Ας επιστρέψουμε τώρα στον Ναπολέοντα. Γιατί κανένα άλλο επεισόδιο στην Ιστορία δεν περιγράφει πιο εύστοχα την πανουργία που χρησιμοποίησαν οι Ρόθτσιλντ για να κατακτήσουν το Βρετανικό χρηματιστήριο μετά το Βατερλό.
Το 1815, ένα χρόνο μετά τη λήξη του πολέμου του 1812 στην Αμερική, ο Ναπολέων απέδρασε από την εξορία του και επέστρεψε στο Παρίσι. Γαλλικά στρατεύματα στάλθηκαν να τον συλλάβουν, αλλά είχε τέτοιο χάρισμα που οι στρατιώτες συγκεντρώθηκαν γύρω από τον παλιό τους αρχηγό και τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα για μια ακόμη φορά.
Τον Μάρτιο του 1815 ο Ναπολέων εξόπλισε ένα στράτευμα, το οποίο ο Δούκας του Ουέλιγκτον νίκησε τρεις μήνες αργότερα στο Βατερλό.
Μερικοί συγγραφείς ισχυρίζονται ότι ο Ναπολέων δανείστηκε πέντε εκατομμύρια λίρες από την Τράπεζα της Αγγλίας για να επανεξοπλιστεί, πράγμα που διαψεύδεται από άλλους που υποστηρίζουν ότι αυτά τα κεφάλαια ήρθαν στην πραγματικότητα από την τράπεζα Οβαρντ στο Παρίσι.
Δεν ήταν λοιπόν ασυνήθιστο, από τούδε και στο εξής, για μια ιδιωτική κεντρική Τράπεζα να στηρίζει οικονομικά και τις δυο πλευρές του πολέμου.
Γιατί όμως μια ιδιωτική κεντρική Τράπεζα να χρηματοδοτεί τις αντιτιθέμενες πλευρές σε έναν πόλεμο; Επειδή ο πόλεμος είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός οικονομικών χρεών, υπεράνω όλων. Ενα κράτος θα δανειστεί οποιοδήποτε ποσό για να νικήσει.
Ο τελικώς ηττημένος θα δανειστεί, και θα δανειστεί αρκετά για να διατηρήσει την κούφια ελπίδα της νίκης και ο τελικώς νικητής θα δανειστεί όσα χρειάζεται για να νικήσει.
Αλλωστε, τέτοια δάνεια συνήθως στηρίζονται σε φοβερούς όρους, όπως στην εγγύηση του νικητή ότι ο ηττημένος θα αναλάβει την πληρωμή των χρεών του.
Αυτό είναι το πεδίο της μάχης (εικόνα) του Βατερλό, σχεδόν 200 μίλια βορειοανατολικά του Παρισιού, στο σημερινό Βέλγιο. Εδώ ο Ναπολέων δέχτηκε την τελική του ήττα, αφού χιλιάδες Αγγλοι και Γάλλοι έχασαν την ζωή τους εκείνη την ημέρα του υγρού καλοκαιριού, τον Ιούνιο του 1815.
Ακριβώς εκεί, στις 18 Ιουνίου 1815, 74.000 Γάλλοι στρατιώτες συγκρούστηκαν με 67.000 στρατιώτες από την Βρετανία και άλλα ευρωπαϊκά έθνη. Η έκβαση της μάχης ήταν αμφίβολη και, αν ο Ναπολέων είχε επιτεθεί λίγες ώρες νωρίτερα, θα είχε πιθανόν κατακτήσει την νίκη.
Αλλά, ανεξάρτητα από το ποιος κέρδισε ή έχασε, ο Νάθαν Ρόθτσιλντ στο Λονδίνο σχεδίαζε πώς θα εκμεταλλευόταν την ευκαιρία ώστε να αποκτήσει τον έλεγχο της Βρετανικής χρηματιστηριακής Αγορά και πιθανότατα της Τράπεζας της Αγγλίας.
Ο Ρόθτσιλντ είχε τοποθετήσει έναν έμπιστο πράκτορα, που ονομαζόταν Ρόθγουορθ, στη βόρεια πλευρά του πεδίου της μάχης, κοντά στη θάλασσα της Μάγχης. Αφού οριστικοποιήθηκε το αποτέλεσμα της σύγκρουσης, ο Ρόθγουορθ αναχώρησε για την Αγγλία, μεταφέροντας τα νέα στον Νάθαν Ρόθτσιλντ 24 ώρες πριν από τον αγγελιοφόρο του Ουέλιγκτον.
Ο Ρόθτσιλντ τότε, κατευθύνθηκε βιαστικά στο χρηματιστήριο και πήρε τη συνηθισμένη του θέση, μπροστά από την αρχαία κολόνα. Ολα τα μάτια ήταν καρφωμένα πάνω του. Οι Ρόθτσιλντ είχαν ένα θρυλικό δίκτυο επικοινωνιών.
Αν ο Ουέλιγκτον είχε ηττηθεί και ο Ναπολέων ήταν ξανά ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρώπης, η οικονομική κατάσταση της Αγγλίας θα βρισκόταν σε “μαύρα χάλια”. Ο Ρόθτσιλντ φαινόταν μελαγχολικός. Στεκόταν ακίνητος και κατσούφης. Τότε, αναπάντεχα, άρχισε να πουλάει.
Κάποιοι “νευρικοί” επενδυτές είδαν ότι ο Ρόθτσιλντ πούλαγε και αυτό μονάχα ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει: ο Ναπολέων ήταν ο νικητής και ο Ουέλιγκτον ο ηττημένος.
Η χρηματαγορά κατρακύλησε. Σύντομα όλοι πουλούσαν τα ομόλογα της Βρετανικής κυβέρνησης και όποιες άλλες μετοχές είχαν. Οι τιμές, φυσικά, έπεσαν κατακορύφως.
Τότε, ο Ρόθτσιλντ άρχισε να αγοράζει τα ομόλογα μυστικά, μέσω πρακτόρων του.
Μύθοι; Θρύλοι, θα πείτε;
Εκατό χρόνια αργότερα, η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε μια ιστορία που αναφερόταν στον εγγονό του Νάθαν Ρόθτσιλντ, ο οποίος είχε προσπαθήσει να εξασφαλίσει μια δικαστική Απόφαση απαγόρευσης ενός βιβλίου γι αυτήν την ιστορία.
Η οικογένεια Ρόθτσιλντ ισχυρίστηκε ότι η ιστορία ήταν ψευδής και λιβελογράφημα. Το Δικαστήριο όμως, απέρριψε την αίτηση των Ρόθτσιλντ και καταδίκασε την οικογένεια να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα.
Το πιο ενδιαφέρον σημείο αυτής της ιστορίας είναι ότι μερικοί συγγραφείς υποστηρίζουν ότι μια μέρα μετά τη μάχη του Βατερλό και μέσα σε λίγες ώρες ο Νάθαν Ρόθτσιλντ εξουσίαζε την χρηματιστηριακή Αγορά, καθώς επίσης και την Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας.
Αν όντως η οικογένεια Ρόθτσιλντ απέκτησε τον έλεγχο της Τράπεζας της Αγγλίας -της πρώτης ιδιωτικής κεντρικής Τράπεζας- σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κράτος και μάλιστα το πλουσιότερο, ένα πράγμα είναι σίγουρο: στα μέσα του 19ου αιώνα οι Ρόθτσιλντ ήταν η πλουσιότερη οικογένεια στον τότε γνωστό κόσμο.
Κυριάρχησαν στην χρηματιστηριακή Αγορά της νέας κυβέρνησης και άνοιξαν καινούργια τραπεζικά υποκαταστήματα και βιομηχανίες.
Πράγματι, το υπόλοιπο του 19ου αιώνα είναι γνωστό ως “η εποχή των Ρόθτσιλντς”.
Παρά τον υπερβολικό πλούτο, η οικογένεια καλλιέργησε γενικώς μια διακριτική ατμόσφαιρα ανωνυμίας και αφάνειας. Αν και ελέγχει χιλιάδες Τράπεζες, καθώς και βιομηχανικές, εμπορικές, μεταλλευτικές και τουριστικές επιχειρήσεις, μόνο μια χούφτα μέλη της φέρουν το όνομα Ρόθτσιλντ.
Κατά το τέλος του 19ου αιώνα, κάποιος ειδικός υπολόγισε ότι η οικογένεια Ρόθτσιλντ είχε υπό τον έλεγχό της τον μισό πλούτο του πλανήτη.
Ανεξάρτητα από την έκταση της τεράστιας περιουσίας τους, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το ποσοστό συμμετοχής τους στον παγκόσμιο πλούτο έχει έκτοτε αυξηθεί. Ομως, με την αλλαγή του αιώνα, οι Ρόθτσιλντ έχουν καλλιεργήσει προσεκτικά την αντίληψη ότι η δύναμή τους φθίνει κατά κάποιο τρόπο, έστω και αν ο οικονομικός τους πλούτος αυξάνει.
(από περίπου 54’:21’’ μέχρι το 1:00’:28’’)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου