Γυναίκες κουρεμένες γουλί

1. Στη Γαλλία

Η εικόνα της γυναίκας που υπόκειται σε δημόσιο εξευτελισμό, (διαπόμπευση), με το να την ξυρίσουν με την ψιλή και να την περιφέρουν ως αξιοθέατο στους δρόμους των γαλλικών πόλεων και χωριών, στις γεμάτες ευφορία ημέρες της Απελευθέρωσης από τους Ναζί είναι πολύ έντονη και χαρακτηριστική και έχει σαφέστατα επιζήσει στη συλλογική συνείδηση των Γάλλων. 

 

Αυτή η πρακτική ήταν πολύ διαδεδομένη ιδιαίτερα στα χρόνια 1943-1946, με τη μεγαλύτερη έξαρση τον Αύγουστο - Οκτώβριο 1944. Συνολικά υπολογίζεται ότι 20000 περίπου Γαλλίδες υποβλήθηκαν σε αυτήν την ποινή, λόγω της συνεργασίας τους (πραγματική ή τελικά μάλλον υποθετική) με τους Γερμανούς. 

Η συνεργασία κυρίως αναφερόταν στη σύναψη ερωτικών σχέσεων με άνδρες των στρατευμάτων Κατοχής και λιγότερο σε οικονομική συνεργασία που μάλλον αποτελούσε προνόμιο του ανδρικού φύλου. 

 

Πέρα από την εύκολη ερμηνεία ότι ο λαός πήρε τον νόμο στα χέρια του, η περιγραφή και τα ντοκουμέντα της εκτέλεσης του δημόσιου ξυρίσματος των κεφαλών νεαρών γυναικών, στην πράξη απεικονίζουν τις ασαφείς και ουσιαστικά ανύπαρκτες γραμμές μεταξύ της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής, αλλά και την διάνοιξη ενός δρόμου μέσα από τον οποίο θα περάσουν στις μάζες που συμμετείχαν στις τελετές αυτές η σαδιστική φαντασία και η σεξουαλικότητα. 

 

Συμβολικά περνούμε από την αμαρτία - συνεργασία με τον εχθρό, στην τιμωρία - καθαρισμός και τελικά στο όραμα του μέλλοντος που είναι η εθνική αναδημιουργία της πληγωμένης από την κατοχή και την ήττα Γαλλίας. Με απλά λόγια, το ξύρισμα της κόμης των νεαρών Γαλλίδων που υπέπεσαν στο "τρομακτικό" αμάρτημα σύναψης σεξουαλικών σχέσεων με τους Γερμανούς, λειτουργεί ως μία νέα χριστιανικού τύπου βάφτιση, που θα επιτρέψει την επαναπροσφορά των ατιμασμένων σωμάτων των αμαρτωλών γυναικών στον εθνικό κορμό της μητέρας πατρίδας. 

 

Αποφεύγουμε τον πειρασμό να συνεχίσουμε τις ψυχολογικές ερμηνείες αυτού του φαινομένου που πήρε στη Γαλλία διαστάσεις μαζικής παράκρουσης. Στην τελική ανάλυση δεν μπορούν να αποδειχθούν και εξ ορισμού είναι και αμφισβητούμενες. 

 

Αυτό που είναι γεγονός, είναι ότι ελάχιστες μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί για το ζήτημα αυτό, δεν κατέδειξαν διαφορές ως προς το επάγγελμα των γυναικών που υποβλήθηκαν στο κούρεμα με την ψιλή μηχανή ή με την ψαλίδα που κουρεύουν τα πρόβατα, αλλά ούτε και στις γεωγραφικές περιοχές. Έτσι, γυναίκες που εργάζονται σε τομείς υπηρεσιών υγείας, ή μεταφορικές εταιρείες είχαν περίπου ίδια συμμετοχή με αγρότισσες στην βάρβαρη αυτή τελετή ως θύματα. Το ίδιο και με γεωγραφικές περιοχές. Υπήρχαν συνοικίες του Παρισιού, ή ολόκληροι οικισμοί που η συμμετοχή στην Αντίσταση ήταν μεγάλη. Επομένως και τα αντίποινα που υπέστησαν οι πληθυσμοί τους από τους Γερμανούς ήταν ιδιαίτερα σκληρά. Αντίστοιχα και περιοχές όπου η Αντίσταση ήταν σχεδόν υποτονική ή ανύπαρκτη. Στην διάρκεια της Απελευθέρωσης δεν παρατηρήθηκαν διαφοροποιήσεις στον αριθμό των γυναικών που κουρεύτηκαν μεταξύ αυτών. 

 

Γεγονός είναι ότι οι τρόποι με τους οποίους οι απογυμνωμένες γυναίκες απεικονίστηκαν στο χρόνο, στη συνέχεια, έχουν αναγκάσει για πολύ τους απολογητές αυτού του γεγονότος να είναι ασαφείς στις επεξηγήσεις τους ή ακόμα και να σωπάσουν εντελώς.. Η επιβολή μιας τιμωρίας με τους ευδιάκριτους σεξιστικούς τόνους, που χαρακτηρίζεται από το μαρκάρισμα ή το χαρακτηρισμό,(προδότρια, πουτάνα) έχει επισκιάσει τελικά τη χρήση της για όλες τις πράξεις της συνεργασίας. Μετά από τον πόλεμο και μέχρι το σήμερα, οι φωτογραφίες των γυναικών με τα ξυρισμένα κεφάλια έχουν γίνει τα μόνα στοιχεία μιας πρακτικής για την οποία εκείνοι που ευθύνονται έχουν παραμείνει σιωπηλοί και η προσοχή, αλλά και η συμπάθεια έχει κατευθυνθεί στα θύματα. Η όλη διαδικασία που προηγήθηκε (συνεργασία, κατηγορία, σύλληψη, κρίση, απελευθέρωση ή καταδίκη) ξεχάστηκε για πάντα. 

 

Συμπέρασμα.

 

Ο ιστορικός Stanley Hoffman μελετώντας το φαινόμενο της Γαλλικής Ιστορίας που ονομάζεται Βισύ, διευρύνει τον ορισμό του δωσιλογισμού στην διάρκεια της κατοχής της Γαλλίας. Έτσι, δωσίλογος πια είναι όποιος για οποιοδήποτε υλικό ή άλλο κίνητρο ή ακόμα και για λόγους ιδεολογικής σύμπνοιας συνεργάστηκε με τις αρχές του ψευδοκράτους. Αλλά ακόμα και έτσι θεωρείται δύσκολο να ενταχθούν αυτές οι 20000 γυναίκες στην κατηγορία του δωσιλογισμού. Καμία από αυτές τις γυναίκες δεν ήταν διανοούμενη που να κήρυξε δημόσια την ανάγκη ενεργητικής ιδεολογικής συνεργασίας με τον εχθρό, ελάχιστες ή (μάλλον καμία) συμμετείχαν ως μάρτυρες κατηγορίες στα δικαστήρια ενάντια των αντιστασιακών και στην τελική ανάλυση δεν είχαν καμία σχέση με τα εγκλήματα που προέβλεπαν οι νόμοι εναντίον των συνεργατών που ψηφίστηκαν στη Γαλλία στις 24 Αυγούστου και 28 Δεκεμβρίου του 1944. Επομένως και νομικά, το κούρεμα αποτελεί εξ ορισμού μία ακρότητα και μία υπερβασία.Ήταν μία πράξη παράνομη πέρα για πέρα. 

 

Οι γυναίκες αυτές τιμωρήθηκαν απλά επειδή είχαν ερωτικές σχέσεις με Γερμανούς. Η διαφορά μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας είναι ότι στην πρώτη περίπτωση οι περισσότερες γυναίκες δεν κοιμήθηκαν με τους Γερμανούς για λόγους επιβίωσης ή καλοπέρασης, αλλά γιατί ερωτεύθηκαν... Πόσο προδότρια μπορεί να είναι μία ας πούμε Γαλλίδα νοσηλεύτρια που ερωτεύθηκε ένα Γερμανό τραυματισμένο στρατιώτη; Αλλά και από την άλλη, πόσο προδότρια μπορεί να είναι μία ταλαίπωρη χήρα που τα φτιάχνει με ένα στρατιώτη του εχθρού για να εξασφαλίσει λίγη τροφή για τα παιδιά της; Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ ακραίο να οδηγήσουμε αυτές τις γυναίκες στην λαιμητόμο. 

 

video:

 

2. Στην Ελλάδα.

 

Η αρχή έγινε από τον Δημήτρη Γληνό και από το βιβλιαράκι του τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ. Βιβλίο που τυπώθηκε σε χιλιάδες αντίτυπα και διαβάστηκε πολύ. Γραμμένο στα τέλη περίπου του 1942, βοήθησε όσο τίποτα στην διάδοση και στην εκλαΐκευση των σκοπών του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου και στάθηκε μαχητικό σάλπισμα στον αγώνα ενάντια των Γερμανών. 

 

Παρ' όλα αυτά, ο Γληνός σε πολλά σημεία στο έργο του αυτό, πέφτει σε σφάλματα εθνικιστικού τύπου, που οδήγησαν σε υπερβασίες (κάποιες φορές και εναντίον αθώων). 

 

Γράφει χαρακτηριστικά : Άνοιξαν τον δρόμο για την εκπόρνευση των γυναικών, που πήρε τέτοια καταπληκτική και αναπάντεχη έκταση στον τόπο μας. Πού είναι τα πατροπαράδοτα Ελληνικά ήθη και έθιμα; Σε πολιτείες και χωριά τριγυρνάν οι ξένοι στρατιώτες αγκαλιασμένοι με τις γυναίκες μας, τις κόρες μας, τις αδερφάδες μας. Από τα μεγαλόσπιτα που χορεύουν και πίνουν σαμπάνιες και οργιάζουν οι μεταξοφορεμένες κυράδες με ξένους αξιωματικούς, ως τα χωρικά σπίτια που μπαινοβγαίνουν καθαρά οι ξένοι αγαπητικοί. Μπροστά στα μάτια μας είναι ακόμη οι ανάπηροι του Πολέμου με κομμένα πόδια και χέρια, οι τραυματίες και οι σακάτηδες. Ακόμα δεν έβγαλαν τα μαύρα οι χήρες και τα ορφανά του πολέμου. Κι οι φονιάδες τους τριγυρνούν αγκαλιά με τις γυναίκες μας και τις αδερφές μας. Και έτσι εγέμισαν οι πολιτείες και τα χωριά μας από αρρώστιες αφροδίσιες. Έτσι δώδεκα χρονών κορίτσια είναι γεμάτα σύφιλη. Και κοντά σε όλες τις άλλες πληγές του εκφυλισμού μπαίνει ακόμα και τούτη εδώ, ο εκφυλισμός από τη σύφιλη. 

 

Ολοφάνερα υπερβάλλει και προσπαθεί να χτυπήσει στο θυμικό του Έλληνα πατριώτη, τονίζοντας και τον κίνδυνο αφανισμού της φυλής. Παρακάτω: Να μην επιτρέπετε στις μανάδες σας, στις γυναίκες σας, στις κόρες σας στις γυναίκες γενικά να συναναστρέφονται με ξένους. ΝΑ ΜΑΣΤΙΓΩΝΕΤΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΥΤΗΡΙΑΖΕΤΕ ΤΙΣ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ. ΝΑ ΣΤΙΓΜΑΤΙΖΕΤΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΔΙΝΟΝΤΑΙ. Κάθε γυναίκα που παραδίνεται στους ξένους είναι κιόλας χαφιές και προδότισσα. Να μεταχειρίζεστε για αυτές εξευτελιστικά επίθετα και χαρακτηρισμούς και να κάνετε γνωστό πως μετά τον πόλεμο θα χαραχτή και στα δυο τους μάγουλα με ανεξίτηλα γράμματα ένα μεγάλο "Π", που θα σημαίνει "Πόρνη" και "Προδότισσα". 

 

Εδώ βλέπουμε πιο πολύ το εθνικιστικό παραλήρημα ενός μικροαστού διανοούμενου, παρά τις σκέψεις ενός μεγάλου μαρξιστή διανοητή. Φόβος μη νοθευτεί το "αίμα της φυλής" και καμία αναφορά στις πολλές ταλαίπωρες γυναίκες που πήγαν με τους Ιταλούς ή Γερμανούς για να μην πεθάνουν της πείνας αυτές και τα παιδιά τους. 

 

Κατά την διάρκεια του Πολέμου ο ΕΛΑΣ τιμωρούσε τις γυναίκες που είχαν ερωτικές σχέσεις με τους κατακτητές. Η πιο συνηθισμένη τιμωρία ήταν το κούρεμα. (Τα κοντά μαλλιά ειδικά στην ύπαιθρο συνδέονταν σχεδόν συνειρμικά με γυναίκες ελευθέριων ηθών και κακής ποιότητας ηθική. Οι γυναίκες στα χωριά τους δεν έκοβαν ποτέ τα μαλλιά τους, τα έπελεκαν συνήθως σε κοτσίδες). 

 

Ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος χειροκροτούσε αυτήν την πρακτική. Ο ΕΛΑΣ χρησιμοποιούσε την τιμωρία του κουρέματος ως αυστηρός τηρητής της εθνικής μας τιμής [...] επέβαλλε την ηθικήν τάξιν εις την κοινωνία, μέγα επίτευγμα. Ενώ ο Θανάσης Χατζής, μάλλον σε στιγμές ενθουσιασμού θα γράψει ότι το "κούρεμα" ήταν ένα από τα πέντε επιτεύγματα του ένοπλου αγώνα, "γιατί ανέκοψε το ρεύμα εκπόρνευσης των γυναικών με τους κατακτητές" !!!

 

Αντιγράφω από το μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεση τη συγκλονιστική σκηνή της διαπόμπευσης μιας φτωχής αγρότισσας, της Ασημίνας Μέσκαρης που για να καταφέρει να επιζήσει αυτή και τα τρία ανήλικα παιδιά της (ο άντρας της, εκδοροσφαγέας σκοτώθηκε στην Αλβανία), είχε ερωτικές σχέσεις με τους Ιταλούς. Αφηγείται η κόρη της, η Ρουμπίνη Μέσκαρη. Απολαύστε το λόγο του Μάτεση που θυμίζει Φώκνερ στις καλύτερες στιγμές του και την κινηματογραφική παρουσίαση της σκηνής η οποία με την δεξιοτεχνία που δίδεται στον αναγνώστη μοιάζει με σκηνή φελλινικής ταινίας. 

 

Τον πήγανε στο νεκροταφείο, εγώ δεν έλαβα μέρος γιατί εκείνη τη στιγμή ήρθε το φορτηγό να πάρουνε τη μητέρα μου. Η μητέρα μου δεν έφερε καμία αντίρρηση. Το Φανούλι μας ούτε που θυμάμαι που πήγε, εγώ θέλησα ν' ακολουθήσω πλην το όχημα έτρεχε, που να το προλάβω. 

 

Την είδα μετά από καμιά ώρα, στην κεντρική λεωφόρο, εκεί που γινόταν η κοσμική βόλτα, μέσα στο ξεσκέπαστο φορτηγό. Είχε πολύ ήλιο. Το φορτηγό ανοιχτό, και οι δοσίλογες όλες όρθιες, διψασμένες, να πιάνονται η μία από την άλλη, μην πέσουνε. Όμως φόβο να πέσουν δεν είχαν, το φορτηγό πήγαινε πολύ αργά, με βήμα σημειωτόν, για να ευχαριστηθεί όλος ό κόσμος τη διαπόμπευση. Τις είχανε όλες κουρεμένες, με ψαλίδα πού κουρεύουνε τα πρόβατα. Και η μητέρα μου ήταν κουρεμένη. Όρθια στο πίσω-πίσω μέρος, χωρίς να κρύβεται.

 

Κοίταζε; δεν το ξέρω.

 

Το φορτηγό πήγαινε πολύ αργά, είχε διαταγή ο οδηγός, αλλά ήταν και ο κόσμος πολύς, μπροστά από το όχημα, πίσω, στα πλάγια, και έτσι ο οδηγός προχώραγε αργά με προσοχή, μήπως χτυπήσει κανέναν πολίτη. Και γελώντας ανοιχτόκαρδα. Όλος ο κόσμος ήταν πολύ γελαστός, τα παράθυρα γεμάτα κόσμο, από τα καφενεία βγήκαν οι κύριοι και χάζευαν το φορτηγό. Οι περισσότεροι κρατούσαν κέρατα από τραγιά, πατσές γεμάτες αλλά ανοιγμένες, όλα δωρεάν από τα δημοτικά σφαγεία, και άλλοι κρατούσαν και κουδούνες ή τροκάνια για τραγιά, που τα βρήκαν! Μερικοί κρατούσαν σημαίες και τις κούναγαν πατριωτικά. 

 

Σήκωναν τα κέρατα ψηλά και χόρευαν επί τόπου, άλλοι τα κρεμούσαν σαν τάμα στα πλαϊνά του φορτηγού και άλλοι βάραγαν το φορτηγό με τις ανοιγμένες πατσές. Δηλαδή τις κουρεμένες ήθελαν να βαρέσουν, αλλά δεν τις πετύχαιναν, μοναχά τις πιτσίλιζαν οι πράσινες ακαθαρσίες, πιτσίλιζαν και μερικούς τίμιους από τους γύρω, αυτοί όμως δεν θίγονταν μέσα στη γενική ευθυμία της Απελευθερώσεως, όλο χόρευαν.

 

Και μένα μου πασάλειψε τα χέρια ένας, ήμουνα κρεμασμένη σαν τσαμπί από το φορτηγό, όμως μόλις με βάρεσε η δεύτερη πατσά έπεσα και ακολουθούσα τρέχοντας, ώσπου ξαναβρέθηκα πίσω από το φορτηγό, η μάνα μου τώρα άκρη - άκρη, λες και ήθελε να κατέβει, πασαλειμμένη με τις πατσές, σκαρφάλωσε ένας και της πέρασε στο λαιμό δύο κέρατα δεμένα με άντερα, και ένα τροκάνι, και όλοι τότε χειροκρότησαν γύρω, εγώ όλο να τρέχω περίπου σημειωτόν. 

 

Αυτό βάστηξε από τις δέκα το πρωί μέχρι το βραδάκι στις έξι, περάσαμε όλους τους δρόμους, κεντρικούς και απόκεντρους, εγώ δεν έφευγα. Και πολλοί κρατούσαν άδεια τενεκεδάκια και τα χτύπαγαν με πέτρες. Χτυπούσαν και οι καμπάνες. Όχι της Αγίας Κυριακής, ο παπα-Ντίνος αρνήθηκε, είχε κλειδώσει την εκκλησία.

 

Απογευματάκι περάσαμε και από το ζαχαροπλαστείον «Η Βενετία», εκεί έτρωγαν πάστες και λουκουμάδες προπολεμικώς οι καλές οικογένειες των Επάλξεων. Επί Κατοχής βέβαια σέρβιρε μόνο μουσταλευριά, πολύ αραιωμένη, σε μικρά πιατάκια. Και ευτυχώς που έπεσα μπροστά στο ζαχαροπλαστείον «Η Βενετία», διότι καθόταν σε τραπεζάκι με παρέα η κυρία Μανώλαρου και φώναξε μην το ποδοπατήσετε το παιδί Γκαρσόν! Και όταν συνήρθα ένα γκαρσόνι με κατάβρεχε με μία κανατά. Η κυρία Μανώλαρου είχε όνομα κύρους.

Και μου λέει πήγαινε σπίτι σας εσύ παιδί μου, τι γυρεύεις εδώ, πήγαινε σπίτι σας, δεν κάνει να τα βλέπεις αυτά, θα τα θυμάσαι όλη σου τη ζωή, γύρνα σπίτι σας και μη στενοχωριέσαι πολύ, μια μέρα είναι αυτή, θα περάσει, το βράδυ θα τις αφήσουν...

 

Και αυτό με ανακούφισε. Θυμόμουνα και μια κουβέντα της κυρίας Κανέλλως στη μητέρα μου, εσύ μπορεί να έγινες προσωρινώς πουτάνα, άλλα έγινες για λογούς χριστιανικούς και ηθικούς. Η μητέρα μου ποτέ δεν είχε παραδεχτεί πως είχε γίνει πουτάνα επειδή είχε δύο Ιταλούς. Όμως ήταν αγράμματη και σεβάστηκε τη γνώμη της κυρίας Κανέλλως. Και εφόσον η κυρία Κανέλλω την όρισε στις πουτάνες, η μητέρα μου έπαθε μία στενοχώρια αλλά το αποδέχτηκε. 

 

Και έτσι, όταν σταμάτησε το φορτηγό να την παραλάβει για τη διαπόμπευση, η μάνα μου ανέβηκε στο φορτηγό σχεδόν με προθυμία, και ούτε σκέφτηκε πως την αδικούσαν με αυτή την τιμωρία που της έβαλαν. Κι εγώ πήρα την κανάτα με το νερό απ' το γκαρσόνι κι έτρεξα και πρόλαβα ξανά το φορτηγό και σκαρφάλωσα και πότισα τη μάνα μου, όλη μέρα κάτω από τον ήλιο και κουρεμένη, μη μου πάθει και τίποτα, έλεγα. Και μετά ο ήλιος έγινε πολύς, παρόλο που έπιανε πλέον απόγευμα, γινόταν ο ήλιος πολύς και δεν θυμάμαι άλλα από τη διαπόμπευση.

 

“Θυμάται αλλά δεν τα λέει”, φανέρωσε στον γιατρό Μανώλαρο ένα μήνα μετά μία κοινή γυναίκα που την διαπόμπευσαν κι αυτή στο ίδιο όχημα, αυτή όμως ήταν δηλωμένη με βιβλιάριο επάγγελμα «άσεμνος κοινή γυναίκα» τι παραπάνω είχε να χάσει με τη διαπόμπευση;

 

Τότε ένας τίμιος που κρατούσε και μια σημαία, καβάλησε διχάλα στο φορτηγό και άρχισε να σπάει κλούβια αυγά πάνω στα κεφάλια καθεμιανής από τις διαπομπευόμενες, και ο κόσμος από γύρω τον χειροκροτούσε, είχαν και πολύ καιρό να δουν κινηματογράφο ή περιοδεύοντα θίασο και διασκέδαζαν, φιλοθεάμονες. Ο τίμιος υποκλινόταν, σαν κονφερανσιέ στο κοινό του, ή σαν δήμαρχος, κάθε πού έσπαγε έναν κλουβίτη στο κεφάλι κάθε κουρεμένης. Ρε συ, από κλώσα τα βούτηξες; του φώναξε κάποιος που τον καμάρωνε, και το κοινό γέλασε πιο δυνατά και γενικώς επικρατούσε το κέφι για την απελευθέρωση μας και ένας φώναξε ζήτω.

 

Η νεαρή Μέσκαρη Ρουμπίνη έτρεχε, σχεδόν κολλημένη στο πίσω μέρος του καμιονιού, τώρα το αμάξι είχε λιγάκι ανοίξει ταχύτητα, καί αποπάνω της όρθια στητή η μητέρα της. 

 

Η Ρουμπίνη κρατούσε υψωμένη την κανάτα να τη φτάσει να πιει η μητέρα της. Τότε η μητέρα της έλαβε την κανάτα, άλλα δεν ήπιε μόνο ένιβε το πρόσωπό της και τον γιακά της νοικοκυρεμένα να τα παστρέψει από τις ακαθαρσίες και τη στάχτη. Τότε ο τίμιος της άρπαξε την κανάτα κι έχυσε το υπόλοιπο νερό καταπάνω στον κόσμο γύρω, ο κόσμος γέλασε βουερά και φώναζαν ζήτω ζήτω, οι καμπάνες να χτυπάνε, ο τίμιος είχε φτάσει τώρα δίπλα στη μητέρα της Ρουμπίνης Μέσκαρη και της έσπασε τον κλουβίτη στο κεφάλι και τα ζουμιά έτρεξαν στον σβέρκο της και ο κόσμος σπάραξε από γέλιο και τότε η νεαρή Μέσκαρη Ρουμπίνη γαντζώθηκε στο φορτηγό και μάλιστα σκαρφάλωσε λίγο. 

 

Τότε ο τίμιος με τη σημαία σαλτάρισε από τα πλάγια και κατέβηκε από το φορτηγό και το πλήθος τον επιδοκίμασε με εύθυμα χειροκροτήματα. Τότε η Μέσκαρη Ρουμπίνη έπαθε μια ελευθερία. Άρχισε να χειροκροτάει επίσημα και μετά ανακοίνωσε αυστηρά στο πλήθος “Ζήτω η Μητέρα μου η ΜέσκαρηΑσημίνα, Ζήτω η Μητέρα μου η Ασημίνα”. Και το πλήθος χειροκροτούσε με σπαραχτικά γέλια, ήτανε σαν παράσταση από θίασο βαριετέ. Η Μέσκαρη Ρουμπίνη δεν έκλαιγε μόνο έβγαζε αφρούς από τα μάτια της.

 

Και μονάχα τότε ύψωσε φωνές η μητέρα της Ρουμπίνης Μέσκαρη, αλλά μονάχα φωνή, ήχο δηλαδή. 

 

Και κάποιος πολίτης της πέταξε από κάτω μία βρεγμένη πατσαβούρα βουτηγμένη με στάχτες και την πέτυχε στα μάτια. Και η Μέσκαρη Ρουμπίνη γαντζωμένη στο πίσω μέρος του φορτηγού γύρισε προς το κοινό κάτι να τους ανακοινώσει όμως δεν μπορούσε να μιλήσει και έτσι άρχισε να γαυγίζει σαν σκύλος σερνικός αδικημένος.

 

από εδώ: https://www.phorum.gr/viewtopic.php...

17. ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ (Abe Lincoln)

Δυστυχώς, ακόμα και ο Τζάκσον απέτυχε στο να συλλάβει την όλη εικόνα της κατάστασης και την κύρια αιτία της. Παρόλο που είχε καταστρέψει την Κεντρική Τράπεζα, το πιο δόλιο όπλο των Αργυραμοιβών, η μέθοδος των τραπεζικών κλασματικών αποθεματικών παρέμεινε σε χρήση από πάρα πολλές κρατικά “ναυλωμένες” (κρατικές) τράπεζες.

Το γεγονός αυτό τροφοδότησε την οικονομική αστάθεια στα χρόνια πριν τον εμφύλιο πόλεμο. Ακόμα, οι τραπεζίτες των κεντρικών τραπεζών ήταν εκτός παιχνιδιού με αποτέλεσμα την ανάπτυξη της Αμερικής καθώς αυτή επεκτεινόταν προς τα δυτικά.

Σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, οι κυριότεροι αργυραμοιβοί αγωνιζόντουσαν για να επανακτήσουν την χαμένη συγκεντρωτική τους δύναμη, αλλά ματαίως. Τελικά επανήλθαν στην παλιά τακτική των κεντρικών τραπεζών -στη χρηματοδότηση ενός πολέμου, ώστε να δημιουργήσουν χρέη και εξάρτηση.

Αν δεν μπορούσαν να έχουν την κεντρική τράπεζά τους με κανέναν άλλο τρόπο, θα μπορούσαν να γονατίσουν την Αμερική, βυθίζοντάς την μέσα σε έναν εμφύλιο πόλεμο, όπως ακριβώς είχαν κάνει το 1812, μετά από την αποτυχία της επανακρατικοποίησης της Πρώτης Τράπεζας των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ενα μήνα μετά από την ορκωμοσία του Αβραάμ Λίνκολν ως Προέδρου, έπεσαν τα πρώτα πυρά του Αμερικανικού Εμφυλίου, στο οχυρό Σάμτερ στην Ανατολική Καρολίνα, στις 12 Απριλίου 1861.

Σίγουρα, η δουλεία ήταν μια από τις αιτίες για τον εμφύλιο πόλεμο, όχι όμως η κύρια αιτία. Ο Λίνκολν γνώριζε πως η οικονομία των Νοτίων ήταν εξαρτημένη από την δουλεία και έτσι (πριν τον εμφύλιο πόλεμο) δεν είχε καμιά πρόθεση να την εξαλείψει.

Ο Λίνκολν, κατά την ορκωμοσία του ένα μήνα νωρίτερα, το είχε θέσει ως εξής:

• “Δεν έχω κανένα σκοπό, άμεσα ή έμμεσα, να ανακατευτώ με το θεσμό της δουλείας, στα κράτη όπου υπάρχει αυτή τη στιγμή. Πιστεύω ότι δεν έχω κανένα νόμιμο δικαίωμα να το κάνω αυτό και δεν έχω καμία διάθεση να το κάνω.”

Ακόμα και μετά τα πρώτα πυρά που έπεσαν στο οχυρό Σάμτερ, ο Λίνκολν συνέχισε να επιμένει πως ο εμφύλιος πόλεμος δεν είχε καμία σχέση με το θέμα της δουλείας:

• “Ο κυρίαρχος στόχος μου είναι να σώσω την Ενωση και όχι να σώσω ή να διαλύσω την δουλεία. Εάν θα μπορούσα να σώσω την Ενωση χωρίς να ελευθερώσω κανέναν σκλάβο, θα το έκανα.”

Αραγε, για ποιόν λόγο έγινε ο Εμφύλιος Πόλεμος; Υπήρχαν πολλοί παράγοντες στο παιχνίδι. Οι βιομήχανοι του Βορρά είχαν χρησιμοποιήσει προστατευτικά δασμολόγια, ώστε να εμποδίσουν τα κράτη του Νότου να αγοράζουν ευρωπαϊκά προϊόντα. Σε αντίποινα, η Ευρώπη σταμάτησε τις εισαγωγές βάμβακος από τα κράτη του Νότου.

Τα κράτη του Νότου βρισκόντουσαν σε οικονομική δέσμευση. Οι νότιοι ήταν αναγκασμένοι να πληρώνουν περισσότερο για την πλειονότητα των απαραίτητων αγαθών, ενώ το εισόδημά τους από τις εξαγωγές βάμβακος έπεσε κατακόρυφα. Ο Νότος είχε εξαγριωθεί.

Υπήρχαν όμως και άλλοι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο. Οι Αργυραμοιβοί εξακολουθούσαν να πονάνε ακόμα από την απόσυρση του ελέγχου που ασκούσαν επί της Αμερικής, 25 χρόνια νωρίτερα. Από τότε, η παράτολμη οικονομία της Αμερικής την έκανε ένα πλούσιο έθνος, ένα κακό παράδειγμα για τον υπόλοιπο κόσμο.

Οι τραπεζίτες των Κεντρικών Τραπεζών είδαν μια ευκαιρία να διασπάσουν το πλούσιο νέο έθνος, να εφαρμόσουν το “διαίρει και βασίλευε” με έναν πόλεμο.

Ηταν αυτό απλώς ένα είδος μιας άγριας θεωρίας συνωμοσίας;

Ας δούμε λοιπόν τι έχει να πει ένας καλά ενημερωμένος παρατηρητής των γεγονότων την περίοδο εκείνη. Αυτός ήταν ο Οττο φον Βίσμαρκ, καγκελάριος της Γερμανίας, ο άνδρας που ένωσε τα γερμανικά κρατίδια λίγα χρόνια αργότερα:

• “Η διάσπαση των Ηνωμένων Πολιτειών σε Ομοσπονδίες ίσης δύναμης, αποφασίστηκε πολύ νωρίτερα από τον εμφύλιο πόλεμο από τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις της Ευρώπης. Αυτοί οι Τραπεζίτες φοβόντουσαν πως, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέμεναν συμπαγείς ως ένα έθνος θα επιτύγχαναν οικονομική ανεξαρτησία, πράγμα που θα διατάρασσε την οικονομική κυριαρχία των Τραπεζών τους σε ολόκληρο τον κόσμο.”

Μέσα σε μερικούς μήνες από τα πρώτα πυρά που έπεσαν στο οχυρό Σάμτερ, οι τραπεζίτες των κεντρικών τραπεζών δάνεισαν στον Ναπολέοντα τον Γ’ της Γαλλίας (ανεψιό του Ναπολέοντα που νικήθηκε στο Βατερλό) 210 εκατομμύρια φράγκα, ώστε να καταλάβει το Μεξικό και τις βάσεις των στρατευμάτων που είχαν σταθμεύσει κατά μήκος των νότιων συνόρων των Ηνωμένων Πολιτειών, αποκτώντας πλεονέκτημα παραβιάζοντας το Δόγμα Μονρόε (The Monroe Doctrine) και επαναφέροντας το Μεξικό στην αποικιοκρατία.

Οποιοδήποτε και αν ήταν το αποτέλεσμα του εμφυλίου πολέμου, μια αποδυναμωμένη Αμερική, βαριά χρεωμένη στους Αργυραμοιβούς, θα άνοιγε για μια φορά ακόμα την πόρτα της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής στον ευρωπαϊκό αποικιοκρατισμό και κυριαρχία, πράγμα που το Δόγμα Μονρόε είχε απαγορεύσει το 1823.

Την ίδια χρονική στιγμή, η Βρετανία αποβίβαζε 11.000 στρατιώτες στον Καναδά και τους τοποθετούσε απειλητικά κατά μήκος των Αμερικανικών βόρειων συνόρων. Ο Βρετανικός στόλος τέθηκε σε επιφυλακή σε περίπτωση που κρινόταν αναγκαία η ταχεία και άμεση επέμβασή του.

Ο Λίνκολν γνώριζε πως ήταν διπλά δεσμευμένος, γι αυτόν τον λόγο αγωνιούσε για την τύχη της Ενωσης.

Υπήρχαν πολύ περισσότερα πράγματα εκτός από τις διαφορές μεταξύ Βορείων και Νοτίων. Για τούτο, ο Λίνκολν έδινε πάντα έμφαση στην “Ενωση” και όχι μόνο στην ήττα του Νότου. Ομως, χρειαζόταν χρήματα για να κερδίσει.

Το 1861, ο Λίνκολν και ο Γραμματέας Οικονομικών, ο Σάλμον Π. Τσέις, πήγαν στην Νέα Υόρκη για να κάνουν αίτηση για τα απαραίτητα δάνεια. Οι Αργυραμοιβοί, ανήσυχοι μέχρι να δουν την Ενωση να αποτυγχάνει, προσέφεραν δάνεια με τόκο από 24% μέχρι 36%. Ο Λίνκολν τους είπε “όχι, ευχαριστώ” και επέστρεψε με τον Τσέις στην Ουάσιγκτον.

Τότε, έστειλε επιστολή σε έναν παλαιό του φίλο, τον συνταγματάρχη Ντικ Τέηλορ στο Σικάγο, θέτοντάς του το πρόβλημα της χρηματοδότησης του πολέμου. Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης, ρώτησε τον Τέηλορ τι είχε ανακαλύψει και ο Τέηλορ απάντησε:

• “Γιατί, Λίνκολν, είναι εύκολο, απλώς πείσε το Κογκρέσο να περάσει ένα νομοσχέδιο που να εγκρίνει την εκτύπωση τραπεζογραμματίων πλήρους νομικής κάλυψης, ώστε να πληρώσεις τους στρατιώτες με αυτά και να προχωρήσεις με αυτούς κερδίζοντας τον πόλεμο.”

Οταν ο Λίνκολν τον ρώτησε αν οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών θα δεχόντουσαν αυτά τα χρήματα, ο Τέηλορ είπε:

• “Ο κόσμος ή οποιοσδήποτε άλλος, δεν θα έχει καμιά επιλογή πάνω στο θέμα, εάν τα τραπεζογραμμάτια είναι πλήρους νομικής κάλυψης. Θα είναι πλήρως επικυρωμένα από την κυβέρνηση και θα είναι τόσο καλά όσο και τα κανονικά χρήματα, καθώς το Κογκρέσο κατέχει το σαφές δικαίωμα από το Σύνταγμα.”

Ετσι λοιπόν, αυτό ακριβώς έπραξε ο Λίνκολν. Το 1862-63, τύπωσε σχεδόν 450.000.000 δολάρια, περισσότερα από τα άλλα χαρτονομίσματα που κυκλοφορούσαν και τα τύπωσε χρησιμοποιώντας για την πίσω πλευρά τους πράσινο μελάνι. Γι αυτόν τον λόγο, ονομάστηκαν “πράσινα δολάρια.

Με αυτά τα νέα χρήματα, ο Λίνκολν πλήρωσε τους στρατιώτες και τον ανεφοδιασμό τους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, σχεδόν 450 εκατομμύρια “πράσινα δολάρια” τυπώθηκαν χωρίς κανέναν τόκο από την Ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Ο Λίνκολν συνειδητοποίησε ποιος πραγματικά κινούσε τα νήματα και τί αποτελούσε κίνδυνο για τον Αμερικανικό λαό. Κάπως έτσι εξήγησε τον συλλογισμό του:

• “Η Κυβέρνηση θα πρέπει να δημιουργεί, να εκδίδει και να θέτει σε κυκλοφορία όλο το απαραίτητο συνάλλαγμα και το πιστωτικό υπόλοιπο που είναι αναγκαίο για να ικανοποιήσει την διακριτική ευχέρεια των δαπανών της κυβέρνησης και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών.
• Το προνόμιο της δημιουργίας και της έκδοσης χρήματος δεν είναι μόνο το ανώτατο δικαίωμα της Κυβέρνησης, αλλά είναι και η μεγαλύτερη δημιουργική ευκαιρία της.
• Με την υιοθέτηση αυτών των αρχών… οι φορολογούμενοι θα γλιτώσουν τεράστια ποσά τόκων. Το χρήμα θα πάψει να είναι ο αφέντης και θα γίνει ο υπηρέτης της Ανθρωπότητας.”

Ενα πραγματικά εκπληκτικό κύριο άρθρο της εφημερίδας Times του Λονδίνου εξηγεί την στάση της Τράπεζας της Αγγλίας απέναντι στα “πράσινα δολάρια” του Λίνκολν:

• “Εάν αυτή η κακόβουλη οικονομική πολιτική, η προερχόμενη από τη Βόρεια Αμερική, διευρυνθεί μέχρις ενός σημείου, τότε η κυβέρνηση αυτή θα παράγει δικό της χρήμα χωρίς κόστος. Θα ξεπληρώσει τα χρέη της και δεν θα χρωστάει σε κανέναν. Θα έχει όλα τα αναγκαία χρήματα για να εμπορεύεται. Θα γίνει ευημερούσα χωρίς να υπάρχει προηγούμενο στην Ιστορία του κόσμου. Ολα τα μεγάλα μυαλά και ο πλούτος όλων των κρατών θα συγκεντρωθούν στη Βόρεια Αμερική. Αυτή η χώρα πρέπει να καταστραφεί, διαφορετικά θα καταστρέψει κάθε μοναρχία παγκοσμίως.”

Αυτό το σχέδιο ήταν τόσο αποτελεσματικό, ώστε την επόμενη χρονιά, το 1863, με τα εθνικά και συμμαχικά στρατεύματα να αρχίζουν να συγκεντρώνονται για την αποφασιστική μάχη του εμφύλιου πολέμου και το Υπουργείο Οικονομικών να βρίσκεται σε ανάγκη εξουσιοδότησης από το Κογκρέσο, ώστε να εκδώσει περισσότερα “πράσινα δολάρια”.

Ο Λίνκολν επέτρεψε στους τραπεζίτες να συμμετέχουν στην Εθνική Τραπεζική Πράξη. Αυτές οι νέες εθνικές τράπεζες θα λειτουργούσαν υπό ένα εικονικό, απαλλαγμένο από φόρους, καθεστώς και συλλογικά είχαν την αποκλειστική μονοπωλιακή δύναμη να δημιουργήσουν την νέα μορφή του χρήματος -τα τραπεζογραμμάτια ή χαρτονομίσματα.

Μολονότι τα “πράσινα δολάρια” συνέχισαν να κυκλοφορούν, ο αριθμός τους δεν είχε αυξηθεί. Αλλά, από αυτό το σημείο και έπειτα, πιο σημαντικό είναι ότι ολόκληρη η παροχή χρήματος των Ηνωμένων Πολιτειών θα δημιουργούνταν χωρίς χρέος από τους τραπεζίτες, με την αγορά ομολόγων των Ηνωμένων Πολιτειών και εκδίδοντάς τα ως αποθεματικό για τα χαρτονομίσματα.

Οπως ο ιστορικός Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ εξήγησε:

• “Στα πολυάριθμα χρόνια που ακολούθησαν τον πόλεμο, η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση είχε στη διάθεσή της να διαχειρίζεται ένα μεγάλο πλεόνασμα. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσε να ξεπληρώσει το χρέος της, να αποσύρει τα χρεόγραφά της, διότι, αν το έκανε αυτό δεν θα είχε ομόλογα να καλύψουν τα εθνικά τραπεζογραμμάτια-χαρτονομίσματα. Για να ξεπληρωθεί το χρέος, θα έπρεπε να καταστραφεί η παροχή χρήματος.”

Το 1863 ο Λίνκολν έλαβε κάποια ανέλπιστη βοήθεια από τον Τσάρο της Ρωσίας, τον Αλέξανδρο τον Β’. Ο Τσάρος, όπως ο Βίσμαρκ στην Γερμανία, γνώριζε τί σχεδίαζαν οι διεθνείς Αργυραμοιβοί και είχε ακλόνητα αρνηθεί να τους επιτρέψει να ανοίξουν μια Κεντρική Τράπεζα στη Ρωσία. Αφού η Αμερική είχε επιζήσει και ήταν ικανή να μείνει έξω από τα χέρια των αρπακτικών, η θέση τους θα παρέμενε ασφαλής.

Αν οι τραπεζίτες πετύχαιναν να διασπάσουν την Αμερική και να επιστρέψουν τα κομμάτια στην Μεγάλη Βρετανία και στη Γαλλία (κράτη και τα δύο υπό τον έλεγχο των κεντρικών Τραπεζών) τελικά, θα απειλούσαν και πάλι τη Ρωσία.

Ετσι, ο Τσάρος έδωσε εντολές πως, σε περίπτωση που η Αγγλία ή η Γαλλία ανακατευόταν ενεργά δίνοντας βοήθεια στον Νότο, η Ρωσία θα το εκλάμβανε αυτό ως κήρυξη πολέμου. Εστειλε το στόλο του, που βρισκόταν στον Ειρηνικό ωκεανό, να αγκυροβολήσει στο Σαν Φραντζίσκο.

Ο Λίνκολν επανεξελέγη τον επόμενο χρόνο, το 1864. Εάν είχε ζήσει, σίγουρα θα είχε διαλύσει το μονοπώλιο των Κεντρικών Τραπεζών, που είχε εξαχθεί από αυτόν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στις 21 Νοεμβρίου 1864 έγραψε σε έναν φίλο του τα εξής:

• “Η δύναμη του χρήματος προσεύχεται για τα έθνη σε περιόδους ειρήνης και συνωμοτεί εναντίον τους σε περιόδους δυσκολίας και δυστυχίας. Είναι πιο τυραννικό από την Μοναρχία, πιο θρασύ από την μονοκρατορία, πιο εγωϊστικό από την γραφειοκρατία,”

Λίγο καιρό πριν δολοφονηθεί ο Λίνκολν, ο πρώην Γραμματέας του Υπουργείου Οικονομικών, ο Σάλμον Π. Τσέις, θρηνεί μετανιωμένος για τον ρόλο του στη διασφάλιση της ψήφισης της Εθνικής Τραπεζικής Πράξης, ένα χρόνο νωρίτερα:

• “Η υπηρεσία μου στην προώθηση της ψήφισης της Εθνικής Τραπεζικής πράξης ήταν το μεγαλύτερο οικονομικό λάθος που έκανα στη ζωή μου. Εχει δημιουργήσει ένα μονοπώλιο, το οποίο επηρεάζει κάθε συμφέρον στην χώρα.”

Στις 14 Απριλίου 1864, 41 μέρες μετά την δεύτερη ορκομωσία του και πέντε μερες μετά την παράδοση του στρατηγού Λη στον στρατηγό Γκραντ στο Απόματοξ, ο Λίνκολν πυροβολήθηκε από τον Τζον Γουίλκες Μπουθ, στο θέατρο του Φορντ.

Ο Βίσμαρκ, ο Καγκελάριος της Γερμανίας, θρηνώντας τον θάνατο του Αβραάμ Λίνκολν, ανέφερε:

• “Ο θάνατος του Λίνκολν ήταν μια καταστροφή για τον χριστιανικό κόσμο. Δεν υπάρχει κανείς άνδρας στην Αμερική τόσο σπουδαίος που να μπορεί να τον διαδεχτεί… φοβάμαι πως οι ξένοι τραπεζίτες, με την πανουργία και τα περίτεχνα κόλπα τους, θα αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο του υπεράφθονου πλούτου της Αμερικής και θα τον χρησιμοποιήσουν συστηματικά ώστε να διαφθείρουν τον σύγχρονο πολιτισμό. Δεν θα διστάσουν να βυθίσουν ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο σε πολέμους και χάος, με σκοπό η Γη να γίνει κληρονομιά τους.”

Ο Βίσμαρκ είχε κατανοήσει καλά τα σχέδια των Αργυραμοιβών. Ισχυρισμοί πως οι διεθνείς τραπεζίτες ήταν υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Λίνκολν, βγήκαν στην επιφάνεια 70 χρόνια αργότερα, το 1934, στον Καναδά.

Ο Τζέραλντ Τζ. Μαγκίρ, ένας δημοφιλής και αξιοσέβαστος καναδός δικηγόρος, αποκάλυψε αυτή την κατηγορία σε έναν πεντάωρης διάρκειας λόγο, προτού η Βουλή των Κοινοτήτων ανατινάξει το βασισμένο στο χρέος οικονομικό σύστημα του Καναδά.

Θυμηθείτε, ήταν το 1934 όταν το ύψος της μεγάλης οικονομικής ύφεσης αφάνιζε επίσης και τον Καναδά. Ο Μαγκίρ είχε εξασφαλίσει στοιχεία, τα οποία είχαν διαγραφεί από τα δημόσια αρχεία και τα οποία του παρείχαν πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, από την δίκη του Τζον Γουίλκες Μπουθ, μετά τον θάνατο του Μπουθ. Ο Μαγκίρ είπε ότι φάνηκε πως ο Μπουθ ήταν μισθοφόρος που δούλευε για τους διεθνείς τραπεζίτες.

Σύμφωνα με ένα άρθρο (2 Μαϊου 1934) στη Sun του Βανκούβερ:

• “Ο Αβραάμ Λίνκολν, ο μαρτυρικά φονευμένος απελευθερωτής των δούλων, δολοφονήθηκε από τις μηχανορραφίες ενός συνόλου που εκπροσωπούσε τους διεθνείς τραπεζίτες, οι οποίοι φοβόντουσαν τις φιλοδοξίες του Προέδρου των ΗΠΑ για μια εθνική πιστωτική πολιτική. Υπήρχε μόνον ένα σύνολο ατόμων εκείνη την εποχή που θα μπορούσε να επιθυμεί τον θάνατο του Λίνκολν. Ηταν τα άτομα που αντιτάσσονταν στο εθνικό νομισματικό του πρόγραμμα και που τον είχαν πολεμήσει κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, όσον αφορά τα “πράσινα δολάρια” (Greenbacks)”.

Κατά τρόπο ενδιαφέροντα, ο Μαγκίρ ισχυρίστηκε πως ο Λίνκολν δολοφονήθηκε όχι μόνο επειδή οι διεθνείς τραπεζίτες ήθελαν να επανιδρύσουν μια Κεντρική Τράπεζα στην Αμερική, αλλά επειδή ήθελαν να βασίσουν το νόμισμα της Αμερικής στον χρυσό, του οποίου αυτοί είχαν τον έλεγχο. Με άλλα λόγια, να βάλουν την Αμερική σε ένα οικονομικό σύστημα με πρότυπο τον χρυσό. Ο Λίνκολν είχε κάνει ακριβώς το αντίθετο, χρησιμοποιώντας τα αμερικανικά τραπεζογραμμάτια-χαρτονομίσματα, τα “πράσινα δολάρια”, τα οποία βασιζόντουσαν καθαρά στην καλή πίστη και στην πίστωση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το άρθρο αναφέρει τον Μαγκίρ να λέει κατά λέξη:

• “Ηταν τα άτομα που ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση του χρυσού ως οικονομικού προτύπου και για το δικαίωμα των τραπεζιτών να διευθύνουν την κυκλοφορία του χρήματος σε κάθε χώρα του κόσμου. Με τον Λίνκολν να έχει βγει έξω από τον δρόμο τους, ήταν πλέον ικανοί να προχωρήσουν στο σχέδιό τους, πράγμα που έκαναν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μέσα σε οκτώ χρόνια από την δολοφονία του Λίνκολν, ο άργυρος αποσύρθηκε της κυκλοφορίας και το οικονομικό πρότυπο του χρυσού εγκαθιδρύθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.”

Οχι.. από τότε που ο Λίνκολν είχε εκδώσει για τις Ηνωμένες Πολιτείες ένα χαρτονόμισμα ελεύθερο από χρέη, αυτά τα χαρτονομίσματα με την κόκκινη σφραγίδα, τα οποία εκδόθηκαν το 1963, δεν ήταν μια νέα έκδοση από τον πρόεδρο Κέννεντυ, αλλά απλώς τα παλιά “πράσινα δολάρια” που επανεκδίδονταν κάθε χρόνο.

Σε άλλη μια πράξη αφροσύνης και άγνοιας, το 1994, η πράξη Ριγκλ, στην πραγματικότητα ενέκρινε την αντικατάσταση των “πράσινων δολαρίων” του Λίνκολν με χαρτονομίσματα που βασίζονταν στο χρέος. Με άλλα λόγια, τα “πράσινα δολάρια” (Greenbacks) ήταν σε κυκλοφορία στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 1994.

Για ποιο λόγο ήταν ο άργυρος κακός για τους τραπεζίτες και ο χρυσός καλός; Είναι απλό. Επειδή ο άργυρος ήταν άφθονος στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν πολύ δύσκολο να τον ελέγξουν. Ο χρυσός ήταν πάντοτε σπάνιος.

Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ήταν πάντα σχετικά εύκολο να μονοπωλήσουν τον χρυσό, αλλά ο άργυρος ήταν ιστορικά πάντοτε περίπου 15 φορές πιο άφθονος.

(από περίπου 1:11’:38’’ μέχρι το 1:28’:03’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

16. Ο ΑΝΤΡΙΟΥ ΤΖΑΚΣΟΝ (Andrew Jackson)

Μετά από δώδεκα χρόνια χειραγωγήσεων της Αμερικανικής Οικονομίας, εκ μέρους της Δεύτερης Τράπεζας των ΗΠΑ, ο αμερικανικός λαός είχε υποστεί αρκετά.

Οι αντίπαλοι της Τράπεζας τοποθέτησαν για υποψήφιο για Πρόεδρο των ΗΠΑ έναν αξιοπρεπή γερουσιαστή από το Τενεσί, τον Αντριου Τζάκσον, ήρωα της μάχης της Νέας Ορλεάνης.

Aυτό που βλέπουμε στη εικόνα είναι το σπίτι του, “Το Ερημητήριο”.

Κανείς δεν έδινε αρχικά πιθανότητες εκλογής στον Αντριου Τζάκσον. Η Τράπεζα είχε μάθει από πολύ νωρίς ότι μπορεί να ελεγχθεί μια πολιτική διαδικασία σε σχέση με το χρήμα. Προς έκπληξη όμως και ανησυχία των Αργυραμοιβών, ο Τζάκσον σάρωσε στις εκλογές του 1828.

Ο Τζάκσον είχε προκαθορίσει να “σκοτώσει” την Τράπεζα στην πρώτη ευκαιρία που θα του δινόταν, και δεν σπατάλησε χρόνο στην προσπάθειά του γι αυτό.

Η 20χρονη Σύμβαση της Τράπεζας δεν ανανεώθηκε μέχρι το 1836, τον τελευταίο χρόνο της δεύτερης θητείας του -αν μπορούσε να επιζήσει πολιτικά τόσο πολύ.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας, ο Τζάκσον ήταν ικανοποιημένος από τον εαυτό του, με το να ξεριζώσει πολλά προνόμια της Τράπεζας από τις κρατικές Υπηρεσίες.

Απέλυσε 2.000 από τους 11.000 συνολικά υπαλλήλους της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης.

Το 1832, με την επανεκλογή του να πλησιάζει, η Τράπεζα χτύπησε πρόωρα, ελπίζοντας ότι ο Τζάκσον δεν θα ήθελε να φουντώσει περισσότερο την διαμάχη.

Ζήτησαν λοιπόν από το Κογκρέσο, να ψηφίσει μια ανανεωτική Σύμβαση τέσσερα χρόνια πιο νωρίς. Το Κογκρέσο, φυσικά, συμμορφώθηκε και έστειλε τη Σύμβαση στον Πρόεδρο για να την υπογράψει.

Ο Τζάκσον ζύγισε την πρόταση και, ως “παλιά καραβάνα” -ποτέ δεν υπήρξε δειλός- άσκησε βέτο στη Σύμβαση.

Το μήνυμα αυτού του βέτο, είναι ένα από τα σημαντικότερα αμερικανικά έγγραφα. Αναδεικνύει σαφέστατα την ευθύνη της Αμερικανικής κυβέρνησης προς τους πολίτες της, πλούσιους και φτωχούς:

• “Δεν είναι μόνον οι πολίτες μας αυτοί που πρόκειται να λάβουν τη γενναιοδωρία της κυβέρνησής μας. Περισσότερα από 8.000.000 δολάρια του αποθέματος αυτής της Τράπεζας είναι στα χέρια αλλοδαπών… (πιστεύει κανείς ότι) δεν υπάρχει κίνδυνος για την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας από μια Τράπεζα η οποία εκ φύσεως έχει ελάχιστα πράγματα που την δεσμεύουν στη χώρα μας; 
• Ελέγχει το νόμισμά μας, λαμβάνει το δημόσιο χρήμα μας και κρατάει σε κατάσταση εξάρτησης χιλιάδες από τους πολίτες μας… θα πρέπει να θεωρείται πιο τρομερή και επικίνδυνη από μια εχθρική στρατιωτική δύναμη. 
• Εάν η κυβέρνηση περιοριζόταν σε ίση προστασία και, όπως ο ουρανός βρέχει, πλημμύριζε με την εύνοιά της το ίδιο αυτούς που βρίσκονται ψηλά και το ίδιο αυτούς που είναι χαμηλά -τους πλούσιους και τους φτωχούς- αυτό θα ήταν μια απόλυτη ευλογία.
• Στην πράξη ενώπιόν μου, φαίνεται να υπάρχει μια ευρεία και περιττή απομάκρυνση από αυτές ακριβώς τις αρχές.” ΑΝΤΡΙΟΥ ΤΖΑΚΣΟΝ

Αργότερα την ίδια χρονιά, τον Ιούλιο του 1832, το Κογκρέσο αδυνατούσε να παρακάμψει το βέτο του Τζάκσον. Τώρα ο Τζάκσον έπρεπε να φροντίσει για την επανεκλογή του και έθεσε το επιχείρημά του απευθείας στον κόσμο.

Για πρώτη φορά στην Αμερικανική Ιστορία, ο Τζάκσον πραγματοποίησε την προεκλογική του εκστρατεία στο δρόμο. Πριν από τότε, οι υποψήφιοι πρόεδροι έμεναν στο σπίτι και εμφανίζονταν... προεδρικοί.

Το προεκλογικό του σύνθημα ήταν “Τζάκσον και τέρμα η Τράπεζα!”.

Το Εθνικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα τοποθέτησε για υποψήφιο τον γερουσιαστή Χέντρυ Κλέϋ εναντίον του Τζάκσον.

Παρά το γεγονός ότι η Τράπεζα πρόσφερε πάνω από 3.000.000 δολάρια για την προεκλογική εκστρατεία του Κλέϋ, ο Τζάκσον επανεξελέγη μετά από μια καθίζηση τον Νοέμβριο του 1832.

Παρά την προεδρική του νίκη, ο Τζάκσον γνώριζε ότι η μάχη μόλις ξεκινούσε:

“Η Λερναία Υδρα της διαφθοράς είναι μόνο τραυματισμένη, όχι νεκρή”, είπε ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος.

Ο Τζάκσον διέταξε τον νέο του Υπουργό Οικονομικών, τον Λούις Μακ Λέιν, να ξεκινήσει να αφαιρεί τις κυβερνητικές καταθέσεις από την Δεύτερη Κεντρική Τράπεζα και να τις τοποθετεί σε κρατικές τράπεζες.

Ο Μακ Λέιν όμως αρνήθηκε. Ο Τζάκσον τον απέλυσε και έβαλε στη θέση του τον Γουίλλιαμ Ντουέιν, ως νέο Υπουργό Οικονομικών.

Ο Ντουέιν, επίσης αρνήθηκε να συμμορφωθεί με το αίτημα του Προέδρου, κι έτσι ο Τζάκσον τον απέλυσε και αυτόν και στη συνέχεια διόρισε τον Ρότζερ Τάνεϋ στο γραφείο.

Ο Τάνεϋ απέσυρε τα κυβερνητικά κεφάλαια από την Τράπεζα, ξεκινώντας την 1η Οκτωβρίου 1833. Ο Τζάκσον ήταν χαρούμενος:

• “Το έχω αλυσοδεμένο. Είμαι έτοιμος με βίδες να ξεριζώσω κάθε δόντι και στη συνέχεια τα κολοβώματα.”

Αλλά η Τράπεζα δεν είχε ακόμη σταματήσει να μάχεται. Ο επικεφαλής της, ο Νίκολας Μπιντλ, χρησιμοποίησε την επιρροή του για να απορρίψει τον διορισμό του Τάνεϋ. Στη συνέχεια, σε μια επίδειξη υπεροψίας, ο Μπιντλ απείλησε ότι θα προκαλούσε οικονομική ύφεση αν δεν ανανεωνόταν η Σύμβαση της Τράπεζας. Είπε ο Μπιντλ:

• “Αυτός ο Αξιος Πρόεδρος νομίζει ότι, επειδή αποκεφάλισε Ινδιάνους και φυλάκισε Δικαστές, θα κάνει το ίδιο και με την Τράπεζα. Κάνει λάθος.”

Στη συνέχεια, σε μια απίστευτη κρίση εντιμότητας για έναν κεντρικό Τραπεζίτη, ο Μπιντλ αναγνώρισε ότι η Τράπεζα ετοιμαζόταν να δημιουργήσει ανεπάρκεια χρήματος, ώστε να αναγκάσει το Κογκρέσο να επαναφέρει την Τράπεζα στη θέση της:

• “Τίποτε άλλο εκτός από διαδεδομένα βάσανα θα παρήγαγε οποιαδήποτε επίδραση στο Κογκρέσο… Η μοναδική μας ασφάλεια βρίσκεται στην επιδίωξη μιας σταθερής πορείας επιχειρηματικού περιορισμού -και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι μια τέτοια πορεία θα οδηγήσει τελικά στην αποκατάσταση του νομίσματος και στην επαναφορά της Τράπεζας.”

Τι φοβερή αποκάλυψη! Εδώ βρισκόταν η καθαρή αλήθεια, που αποκαλύφθηκε με συγκλονιστική σαφήνεια. Ο Μπιντλ είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει την δύναμη της συρρίκνωσης του χρήματος από την Τράπεζα για να προκαλέσει μια μαζική οικονομική ύφεση, μέχρις ότου η Αμερική να ενδώσει στην Τράπεζα.

Δυστυχώς, αυτό έχει συμβεί ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Ιστορίας και πρόκειται να ξανασυμβεί στον σημερινό κόσμο. (αναφέρεται στο 1996)

Ο Νίκολας Μπιντλ υλοποίησε την απειλή του. Η Τράπεζα μείωσε αισθητά τον ανεφοδιασμό χρημάτων, ζητώντας επιστροφή των παλιών δανείων από τους πελάτες και αρνούμενη να εκδώσει καινούργια.

Ενας οικονομικός πανικός προέκυψε, ακολουθούμενος από μια βαθειά οικονομική ύφεση.

Φυσικά, ο Μπιντλ κατηγόρησε τον Τζάκσον για την συντριβή, λέγοντας ότι προκλήθηκε από την απόσυρση των Ομοσπονδιακών κεφαλαίων από την Τράπεζα.

Δυστυχώς, το σχέδιό του δούλεψε καλά. Οι μισθοί γκρεμίστηκαν και οι τιμές εκτοξεύθηκαν. Η ανεργία πέταξε στα ύψη με τις πτωχεύσεις επιχειρήσεων. Το έθνος γρήγορα έπεσε σε αναταραχή. Πολλοί συντάκτες εφημερίδων “ξετίναξαν” τον Τζάκσον μέσω των άρθρων τους.

Η Τράπεζα απείλησε να παρακρατήσει τις πληρωμές, πράγμα το οποίο μπορούσε να γίνει απευθείας το “κλειδί” για πολιτικούς-κλειδιά υπέρ της Τράπεζας.

Μέσα σε μερικούς μήνες, το Κογκρέσο συγκεντρώθηκε σε αυτό που λέμε “Συνέδριο Πανικού”.

Εξι μήνες μετά την απόσυρση των κρατικών κεφαλαίων από την κεντρική Τράπεζα, ο Τζάκσον ήταν επίσημα στιγματισμένος με ένα ψήφισμα που πέρασε από την Γερουσία με 26 ψήφους υπέρ και 20 κατά. Ηταν η πρώτη φορά που ένας Πρόεδρος των ΗΠΑ στιγματιζόταν από το Κογκρέσο.

Ο Τζάκσον ξέσπασε πάνω στην Τράπεζα:

“Είστε μια φωλιά από οχιές. Σκοπεύω να σας ξεριζώσω και, μα το Θεό, θα το κάνω.”

Η μοίρα της Αμερικής ταλαντεύθηκε στην άκρη ενός μαχαιριού. Αν το Κογκρέσο μπορούσε να μαζέψει αρκετές ψήφους ώστε να παρακάμψει το βέτο του Τζάκσον, η Τράπεζα θα κρατούσε για άλλα είκοσι χρόνια -ή και περισσότερα- το μονοπώλιο πάνω στο αμερικανικό χρήμα, αρκετό χρόνο δηλαδή για να εδραιώσει την ήδη μεγάλη της δύναμη.

Ομως, συνέβη ένα θαύμα. Ο Κυβερνήτης της Πενσυλβάνια δήλωσε την στήριξή του στον Πρόεδρο Τζάκσον και άσκησε έντονη κριτική στην Τράπεζα. Συν τοις άλλοις, ο Μπιντλ πιάστηκε να καυχιέται δημοσίως σχετικά με το σχέδιο της Τράπεζας για τη συντριβή της Αμερικανικής Οικονομίας.

Ξαφνικά λοιπόν, οι ισορροπίες άλλαξαν. Τον Απρίλιο του 1834 η Βουλή των Αντιπροσώπων ψήφισε, με 134 ψήφους έναντι 82, εναντίον της ανανέωσης της Σύμβασης με την Τράπεζα. Ακολούθησε μια ακόμη πιο ενισχυμένη ψηφοφορία για να καθιερώσει μια ειδική Επιτροπή με σκοπό να ερευνήσει αν η Τράπεζα είχε προκαλέσει την κρίση.

Οταν η ερευνητική Επιτροπή έφτασε στην πόρτα της Τράπεζας στη Φιλαδέλφεια, εξοπλισμένη με μια κλήση για να εξετάσει τα βιβλία, ο Μπιντλ αρνήθηκε να τους τα δώσει. Ούτε επέτρεψε την επιθεώρηση της αλληλογραφίας με τα μέλη του Κογκρέσου, σχετικώς με τα προσωπικά τους δάνεια και τις προκαταβολές τους.

Ο Μπιντλ αρνήθηκε να καταθέσει πριν επιστρέψει η Επιτροπή πίσω στην Ουάσιγκτον.

Στις 8 Ιανουαρίου 1835, ο Τζάκσον πλήρωσε την τελική δόση για το εθνικό χρέος, το οποίο ήταν αναγκαίο με το να αφήσουν τις τράπεζες να εκδώσουν νόμισμα για τα κυβερνητικά ομόλογα, αντί απλά να εκδώσει ομόλογα του Υπουργείου Οικονομικών χωρίς τέτοιο χρέος.

Ηταν ο μόνος Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ που ξεπλήρωσε όλο το δημόσιο χρέος.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, στις 30 Ιανουαρίου 1835, ένας δολοφόνος ονόματι Ρίτσαρντ Λόρενς, προσπάθησε να πυροβολήσει τον Πρόεδρο Τζάκσον, αλλά με τη βοήθεια του Θεού και τα δυο του πιστόλια αστόχησαν. Ο Λόρενς αργότερα αθωώθηκε με την δικαιολογία ότι ήταν ψυχοπαθής. Μετά την απελευθέρωσή του, ο Λόρενς καυχήθηκε σε φίλους του ότι παντοδύναμοι άνθρωποι στην Ευρώπη τον είχαν βάλει να το κάνει και υποσχέθηκαν να τον προστατεύσουν αν πιανόταν.

Το επόμενο έτος, όταν η Σύμβαση με την τράπεζα έληξε, η Δεύτερη Τράπεζα των ΗΠΑ έπαψε τη λειτουργία της ως η κεντρική τράπεζα του έθνους. Ο Μπιντλ λίγο αργότερα συνελήφθη κατηγορούμενος για απάτη. Δικάστηκε και αθωώθηκε, αλλά απεβίωσε λίγο μετά, ενώ ακόμα ήταν εμπλεκόμενος σε αστικές μηνύσεις.

Μετά τη δεύτερη θητεία του ως Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζάκσον αποσύρθηκε στο σπίτι του, το “Ερημητήριο” έξω από το Νάσβιλ, για να συνεχίσει τη ζωή του.

Ακόμη μνημονεύεται για το σύνθημά του “Σκοτώστε την Τράπεζα!”

Πράγματι, την “σκότωσε” τόσο καλά που χρειάστηκαν 77 ολόκληρα χρόνια οι Αργυραμοιβοί για να ανατρέψουν τη ζημιά.

Οταν ρωτήθηκε ποιο ήταν το πιο σημαντικό επίτευγμά του, ο Τζάκσον απάντησε: “ΕΓΩ ΣΚΟΤΩΣΑ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ”

(από περίπου 1:01’:47’’ μέχρι το 1:11’:38’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

15. Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ ΗΠΑ (Second Bank of the U.S.)

 

Ενα μόνο χρόνο μετά την μάχη του Βατερλό και την εικαζόμενη ανάληψη της εξουσίας της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας από τους Ρόθτσιλντ, το Αμερικανικό Κοινοβούλιο ψήφισε ένα νομοσχέδιο που επέτρεπε ακόμα μία ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα. 

 

Η Τράπεζα ονομάστηκε “Η Δεύτερη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών”. Το σχέδιο της νέας Τράπεζας ήταν αντίγραφο των προηγουμένων κεντρικών Τραπεζών. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα ήταν κάτοχος του 20% των μετοχών.

 

Φυσικά, το ομοσπονδιακό μερίδιο πληρώθηκε από το Υπουργείο των Οικονομικών στα θησαυροφυλάκια της Τράπεζας. Στη συνέχεια, μέσω του μαγικού τρόπου κλασματικού δανεισμού αποθεματικών, μεταφέρθηκε σε δάνεια σε ιδιώτες επενδυτές, οι οποίοι στη συνέχεια αγόρασαν το υπόλοιπο 80% των μετοχών της Τράπεζας.

 

Οπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, οι μεγαλύτεροι μέτοχοι δεν έγιναν γνωστοί. Είναι όμως γνωστό ότι το μεγαλύτερο μέρος, περίπου το ένα τρίτο του συνόλου των μετοχών, πουλήθηκε σε μη Αμερικανούς.

 

Οπως ένας παρατηρητής το έθεσε:

• “Δεν υπάρχει καμία απολύτως υπερβολή, αν πεις ότι η Δεύτερη Τράπεζα των ΗΠΑ ήταν τόσο βαθειά ριζωμένη στην Βρετανία όσο ήταν στην Αμερική.”

Το 1816 λοιπόν, μερικοί συντάκτες ανέφεραν ότι οι Ρόθτσιλντς είχαν πάρει τον έλεγχο της Τράπεζας της Αγγλίας και υποστήριζαν επίσης την νέα ιδιωτική κεντρική Τράπεζα στην Αμερική. 

 

(από περίπου 1:00’:28’’ μέχρι το 1:01’:47’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

14. Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΒΑΤΕΡΛΟ ΤΟ 1815 (Waterloo)

 

Ας επιστρέψουμε τώρα στον Ναπολέοντα. Γιατί κανένα άλλο επεισόδιο στην Ιστορία δεν περιγράφει πιο εύστοχα την πανουργία που χρησιμοποίησαν οι Ρόθτσιλντ για να κατακτήσουν το Βρετανικό χρηματιστήριο μετά το Βατερλό. 

 

Το 1815, ένα χρόνο μετά τη λήξη του πολέμου του 1812 στην Αμερική, ο Ναπολέων απέδρασε από την εξορία του και επέστρεψε στο Παρίσι. Γαλλικά στρατεύματα στάλθηκαν να τον συλλάβουν, αλλά είχε τέτοιο χάρισμα που οι στρατιώτες συγκεντρώθηκαν γύρω από τον παλιό τους αρχηγό και τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα για μια ακόμη φορά.

 

Τον Μάρτιο του 1815 ο Ναπολέων εξόπλισε ένα στράτευμα, το οποίο ο Δούκας του Ουέλιγκτον νίκησε τρεις μήνες αργότερα στο Βατερλό. 

 

Μερικοί συγγραφείς ισχυρίζονται ότι ο Ναπολέων δανείστηκε πέντε εκατομμύρια λίρες από την Τράπεζα της Αγγλίας για να επανεξοπλιστεί, πράγμα που διαψεύδεται από άλλους που υποστηρίζουν ότι αυτά τα κεφάλαια ήρθαν στην πραγματικότητα από την τράπεζα Οβαρντ στο Παρίσι. 

 

Δεν ήταν λοιπόν ασυνήθιστο, από τούδε και στο εξής, για μια ιδιωτική κεντρική Τράπεζα να στηρίζει οικονομικά και τις δυο πλευρές του πολέμου. 

 

Γιατί όμως μια ιδιωτική κεντρική Τράπεζα να χρηματοδοτεί τις αντιτιθέμενες πλευρές σε έναν πόλεμο; Επειδή ο πόλεμος είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός οικονομικών χρεών, υπεράνω όλων. Ενα κράτος θα δανειστεί οποιοδήποτε ποσό για να νικήσει.

 

Ο τελικώς ηττημένος θα δανειστεί, και θα δανειστεί αρκετά για να διατηρήσει την κούφια ελπίδα της νίκης και ο τελικώς νικητής θα δανειστεί όσα χρειάζεται για να νικήσει. 

 

Αλλωστε, τέτοια δάνεια συνήθως στηρίζονται σε φοβερούς όρους, όπως στην εγγύηση του νικητή ότι ο ηττημένος θα αναλάβει την πληρωμή των χρεών του.

Αυτό είναι το πεδίο της μάχης (εικόνα) του Βατερλό, σχεδόν 200 μίλια βορειοανατολικά του Παρισιού, στο σημερινό Βέλγιο. Εδώ ο Ναπολέων δέχτηκε την τελική του ήττα, αφού χιλιάδες Αγγλοι και Γάλλοι έχασαν την ζωή τους εκείνη την ημέρα του υγρού καλοκαιριού, τον Ιούνιο του 1815.

 

Ακριβώς εκεί, στις 18 Ιουνίου 1815, 74.000 Γάλλοι στρατιώτες συγκρούστηκαν με 67.000 στρατιώτες από την Βρετανία και άλλα ευρωπαϊκά έθνη. Η έκβαση της μάχης ήταν αμφίβολη και, αν ο Ναπολέων είχε επιτεθεί λίγες ώρες νωρίτερα, θα είχε πιθανόν κατακτήσει την νίκη. 

 

Αλλά, ανεξάρτητα από το ποιος κέρδισε ή έχασε, ο Νάθαν Ρόθτσιλντ στο Λονδίνο σχεδίαζε πώς θα εκμεταλλευόταν την ευκαιρία ώστε να αποκτήσει τον έλεγχο της Βρετανικής χρηματιστηριακής Αγορά και πιθανότατα της Τράπεζας της Αγγλίας. 

 

Ο Ρόθτσιλντ είχε τοποθετήσει έναν έμπιστο πράκτορα, που ονομαζόταν Ρόθγουορθ, στη βόρεια πλευρά του πεδίου της μάχης, κοντά στη θάλασσα της Μάγχης. Αφού οριστικοποιήθηκε το αποτέλεσμα της σύγκρουσης, ο Ρόθγουορθ αναχώρησε για την Αγγλία, μεταφέροντας τα νέα στον Νάθαν Ρόθτσιλντ 24 ώρες πριν από τον αγγελιοφόρο του Ουέλιγκτον. 

 

Ο Ρόθτσιλντ τότε, κατευθύνθηκε βιαστικά στο χρηματιστήριο και πήρε τη συνηθισμένη του θέση, μπροστά από την αρχαία κολόνα. Ολα τα μάτια ήταν καρφωμένα πάνω του. Οι Ρόθτσιλντ είχαν ένα θρυλικό δίκτυο επικοινωνιών. 

 

Αν ο Ουέλιγκτον είχε ηττηθεί και ο Ναπολέων ήταν ξανά ο απόλυτος κυρίαρχος της Ευρώπης, η οικονομική κατάσταση της Αγγλίας θα βρισκόταν σε “μαύρα χάλια”. Ο Ρόθτσιλντ φαινόταν μελαγχολικός. Στεκόταν ακίνητος και κατσούφης. Τότε, αναπάντεχα, άρχισε να πουλάει.

 

Κάποιοι “νευρικοί” επενδυτές είδαν ότι ο Ρόθτσιλντ πούλαγε και αυτό μονάχα ένα πράγμα μπορούσε να σημαίνει: ο Ναπολέων ήταν ο νικητής και ο Ουέλιγκτον ο ηττημένος.

 

Η χρηματαγορά κατρακύλησε. Σύντομα όλοι πουλούσαν τα ομόλογα της Βρετανικής κυβέρνησης και όποιες άλλες μετοχές είχαν. Οι τιμές, φυσικά, έπεσαν κατακορύφως. 

 

Τότε, ο Ρόθτσιλντ άρχισε να αγοράζει τα ομόλογα μυστικά, μέσω πρακτόρων του. 

 

Μύθοι; Θρύλοι, θα πείτε; 

 

Εκατό χρόνια αργότερα, η εφημερίδα New York Times δημοσίευσε μια ιστορία που αναφερόταν στον εγγονό του Νάθαν Ρόθτσιλντ, ο οποίος είχε προσπαθήσει να εξασφαλίσει μια δικαστική Απόφαση απαγόρευσης ενός βιβλίου γι αυτήν την ιστορία. 

 

Η οικογένεια Ρόθτσιλντ ισχυρίστηκε ότι η ιστορία ήταν ψευδής και λιβελογράφημα. Το Δικαστήριο όμως, απέρριψε την αίτηση των Ρόθτσιλντ και καταδίκασε την οικογένεια να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα. 

 

Το πιο ενδιαφέρον σημείο αυτής της ιστορίας είναι ότι μερικοί συγγραφείς υποστηρίζουν ότι μια μέρα μετά τη μάχη του Βατερλό και μέσα σε λίγες ώρες ο Νάθαν Ρόθτσιλντ εξουσίαζε την χρηματιστηριακή Αγορά, καθώς επίσης και την Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας. 

 

Αν όντως η οικογένεια Ρόθτσιλντ απέκτησε τον έλεγχο της Τράπεζας της Αγγλίας -της πρώτης ιδιωτικής κεντρικής Τράπεζας- σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κράτος και μάλιστα το πλουσιότερο, ένα πράγμα είναι σίγουρο: στα μέσα του 19ου αιώνα οι Ρόθτσιλντ ήταν η πλουσιότερη οικογένεια στον τότε γνωστό κόσμο.

 

Κυριάρχησαν στην χρηματιστηριακή Αγορά της νέας κυβέρνησης και άνοιξαν καινούργια τραπεζικά υποκαταστήματα και βιομηχανίες. 

 

Πράγματι, το υπόλοιπο του 19ου αιώνα είναι γνωστό ως “η εποχή των Ρόθτσιλντς”. 

 

Παρά τον υπερβολικό πλούτο, η οικογένεια καλλιέργησε γενικώς μια διακριτική ατμόσφαιρα ανωνυμίας και αφάνειας. Αν και ελέγχει χιλιάδες Τράπεζες, καθώς και βιομηχανικές, εμπορικές, μεταλλευτικές και τουριστικές επιχειρήσεις, μόνο μια χούφτα μέλη της φέρουν το όνομα Ρόθτσιλντ. 

 

Κατά το τέλος του 19ου αιώνα, κάποιος ειδικός υπολόγισε ότι η οικογένεια Ρόθτσιλντ είχε υπό τον έλεγχό της τον μισό πλούτο του πλανήτη. 

 

Ανεξάρτητα από την έκταση της τεράστιας περιουσίας τους, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι το ποσοστό συμμετοχής τους στον παγκόσμιο πλούτο έχει έκτοτε αυξηθεί. Ομως, με την αλλαγή του αιώνα, οι Ρόθτσιλντ έχουν καλλιεργήσει προσεκτικά την αντίληψη ότι η δύναμή τους φθίνει κατά κάποιο τρόπο, έστω και αν ο οικονομικός τους πλούτος αυξάνει.

 

(από περίπου 54’:21’’ μέχρι το 1:00’:28’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

13. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΩΝ ΗΠΑ (Death of the First Bank)

To 1811, μια πρόταση νόμου κατατέθηκε στο Κογκρέσο, για την ανανέωση της Σύμβασης της Τράπεζας των ΗΠΑ. Η δημόσια συζήτηση προέκυψε “καυτή” και τα μέλη του νομοθετικού σώματος από την Πενσυλβάνια και την Βιρτζίνια κατέθεσαν ψηφίσματα που απαιτούσαν από το Κογκρέσο να “σκοτώσει” την Τράπεζα.

 

Σύσσωμος ο Τύπος της εποχής επιτέθηκε ανοιχτά στην Τράπεζα, αποκαλώντας την “μια μεγάλη απάτη”, “αρπακτικό όρνεο”, “οχιά” και “κόμπρα”. Μακάρι να είχαμε ξανά ανεξάρτητο Τύπο στην Αμερική!

 

Ενα μέλος του Κογκρέσου, ονόματι Π. Μπ. Πόρτερ, επιτέθηκε στην Τράπεζα από το βήμα του Κογκρέσου, προειδοποιώντας προφητικά ότι αν ανανεωνόταν η Σύμβαση της Τράπεζας, το Κογκρέσο “θα είχε τοποθετήσει στο στήθος του Συντάγματος μια οχιά, που κάποια μέρα θα δάγκωνε στην καρδιά τις ελευθερίες αυτής της χώρας.”

 

Το μέλλον φαινόταν δυσοίωνο για την Τράπεζα. Κάποιοι συγγραφείς αναφέρουν ότι ο Νάθαν Ρόθτσιλντ προειδοποίησε (!!!) ότι οι ΗΠΑ θα βρεθούν μπλεγμένες στον πιο καταστροφικό πόλεμο αν δεν ανανεωνόταν η Σύμβαση της Τράπεζας.

Αλλά αυτή η δήλωση δεν ήταν αρκετή. Οταν καθάρισε η ατμόσφαιρα, η πρόταση νόμου για την ανανέωση της Σύμβασης έχασε για μία μόλις ψήφο στη Βουλή και βρέθηκε σε αδιέξοδο (ισοπαλία) στη Γερουσία. 

 

Τέταρτος Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Τζέιμς Μάντισον και βρισκόταν στη θέση του, στο λευκό Οίκο. Θυμηθείτε ότι ο Μάντισον ήταν ένας “αφοσιωμένος” αντίπαλος της Τράπεζας.

 

Ο Αντιπρόεδρός του, Τζορτζ Κλίντον, έσπασε την ισοπαλία στη Γερουσία και έστειλε την Τράπεζα στη λήθη. 

 

Μέσα σε πέντε μήνες, όπως είχε προαναγγείλει ο Ρόθτσιλντ, η Αγγλία επιτέθηκε στις ΗΠΑ και ξεκίνησε ο πόλεμος του 1812. Οι Βρετανοί όμως ήταν απασχολημένοι ακόμα πολεμώντας τον Ναπολέοντα και ο πόλεμος τελείωσε -κατόπιν συμφωνίας- με ισοπαλία το 1814. 

 

Αν και οι Αργυραμοιβοί βρέθηκαν πρόσκαιρα στο καναβάτσο, κάθε άλλο παρά είχαν ηττηθεί. Τους πήρε μόλις δύο χρόνια για να εμφανίσουν μια τέταρτη ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα και αυτή ήταν μεγαλύτερη και ισχυρότερη από ποτέ. 

 

(από περίπου 52’:16’’ μέχρι το 54’:21’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

12. Η ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (Napoleon’s Rise to Power)

Στο Παρίσι, το 1800, η Τράπεζα της Γαλλίας ήταν οργανωμένη σύμφωνα με τα πρότυπα της Τράπεζας της Αγγλίας. Ο Ναπολέων όμως, αποφάσισε ότι η Γαλλία έπρεπε να απελευθερωθεί από το χρέος και ποτέ δεν εμπιστεύθηκε την Κεντρική Τράπεζα της Γαλλίας. 

 

Ο Ναπολέων διακήρυττε ότι, όταν μια κυβέρνηση εξαρτάται από τα χρήματα των τραπεζιτών, οι τραπεζίτες και όχι οι επικεφαλής της Κυβέρνησης βρίσκονται στην εξουσία:

• “Το χέρι που δίνει είναι πάντα πάνω από το χέρι που δέχεται. Το χρήμα δεν έχει πατρίδα, οι κεφαλαιούχοι δεν είναι πατριώτες και δεν έχουν καμία αρετή, ο μοναδικός τους αντικειμενικός σκοπός είναι το κέρδος.” ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΒΟΝΑΠΑΡΤΗΣ

Πίσω στην Αμερική, κατέφθανε ανέλπιστη βοήθεια. Το 1800 ο Τόμας Τζέφερσον νίκησε με μικρή διαφορά τον Τζον Ανταμς, και έγινε ο τρίτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. 

 

Το 1803, ο Τζέφερσον και ο Ναπολέων συνήψαν μια συμφωνία. Οι ΗΠΑ θα έδιναν στον Ναπολέοντα 3.000.000 δολάρια σε χρυσό, παίρνοντας ως αντάλλαγμα μια τεράστια εδαφική έκταση δυτικά του ποταμού Μισισιπή. Επρόκειτο για την εξαγορά της Λουϊζιάνα.

 

Με αυτά τα τρία εκατομμύρια δολάρια σε χρυσό, ο Ναπολέων σύντομα προετοίμασε ολόκληρο στρατό και ξεκίνησε την κατάκτηση της Ευρώπης, υποτάσσοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Η Τράπεζα της Αγγλίας γρήγορα κατόρθωσε να του αντιταχθεί και, χρηματοδοτώντας κάθε κράτος που βρισκόταν στο δρόμο του, θέριζε τα κολοσσιαία κέρδη του πολέμου. Η Πρωσία, η Αυστρία, και τελικά η Ρωσία, υπερχρεώθηκαν (στην Τράπεζα της Αγγλίας) σε μια μάταιη προσπάθεια να τον σταματήσουν. 

 

Τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν το κύριο σώμα του Γαλλικού στρατού βρισκόταν στη Ρωσία, ο τριαντάχρονος Νάθαν Ρόθτσιλντ, επικεφαλής του παραρτήματος του Λονδίνου της οικογένειας Ρόθτσιλντ, ανέλαβε προσωπικά την πραγματοποίηση ενός ριψοκίνδυνου σχεδίου: Να περάσει λαθραία μέσα από τη Γαλλία ένα φορτίο χρυσού, απαραίτητο για την χρηματοδότηση μιας επίθεσης από την πλευρά της Ισπανίας, με επικεφαλής της επίθεσης τον Δούκα του Ουέλιγκτον.

 

Ο Νάθαν αργότερα περηφανευόταν, σε ένα δείπνο στο Λονδίνο, ότι ήταν η καλύτερη επιχείρηση που είχε κάνει ποτέ. Δεν φανταζόταν ότι θα έφτιαχνε πολύ πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στο κοντινό μέλλον. 

 

Οι επιθέσεις του Ουέλιγκτον από το Νότο και άλλες ήττες, ανάγκασαν τελικά τον Ναπολέοντα να παραιτηθεί και ο Λουδοβίκος 18ος στέφθηκε βασιλιάς. Ο Ναπολέων εξορίστηκε -θεωρητικά για πάντα- στο μικροσκοπικό νησί Ελβα, κοντά στις ιταλικές ακτές.

 

Ενώ ο Ναπολέων βρισκόταν στην εξορία, προσωρινά ηττημένος από την Αγγλία που είχε την οικονομική υποστήριξη των Ρόθτσιλντ, η Αμερική προσπαθούσε να απελευθερωθεί από την Κεντρική της Τράπεζα. 

 

(από περίπου 49’:34’’ μέχρι το 52’:16’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

11. Η ΠΡΩΤΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΩΝ ΗΠΑ (First Bank of the United States)

To 1790, μόλις τρία χρόνια μετά την ψήφιση του Συντάγματος, οι Αργυραμοιβοί ξαναχτύπησαν. Ο νεόκοπος υπουργός Οικονομικών, ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, έκανε μια πρόταση νόμου στο Κογκρέσο για τη δημιουργία μιας νέας ιδιωτικής κεντρικής Τράπεζας. 

 

Συμπτωματικά, ήταν η χρονιά που ο Αμσελ Ρόθτσιλντ έκανε την ακόλουθη επίσημη δήλωση από τη ναυαρχίδα των τραπεζών του, την Τράπεζα της Φρανκφούρτης:

• “Αφήστε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα του κράτους και δεν νοιάζομαι για το ποιος φτιάχνει τους νόμους.”

(Τσαρλς Κόλλινς, προεδρικός υποψήφιος: “Ο Αλεξάντερ Χάμιλτον ήταν όργανο των Διεθνών Τραπεζιτών. Ηθελε να δημιουργήσει την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ και το έκανε.”)

 

Είναι ενδιαφέρον, ότι μια από τις πρώτες δουλειές του Αλεξάντερ Χάμιλτον όταν αποφοίτησε από τη νομική Σχολη το 1792, ήταν υπασπιστής του Ρόμπερτ Μόρρις, του Προέδρου της Τράπεζας της Βορείου Αμερικής.

Στην πραγματικότητα, ένα χρόνο πριν, ο Χάμιλτον είχε γράψει στον Ρ. Μόρρις μια επιστολή που έλεγε:

• “Ενα εθνικό χρέος, αν δεν είναι υπερβολικό, θα είναι για μας εθνική ευλογία.”

“Ευλογία” για ποιον; 

 

Μετά από ένα χρόνο σφοδρών συζητήσεων, στα 1791, το Κογκρέσο ψήφισε τον τραπεζικό νόμο του Χάμιλτον και όρισε τη διάρκεια της σύμβασης σε είκοσι χρόνια. Η νέα τράπεζα θα ονομαζόταν “Πρώτη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών”. 

 

(εδώ βρισκόμαστε μπροστά από την πρώτη τράπεζα των ΗΠΑ στη Φιλαδέλφεια -εικόνα)

 

Της δόθηκε η εξουσία, μονοπώλιο, στην έκδοση του Αμερικανικού χρήματος. Επίσης, το 80% των μετοχών της θα συγκεντρωνόταν από ιδιωτικές καταθέσεις. Το υπόλοιπο 20% θα αγοραζόταν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, με τη λογική ότι η κυβέρνηση δεν θα συμμετείχε στην Διοίκηση, απλώς θα παρείχε το αρχικό κεφάλαιο για το υπόλοιπο 80% των ιδιοκτητών. 

 

Στην Τράπεζα της Βορείου Αμερικής και στην Τράπεζα της Αγγλίας πριν από αυτήν, οι μέτοχοι ποτέ δεν κατέβαλαν ολόκληρο το ποσό για την απόκτηση των μεριδίων τους. 

 

Η Αμερικανική κυβέρνηση κατέθεσε το μερίδιό της που ήταν 2.000.000 δολάρια σε μετρητά, και στη συνέχεια η τράπεζα, μέσω του παλιού “μαγικού τρόπου του δανεισμού έναντι ελαχίστων αποθεματικών”, χορήγησε δάνεια στους καταστατικούς της επενδυτές ούτως ώστε αυτοί να συγκεντρώσουν τα υπόλοιπα 8.000.000 δολάρια σε κεφάλαια που χρειάζονταν γι αυτήν την χωρίς κίνδυνο επένδυση.

 

Οπως συνέβη με την Τράπεζα της Αγγλίας, το όνομα της Τράπεζας των ΗΠΑ επιλέχθηκε σκοπίμως ώστε να αποκρυβεί το γεγονός ότι ήταν ιδιωτικά ελεγχόμενη. 

 

Οπως και στην περίπτωση της Τράπεζας της Αγγλίας, τα ονόματα των επενδυτών δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ. Αρκετά χρόνια αργότερα, έγινε ευρέως γνωστό ότι οι Ρόθτσιλντς ήταν η οικονομική δύναμη πίσω από την παλιά Τράπεζα των ΗΠΑ. 

 

Η Τράπεζα παρουσιάστηκε στο Κογκρέσο ως παράγοντας εξασφάλισης σταθερότητας στο τραπεζικό σύστημα και εξάλειψης του πληθωρισμού.

Τι επακολούθησε λοιπόν;

 

Στα πέντε πρώτα χρόνια της λειτουργίας της, η Αμερικανική Κυβέρνηση δανείστηκε 8.200.000 δολάρια από την Τράπεζα, την κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ. Στην ίδια περίοδο των πέντε ετών, οι τιμές αυξήθηκαν κατά 72%.

Ο Τζέφερσον, ως νέος υπουργός Εσωτερικών, παρακολούθησε τον δανεισμό με δυσφορία και απογοήτευση, ανίκανος (!!!) να τον εμποδίσει. Δήλωσε ο Τόμας Τζέφερσον:

• “Θα ήθελα να υπήρχε η δυνατότητα να κάνω μια μοναδική τροποποίηση στο Σύνταγμα, για να αρθεί η ικανότητα της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης να δανείζεται.”

Εκατομμύρια αμερικανών αισθάνονται σήμερα το ίδιο. Παρακολουθούν με φοβερή απογοήτευση, καθώς η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση δανείζεται, οδηγώντας την αμερικανική Οικονομία στη λήθη. 

 

Αν και ονομαζόταν, λοιπόν, η Πρώτη Τράπεζα των ΗΠΑ, δεν ήταν η πρώτη προσπάθεια για μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα στη χώρα αυτή. Οπως συνέβη με την Τράπεζα της Βορείου Αμερικής, η κυβέρνηση προσέφερε τα απαραίτητα μετρητά για να ξεκινήσει αυτή η ιδιωτική Τράπεζα και στη συνέχεια οι τραπεζίτες δάνεισαν τα χρήματα αυτά ο ένας στον άλλον για να αγοράσουν τις υπόλοιπες μετοχές της Τράπεζας.

 

Ηταν μια απάτη απλή και εύκολη. Και δεν θα ήταν σε θέση να μείνουν ατιμώρητοι γι αυτό για πολύ χρόνο…

 

Αλλά πρώτα πρέπει να πάμε πίσω στην Ευρώπη για να δούμε πώς ένας μόνον άνδρας μπόρεσε να χειραγωγήσει ολόκληρη τη Βρετανική Οικονομία με την άφιξη των πρώτων ειδήσεων για την τελική ήττα του Ναπολέοντα.

 

(από περίπου 45’:11’’ μέχρι το 49’:34’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

10. ΤΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ (The Constitutional Convention)

Το 1787 οι αρχηγοί των αποικιών συγκεντρώθηκαν στη Φιλαδέλφεια για να αντικαταστήσουν και τροποποιήσουν τα προβληματικά άρθρα της Χάρτας της Ενωσης. Οπως έχει ήδη αναφερθεί, ο Τόμας Τζέφερσον και ο Τζέιμς Μάντισον, αμετάπειστοι και οι δύο, εναντιώνονταν στη δημιουργία μιας ιδιωτικής κεντρικής Τράπεζας, επειδή είχαν αντιληφθεί τα προβλήματα που δημιούργησε η Τράπεζα της Αγγλίας.

Δεν ήθελαν τίποτε από αυτά και, όπως το έθεσε αργότερα ο Τζέφερσον:

• “Αν ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει ποτέ στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν την έκδοση του νομίσματός του, πρώτα με τον πληθωρισμό και ύστερα με τον αποπληθωρισμό, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις που θα αναπτυχθούν γύρω από αυτές θα αποστερήσουν τον λαό από την περιουσία του, μέχρι που τα παιδιά του θα ξυπνήσουν άστεγα σε μια ήπειρο που κατέκτησαν οι πατεράδες τους.”

Κατά τη διάρκεια της δημόσιας συζήτησης πάνω στο μελλοντικό νομισματικό σύστημα, άλλος ένας από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Γκάβενορ Μόρρις, γνώριζε πολύ καλά τα κίνητρα των ιδιοκτητών της Τράπεζας της Βορείου Αμερικής. Ηταν επικεφαλής της Επιτροπής που συνέταξε το τελικό Σχέδιο του Συντάγματος. Ο Γκ. Μόρρις γνώριζε πολύ καλά τα κίνητρα της Τράπεζας.

Μαζί με το παλιό αφεντικό τους, τον Ρόμπερτ Μόρρις, ο Γκάβενορ Μόρρις και ο Αλεξάντερ Χάμιλτον ήταν οι μόνοι που είχαν παρουσιάσει το αρχικό σχέδιο για την Τράπεζα της Βορείου Αμερικής στο ηπειρωτικό Κογκρέσο κατά τη διάρκεια του τελευταίου έτους της Επανάστασης.

Σε μια επιστολή που έγραψε στον Τζέιμς Μάντισον στις 2 Ιουλίου 1787, αποκάλυψε τί πραγματικά συνέβαινε:

• “Οι πλούσιοι θα παλέψουν για την επικράτηση της κυριαρχίας τους και την υποδούλωση των υπολοίπων. Ετσι κάνουν πάντα και έτσι θέλουν να γίνεται… Το αποτέλεσμα εδώ θα είναι το ίδιο με αλλού, αν δεν τους κρατήσουμε (με τη δύναμη) της κυβέρνησης στο αρμόζον γι αυτούς πεδίο δράσης.”

Παρά την αποσκίρτηση του Γκάβενορ Μόρρις από τις τάξεις της Τράπεζας, ο Χάμιλτον, ο Ρόμπερτ Μόρρις και ο Τόμας Γουάιλλινγκ, μαζί με τους ευρωπαίους τραπεζίτες υποστηρικτές τους, δεν επρόκειτο να υποχωρήσουν.

Κατάφεραν να πείσουν το μεγαλύτερο μέρος των αντιπροσώπων στο Συντακτικό Συνέδριο να μην εγκρίνει στο Κογκρέσο τη δυνατότητα να εκδίδει χαρτονόμισμα.

Οι περισσότεροι αντιπρόσωποι παράπαιαν ακόμα από τον τεράστιο πληθωρισμό, που προκάλεσαν τα χαρτονομίσματα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Είχαν ξεχάσει το πόσο καλά είχε δουλέψει το αποικιακό χαρτονόμισμα πριν τον πόλεμο. Η Τράπεζα της Αγγλίας όμως, δεν το είχε ξεχάσει.

Οι Αργυραμοιβοί δεν δεχόντουσαν την πιθανότητα η Αμερική να εκδώσει το δικό της χαρτονόμισμα ξανά. Ετσι, το Σύνταγμα παραμένει σιωπηλό σε αυτό το σημείο. Αυτό το ελάττωμα άφησε την πόρτα ορθάνοιχτη στους Αργυραμοιβούς, ακριβώς όπως το είχαν αυτοί σχεδιάσει.

 

(από περίπου 42’:21’’ μέχρι το 45’:11’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

9. Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ (The Bank of North America)

Προς το τέλος της Επανάστασης, το Ηπειρωτικό Κογκρέσο συνεδρίασε στην αίθουσα της Ανεξαρτησίας, προσπαθώντας αγωνιωδώς να συγκεντρώσει χρήματα. Το 1781 επέτρεψαν στον Ρόμπερτ Μόρρις, υπεύθυνο των Οικονομικών, να ιδρύσει μια ιδιωτική κεντρική Τράπεζα.

Παρεμπιπτόντως, ο Μόρρις ήταν ένας οικονομικά ευκατάστατος άνθρωπος, που είχε πλουτίσει κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης, εμπορευόμενος πολεμικές προμήθειες.

Η νέα Τράπεζα, η Τράπεζα της Βορείου Αμερικής, σχεδιάστηκε κατά το πρότυπο της Τράπεζας της Αγγλίας. Της επιτρεπόταν να λειτουργεί με ελάχιστα χρηματικά αποθεματικά, δηλαδή να δανείζει χρήματα που δεν είχε και να χρεώνει τόκο γι αυτό. Αν εσείς ή εγώ κάναμε το ίδιο, θα μας καταδίκαζαν για απάτη, που είναι κακούργημα.

Το καταστατικό της Τράπεζας προσκαλούσε ιδιώτες επενδυτές να συμμετάσχουν στο αρχικό κεφάλαιο των 400.000 δολαρίων. Αλλά, όταν ο Ρόμπερτ Μόρρις δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τα χρήματα, χρησιμοποίησε ξεδιάντροπα την πολιτική του επιρροή για να κατατεθεί χρυσός στην Τράπεζα: ο χρυσός που είχε δανείσει η Γαλλία στην Αμερική.

Κατόπιν, δάνεισε αυτά τα χρήματα στον εαυτό του και στους φίλους του, για να τα επανεπενδύσουν στις μετοχές της Τράπεζας. Και, όπως είχε συμβεί με την Τράπεζα της Αγγλίας, δόθηκε στην Τράπεζα Βορείου Αμερικής το μονοπώλιο του εθνικού νομίσματος. Σύντομα, οι κίνδυνοι φάνηκαν ξεκάθαρα. Η αξία του αμερικανικού νομίσματος συνέχισε να πέφτει κι έτσι, τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1785, η σύμβαση με την Τράπεζα δεν ανανεώθηκε.

Ο επικεφαλής της επιτυχούς προσπάθειας να κλείσει η Τράπεζα, ήταν ο Ουίλλιαμ Φίντλεϋ απο την Πενσυλβάνια. Εξήγησε το πρόβλημα της Τράπεζας με τον ακόλουθο τρόπο:

• “Αυτό το ίδρυμα, μη έχοντας άλλη προτεραιότητα από την φιλαργυρία, δεν θα διαφοροποιηθεί ποτέ από το αντικείμενό του… να μονοπωλήσει όλον τον πλούτο, τη δύναμη και την επιρροή του κράτους.”

Οι άνθρωποι που κινούσαν τα νήματα στην Τράπεζα της Βορείου Αμερικής -ο Αλεξάντερ Χάμιλτον, ο Ρόμπερτ Μόρρις και ο πρόεδρος της Τράπεζας Τόμας Γουάιλλινγκ- δεν το έβαλαν κάτω. Σε έξι μόνον χρόνια αργότερα, ο Χάμιλτον -υπουργός οικονομικών τότε- και ο μέντοράς του Μόρρις δημιούργησαν μια νέα ιδιωτική κεντρική Τράπεζα, μέσω του νέου Κογκρέσου.

Την ονόμασαν “Πρώτη Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών” και ο Τόμας Γουάιλλινγκ υπηρέτησε ξανά ως Πρόεδρος αυτής της Τράπεζας. Οι παίκτες ήταν οι ίδιοι, μόνο το όνομα της Τράπεζας είχε αλλάξει. 

(από περίπου 39’:51’’ μέχρι το 42’:21’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

κυνηγώντας τη δημοσιότητα

Αλλος την κυνηγάει δωρίζοντας έργα τέχνης, γλυπτά στην εξεταζόμενη περίπτωση, και άλλος σπάζοντάς τα!

 

Ποιος θα γνώριζε τον Τάσο Νυφαδόπουλο, έναν νέο συμπαθέστατο και ταλαντούχο γλύπτη, αν δεν του έσπαζε το γλυπτό που δώρισε στον Δήμο Αργυρούπολης ένας μυστήριος τύπος ο “πάτερ Κλεομένης”;

 

Ο μυστήριος, που δεν είναι καθόλου μυστήριος αλλά πανταχού παρών με το σφυρί του Βάνδαλου ανά χείρας, παρουσιάζεται ως τιμωρός και το έχει δει υπερασπιστής της Ορθοδοξίας μάλλον, λέμε τώρα, γιατί δεν έχει λάβει ξεκάθαρη θέση ποιον υπερασπίζεται και εναντίον τίνος μάχεται. Από ό,τι είδα, φτύνει τις πόρτες των “μασόνων”.

 

Φαντάζομαι πως πρόκειται για άνθρωπο δυστυχή, πιθανότατα ψυχασθενή, που δεν υπάρχει χώρος υποδοχής για την θεραπεία του -λόγω κρίσης βέβαια.

 

Και οι δυο αυτοί άνθρωποι είναι δημιουργήματα της οικονομικής κρίσης, ο ένας με δημιουργικό τρόπο και ο άλλος με καταστροφικό. Ο γλύπτης εργάζεται δημιουργώντας με σφυρί και καλέμι τα έργα του -και τα αναφερόμενα στην κρίση- και ο “παπάς” (σε εισαγωγικά γιατί είναι αδιευκρίνιστη η ιδιότητα) καταστρέφει, με σφυρί επίσης.

 

Το αστείο είναι (που δεν το βρίσκω και τόσο αστείο, αλλά λέμε τώρα) ότι και οι δυο πράττουν εναντίον της οικονομικής κρίσης! Κανονικά, θα έπρεπε να συναντηθούν για κάνα τσιπουράκι και να ανταλλάξουν απόψεις, αλλά ας όψεται το κυνήγι της δημοσιότητας, που τους θέλει αντίπαλους γιατί αλλιώς το θέμα “δεν πουλάει”.

 

 Στην εικόνα η πρόσκληση για την περσινή έκθεση του Τάσου Νυφαδόπουλου, ωραία ήταν!

 

εδώ ένα από τα βίδεα που κυκλοφόρησαν, με τίτλο "Ο Τάσος Νυφαδόπουλος μιλάει για την επίθεση του αποκαλούμενου ως "πάτερ Κλεομένη" ": https://youtu.be/6dGcsSwsA8I