Θυμάμαι σαν όνειρο μια παραμονή πρωτοχρονιάς, την τελευταία πριν διωχτούν από το δρόμο αυτό οι περιστασιακοί μικροπωλητες. Είχαμε κατέβει με τη μάνα μου να ψωνίσουμε μποναμάδες. Ηταν η πρώτη φορά που ακουγα τη λέξη "μποναμάς" και νόμισα πως ήταν οι μικρούτσικες κονκάρδες από τσόχα που ψωνίσαμε και κάναμε δώρο στους αγαπημένους μας. Φαίνεται πως αυτά θα ήταν τα φτηνότερα πραγματάκια που μπορούσαμε να αγοράσουμε τότε.
Εκανε τσουχτερό κρύο, ψιλόβρεχε χιονόνερο και ο δρόμος ήταν γεμάτος λάσπες και λακκούβες με νερό. Οι συνεχόμενες τέντες των μικροπωλητών προστάτευαν από το ολοκληρωτικό μούσκεμα των ρούχων. Φορούσα ένα παλτουδάκι ραμμένο από μια κουβέρτα σε χρώμα ραφ -βοήθεια της ΟΥΝΡΑ, υποθέτω- ασσορτί με το παλτό της μάνας μου, μόνο που το δικό της ήταν βαμμένο σκούρο μπλε και μεσάτο. Ανέμιζε ελεύθερα γύρω από το κορμί της σε κάθε κίνηση. Η μάνα μου, αν δεν με γεννούσε, θα γινόταν χορεύτρια ή ζωγράφος.
Την επόμενη χρονιά, άκουσα συζητήσεις στο σπίτι για τη κατάργηση του παζαριού στην οδό Αιόλου και περιγραφές με το ωμό εξωπέταγμα των μικροπωλητών από την αστυνομία. Κατάλαβα ότι εκείνη τη χρονιά μποναμάδες τέρμα. Τότε ήταν που έπλεξα ένα μικρό καλαθάκι για τη δασκάλα του χορού, την κυρία Ζουρούδη, να το κρατά η κούκλα της. Εμαθα να πλέκω βελονάκι για το σκοπό αυτό, για να κάνω πράξη την ιδέα μου για το καλαθάκι της κούκλας που πίστευα πως θα έδινε χαρά στη κυρία Ελλη, που -ευτυχως!- ενθουσιάστηκε. Είχα βάλει μέσα κι ένα μικρό καρύδι, από κείνα που μου είχε δώσει η γιαγιά μου -μεγάλη θυσία για "τότε".
Πώς έγινε και θυμήθηκα την οδο Αιόλου και το παζάρι της; Οι σημερινοί μικροπωλητες της Αθήνας έφεραν στην επιφάνεια τη θολή αυτή ανάμνηση. Τότε, παλιά, ήταν οι κυνηγημένοι αγρότες που είχαν έρθει στη πρωτεύουσα να βρουν στον ήλιο μοίρα, σήμερα είναι οι φτωχοί ξένοι, κυνηγημένοι και αυτοί από τις χώρες τους, που ψάχνουν για ένα καλύτερο αύριο. Μήπως θα ήταν καλύτερο, αντί να κατατρεχονται ως ανεπιθύμητοι, να οριστούν κάποιοι χώροι όπου να μπορούν να πουλάν τα εμπορεύματά τους; Οι καιροί είναι δύσκολοι και το χρήμα έχει στερέψει από πολλά πορτοφόλια. Οπως και νά'ναι, καλύτερα να βγάζει ο άνθρωπος τίμια το ψωμί του παρά να εξωθείται σε άνομες λύσεις επιβίωσης.
________________________________
-->> η εικόνα του βιβλίου απο εδω
4 σχόλια:
το συζητούσα με μια φίλη που δεν της άρεσε η ιδέα των αλλοδαπών μικροπωλητών σε σταθμούς του μετρό. Και τη ρωτούσα αν προτιμά να πουλάνε μαιμούδες ή να της κλέβουν το σπίτι; Γιατί είτε έτσι είτε αλλιώς, κάπως θα βρουν να φάνε. Ενώ ταυτόχρονα πίσω τους στήνετε ένα πανυγύρι φοροδιαφυγής, εκμετάλλευσης, λαθρεμπορίας και διαφθοράς. Οι αλλοδαποί δεν είναι τα μόνα θύματα.
Τόσο λίγοι μπορουν να καταλαβουν, Νικολα, ότι ειναι σαν αλυσιδωτη αντιδραση ολα αυτα; Οκ, να πουμε πως ειναι δυσνοητη η σχεση της πεταλουδας που πεταει στο Τοκιο και κανει ζημια στην αλλη ακρη του κοσμου.. αλλα εδωπερα τα κουκια ειναι μετρημενα.
H οδός Αιόλου φωτογραφημένη από την Ακρόπολη το πρωί της πρωτοχρονιάς του 1995: link
Ή copy this: http://duesseldorf.heimat.de/delta_kapa/1994-1995/eolou%20str._01m.01d.1995.htm
Xαιρετίσματα,
delta-kapa
Aπό βοήθεια της OYNPA; Xμμ...
Aυγά σκόνη από τα Στέητς με αυτόγραφο του Tρούμαν, που γίνονταν ομελέτα, όπως αυτά που έτρωγε ο μπαμπεύς ημών είχατε;
Σωστά τα λέτε αγαπητή, σωστά (σε πιο ρεάλπολιτίκ) και ο Nικόλας.
Δημοσίευση σχολίου