεν θα μείνει δημοσιοϋπαλληλικό ρουθούνι όπως πάει το πράγμα! Ισως μονάχα στα υπουργεία, αν και εκεί αναλαμβάνουν ήδη -λάου λάου το πάνε- το καθάρισμα ιδιωτικές επιχειρήσεις καθαρισμού. Ποιος με βεβαιώνει ότι δεν θα αναλάβουν παρόμοιες επιχειρήσεις να εξυπηρετήσουν και τις θέσεις άλλων υπαλλήλων, γραμματέων, μηχανικών, δικηγόρων, κλπ επιστημονικού προσωπικού;
Τώρα, βρισκόμαστε περίπου στη μέση του εκπληκτικού εγχειρήματος. Μπορούμε να αντιδράσουμε -ακόμα, ευτυχώς. Πώς όμως; Το όπλο της απεργίας εξακολουθεί άραγε να έχει τη δύναμη που είχε; Τώρα που η ραχοκοκκαλιά έχει μισοαποσυντεθεί, πώς μπορεί να ξαναβρεί τη συνοχή της;
Εμένα, δεν με νοιάζει και τόσο ο δημόσιος υπάλληλος. Εβρισκα πάντα ένα σωρό ανίκανους ανθρώπους να εκμεταλλεύονται τη θεσούλα τους για να μας αλλάζουν τα φώτα και πολύ θα ήθελα να βρισκόταν κάποιος τρόπος -κάτι τελοσπάντων- που να αναγκάσει αυτούς τους ανθρώπους να εργαστούν ικανοποιητικά. Εννοείται πως υπήρχαν (και υπάρχουν) δημόσιοι υπάλληλοι που φτύνουν αίμα κάθε μέρα να κάνουν τη δουλειά τους και να αναπληρώσουν τη δουλειά που δεν κάνουν οι τεμπέληδες τσαμπουκοδιορισμένοι. Ισως, ελπίζω, τώρα που σφίγγουν τα πράγματα, κάτι να γίνει να ισορροπήσει η κατάσταση. Ιδωμεν.
Δεν έχω πρόταση, αυτή τη φορά. Μόνο μια πρόβλεψη έχω: Θα γίνουμε το πρώτο Ιδιωτικό Κράτος με πολίτες Ιδιώτες -με την ακριβή έννοια της λέξης, άλλωστε τη χρησιμοποιούμε συχνότατα για να αυτοχαρακτηριστούμε εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
-->> Το ότι ο τομέας των Υπηρεσιών θα ελέγχεται απολύτως από ιδιωτικές επιχειρήσεις (ΤΟ κεφάλαιο, δλδ) δεν σημαίνει, άραγε, ότι θα ελέγχει και την πολιτική εξουσία -και κατεπέκταση ΤΗΝ πολιτική της χώρας; Μέσω των διορισμών και άλλων παροχών, εννοείται.
Βέβαια, ο Δημόσιος Τομέας υπήρξε (και είναι ακόμα) η δεξαμενή που (υπο)δέχεται τα εκάστοτε "δικά μας παιδιά" -γαλάζια ή/και πράσινα εναλλάξ- και πολύ θα λυπηθούν οι ψηφοθήρες υποψήφιοι που θα χάσουν ένα βασικό ατού. Τι να γίνει όμως; Θυσία στο βωμό που λέγεται «το καλό της πατρίδας» -και της Αγίας Οικονομίας βεβαίως...
Ετσι λοιπόν, μετά το ξεπούλημα των Ναυπηγείων, του Αερολιμένα Αθηνών, του ΟΤΕ, της ΟΑ, της ΕΥΑΘ -όλες κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, εννοείται, αλλιώς δεν θά'πιαναν τα λεφτά τους- και πού να θυμάμαι ποιες άλλες ακόμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι που εργαζόντουσαν σε αυτές γίνονται ως δια μαγείας ιδιωτικοί! Το πιάσατε το κόλπο; Οπότε, ούτε απεργίες, ούτε τπτ, μια και η σπάθα της απόλυσης κρέμεται σαν τη σπάθα του Δαμοκλή πάνω από τα κεφάλια τους -να θυμόμαστε και λιγουλάκι μυθολογία, οι Μύθοι μας δεν είναι παραμύθια τελικά..
Ερχεται καλπάζοντας και το ξεπούλημα της ΔΕΗ, των Νοσοκομείων και των Πανεπιστημίων. Μετά, σιγά ή γρήγορα, η Μέση εκπαίδευση, τα Δημοτικά σχολεία και τα Νηπιαγωγεία. Δεν θα μείνει δημοσιοϋπαλληλικό ρουθούνι όπως πάει το πράγμα! Ισως μονάχα στα υπουργεία, αν και εκεί αναλαμβάνουν ήδη -λάου λάου το πάνε- το καθάρισμα ιδιωτικές επιχειρήσεις καθαρισμού. Ποιος με βεβαιώνει ότι δεν θα αναλάβουν παρόμοιες επιχειρήσεις να εξυπηρετήσουν και τις θέσεις άλλων υπαλλήλων, γραμματέων, μηχανικών, δικηγόρων, κλπ επιστημονικού προσωπικού;
Τώρα, βρισκόμαστε περίπου στη μέση του εκπληκτικού εγχειρήματος. Μπορούμε να αντιδράσουμε -ακόμα, ευτυχώς. Πώς όμως; Το όπλο της απεργίας εξακολουθεί άραγε να έχει τη δύναμη που είχε; Τώρα που η ραχοκοκκαλιά έχει μισοαποσυντεθεί, πώς μπορεί να ξαναβρεί τη συνοχή της;
Εμένα, δεν με νοιάζει και τόσο ο δημόσιος υπάλληλος. Εβρισκα πάντα ένα σωρό ανίκανους ανθρώπους να εκμεταλλεύονται τη θεσούλα τους για να μας αλλάζουν τα φώτα και πολύ θα ήθελα να βρισκόταν κάποιος τρόπος -κάτι τελοσπάντων- που να αναγκάσει αυτούς τους ανθρώπους να εργαστούν ικανοποιητικά. Εννοείται πως υπήρχαν (και υπάρχουν) δημόσιοι υπάλληλοι που φτύνουν αίμα κάθε μέρα να κάνουν τη δουλειά τους και να αναπληρώσουν τη δουλειά που δεν κάνουν οι τεμπέληδες τσαμπουκοδιορισμένοι. Ισως, ελπίζω, τώρα που σφίγγουν τα πράγματα, κάτι να γίνει να ισορροπήσει η κατάσταση. Ιδωμεν.
Δεν έχω πρόταση, αυτή τη φορά. Μόνο μια πρόβλεψη έχω: Θα γίνουμε το πρώτο Ιδιωτικό Κράτος με πολίτες Ιδιώτες -με την ακριβή έννοια της λέξης, άλλωστε τη χρησιμοποιούμε συχνότατα για να αυτοχαρακτηριστούμε εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
-->> Το ότι ο τομέας των Υπηρεσιών θα ελέγχεται απολύτως από ιδιωτικές επιχειρήσεις (ΤΟ κεφάλαιο, δλδ) δεν σημαίνει, άραγε, ότι θα ελέγχει και την πολιτική εξουσία -και κατεπέκταση ΤΗΝ πολιτική της χώρας; Μέσω των διορισμών και άλλων παροχών, εννοείται.
8 σχόλια:
Εγώ δεν είμαι εξ ορισμού αντίθετος με την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών του δημόσιου τομέα. Π.χ. παρά να στουμπώνουν με κηφηναριό-προσωπικό τις υπηρεσίες οι πολυχρονεμένοι μας πολιτικοί και να ξηλωνόμαστε οι υπόλοιποι, για να καλύψουμε τις ζημίες, χίλιες φορές καλύτερα να ανήκουν σέ ιδιώτες αυτές οι υπηρεσίες.
Όσο για τη ΔΕΗ, μη με αναγκάσεις να θυμηθώ πόσες συσκευές, UPS κλπ μούχει κάψει. Πόσες φορές κάθε δεύτερο καλοκαίρι καίγεται μία γεννήτρια και αρχίζουμε τις εκ περιτροπής προγραμματισμένες διακοπές ρεύματος. Πόσες φορές είχαμε διακοπή, επειδή φύσυξε δυνατά ή επειδή είχε παρατεταμένη ηλιοφάνεια ή παρατεταμένη συννεφιά ή παρατεταμένη βροχόπτωση ή επειδή το σπίτι/επιχείρηση είναι πολύ κοντά στη ... θάλασσα!
Άσε Ροδιά, τώρα βρήκαν κι έναν καλύτερο τρόπο: τους ..."έφεδρους" εργαζομένους!
Ξεκίνημα από τον ΟΣΕ. Που είναι και εύκολο, λόγω της απαξίωσης του σιδηροδρόμου.
και τωρα δεν ελεγχει το κεφαλαιο την πολιτικη εξουσια;και την πολιτικη ζωη της χωρας; ε ας γινει και φανερα.....
Κατ' αρχήν μετά την ιδιωτική παιδεία και υγεία (σε εξέλιξη..) πάμε προς την ιδιωτική πυροσβεστική και την ιδιωτική αστυνομία.
Κατά τα άλλα είναι αρχή μου να πιστεύω ότι όταν οι άνθρωποι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους φταίει η εργασιακή κουλτούρα και η δομή της επιχείρησης.
Αν δεν ίσχυε αυτό που λέω τότε δεν θα είχε εφευρεθεί η οργανωσιακή ψυχολογία.
Ξεκινώντας από το σχόλιο του Αγησία, δια μέσου των σχολίων ikor και palioskilo, καταλήγουμε στο σχόλιο του Greek Rider!
Που σημαίνει ότι το κράτος δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να εμπνεύσει τους ανθρώπους/πολίτες να εργάζονται με κέφι, να κάνουν την εργασία τους κάτι διαφορετικό από... καταναγκαστικά έργα! Ετσι, μεταθέτει τις δικές του ευθύνες και τις ελπίδες του ότι οι υπηρεσίες του δημόσιου τομέα θα δουλέψουν εποικοδομητικότερα (για το κράτος, εννοείται) κάτω από τη διεύθυνση ξένων προς το κράτος επιχειρηματιών.
Με δυο λόγια, δεν καταφέρνω να τα φέρνω βόλτα στο σπίτι μου και το παραχωρώ με κάποιο αντίτιμο σε κάποιον άλλον ώστε να το φροντίσει και το σπίτι αλλά και μένα! Φυσικά, αν δεν έχω κρατήσει τουλάχιστον ένα σημαντικό ποσοστό συνιδιοκτησίας, ο "άλλος" που εμπιστεύομαι γι αυτή τη δουλειά, μπορεί κάλλιστα, μια ωραία πρωία, να με... πετάξει έξω!
Οπότε, το θέμα είναι πόσο εκτιμώ αυτό το "σπίτι" και πόσο δικό μου το θεωρώ.
..να σκεφτώ ότι οι έλληνες μπορεί να είναι "έθνος ανάδελφον" -κατά Σαρτζετάκη, αν θυμάστε- αυτό όμως πιθανότατα συμβαίνει επειδή δεν νοιώθει καλά πρώτα πρώτα στον ίδιο του τον τόπο. Πώς να νοιώσει κάποιος όμορφα σε ένα σπίτι όπου βρίσκεται σε διαρκή ανασφάλεια; Κάθε τρεις και λίγο αλλάζουν νόμοι και διατάξεις, αλλάζει κάθε χρόνο ο τρόπος φορολογίας, κάθε χρόνο (από όσο θυμάμαι, τα τελευταία 40 χρόνια!) αλλάζει το μηχανογραφικό της δήλωσης προς την εφορία, αλλάζουν τα πάντα και δεν δίνεται κανένα σταθερό σύστημα οικονομικών αξιών ώστε να δημιουργήσει ο πολίτης ο,τιδήποτε προς όφελός του και, σε προέκταση, προς όφελος του κράτους. Ετσι, καταλήγουμε να δεχόμαστε ως "συστήματα αξιών" το άρπα κόλλα, το μπάρμπα στη Κορώνη, το μπάτε σκύλοι αλέστε, το όποιος φάει τον άλλον...
Α! υπάρχουν και οι φωτογραφικές διατάξεις -ή και Νόμοι- που ωφελούν ελάχιστους για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, οι χαρισματικοί διορισμοί άσχετων, για μια ψήφο ρ.γ.τ., κλπ κλπ
Δεν εχουμε καλούς διαχειριστές της εξουσίας, φταίμε γι αυτό, ίσως διορθωθεί όταν δεν θα ψηφίζουμε με γνώμονα το ατομικό μικροσυμφέρον. Μήπως όμως φτάσουμε σύντομα στο επόμενο βήμα, όπου θα ψηφίζουμε (ξανά) για το στενό ατομικό μας συμφέρον, όταν ουσιαστικά οι εκλογές θα γίνονται για την ανάδεξη της καλύτερης εταιρείας..???
..κυριακάτικο ραχάτι και γράφω.. γράφω.. γράφω... Ελπίζω να βγαίνει κάποιο νόημα! :))
"O βασιλιάς πέθανε,ζήτω ο βασιλιάς"
Εγώ αντί απ`την ραχοκοκαλιά θα προτιμούσα το στομάχι...
Ιδιωτική Πρωτοβουλία.
Πως αυτοπροσδιοριζόμαστε όταν ζητάμε από την πρωτοβουλία του ιδιώτη (σχήμα οξύμωρο) να μας σώσει;
Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι
Φιλιά
Πολίτες ιδι-κότες θα τους έλεγα τους περισσότερους, μιας και τα θέλουν όλα χωρίς να προσπαθούνε.... Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, το σχήμα αυτό δεν έχει βιωσιμότητα για το σύνολο.
Δημοσίευση σχολίου