περιμένοντας το επόμενο αρνί

Εμένα, που κατάλαβα νωρίς, από τη σύλληψή μου, ότι ο θάνατος μας ζώνει από παντού και ότι η αγάπη δεν είναι δυνατό να κάνει τους αγαπημένους μας να τον αναβάλλουν όσο ωραίες ιστορίες και αν συλλέγουμε για να τους διηγηθούμε, εμένα, που κατάλαβα νωρίς ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και ότι το χαμόγελο είναι μια κολλημένη τσίχλα σε πλαστικά πρόσωπα, εμένα, που τις σεισμικές δονήσεις, τα φαινόμενα του θερμοκηπίου, όλες τις τρομολαγνικές θεωρίες που κυκλοφορούν, τα φώτα και τα σκοτάδια τα καταπίνω αμάσητα, εμένα, που μένω μέσα στο καβούκι μου, σε ένα μικρούτσικο μπουμπούκι άγριας μαργαρίτας κατοικώ, εμένα που νοιώθω, εμένα που τραγουδώ τη θλίψη ξεκαρδισμένη στα γέλια και δεν χαμογελώ ποτέ μου, μόνο γελάω ασταμάτητα ή ουρλιάζω, από μέσα μου πάντα, εμένα που αυτοσαρκάζομαι ακόρεστα και αφήνομαι στη γελοιοποίηση, εμένα με συντάραξε αυτό το φονικό.

Δεν μπόρεσα να το κατατάξω στα στενά όρια ενός "φαινομένου σήψης" ή επιλεκτικής ταξινόμησης σε "ομοφυλοφιλικές συμπεριφορές" ή σε "εγκλήματα κατά ναρκωμανών" και άλλα τέτοια φαιδρά, όπως σχολιάστηκε το γεγονός στα ΜΜΕ και αλλού, πότε με συμπάθεια (συντεχνιακή ή άδολης αγάπης) και πότε με μένος, με το μένος των "αθώων", των "φιλήσυχων πολιτών", των "στυλοβατών της ηθικής", και λοιπών τεράτων της κοινωνίας μας.

Τα Τέρατα μας στοιχειώνουν. Οι ΜΥΓΕΣ. Και Ορέστης δεν φαίνεται στον ορίζοντα να μας γλιτώσει. Ενας που ξεμύτισε, τον είπαμε 56χρονο σαν να ήταν καταζητούμενος για ντιβιντιά και πολιτικά σκάνδαλα. Ενας ταλαίπωρος καλλιτέχνης, ένας δρόμος, μια δίοδος, μια διέξοδος προς την αθανασία, τα πληρώνει όλα όπως συνηθίζεται εδώ πέρα στον κόσμο μας. Η λέξη "κόσμος" σήμαινε παλιά κόσμημα, σήμερα σημαίνει βρωμιά -ασχέτως αν τη θεωρούμε πλέον μια λέξη χωρίς νόημα.

Το σχόλιο του no frost (7 Ιούνιος 2008 στο 4:09 π.μ.) εδώ, ήταν μια αναπάντεχη έκπληξη για μένα:

Νάταν μόνο αυτό; Η ενοχική σεξουαλικότητα; Αυτό πιστεύεις; Όχι. Κι άσε τώρα το χώμα.

Τον είχα δεί παλιά μαζί με την Καραμπέτη σ' ενα δύσκολο θεατρικό. Ηταν παρασάγγας ανώτερος απο εκείνη. Φαντάστηκα οτι έρχεται ένας μεγάλος επίγονος του δράματος.. Λάμψη. Η αίσθησή του, η σφραγίδα του ξεπερνούσε τον ρόλο, τον έσκιζε σαν στενο ρούχο.. Σκληρός και τόσο ευάλωτος κι ανοιχτός μαζί, υπέροχα τρωτός στον χρόνο, δικές του εναλλαγές, κομψές.. ένταση, πόνος, ουσία, ευφυία, νεύρο. Επειτα είχε δεξιοτεχνία χωρίς καμιά μανιέρα.. Ιδρώτας αληθινός χωρίς να υπολογίζει.. Θεατρικό animal.

Ηλπισα σαν κάτι παλιούς ρομαντικούς της τέχνης που ονειρεύονται στο φως του λαμπατέρ.. Υπάρχει τέχνη.. Και μετά άρχιζε να παίζει σε κάτι ξεφωνημένα σήριαλ.. σιγά σιγά έγινε θλιβερή καρικατούρα του εαυτού του. Μια εκνευριστική περσόνα μετροσέξουαλ που έπαιζε μαζί με μια υστέρω ανορεξικιά δηθενιάρα και πλασαρόταν για άγριος γκόμενος. Μόνο το βλέμμα-μελαγχολία πρόδιδε κατι ακόμα. Για αυτόν ήταν παιχνιδάκι οι διάλογοι-ξεφτίδια, μια βαρετή μανιέρα, αλλά οι φίλοι, ο Ρήγας, το common sense, τα λεφτά.. για την κόκα.. τους εραστές, την αδελφή στο χωριό..

Πόσο κοστίζει το ξεπούλημα; Στούς άλλους τίποτα σε κείνον όμως πόσο κόστισε;

Πόση εκδίκηση έπαιρνε στα κρυφά εκείνη η φωτογραφία της μάνας απο την Δράμα στο σαλόνι; Πόση ενοχή "ξεπλήρωνε" στην κόκα και το αλκοόλ; Πόσο αποζήτησε την απουσία, την ανυπαρξία πριν πεθάνει; Τι βλέπετε εσείς σ΄αυτό το τρομαγμένο βλέμμα του, στο πικραμένο σφιχτό στόμα;

Κρίμα γαμώτο. Αυτή η ταλεντάρα είχε ανάγκη πραγματικά απο κάποιον που δεν βρέθηκε.Να τον κρατήσει στο νόημα.Στο νόημα με καταλαβαίνετε; Να σταματήσει να εκδικείται τον εαυτό του. Το άξιζε. Αυτός έφτυσε αίμα για την τέχνη χρόνια. Κι ήταν κι αποδιωγμένος, μόνος. Και μετά ενέδωσε. Σε όλα. Είναι κι αυτό μια ολέθρια τιμιότητα. Με καταλαβαίνετε;

Ποιός τελικα τον σκότωσε αυτόν; Φονιάδες υπάρχουν παντού. Αυτός όμως του άνοιξε την πόρτα διάπλατα.Γιατί;Πως οδηγήθηκε εκεί;

Πάμε οι άνθρωποι σε θέατρα, ταινίες, συναυλίες για να νοιώσουμε κάτι.. Aς νοιώσουμε αυτόν τον απελπισμένο άνθρωπο να σφάζεται κάτω απο το βλέμμα της μάνας του στην φωτογραφία στο σαλόνι. Να βασανίζεται να πεθάνει με 21 μαχαιριές.. Να σφαδάζει μόνος. Δεν έχω λόγια. Νοιώστε επιτέλους. Άς νοιώσουμε τον πόνο του άλλου. Είναι δίπλα και μας μοιάζει τόσο πολύ.. Ο θάνατος είναι ένα στιγμιαίο γεγονός. Πού όμως μας οδηγεί ο καθημερινός θάνατος κι η αδιαφορία ακομη και φίλων; Ποιοί μας σκοτώνουν κάθε μέρα συστηματικά;

Μήπως τελικά η τραγική αυτή πορεία Πτώσης αυτού του ανθρώπου είναι ένα σημάδι για το που φτάσαμε; Ποιός ακολουθεί;

-----------
Βλέμμα
http://vlemma.wordpress.com/2008/06/06/sergianopoulos/
Rodia:
~~ no frost, Ευχαριστω. Πολύ. Το καλύτερο σχόλιο (και σόρρυ Νίκο) για το συγκεκριμένο θύμα του κανιβαλισμού μας, αλλά ταυτόχρονα για όλα τα θύματα που καταβροχθίζονται σήμερα από νουνεχείς και ήρεμους και ηθικούς και ήπιους, γλυκούληδες, τρυφερούς, σοφούς, κλπ κλπ -οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, πρόσθεσε όσες "θετικές" θέλεις για να νοιώσεις πόση φρίκη τριγυρίζει σφυρίζοντας αδιάφορα και μαχαιρώνοντας την κατάλληλη στιγμή, στα ξαφνικά, με τρυφερότητα και κατανόηση -εννοείται...
-----------
greek gay LOLITA
http://greek-lolita.blogspot.com/2008/06/take-me-back-to-that-red-mouth-as.html
Rodia:
Δεν θα μπορέσω να γράψω καλύτερο σχόλιο από του no frost...
Αυτό που μπορώ να συμπληρώσω είναι ότι οι εικόνες με τα παγ(ι)ωμένα χαμόγελα κυκλοφορούν γύρω μας έτοιμες να κατασπαράξουν -με τρυφερότητα, εννοείται.

-----------
ΠΕΤΕΦΡΗΣ
http://petefris.blogspot.com/2008/06/tractatus.html
Rodia:
«Την σπασμένη σε θρύψαλλα ζωή, δεν την λένε θάνατο, δεν ξέρω γιατί.» γράφεις Πετεφρή, μερικοί όμως γνωρίζουν γιατί, επειδή εκμεταλλεύονται αυτά τα θρύψαλλα.
-----------

Ο Old Boy γράφει στην επικεφαλίδα του μπλογκ του «ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΜΑΡΤΙΕΣ & ΜΕΓΑΛΑ ΛΑΘΗ», αλλά πώς να τον αναβάλλουμε δεν εξηγεί, δεν δίνει οδηγίες.
Ετσι, ας διαβάζουμε ανελιπώς σχόλια και ποστ και ας αφηνόμαστε να αφροκυλάμε στο χλάπεργο... όπως έμαθα στου hamarn papeerte.
-----------

-->> Τώρα, μπορούμε να σπαράξουμε άνετα, να σκίσουμε τα μάγουλά μας σαν μανιάτισσες μοιρολογίστρες, περιμένοντας το επόμενο αρνί για το φτωχό μας γιουβετσάκι.