Διαβάζοντας αυτό το ποστ, ήρθε στο νου μου μια περίπτωση που είχα αναφέρει στις 31 Αυγούστου 2002, ώρα 19:07, στο παλιό φόρουμ του Pathfinder.Ενα μεσημέρι, περιμένοντας το τρόλλεϋ στην πλατεία Συντάγματος, πέτυχα μια γυναίκα "αδέσποτη", μελαχροινή, ψηλή και λεπτή, θά'ταν όμορφη στα νιάτα της. Βρισκόταν σε απόγνωση και κάτι έλεγε με λόγια συγχισμένα για ένα σπίτι δικό της, εκεί παραδίπλα, από όπου κάποιοι δικηγόροι την πέταξαν έξω αφού την ξεγέλασαν και υπέγραψε κάτι χαρτιά, κάτι τέτοιο. Εδειχνε καλομαθημένος άνθρωπος, με καλούς τρόπους, ήταν ντυμένη απλά με γούστο, φορούσε προσεγμένα ρούχα, καλοχτενισμένη. Θα έδινα περισσότερη σημασία, αλλά ανέλαβε κάποια κυρία που της έδωσε υποσχέσεις, μιλούσε σοβαρά μαζί της, φαντάστηκα ότι το πρόβλημα της γυναίκας είχε λυθεί και μπήκα στο τρόλλεϋ.
Μετά από καμμιά δεκαριά μέρες, την ξαναείδα να "κατοικεί" πλέον κάτω απο το παγκάκι στη στάση του τρόλλεϋ της πλατείας Συντάγματος. Μου ζήτησε ένα κουτί γάλα, το ψώνισα και της το πήγα. Φαινόταν παραιτημένη, ούτε οργή, ούτε τίποτα, απλώς έμενε ξαπλωμένη κάτω απο το παγκάκι, βρώμικη, σε θλιβερή κατάσταση. Εκεί ζούσε, κοιμόταν, ουρούσε, ο τόπος γύρω ανέδυε μια απαίσια δυσοσμία. Οσοι περιμεναν στη στάση -όπου βρίσκεται το παγκάκι αυτό- κάθονταν επάνω του λες και δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα, ούτε η δυσοσμία τους ενοχλούσε.
Ισως, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως την πρώτη φορά που την είδα να την είχα πάρει σπίτι μου, αν δεν είχε παρέμβει η καλή κυρία που της είχε πιάσει κουβέντα και έλεγε ότι θα τη βοηθούσε. Ισως. Με την ετοιμασία για την Ολυμπιάδα, μάζεψαν ως φαίνεται τη γυναίκα αυτή, όπως μάζεψαν όλα τα αδέσποτα και Κύριος οίδε πού την πήγαν. Σκέφτομαι πάλι ότι το παγκάκι ήταν μια κάποια λύση και πως πιθανότατα δεν υπήρχε πραγματικά ένα μέρος ανθρωπινότερο να τη δεχτεί...
Κοντεύουν δέκα χρόνια και η εικόνα της με στοιχειώνει ίσαμε σήμερα, παρ'όλο που η στάση μου ήταν απολύτως δικαιολογημένη -είχα πολλές φουρτούνες στο κεφάλι μου εκείνη την εποχή- αλλά πάλι ολοένα έρχεται στο νου μου, ιδίως αυτό τον καιρό που οι έλληνες πολίτες είμαστε εν δυνάμει υποψήφιοι κάτοικοι παγκακίων και πλατειών γωνία.
3 σχόλια:
Δυστυχώς φαίνεται ότι τέτοια φαινόμενα θα είναι πολύ συχνά πια.
Τα πρώτα σημάδια είχαν φανεί πριν τους Ολυμπιακούς του 2004.
Το δικό μου το στοιχειό δεν έχει τη μορφή αστέγου. Έχει τη μορφή ενός ανήμπορου γέροντα με ένα πόδι που έπεσε από το κρεβάτι και η περήφανη γυναίκα του βρήκε στο δρόμο να παρακαλά περαστικούς (ξεφτίλα αισθανόμενη εκείνη). Έτυχε εμάς και τον σηκώσαμε (ήμουν με την φοιτητική μου σχέση). Ακόμα θυμάμαι τον παππού. Κάθε φορά που ακούω για μέτρα, συντάξεις και ασθένειες το στοιχειό έρχεται στο νου μου (20 παρά κάτι χρόνια μετά)
Δημοσίευση σχολίου