ΙΣΠΑΝΙΑ - ΓΕΡΜΑΝΙΑ 1-0

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ
UPDATE: δες και αυτό-->> η μπάλα και το βλέμμα -->>

Ακολουθούσε τη μπάλα για μιάμιση ώρα να τρέχει στο χόρτο. Με τα πόδια. Ετρεχε πίσω της, προσπαθούσε να την προλάβει, αλλά δεν τα κατάφερνε. Επειδή κάτι κοντοπόδαροι διαόλοι με κόκκινα δεν την αφήναν να τους ξεφύγει. Ελισσόντουσαν όλοι μαζί σαν ένα φίδι και την κρατούσαν. Μια φορά μάλιστα κατάφεραν να τη στείλουν στο τέρμα της ομάδας του. Εκείνος προσπαθούσε. Με όλη του τη δύναμη προσπαθούσε να την αρπάξει με τα πόδια του από τα πόδια τους, αλλά εκείνη η διεστραμμένη προτιμούσε να μένει δέσμια του πάθους της με τους μπάσταρδους. Εκείνος ήταν όμορφος, ήταν και φαβορί, ήταν και ψηλός και δυνατός. Ο έρωτας όμως βλέπεις έχει δικές του προδιαγραφές και ποια δύναμη μπορεί να τα βάλει μαζί του; Η μπάλα λοιπόν ξέφευγε και έτρεχε μακριά του, λες και τον φλερτάριζε με αυτό τον απαίσιο τρόπο. Σίγουρα, τον προτιμούσε, αλλά ήθελε να τον κουράσει, να τον εξαντλήσει, να τον φτάσει στα όριά του. Ισως για να είναι ο έρωτας ισχυρότερος μετά. Το δυστύχημα είναι πως το τρεχαλητό διαρκεί μόνο μιάμιση ώρα και αυτό μάλλον η μπάλα το αγνοούσε. Οπωσδήποτε τον προτιμούσε, οπωσδήποτε ήθελε να γίνει δική του, να του ανήκει μέχρι την αιωνιότητα, οπωσδήποτε τον γουστάριζε περισσότερο, μόνο που δεν γνώριζε πως υπήρχε όριο στον αγώνα. Ετσι, έμεινε μετά το σφύριγμα της λήξης στα πόδια των νικητών, αυτών των καλλικάντζαρων με τα κόκκινα. Εκείνοι κέρδισαν το κύπελλο κι αυτός έμεινε μόνος και σκεφτικός με την απορία τί να έφταιξε τάχα. Ισως το ότι την κυνηγούσε με τα πόδια και όχι με το βλέμμα. Ισως αυτό ακριβώς να φταίει, το ότι της έδειξε τη δύναμή του, αλλά όχι την ψυχή του. Τώρα που δείχνει με το βλέμμα πόσο την ήθελε, τώρα είναι πια αργά. Είναι αργά και ποιος ξέρει αν θα έχει άλλη ευκαιρία στο μέλλον να την κερδίσει.
-->> αν δοκιμάσουμε να βάλουμε στη θέση της μπάλας την ανθρωπότητα και στη θέση του άτυχου ποδοσφαιριστή ένα θεό, μπορεί να λάβουμε απαντήσεις σε αιώνια ερωτήματα...