Ξύπνησα πολύ νωρίς το πρωί απο τα ποδοβολητά των φοιτητριών της Ιατρικής σχολής -αυτες ξεκιναγαν πρωτες για το παν/μιο, λογω εργαστηριων- και είπα με το νου μου «πάλι απεργία εχουν τα λεωφορεία!»
Στο ραδιόφωνο, σε όλους τους σταθμους, εμβατήρια και δημοτικά τραγούδια: κατι δεν πήγαινε καλά. Ακουσα ειδήσεις, αλλά και πάλι δεν πολυκατάλαβα τι συνέβη.
Εβλεπα την ουρα στο φούρνο απέναντι, αλλά ημουν πιο πρακτικο μυαλο: ετρεξα στο περιπτερο να αγορασω μπαταριες για το τρανζιστορακι μου!
Η επόμενη μερα ηταν το Σαββατο του Λαζαρου, ειχαν ακυρωθει τα δρομολογια των πουλμαν του ΟΣΕ, εψαχνα τροπο να κατεβω Αθηνα.
Στη Μεριμνα ειχαμε φακες για μεσημεριανο και τη μεριδα μου την εδωσα σε συμφοιτητες που την εβγαλαν στη παραλια για το φοβο των ιουδαιων ψαχνοντας τροπο να φυγουν απο τη χωρα: τα σπιτια τους ειχαν γινει φυλλο και φτερο απο την Ασφαλεια. Η θεια Παρθένα, η μαγείρισσα, μου εδωσε επιπλεον φαγητο, για μενα και τους αλλους, νά'ναι καλα η ψυχουλα της.
Στρατός παντού. Στις ταραστες οπλοπολυβολα.
Το τηλεφωνο δεν λειτουργουσε. Μετα τις 5 το απογευμα αρχισε να λειτουργει με παυσεις. Καποια στιγμη, τα καταφερα να επικοινωνησω με τους δικους μου. Οι διακοπες του Πασχα θα αρχιζαν λιγο νωριτερα εκεινη τη χρονια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου