Είναι το έτος 1919 και η γερμανική αυτοκρατορία, το «Βρέφος» των μεγάλων δυνάμεων, ηλικίας μόλις 47 ετών, είναι ένα ηττημένο τίποτε. Ο μεγάλος πόλεμος οδήγησε τους Γερμανούς να μπούνε στο βαγόνι που είχανε στήσει οι σύμμαχοι της Αντάντ για να υπογραφεί η ανακωχή, ως ένα κράτος στο οποίο, παρά την ήττα, μήτε ένα τετραγωνικό μέτρο γερμανικού εδάφους δεν είχε πατηθεί από εχθρό. Βγαίνοντας από το βαγόνι, η Γερμανία ήταν στο Σημείο Μηδέν. Ηταν ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πτώμα.
Σήμερα μπορεί να μας φαίνεται τρελό και παράδοξο, αλλά πριν από 90 περίπου χρόνια η Βαυαρία ήταν όχι ακραίων συντηρητικών τάσεων, αλλά την κυβερνούσαν έστω προσωρινά οι επαναστάτες κομμουνιστές, ενώ η υπόλοιπη Γερμανία δεν μπορούσε να εκφέρει δημόσιο διεθνή λόγο, παρά την έσερνε στην ανυπαρξία η πιο αδύναμη δημοκρατία του πλανήτη, αυτή που θα έμενε στην Ιστορία ως «δημοκρατία της Βαϊμάρης». Η Γαλλία, ηττημένη από τη Γερμανία στο μεγάλο πόλεμο του 1870, ταπεινωμένη επί δεκαετίες, απαιτούσε να αλυσοδέσει τη Γερμανία που είχε ξαφνιάσει τον κόσμο με την απίστευτη ανάπτυξή της. Οι όροι της ανακωχής και της ειρήνης προέβλεπαν τραγικά μεγάλες, εξωπραγματικές αποζημιώσεις, αποβιομηχάνιση, ασφυκτικούς ελέγχους, μείωση εθνικών εδαφών και πείνα.
Μέσα στις πεποιθήσεις της τραγικής εκείνης περιόδου, η πιο αποτελεσματική ήταν η πεποίθηση ότι τη Γερμανία τη γονάτισε ένας «εσωτερικός εχθρός». Κι αυτός βρέθηκε γρήγορα. Ηταν οι ειρηνιστές, οι κομμουνιστές, οι Εβραίοι και οι πράκτορες. Εως το 1945 αυτή η πεποίθηση δεν άλλαξε -προστέθηκαν απλώς μερικά εκατομμύρια «κατωτέρων φυλών», αθίγγανοι και ομοφυλόφιλοι. Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι στις τελευταίες μέρες του Βερολίνου του 1945 οι πιο πεισματάρηδες στρατιώτες του Χίτλερ ήταν ακριβώς πολεμιστές των «κατώτερων φυλών» που φορούσαν στολές της Βέρμαχτ. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης έχει ιστορία αιώνων.
Μάταια, οι ελάχιστοι διορατικοί πολιτικοί του 1920 θεωρούσαν ότι οι όροι που επιβλήθηκαν στη Γερμανία έδιναν είκοσι χρόνια παράτασης σε μια επισφαλή ειρήνη. Οι Γάλλοι και οι Αγγλοι πλήρωσαν ακριβά τις αποζημιώσεις που έλαβαν.
Η Γερμανία του μεσοπολέμου έλυσε τα προβλήματά της με μία εκρηκτική βελτίωση της εσωτερικής αγοράς, με την αρχιτεκτονική της νέας κοινωνίας που καθόρισε ο ναζισμός και με την πιο απίστευτη μηχανή επικοινωνιακής τύφλωσης που γνώρισε ο κόσμος, την προπαγάνδα του Γκέμπελς. Ωστόσο, ο πλανήτης ολόκληρος αισθάνθηκε ότι η ταπείνωση ενός λαού, πέρα από τη θλίψη που φέρνει στον ίδιο, λειτουργεί ως απασφαλισμένη βόμβα σε χέρια μικρών παιδιών. Οταν η Γερμανία ηττήθηκε κατά κράτος, το Μάιο του 1945, κανένας δεν ήθελε να ακούσει, παρά το αίμα εκατομμυρίων και τα βάσανα, ότι η χώρα αυτή θα γνώριζε ταπείνωση αντίστοιχη του 1918.
________________________________
-->> Διαβάστε τη συνέχεια του εξαιρετικού άρθρου του Πάνου Θεοδωρίδη στο προχτεσινό Αγγελιοφόρο. Υποκλίνομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου