Η Ελλάδα είναι ο γιατρός!

Αυτή τη φορά, ο ασθενής στο γύψο είναι η καημένη η Κομισσιόν. Βρίσκεται μπανταρισμένη με γάζες στο κρεββάτι του πόνου εδώ και κάμποσα χρονάκια προσπαθώντας να γιατρευτεί από τα κατάγματα που της προξενούν κάθε τόσο μερικοί γραββατάκηδες που την περιτριγυρίζουν και κάνουν τάχα μου και δήθεν πως ενδιαφέρονται για την υγεία της, ευχόμενοι "ταχείαν ανάρρωσιν" από τη μια και ρίχνοντας μπουνίδια, κατακεφαλιές και κλωτσιές στα καλάμια από την άλλη. Οι ευχές τους φτάνουν μέσω συμβούλων, ευρωβουλευτών, διευθυντών τραπεζών, οικονομολόγων, και άλλων πολλών και μη εξαιρετέων, κατόπιν συμβουλίων και διαβουλίων, ύστερα από εκλογές και διάφορες άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, γραμμένες πάνω σε αρωματισμένες καρτ-ποστάλ με ή άνευ ανθοδεσμών. Βεβαίως, σήμερα φτάνουν και σε μορφή e-mail, μια και διανύουμε πλέον την ηλεκτρονική εποχή.

Η Κομισσιόν όμως, δεν ανάρρωνε με τίποτα, επειδή γιατρός δεν βρισκόταν να τη γιατρέψει. Εμενε εκεί, κολλημένη με το γύψο της και παρατρίχα θα έμενε για πάντα αν δεν συνέβαινε το μοιραίον. Αν δεν αποφάσιζε η Μητέρα Ελλάς να παρέμβει.

«Ξύπνα Κομισσιόν!» της έβαλε μια φωνή «Τι κάνεις, ακόμα κοιμάσαι;» και η Κομισσιόν αναδιπλώθηκε στα μαξιλάρια, ανακάθησε, κούνησε πόδια και χέρια, κατάλαβε πως δεν πονάει πια, έδωσε ένα πήδο και σηκώθηκε από το κρεββάτι στέλνοντας τους γραββατάκηδες με τα λαπτοπ για βρούβες! Μάλιστα.

Η ιστορία αυτή μπορεί να μοιάζει και με το «Παραμύθι Χωρίς Ονομα» της Πηνελόπης Δέλτα -το εχεις διαβάσει καλέ/ή μου αναγνώστη/τρια; Αν όχι, πιάσε και διάβασέ το καλά καλά, είναι η ώρα του. Στο παραμύθι αυτό, δυο καλοί και ενάρετοι νέοι -ο Πολύκαρπος και ο Πολύδωρος- αναλαμβάνουν να σώσουν τη χώρα τους πάνω που ο εχθρός ετοιμάζεται να επιτεθεί στο χαζούλη το βασιλιά, τον ανεπρόκοπο. Το μόνο λάθος που κάνουν τα άξια παληκάρια είναι πως δίνουν το σκήπτρο της μελλοντικής διακυβέρνησης στο μικρό διάδοχο, άξιο παληκάρι και αυτός όπως αποδείχτηκε. Η ένστασή μου έγκειται στο ότι υπήρχε μια ελπίδα απεγκλωβισμού απο τα παλιά στερεότυπα, που πήγε χαμένη. Σκέφτομαι πάλι όμως, μήπως είναι σοφότερο να διορθώνονται τα παλιά στερεότυπα αντί να ελλοχεύουν κίνδυνοι να αποκτηθούν νέα στερεότυπα με άγνωστες συνέπειες...