Σε λίγες μέρες τελειώνει η περίοδος πένθους που είχα ορίσει πριν δυο χρόνια να ζήσω μέσα της. Σε δώδεκα μέρες λοιπόν θα πρέπει να βγαίνω από τα μαύρα σκοτάδια και αναρωτιέμαι πώς άραγε είναι δυνατό να βγω; Πώς «τελειώνει» ένα πένθος; Για ένα βαθύτατο πένθος, μια αφόρητη θλίψη, πρόκειται. Από μια πλευρά, και το ότι κατάφερα να ζήσω αυτά τα δυο χρόνια είναι σημαντικό και μη πει κανείς το τετριμένο "η ζωή συνεχίζεται", κλπ κλπ, γιατί ξέρω καλά ότι ΔΕΝ συνεχίζεται: θα πρέπει να ξαναρχίσω από την αρχή και αυτό το βλέπω τώρα βουνό...
Τεσπα... ίδωμεν...
Πρώτα πρώτα, λέω να πάω να κόψω τα μαλλιά μου. Μέσα σε δυο χρόνια, από "καρφάκια" που ήταν φτάσανε μέχρι τη μέση μου σχεδόν. Μετά, ίσως πάω κάνα σινεμαδάκι. Δυο χρόνια χωρίς σινεμά, ποιος σινεφίλ το αντέχει; Μόνο μια φορά πήγα να δω κάτι λατινοαμερικάνικα έργα και ένοιωσα τύψεις.
Το ζόρικο είναι πως η θλίψη δεν έχει ξεσπάσει, δεν κατάφερα να κλάψω καθόλου και αυτό το πνίξιμο, το συννεφομπούκωμα της ψυχής, ίσως παραμείνει. Οπότε, δεν αρκεί να ορίζουμε χρόνο πένθους... Ο πόνος και η θλίψη έχουν τα δικά τους ρολόγια.
Τεσπα... ίδωμεν...
Πρώτα πρώτα, λέω να πάω να κόψω τα μαλλιά μου. Μέσα σε δυο χρόνια, από "καρφάκια" που ήταν φτάσανε μέχρι τη μέση μου σχεδόν. Μετά, ίσως πάω κάνα σινεμαδάκι. Δυο χρόνια χωρίς σινεμά, ποιος σινεφίλ το αντέχει; Μόνο μια φορά πήγα να δω κάτι λατινοαμερικάνικα έργα και ένοιωσα τύψεις.
Το ζόρικο είναι πως η θλίψη δεν έχει ξεσπάσει, δεν κατάφερα να κλάψω καθόλου και αυτό το πνίξιμο, το συννεφομπούκωμα της ψυχής, ίσως παραμείνει. Οπότε, δεν αρκεί να ορίζουμε χρόνο πένθους... Ο πόνος και η θλίψη έχουν τα δικά τους ρολόγια.
12 σχόλια:
χρειαζεσαι ενα ισχυρο ερωτα παιδι μου Ροδια!
Το πένθος είναι κοινωνικό κατασκεύασμα. Ο πόνος και η θλίψη είναι οι ρεαλιστικές καταστάσεις. Ε αυτά φεύγουν σιγά σιγά από μόνα τους, όσο κι αν ορίσεις εσύ ως περίοδο πένθους. Και στην τελική, ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει την κάθε απώλεια με διαφορετικούς όρους.
Δοκίμασε να ανάψεις το φως... όπου φως, είναι αυτά τα πράγματα που χτίζουν σιγά σιγά την αγάπη μας για ζωή, κι εσύ έχεις μπόλικα. And then, απλά αφήσου στην κίνηση του τροχού!!
;-D
Καλέ ροδιά δεν το πιστεύω αυτό που διάβασα, κι εγώ που σκεφτόμουν ότι είσαι από τα πιό ζωντανά άτομα που έχω δει!(γιατί τα ποιήματά σου κινούν προς αυτή την κατεύθυνση, της ζωής θέλω να πω). Να είσαι καλά και πάντα με την ίδια δύναμη και μνήμη και το ρολόι ας λέει ό,τι θέλει.
Το να θέτουμε χρονικά περιθώρια σε καταστάσεις που μας συνθλίβουνε συναισθηματικά, είναι πολλές φορές σωτήριο για την ψυχική μας υγεία. Το να δεχόμαστε από ένα σημείο κι έπειτα ότι τα χρονικά περιθώρια δεν υφίστανται παρά μόνο στη φαντασία μας, είναι ίσως ακόμα πιο λυτρωτικό.
Όπως και νά 'χει, αν θέλεις παρέα για το σινεμά εντός της εβδομάδος, διατίθεται από το κατάστημά μας δωρεάν. :-) Αναμείνατε (ή αποστείλατε) mail.
Μερσί παιδιά, απαντώ συνοπτικά:
1. Αγαπητό παλιόσκυλο, ναι, αυτός με μάρανε! ;)
2. Δεν εννοώ το κοινωνικό πένθος, μαύρη πλερέζα, μαύρη γραββάτα και μαύρη κορδέλα στο μανίκι... Για το "απομέσα" πένθος, αυτό που ταιριάζει στην Ηλέκτρα γράφω -ίσως και στην Αντιγόνη.
3. Αλλίμονο αν δεν αφηνόμουν στη ροή της ζωής Σοφάκι...
4. Το πρόβλημα είναι πως είμαι πάρα πολύ ζωντανή και υγιέστατη! Ουτε ένα πονάκι, ούτε μια ανεβασμένη χοληστερνίνη λέμε! Αισθάνομαι τύψεις ΚΑΙ γι αυτό! ;)
5. Το κατάστημά σας θα φαληρίσει με το τζάμπα. Προσέξτε το αυτό! χαχαχα τα λέμε:))
Όταν συνειδητοποιείς ότι το πένθος είναι εγωισμός, είναι κλάψα γι' αυτόν που μένει, κι όχι συναισθήματα γι' αυτόν που έφυγε (αυτός τέλειωσε, τα συναισθήματά μας για ποιο λόγο;), τότε είναι εύκολο να συνεχίσεις.
Ακριβώς, Stazybo Horn, εμένα οικτίρω και νιώθω ότι κάπου κάπως έμεινα λειψή. Εγωισμός όμως, γιατί;
Εγωισμός γιατί στην πραγματικότητα κλαίμε για τον εαυτό μας, για την απώλεια, και όχι για τον απωλεσθέντα.
Κλαίμε όχι γι' αυτά που δεν πρόλαβε να κάνει και να δει αυτός που τέλειωσε (δεν λέω «έφυγε», δεν πιστεύω στη φράση), αλλά γι' αυτά που δεν προλάβαμε εμείς μ' αυτόν.
Και προτίμησα τη λέξη, κι ας φαίνεται σκληρή ή άκαιρη για να την ακούμε.
Εντάξει, μπορείς να την αλλάξεις αν θες: αδυναμία, κόλλημα, ανικανότητα.
Πάντως πάψε μια στιγμή να χρησιμοποιείς το «πένθος», το «χαμό», τον «πόνο», και κράτα στη θέση τους τις αληθινές αιτίες, πες μέσα σου κι απέξω σου «εγώ φέρομαι ως ανίκανη να συνεχίσω μετά το θάνατό του/της» και θα αισθανθείς καλύτερα.
Μπορεί ν' ακούγομαι σκληρός, θα μπορούσα αντί γι' αυτά να έγραφα πιο εύκολα κι ανούσια πράγματα ή τίποτα.
Και ξέρω ότι στην πραγματικότητα, μπλέκονται κι άλλα πράγματα: από το τι περιμένει η όποια κοινωνία από σένα, ως τις προσωπικές σου αμφιβολίες για το τι σήμαινε ο/η νεκρός/ή, μια μέρα που παρέλειψες να τον θυμηθείς, ή που χάρηκες τη ζωή...
Ξέρω!
αυτό τα ρολόι κάποια ανύποπτη χρονική στιγμή σταματά.δεν αντικαθίσταται όμως από τη λήθη.τότε μόνο οι προσπάθειες-αναζητώντας το χαμένο χρόνο-αποκτούν νόημα.είμαι σίγουρη πως αυτή η μέρα δε θα αργήσει για σένα..:)
Εχοντας περάσει 3 φορές απο βαρύ πένθος (2 για γονείς και 1 για τη μικρή) δεν βλέπω φώς στη περίπτωσή σου. Δεν υφίσταται το "βάζω χρονικό όριο στο πένθος, 2 χρόνια, 3 χρόνια, 1 μήνα κλπ" μερικές φορές η λύπη δεν φεύγει ποτέ, απλά σπρώχνεται απο τον παράγοντα χρόνο στο βάθος του μυαλού μας και βγαίνει στην επιφάνεια πότε-πότε. Ο χρόνος γιατρός βοηθάει. Το μαράζι όμως όχι. Ισως θα βοηθούσε να ασχολιόσουνα λίγο με τον εαυτό σου, έστω και με το ζόρι, κομμωτήριο-σπά, ρούχα κάτι που έκανες παλιά και σε αναζωογονούσε, ταξίδι, επαφή με φίλους, σινεμά, ένα νέο ομαδικό χόμπυ. Ακόμη και η χειρωνακτική εργασία βοηθάει, κηπουρική, ψάρεμα, μαστορέματα, αγροτική ζωή, ένα σκυλάκι που θέλει τις βόλτες του και θα σου δίνει συντροφιά..για να επιστρέψεις πάλι στη ζωή.Η μόνη σου άμυνα είναι η επανένταξη σε ομάδα ανθρώπων. Σαν σανίδα σωτηρίας κρατιώμαστε απο τους άλλους και ορθοποδούμε.
Δημοσίευση σχολίου