Δυστυχώς, ακόμα και ο Τζάκσον απέτυχε στο να συλλάβει την όλη εικόνα της κατάστασης και την κύρια αιτία της. Παρόλο που είχε καταστρέψει την Κεντρική Τράπεζα, το πιο δόλιο όπλο των Αργυραμοιβών, η μέθοδος των τραπεζικών κλασματικών αποθεματικών παρέμεινε σε χρήση από πάρα πολλές κρατικά “ναυλωμένες” (κρατικές) τράπεζες.
Το γεγονός αυτό τροφοδότησε την οικονομική αστάθεια στα χρόνια πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Ακόμα, οι τραπεζίτες των κεντρικών τραπεζών ήταν εκτός παιχνιδιού με αποτέλεσμα την ανάπτυξη της Αμερικής καθώς αυτή επεκτεινόταν προς τα δυτικά.
Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, οι κυριότεροι αργυραμοιβοί αγωνιζόντουσαν για να επανακτήσουν την χαμένη συγκεντρωτική τους δύναμη, αλλά ματαίως. Τελικά επανήλθαν στην παλιά τακτική των κεντρικών τραπεζών -στη χρηματοδότηση ενός πολέμου, ώστε να δημιουργήσουν χρέη και εξάρτηση.
Αν δεν μπορούσαν να έχουν την κεντρική τράπεζά τους με κανέναν άλλο τρόπο, θα μπορούσαν να γονατίσουν την Αμερική, βυθίζοντάς την μέσα σε έναν εμφύλιο πόλεμο, όπως ακριβώς είχαν κάνει το 1812, μετά από την αποτυχία της επανακρατικοποίησης της Πρώτης Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ενα μήνα μετά από την ορκωμοσία του Αβραάμ Λίνκολν ως Προέδρου, έπεσαν τα πρώτα πυρά του Αμερικανικού Εμφυλίου, στο οχυρό Σάμτερ στην Ανατολική Καρολίνα, στις 12 Απριλίου 1861.
Σίγουρα, η δουλεία ήταν μια από τις αιτίες για τον εμφύλιο πόλεμο, όχι όμως η κύρια αιτία. Ο Λίνκολν γνώριζε πως η οικονομία των Νοτίων ήταν εξαρτημένη από την δουλεία και έτσι (πριν τον εμφύλιο πόλεμο) δεν είχε καμιά πρόθεση να την εξαλείψει.
Ο Λίνκολν, κατά την ορκωμοσία του ένα μήνα νωρίτερα, το είχε θέσει ως εξής:
- “Δεν έχω κανένα σκοπό, άμεσα ή έμμεσα, να ανακατευτώ με το θεσμό της δουλείας, στα κράτη όπου υπάρχει αυτή τη στιγμή. Πιστεύω ότι δεν έχω κανένα νόμιμο δικαίωμα να το κάνω αυτό και δεν έχω καμία διάθεση να το κάνω.”
Ακόμα και μετά τα πρώτα πυρά που έπεσαν στο οχυρό Σάμτερ, ο Λίνκολν συνέχισε να επιμένει πως ο εμφύλιος πόλεμος δεν είχε καμία σχέση με το θέμα της δουλείας:
- “Ο κυρίαρχος στόχος μου είναι να σώσω την Ενωση και όχι να σώσω ή να διαλύσω την δουλεία. Εάν θα μπορούσα να σώσω την Ενωση χωρίς να ελευθερώσω κανέναν σκλάβο, θα το έκανα.”
Αραγε, για ποιόν λόγο έγινε ο Εμφύλιος Πόλεμος; Υπήρχαν πολλοί παράγοντες στο παιχνίδι. Οι βιομήχανοι του Βορρά είχαν χρησιμοποιήσει προστατευτικά δασμολόγια, ώστε να εμποδίσουν τα κράτη του Νότου να αγοράζουν ευρωπαϊκά προϊόντα. Σε αντίποινα, η Ευρώπη σταμάτησε τις εισαγωγές βάμβακος από τα κράτη του Νότου.
Τα κράτη του Νότου βρισκόντουσαν σε οικονομική δέσμευση. Οι νότιοι ήταν αναγκασμένοι να πληρώνουν περισσότερο για την πλειονότητα των απαραίτητων αγαθών, ενώ το εισόδημά τους από τις εξαγωγές βάμβακος έπεσε κατακόρυφα. Ο Νότος είχε εξαγριωθεί.
Υπήρχαν όμως και άλλοι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο. Οι Αργυραμοιβοί εξακολουθούσαν να πονάνε ακόμα από την απόσυρση του ελέγχου που ασκούσαν επί της Αμερικής, 25 χρόνια νωρίτερα. Από τότε, η παράτολμη οικονομία της Αμερικής την έκανε ένα πλούσιο έθνος, ένα κακό παράδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο.
Οι τραπεζίτες των Κεντρικών Τραπεζών είδαν μια ευκαιρία να διασπάσουν το πλούσιο νέο έθνος, να εφαρμόσουν το “διαίρει και βασίλευε” με έναν πόλεμο.
Ηταν αυτό απλώς ένα είδος μιας άγριας θεωρίας συνωμοσίας;
Ας δούμε λοιπόν τι έχει να πει ένας καλά ενημερωμένος παρατηρητής των γεγονότων την περίοδο εκείνη. Αυτός ήταν ο Οττο φον Βίσμαρκ, καγκελάριος της Γερμανίας, ο άνδρας που ένωσε τα γερμανικά κρατίδια λίγα χρόνια αργότερα:
- “Η διάσπαση των Ηνωμένων Πολιτειών σε Ομοσπονδίες ίσης δύναμης, αποφασίστηκε πολύ νωρίτερα από τον εμφύλιο πόλεμο από τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις της Ευρώπης. Αυτοί οι Τραπεζίτες φοβόντουσαν πως, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμεναν συμπαγείς ως ένα έθνος θα επιτύγχαναν οικονομική ανεξαρτησία, πράγμα που θα διατάρασσε την οικονομική κυριαρχία των Τραπεζών τους σε ολόκληρο τον κόσμο.”
Μέσα σε μερικούς μήνες από τα πρώτα πυρά που έπεσαν στο οχυρό Σάμτερ, οι τραπεζίτες των κεντρικών τραπεζών δάνεισαν στον Ναπολέοντα τον Γ’ της Γαλλίας (ανεψιό του Ναπολέοντα που νικήθηκε στο Βατερλό) 210 εκατομμύρια φράγκα, ώστε να καταλάβει το Μεξικό και τις βάσεις των στρατευμάτων που είχαν σταθμεύσει κατά μήκος των νότιων συνόρων των Ηνωμένων Πολιτειών, αποκτώντας πλεονέκτημα παραβιάζοντας το Δόγμα Μονρόε (The Monroe Doctrine) και επαναφέροντας το Μεξικό στην αποικιοκρατία.
Οποιοδήποτε και αν ήταν το αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου, μια αποδυναμωμένη Αμερική, βαριά χρεωμένη στους Αργυραμοιβούς, θα άνοιγε για μια φορά ακόμα την πόρτα της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής στον ευρωπαϊκό αποικιοκρατισμό και κυριαρχία, πράγμα που το Δόγμα Μονρόε είχε απαγορεύσει το 1823.
Την ίδια χρονική στιγμή, η Βρετανία αποβίβαζε 11.000 στρατιώτες στον Καναδά και τους τοποθετούσε απειλητικά κατά μήκος των Αμερικανικών βόρειων συνόρων. Ο Βρετανικός στόλος τέθηκε σε επιφυλακή σε περίπτωση που κρινόταν αναγκαία η ταχεία και άμεση επέμβασή του.
Ο Λίνκολν γνώριζε πως ήταν διπλά δεσμευμένος, γι αυτόν τον λόγο αγωνιούσε για την τύχη της Ενωσης.
Υπήρχαν πολύ περισσότερα πράγματα εκτός από τις διαφορές μεταξύ Βορείων και Νοτίων. Για τούτο, ο Λίνκολν έδινε πάντα έμφαση στην “Ενωση” και όχι μόνο στην ήττα του Νότου. Ομως, χρειαζόταν χρήματα για να κερδίσει.
Το 1861, ο Λίνκολν και ο Γραμματέας Οικονομικών, ο Σάλμον Π. Τσέις, πήγαν στην Νέα Υόρκη για να κάνουν αίτηση για τα απαραίτητα δάνεια. Οι Αργυραμοιβοί, ανήσυχοι μέχρι να δουν την Ενωση να αποτυγχάνει, προσέφεραν δάνεια με τόκο από 24% μέχρι 36%. Ο Λίνκολν τους είπε “όχι, ευχαριστώ” και επέστρεψε με τον Τσέις στην Ουάσιγκτον.
Τότε, έστειλε επιστολή σε έναν παλαιό του φίλο, τον συνταγματάρχη Ντικ Τέηλορ στο Σικάγο, θέτοντάς του το πρόβλημα της χρηματοδότησης του πολέμου. Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης, ρώτησε τον Τέηλορ τι είχε ανακαλύψει και ο Τέηλορ απάντησε:
- “Γιατί, Λίνκολν, είναι εύκολο, απλώς πείσε το Κογκρέσο να περάσει ένα νομοσχέδιο που να εγκρίνει την εκτύπωση τραπεζογραμματίων πλήρους νομικής κάλυψης, ώστε να πληρώσεις τους στρατιώτες με αυτά και να προχωρήσεις με αυτούς κερδίζοντας τον πόλεμο.”
Οταν ο Λίνκολν τον ρώτησε αν οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών θα δεχόντουσαν αυτά τα χρήματα, ο Τέηλορ είπε:
- “Ο κόσμος ή οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα έχει καμιά επιλογή πάνω στο θέμα, εάν τα τραπεζογραμμάτια είναι πλήρους νομικής κάλυψης. Θα είναι πλήρως επικυρωμένα από την κυβέρνηση και θα είναι τόσο καλά όσο και τα κανονικά χρήματα, καθώς το Κογκρέσο κατέχει το σαφές δικαίωμα από το Σύνταγμα.”
Ετσι λοιπόν, αυτό ακριβώς έπραξε ο Λίνκολν. Το 1862-63, τύπωσε σχεδόν 450.000.000 δολάρια, περισσότερα από τα άλλα χαρτονομίσματα που κυκλοφορούσαν και τα τύπωσε χρησιμοποιώντας για την πίσω πλευρά τους πράσινο μελάνι. Γι αυτόν τον λόγο, ονομάστηκαν “πράσινα δολάρια.
Με αυτά τα νέα χρήματα, ο Λίνκολν πλήρωσε τους στρατιώτες και τον ανεφοδιασμό τους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, σχεδόν 450 εκατομμύρια “πράσινα δολάρια” τυπώθηκαν χωρίς κανέναν τόκο από την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση.
Ο Λίνκολν συνειδητοποίησε ποιος πραγματικά κινούσε τα νήματα και τί αποτελούσε κίνδυνο για τον Αμερικανικό λαό. Κάπως έτσι εξήγησε τον συλλογισμό του:
- “Η Κυβέρνηση θα πρέπει να δημιουργεί, να εκδίδει και να θέτει σε κυκλοφορία όλο το απαραίτητο συνάλλαγμα και το πιστωτικό υπόλοιπο που είναι αναγκαίο για να ικανοποιήσει την διακριτική ευχέρεια των δαπανών της κυβέρνησης και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών.
- Το προνόμιο της δημιουργίας και της έκδοσης χρήματος δεν είναι μόνο το ανώτατο δικαίωμα της Κυβέρνησης, αλλά είναι και η μεγαλύτερη δημιουργική ευκαιρία της.
- Με την υιοθέτηση αυτών των αρχών… οι φορολογούμενοι θα γλιτώσουν τεράστια ποσά τόκων. Το χρήμα θα πάψει να είναι ο αφέντης και θα γίνει ο υπηρέτης της Ανθρωπότητας.”
Ενα πραγματικά εκπληκτικό κύριο άρθρο της εφημερίδας Times του Λονδίνου εξηγεί την στάση της Τράπεζας της Αγγλίας απέναντι στα “πράσινα δολάρια” του Λίνκολν:
- “Εάν αυτή η κακόβουλη οικονομική πολιτική, η προερχόμενη από τη Βόρεια Αμερική, διευρυνθεί μέχρις ενός σημείου, τότε η κυβέρνηση αυτή θα παράγει δικό της χρήμα χωρίς κόστος. Θα ξεπληρώσει τα χρέη της και δεν θα χρωστάει σε κανέναν. Θα έχει όλα τα αναγκαία χρήματα για να εμπορεύεται. Θα γίνει ευημερούσα χωρίς να υπάρχει προηγούμενο στην Ιστορία του κόσμου. Ολα τα μεγάλα μυαλά και ο πλούτος όλων των κρατών θα συγκεντρωθούν στη Βόρεια Αμερική. Αυτή η χώρα πρέπει να καταστραφεί, διαφορετικά θα καταστρέψει κάθε μοναρχία παγκοσμίως.”
Αυτό το σχέδιο ήταν τόσο αποτελεσματικό, ώστε την επόμενη χρονιά, το 1863, με τα εθνικά και συμμαχικά στρατεύματα να αρχίζουν να συγκεντρώνονται για την αποφασιστική μάχη του εμφύλιου πολέμου και το Υπουργείο Οικονομικών να βρίσκεται σε ανάγκη εξουσιοδότησης από το Κογκρέσο, ώστε να εκδώσει περισσότερα “πράσινα δολάρια”.
Ο Λίνκολν επέτρεψε στους τραπεζίτες να συμμετέχουν στην Εθνική Τραπεζική Πράξη. Αυτές οι νέες εθνικές τράπεζες θα λειτουργούσαν υπό ένα εικονικό, απαλλαγμένο από φόρους, καθεστώς και συλλογικά είχαν την αποκλειστική μονοπωλιακή δύναμη να δημιουργήσουν την νέα μορφή του χρήματος -τα τραπεζογραμμάτια ή χαρτονομίσματα.
Μολονότι τα “πράσινα δολάρια” συνέχισαν να κυκλοφορούν, ο αριθμός τους δεν είχε αυξηθεί. Αλλά, από αυτό το σημείο και έπειτα, πιο σημαντικό είναι ότι ολόκληρη η παροχή χρήματος των Ηνωμένων Πολιτειών θα δημιουργούνταν χωρίς χρέος από τους τραπεζίτες, με την αγορά ομολόγων των Ηνωμένων Πολιτειών και εκδίδοντάς τα ως αποθεματικό για τα χαρτονομίσματα.
Οπως ο ιστορικός Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ εξήγησε:
- “Στα πολυάριθμα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση είχε στη διάθεσή της να διαχειρίζεται ένα μεγάλο πλεόνασμα. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσε να ξεπληρώσει το χρέος της, να αποσύρει τα χρεόγραφά της, διότι, αν το έκανε αυτό δεν θα είχε ομόλογα να καλύψουν τα εθνικά τραπεζογραμμάτια-χαρτονομίσματα. Για να ξεπληρωθεί το χρέος, θα έπρεπε να καταστραφεί η παροχή χρήματος.”
Το 1863 ο Λίνκολν έλαβε κάποια ανέλπιστη βοήθεια από τον Τσάρο της Ρωσίας, τον Αλέξανδρο τον Β’. Ο Τσάρος, όπως ο Βίσμαρκ στην Γερμανία, γνώριζε τί σχεδίαζαν οι διεθνείς Αργυραμοιβοί και είχε ακλόνητα αρνηθεί να τους επιτρέψει να ανοίξουν μια Κεντρική Τράπεζα στη Ρωσία. Αφού η Αμερική είχε επιζήσει και ήταν ικανή να μείνει έξω από τα χέρια των αρπακτικών, η θέση τους θα παρέμενε ασφαλής.
Αν οι τραπεζίτες πετύχαιναν να διασπάσουν την Αμερική και να επιστρέψουν τα κομμάτια στην Μεγάλη Βρετανία και στη Γαλλία (κράτη και τα δύο υπό τον έλεγχο των κεντρικών Τραπεζών) τελικά, θα απειλούσαν και πάλι τη Ρωσία.
Ετσι, ο Τσάρος έδωσε εντολές πως, σε περίπτωση που η Αγγλία ή η Γαλλία ανακατευόταν ενεργά δίνοντας βοήθεια στον Νότο, η Ρωσία θα το εκλάμβανε αυτό ως κήρυξη πολέμου. Εστειλε το στόλο του, που βρισκόταν στον Ειρηνικό ωκεανό, να αγκυροβολήσει στο Σαν Φραντζίσκο.
Ο Λίνκολν επανεξελέγη τον επόμενο χρόνο, το 1864. Εάν είχε ζήσει, σίγουρα θα είχε διαλύσει το μονοπώλιο των Κεντρικών Τραπεζών, που είχε εξαχθεί από αυτόν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στις 21 Νοεμβρίου 1864 έγραψε σε έναν φίλο του τα εξής:
- “Η δύναμη του χρήματος προσεύχεται για τα έθνη σε περιόδους ειρήνης και συνωμοτεί εναντίον τους σε περιόδους δυσκολίας και δυστυχίας. Είναι πιο τυραννικό από την Μοναρχία, πιο θρασύ από την μονοκρατορία, πιο εγωϊστικό από την γραφειοκρατία,”
Λίγο καιρό πριν δολοφονηθεί ο Λίνκολν, ο πρώην Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, ο Σάλμον Π. Τσέις, θρηνεί μετανιωμένος για τον ρόλο του στη διασφάλιση της ψήφισης της Εθνικής Τραπεζικής Πράξης, ένα χρόνο νωρίτερα:
- “Η υπηρεσία μου στην προώθηση της ψήφισης της Εθνικής Τραπεζικής πράξης ήταν το μεγαλύτερο οικονομικό λάθος που έκανα στη ζωή μου. Εχει δημιουργήσει ένα μονοπώλιο, το οποίο επηρεάζει κάθε συμφέρον στην χώρα.”
Στις 14 Απριλίου 1864, 41 μέρες μετά την δεύτερη ορκομωσία του και πέντε μερες μετά την παράδοση του στρατηγού Λη στον στρατηγό Γκραντ στο Απόματοξ, ο Λίνκολν πυροβολήθηκε από τον Τζον Γουίλκες Μπουθ, στο θέατρο του Φορντ.
Ο Βίσμαρκ, ο Καγκελάριος της Γερμανίας, θρηνώντας τον θάνατο του Αβραάμ Λίνκολν, ανέφερε:
- “Ο θάνατος του Λίνκολν ήταν μια καταστροφή για τον χριστιανικό κόσμο. Δεν υπάρχει κανείς άνδρας στην Αμερική τόσο σπουδαίος που να μπορεί να τον διαδεχτεί… φοβάμαι πως οι ξένοι τραπεζίτες, με την πανουργία και τα περίτεχνα κόλπα τους, θα αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο του υπεράφθονου πλούτου της Αμερικής και θα τον χρησιμοποιήσουν συστηματικά ώστε να διαφθείρουν τον σύγχρονο πολιτισμό. Δεν θα διστάσουν να βυθίσουν ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο σε πολέμους και χάος, με σκοπό η Γη να γίνει κληρονομιά τους.”
Ο Βίσμαρκ είχε κατανοήσει καλά τα σχέδια των Αργυραμοιβών. Ισχυρισμοί πως οι διεθνείς τραπεζίτες ήταν υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Λίνκολν, βγήκαν στην επιφάνεια 70 χρόνια αργότερα, το 1934, στον Καναδά.
Ο Τζέραλντ Τζ. Μαγκίρ, ένας δημοφιλής και αξιοσέβαστος καναδός δικηγόρος, αποκάλυψε αυτή την κατηγορία σε έναν πεντάωρης διάρκειας λόγο, προτού η Βουλή των Κοινοτήτων ανατινάξει το βασισμένο στο χρέος οικονομικό σύστημα του Καναδά.
Θυμηθείτε, ήταν το 1934 όταν το ύψος της μεγάλης οικονομικής ύφεσης αφάνιζε επίσης και τον Καναδά. Ο Μαγκίρ είχε εξασφαλίσει στοιχεία, τα οποία είχαν διαγραφεί από τα δημόσια αρχεία και τα οποία του παρείχαν πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, από την δίκη του Τζον Γουίλκες Μπουθ, μετά τον θάνατο του Μπουθ. Ο Μαγκίρ είπε ότι φάνηκε πως ο Μπουθ ήταν μισθοφόρος που δούλευε για τους διεθνείς τραπεζίτες.
Σύμφωνα με ένα άρθρο (2 Μαϊου 1934) στη Sun του Βανκούβερ:
- “Ο Αβραάμ Λίνκολν, ο μαρτυρικά φονευμένος απελευθερωτής των δούλων, δολοφονήθηκε από τις μηχανορραφίες ενός συνόλου που εκπροσωπούσε τους διεθνείς τραπεζίτες, οι οποίοι φοβόντουσαν τις φιλοδοξίες του Προέδρου των ΗΠΑ για μια εθνική πιστωτική πολιτική. Υπήρχε μόνον ένα σύνολο ατόμων εκείνη την εποχή που θα μπορούσε να επιθυμεί τον θάνατο του Λίνκολν. Ηταν τα άτομα που αντιτάσσονταν στο εθνικό νομισματικό του πρόγραμμα και που τον είχαν πολεμήσει κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, όσον αφορά τα “πράσινα δολάρια” (Greenbacks)”.
Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, ο Μαγκίρ ισχυρίστηκε πως ο Λίνκολν δολοφονήθηκε όχι μόνο επειδή οι διεθνείς τραπεζίτες ήθελαν να επανιδρύσουν μια Κεντρική Τράπεζα στην Αμερική, αλλά επειδή ήθελαν να βασίσουν το νόμισμα της Αμερικής στον χρυσό, του οποίου αυτοί είχαν τον έλεγχο. Με άλλα λόγια, να βάλουν την Αμερική σε ένα οικονομικό σύστημα με πρότυπο τον χρυσό. Ο Λίνκολν είχε κάνει ακριβώς το αντίθετο, χρησιμοποιώντας τα αμερικανικά τραπεζογραμμάτια-χαρτονομίσματα, τα “πράσινα δολάρια”, τα οποία βασιζόντουσαν καθαρά στην καλή πίστη και στην πίστωση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το άρθρο αναφέρει τον Μαγκίρ να λέει κατά λέξη:
- “Ηταν τα άτομα που ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση του χρυσού ως οικονομικού προτύπου και για το δικαίωμα των τραπεζιτών να διευθύνουν την κυκλοφορία του χρήματος σε κάθε χώρα του κόσμου. Με τον Λίνκολν να έχει βγει έξω από τον δρόμο τους, ήταν πλέον ικανοί να προχωρήσουν στο σχέδιό τους, πράγμα που έκαναν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέσα σε οκτώ χρόνια από την δολοφονία του Λίνκολν, ο άργυρος αποσύρθηκε της κυκλοφορίας και το οικονομικό πρότυπο του χρυσού εγκαθιδρύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.”
Οχι.. από τότε που ο Λίνκολν είχε εκδώσει για τις Ηνωμένες Πολιτείες ένα χαρτονόμισμα ελεύθερο από χρέη, αυτά τα χαρτονομίσματα με την κόκκινη σφραγίδα, τα οποία εκδόθηκαν το 1963, δεν ήταν μια νέα έκδοση από τον πρόεδρο Κέννεντυ, αλλά απλώς τα παλιά “πράσινα δολάρια” που επανεκδίδονταν κάθε χρόνο.
Σε άλλη μια πράξη αφροσύνης και άγνοιας, το 1994, η πράξη Ριγκλ, στην πραγματικότητα ενέκρινε την αντικατάσταση των “πράσινων δολαρίων” του Λίνκολν με χαρτονομίσματα που βασίζονταν στο χρέος. Με άλλα λόγια, τα “πράσινα δολάρια” (Greenbacks) ήταν σε κυκλοφορία στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 1994.
Για ποιο λόγο ήταν ο άργυρος κακός για τους τραπεζίτες και ο χρυσός καλός; Είναι απλό. Επειδή ο άργυρος ήταν άφθονος στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν πολύ δύσκολο να τον ελέγξουν. Ο χρυσός ήταν πάντοτε σπάνιος.
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ήταν πάντα σχετικά εύκολο να μονοπωλήσουν τον χρυσό, αλλά ο άργυρος ήταν ιστορικά πάντοτε περίπου 15 φορές πιο άφθονος.
(από περίπου 1:11’:38’’ μέχρι το 1:28’:03’’)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου