Συναντηθήκαμε πρόσφατα σε μια κηδεία. Μια χαρούμενη κηδεία, η γριουλα πέθανε ανάμεσα σε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα, ήταν καλή γυναίκα, τίποτα κακό να της θυμηθεί κανείς, όλο με την καλή κουβέντα στο στόμα και το γέλιο το τρανταχτό. Βρεθήκαμε όλα τα γειτονόπουλα γύρω από ένα τραπέζι στο κυλικείο του νεκροταφείου να κουβεντιάζουμε. Τα 55άρια που τα θυμάμαι μωρά της αγκαλιάς, οι μπούληδες με στεγνά τα μαγουλάκια τους τώρα, οι λυγερόκορμες γόησσες αργοκινούμενες ντουλάπες. Περνούν τα χρόνια, έτσι είναι.
Μιλήσαμε και για πολιτικά -η αφεντιά μου άκουγε δηλαδή- και στο τέλος το ερώτημα προς τη μεγαλύτερη, όπως πάντα: «και τι πρέπει να κάνουμε;»
Χωρίς να το πολυσκεφτώ, «πρέπει να μάθουμε να ψηφίζουμε», έδωσα την απάντηση που ικανοποίησε όλους, όπως πάντα.
Γι αυτό σ' αγαπάω Ελενίτσα
Βγάζω και στρίβω τσιγάρο, μου λες «δεν βλέπω τασάκια, αλλά άναψέ το, είναι μεγάλη η αίθουσα» πάω να τ' ανάψω και θυμάμαι «ωχ! έχεις άσθμα» και λες «δεν με πειράζει, είναι μεγάλη η αίθουσα». Φυσικά, δεν το άναψα, αλλά το βλέμμα σου το γλυκό και λυπημένο μα συνάμα τόσο δοτικό και γεμάτο κατανόηση, πώς να το ξεχάσω;
Η επωδός
Θα καθόμασταν κι άλλο εκειπέρα, να λέμε για τα βάσανα και τις περιπέτειες που τράβηξε καθένας και καθεμιά, αλλά το σόι της νεκρής σηκώθηκε και πήγαμε για την καθιερωμένη χειραψία και τα τρυφερά λόγια αποχαιρετισμού. Περπατούσαμε όλοι μαζί κάτω από τη βροχή που δεν έπαψε ούτε λεπτό να πέφτει και η συζήτηση συνεχιζόταν κάτω από διασταυρούμενες πολύχρωμες ομπρέλες. Τί συζήτηση, παράλληλοι μονόλογοι ήταν με μόνιμη επωδό «αλλά μπροστά στα δικά σου...» ή «αλλά μπροστά σε όσα τράβηξες εσύ...» με βλέμματα διερευνητικά προς το μέρος μου. Ισως περίμεναν να ακούσουν την πρωτότυπη εκδοχή από τα χείλη μου, αλλά ήδη ένοιωθα σαν τοτέμ της φυλής και δεν υπέκυψα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου