Η γιαγιά μας η Ευρώπη

Το βαφτιστικό όνομα "Ευρώπη" ήταν διαδεδομενο μεταξύ των ποντίων αδελφών μας τη 10ετία του '70, αλλά δεν ξέρω αν εξακολουθεί ακόμα να είναι, όπως δεν γνωρίζω και την αιτία της προώθησης αυτού του ονόματος, αν και υποθέτω ότι αναφερόταν στην Ευρώπη της Μυθολογίας μας. Η σημερινή Ευρώπη, καταβάλλοντας μεγάλες προσπάθειες, τα κατάφερε να συνενώσει αρκετές κρατικές-εθνικές οντότητες στη μεγάλη αγκαλιά της, αν και παραμένει μια κουτσουλιά στο χάρτη του απέραντου πλανήτη μας.


Το ξεκίνημα έγινε με το κάλεσμα (10ετία '50) για μια ενιαία ευρωπαϊκή Αγορά, μια οικονομική Ενωση δηλαδή, αλλά οι ευρωπαϊκοί λαοί -ερήμην ίσως των εξουσιών τους- πήραν το μήνυμα και θέλησαν να το αλλάξουν φέρνοντάς το στα δικά τους μέτρα. Ο λαός, ο απλός κόσμος που λέμε, δεν ενδιαφέρεται για μεγαλεπήβολα οικονομικά σχέδια. Ενδιαφέρεται κυρίως για ειρήνη και ασφάλεια, ευημερία και ειρηνική συνύπαρξη, υγεία, αξιοπρεπή διαβίωση, φιλία, επικοινωνία, και όλα όσα κάνουν τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Αν λάβουμε υπόψη μάλιστα την εποχή που ξεκίνησε το σχέδιο για την Ενωμένη Ευρώπη των Αγορών (τότε Ε.Ο.Κ.=Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) που δεν είχε συμπληρωθεί καν δεκαετία μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, που ήταν μια εποχή επισφαλής, με την απειλητική Δαμόκλειο σπάθα του Ψυχρού Πολέμου να κρέμεται πάνω απο τα κεφάλια των ανθρώπων, δικαιολογημένα οι πολίτες του χάρτη των ευρωπαϊκών χωρών βελτίωσαν στη συνείδησή τους το όραμα των εξουσιαστών οικονομικών παραγόντων και το έκαναν δικό τους Οραμα: μιας Ευρωπαϊκής Ενωσης των λαών, μιας Ενωσης για την ειρήνη και την ευημερία, μιας Ευρώπης των λαών και των πολιτισμών.

Οι δεκαετίες περνούσαν και ολοένα το όραμα των ευρωπαίων πολιτών έδειχνε να πλησιάζει να γίνει πραγματικότητα. Κατακτήσεις εργασιακές, ασφαλιστικές, επικοινωνιακές. Τείχη έπεσαν κάτω από ζητωκραυγές, καθεστώτα δικτατορικά υποχώρησαν με λιγότερο από το αναμενόμενο αίμα, αν και, στη δική μας περίπτωση, η προδοσία της Κύπρου αποτελεί μεγάλη πληγή -πότε θα ανοίξει πια αυτός ο φάκελος;- και το σιδηρούν παραπέτασμα εξαερώθηκε. Οι πολίτες διεκδικούσαν και κέρδιζαν δικαιώματα απο τη μια, αλλά από την άλλη έχαναν σταδιακά την πολιτική τους ουσία, να ελέγχουν δηλαδή τις κυβερνήσεις τους· αφέθηκαν (δικαιολογημένα ή όχι) στην καταναλωτική μανία και οι συνειδήσεις τους αλώθηκαν εκ των έσω, καταργήθηκαν από τους ίδιους.

Ετσι, εγκατέλειψαν τις τύχες τους σε εκπροσώπους κωμικούς , για να μη χαρακτηρίσω αλλιώς το "σημαίνον" πρόσωπο που γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1936 για να ηγηθεί της ιταλικής οπερέττας, σε εκπροσώπους κυκλοθυμικούς με διάφορα σύνδρομα κατωτερότητας, όπως αυτό που γεννήθηκε στις 28 Ιανουαρίου του 1955, σε εκπροσώπους αποστερημένους και ανασφαλείς, όπως η κυρία που γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1954 σε μια φτωχή χώρα και για τούτο ίσως φοβάται μη ξαναφτωχύνει, σε εκπροσώπους καλομαθημένους, σαν και το δικό μας που γεννήθηκε στις 16 Ιουνίου του 1952 στην ευημερούσα τότε Αμερική και ίσως να είναι πιο ισορροπημένος από τους συναδέλφους του, αν εξαιρέσουμε το βάρος της κληρονομικής ευθύνης, που τον θέτει αυτομάτως στη θέση του προστάτη ιδιοκτήτη του λαού των ελλήνων και αυτό ίσως να ήταν καλό σε παλιότερες εποχές, μόνο που σήμερα υποτίθεται πως έχουμε δημοκρατία. Τελοσπάντων, πάμε παρακάτω, δεν είναι αυτό το θέμα μου.

Το θέμα μου είναι ότι δεν καταλαβαίνω μερικά πράγματα, όπως π.χ. γιατί η Ευρώπη που παράγει ένα σωρό προϊόντα πανάκριβα και εξεζητημένα και όμορφα και αθάνατα και ευέλικτα , αναγκάζεται να μπαίνει σε παιχνίδια εξαγοράς συνειδήσεων ώστε να τα πουλάει· γιατί, στη σύγχρονη εποχή μας θα πρέπει να συνηγορεί στον αφανισμό των πιθανότερων πελατών για τα προϊόντα της, μια και οι πελάτες αυτοί θα αργήσουν πολυ να ανανήψουν απο παλιές εκπολιτιστικές μεθόδους· εκτός αν η Ευρώπη πράττει όπως πράττει για να μειώσει την πελατεία νέων αναδυόμενων χωρών στις παγκόσμιες Αγορές. Αν συμβαίνει αυτό, απέχει πολύ από το να είναι η Ευρώπη της καρδιάς μας. Το ακόμα πιο ανεξήγητο είναι γιατί σήμερα η Ευρώπη βάλλει εναντίον των ίδιων των πολιτών της. Ποιος μπορεί να κερδίσει από την πώληση της γιαγιάς του; Αλλά πάλι σκέφτομαι πως ίσως να είναι καλύτερα να πουληθεί η γιαγιά -αν τα πιάνει τα λεφτά της βέβαια- αντί να κλειστεί σε... γηροκομείο!