Λόγος Παράλογος

To Παράλογο μάς την έχει στημένη σε κάθε γωνία. Ο Λόγος παράγει το Παράλογο ή απλώς το αναγνωρίζει; Αν το αναγνωρίζει, γιατί δεν το απομονώνει, παρά, αντιθέτως, το διαδίδει ως Λογικό; Οποιος δεν μιλά παράλογα, δεν γράφει παράλογα, δεν εκφράζει το Παράλογο με κάποιο τρόπο και μέσο, παραλογίζεται από μέσα του και αυτό είναι επικίνδυνο, επειδή ουδείς -ούτε καν ο ίδιος- γνωρίζει τα όρια του παραλογισμού του.
Εκείνος που διαδίδει με κάθε τρόπο και μέσον τον παραλογισμό του, είναι άραγε πράγματι έρμαιο του Παράλογου ή επιδιώκει να απομονώσει σε μια έντεχνα κατασκευασμένη φυλακή όσους νομίζει (ή πιστεύει ή θεωρεί) πως είναι ανταγωνιστές του;
Μήπως, δηλαδή, η πάλη μεταξύ Λόγου και Παραλόγου δεν είναι πλέον μια εσωτερική μάχη με τον εαυτό, αλλά έχει περάσει σε κοινωνικό επίπεδο, όπου οι εαυτοί εν γνώσει τους αποκαλύπτονται και παρασύρουν ο ένας τον άλλο -πρόσωπα ή/και ομάδες μικρές αλλά και μεγάλες- σε μια απελευθερωτική εκφραστικώς δίνη ή μήπως σχεδιάζουν οι εαυτοί (ερήμην των εαυτών τους!) ένα σχέδιο ευρείας... παραλογοποίησης;
Με δυο λόγια, ο Παραλογισμός είναι ασθένεια κολλητική;