To 1790, μόλις τρία χρόνια μετά την ψήφιση του Συντάγματος, οι Αργυραμοιβοί ξαναχτύπησαν. Ο νεόκοπος υπουργός Οικονομικών, ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, έκανε μια πρόταση νόμου στο Κογκρέσο για τη δημιουργία μιας νέας ιδιωτικής κεντρικής Τράπεζας.
Συμπτωματικά, ήταν η χρονιά που ο Αμσελ Ρόθτσιλντ έκανε την ακόλουθη επίσημη δήλωση από τη ναυαρχίδα των τραπεζών του, την Τράπεζα της Φρανκφούρτης:
- “Αφήστε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα του κράτους και δεν νοιάζομαι για το ποιος φτιάχνει τους νόμους.”
(Τσαρλς Κόλλινς, προεδρικός υποψήφιος: “Ο Αλεξάντερ Χάμιλτον ήταν όργανο των Διεθνών Τραπεζιτών. Ηθελε να δημιουργήσει την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ και το έκανε.”)
Είναι ενδιαφέρον, ότι μια από τις πρώτες δουλειές του Αλεξάντερ Χάμιλτον όταν αποφοίτησε από τη νομική Σχολη το 1792, ήταν υπασπιστής του Ρόμπερτ Μόρρις, του Προέδρου της Τράπεζας της Βορείου Αμερικής.
Στην πραγματικότητα, ένα χρόνο πριν, ο Χάμιλτον είχε γράψει στον Ρ. Μόρρις μια επιστολή που έλεγε:
- “Ενα εθνικό χρέος, αν δεν είναι υπερβολικό, θα είναι για μας εθνική ευλογία.”
“Ευλογία” για ποιον;
Μετά από ένα χρόνο σφοδρών συζητήσεων, στα 1791, το Κογκρέσο ψήφισε τον τραπεζικό νόμο του Χάμιλτον και όρισε τη διάρκεια της σύμβασης σε είκοσι χρόνια. Η νέα τράπεζα θα ονομαζόταν “Πρώτη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών”.
(εδώ βρισκόμαστε μπροστά από την πρώτη τράπεζα των ΗΠΑ στη Φιλαδέλφεια -εικόνα)
Της δόθηκε η εξουσία, μονοπώλιο, στην έκδοση του Αμερικανικού χρήματος. Επίσης, το 80% των μετοχών της θα συγκεντρωνόταν από ιδιωτικές καταθέσεις. Το υπόλοιπο 20% θα αγοραζόταν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, με τη λογική ότι η κυβέρνηση δεν θα συμμετείχε στην Διοίκηση, απλώς θα παρείχε το αρχικό κεφάλαιο για το υπόλοιπο 80% των ιδιοκτητών.
Στην Τράπεζα της Βορείου Αμερικής και στην Τράπεζα της Αγγλίας πριν από αυτήν, οι μέτοχοι ποτέ δεν κατέβαλαν ολόκληρο το ποσό για την απόκτηση των μεριδίων τους.
Η Αμερικανική κυβέρνηση κατέθεσε το μερίδιό της που ήταν 2.000.000 δολάρια σε μετρητά, και στη συνέχεια η τράπεζα, μέσω του παλιού “μαγικού τρόπου του δανεισμού έναντι ελαχίστων αποθεματικών”, χορήγησε δάνεια στους καταστατικούς της επενδυτές ούτως ώστε αυτοί να συγκεντρώσουν τα υπόλοιπα 8.000.000 δολάρια σε κεφάλαια που χρειάζονταν γι αυτήν την χωρίς κίνδυνο επένδυση.
Οπως συνέβη με την Τράπεζα της Αγγλίας, το όνομα της Τράπεζας των ΗΠΑ επιλέχθηκε σκοπίμως ώστε να αποκρυβεί το γεγονός ότι ήταν ιδιωτικά ελεγχόμενη.
Οπως και στην περίπτωση της Τράπεζας της Αγγλίας, τα ονόματα των επενδυτών δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ. Αρκετά χρόνια αργότερα, έγινε ευρέως γνωστό ότι οι Ρόθτσιλντς ήταν η οικονομική δύναμη πίσω από την παλιά Τράπεζα των ΗΠΑ.
Η Τράπεζα παρουσιάστηκε στο Κογκρέσο ως παράγοντας εξασφάλισης σταθερότητας στο τραπεζικό σύστημα και εξάλειψης του πληθωρισμού.
Τι επακολούθησε λοιπόν;
Στα πέντε πρώτα χρόνια της λειτουργίας της, η Αμερικανική Κυβέρνηση δανείστηκε 8.200.000 δολάρια από την Τράπεζα, την κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ. Στην ίδια περίοδο των πέντε ετών, οι τιμές αυξήθηκαν κατά 72%.
Ο Τζέφερσον, ως νέος υπουργός Εσωτερικών, παρακολούθησε τον δανεισμό με δυσφορία και απογοήτευση, ανίκανος (!!!) να τον εμποδίσει. Δήλωσε ο Τόμας Τζέφερσον:
- “Θα ήθελα να υπήρχε η δυνατότητα να κάνω μια μοναδική τροποποίηση στο Σύνταγμα, για να αρθεί η ικανότητα της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης να δανείζεται.”
Εκατομμύρια αμερικανών αισθάνονται σήμερα το ίδιο. Παρακολουθούν με φοβερή απογοήτευση, καθώς η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δανείζεται, οδηγώντας την αμερικανική Οικονομία στη λήθη.
Αν και ονομαζόταν, λοιπόν, η Πρώτη Τράπεζα των ΗΠΑ, δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια για μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα στη χώρα αυτή. Οπως συνέβη με την Τράπεζα της Βορείου Αμερικής, η κυβέρνηση προσέφερε τα απαραίτητα μετρητά για να ξεκινήσει αυτή η ιδιωτική Τράπεζα και στη συνέχεια οι τραπεζίτες δάνεισαν τα χρήματα αυτά ο ένας στον άλλον για να αγοράσουν τις υπόλοιπες μετοχές της Τράπεζας.
Ηταν μια απάτη απλή και εύκολη. Και δεν θα ήταν σε θέση να μείνουν ατιμώρητοι γι αυτό για πολύ χρόνο…
Αλλά πρώτα πρέπει να πάμε πίσω στην Ευρώπη για να δούμε πώς ένας μόνον άνδρας μπόρεσε να χειραγωγήσει ολόκληρη τη Βρετανική Οικονομία με την άφιξη των πρώτων ειδήσεων για την τελική ήττα του Ναπολέοντα.
(από περίπου 45’:11’’ μέχρι το 49’:34’’)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου