ΤΟ ΤΕΤΡάΓΩΝΟ

Σχεδίασε ένα τετράγωνο στο χρυσαφί περιτύλιγμα των ονείρων του. Σε κάθε γωνία κι από μια αγωνία. Μπορεί να ήταν και η ίδια αγωνία κομμένη στα τέσσερα. Στρίμωξε από ένα καναπεδάκι σε κάθε γωνία, να ξαπλώνει την αντίστοιχη αγωνία του. Στη μέση του τετραγώνου, τοποθέτησε ένα δέκτη τηλεόρασης σε τηλεχειριζόμενη περιστρεφόμενη βάση. Κάθε τόσο, άλλαζε καναπέ και γωνία, άλλαζε και πρόγραμμα. Πέρασαν μέρες και νύχτες αλλεπάλληλων αλλαγών, μέχρι που βαρέθηκε να ακούει. Τότε, έκλεισε τον ήχο. Οταν βαρέθηκε να βλέπει, έκλεισε και την εικόνα. Εμεινε ξαπλωμένος στο βορειοδυτικό καναπεδάκι, ίσα που τον χωρούσε κουρκουμιασμένο σε στάση εμβρύου. Μετά από λίγες μέρες, άλλαξε καναπεδάκι, και πάλι και πάλι, αλλά στάση δεν άλλαζε. Στάση εμβρύου πάντα. Ούτε έτρωγε, ούτε κοιμόταν, μόνο έμενε κουρκουμιασμένος στα καναπεδάκια να ξορκίζει τις αγωνίες του. Περίμενε να περάσουν, χωρίς να του περάσει στιγμή από το νου ότι ίσως αυτός να μην ήταν ο καλύτερος τρόπος εξορκισμού. Κατόπιν, ύστερα από πολλές δοκιμές, έσκισε το περιτύλιγμα των ονείρων του και βγήκε έξω από το σκισμένο τετράγωνο.

-->> θα μπορούσα να τελειώσω εδώ, αλλά συνέχισα:

Βρέθηκε στην πραγματικότητα. Σε αυτό που αποκαλείται πραγματικότητα, δηλαδή. Εκεί υπήρχαν επίσης τετράγωνα. Τετράγωνα περιτριγυρισμένα με δρόμους. Αρχισε να κινείται, να περπατάει γύρω τους. Περιτριγύριζε τα τετράγωνα και η αγωνία του μεγάλωνε. «Τώρα θα με πατήσει ένα αυτοκίνητο» και «Τώρα θα με ληστέψει ένας αλήτης» και «Τώρα θα μου ρίξει βιτριόλι μια μάγισσα» έλεγε από μέσα του, αλλά τίποτε από αυτά δεν γινόταν. Ετσι, καταφανώς απογοητευμένος και με δάκρυα στα μάτια, άνοιξε ένα κάδο σκουπιδιών, έβγαλε από μέσα ένα βρωμόχαρτο και ξανατύλιξε τα όνειρά του.

-->> θα μπορούσα να τελειώσω εδώ, αλλά συνέχισα:

Σχεδίασε πάνω στο περιτύλιγμα ένα κύκλο, κάθησε μέσα και έκλαψε. Πολύ.

-->> θα μπορούσα να τελειώσω εδώ, αλλά συνέχισα:

Οταν τα δάκρυα στερέψαν, έσκισε το βρωμόχαρτο και βγήκε από τον εαυτό του.

-->> θα μπορούσα να τελειώσω εδώ, αλλά συνέχισα:

Ενοιωθε ελεύθερος; Θα ένοιωθε ελεύθερος, αν το πίστευε κιόλας. Κανείς όμως δεν του είχε μάθει να πιστεύει. Πάντα νόμιζε. Για όλα νόμιζε, δεν είχε καμιά βεβαιότητα. Η μόνη βεβαιότητα ήταν τα σκορπισμένα όνειρά του.

-->> θα μπορούσα να τελειώσω εδώ, αλλά συνέχισα:

Αρχισε λοιπόν να ψάχνει για νέο χαρτί να τα τυλίξει, να τα προστατέψει, αλλά χαρτί πουθενά. Τότε ήταν που πήρε τη μεγάλη απόφαση να τα καταπιεί. Τύλιξε με το κορμί τα όνειρά του και το περιτύλιγμα αυτό θα ήταν δύσκολο πια να ξεσκιστεί.

-->> θα μπορούσα να τελειώσω εδώ, αλλά συνέχισα:

Ασε που το νέο πακέτο είχε το πλεονέκτημα να κρατά τις αγωνίες απέξω!

-->> νομίζω ότι έχει κι άλλο, αλλά σταματώ εδώ με μια αισιόδοξη νότα.