είναι Γάλλος οικονομολόγος και από το 2003 πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, και μέλος της Τράπεζας για τους Διεθνείς Διακανονισμούς.
Γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1942, στην πόλη Λυόν, ενώ φοίτησε στο École des Mines de Nancy. Αργότερα φοίτησε στο Institut d' études politiques de Paris και στο École nationale d'administration, δύο από τα ανώτατα γαλλικά ιδρύματα στον τομέα των πολιτικών επιστημών και της κρατικής διοίκησης.
Το 1987 έγινε μέλος του Γκρουπ των 30 (G30), ενός οικονομικού συμβουλευτικού σώματος με έδρα την Ουάσιγκτον. Από το 1978 έως το 1998 ανέλαβε διάφορους ρόλους σε μεγάλους οργανισμούς στην Γαλλία, αλλά και διεθνώς. Το 1993 ανέλαβε την διοίκηση της Τράπεζας της Γαλλίας, ενώ τον Ιανουάριο του 2003 παραπέμφθηκε σε δίκη για ένα οικονομικό σκάνδαλο που αφορούσε παρατυπίες στην Crédit Lyonnais, μία από της μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας, μαζί με άλλους 8 κατηγορούμενους. Τελικά, τον Ιούνιο του ίδιου έτους απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες, ενώ στη σύνοδο των G10, των 10 δηλαδή ισχυρότερων οικονομιών, εκείνη την περίοδο διατέλεσε χρέη προέδρου.
Την 1η Νοεμβρίου του 2003 ανέλαβε την διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη θέση του Βιμ Ντούιζενμπεργκ. Ο Τρισέ είναι ο δεύτερος πρόεδρος στην ιστορία της Τράπεζας.
Το 2008 κέρδισε το βραβείο Όραμα για την Ευρώπη, για την συνεισφορά του στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Έχει επίσης βραβευθεί από διάφορα οικονομικά περιοδικά με ένα πλήθος από σχετικά με τα οικονομικά βραβεία.
Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης του 2009, την οποία θεωρεί πως οφείλεται στην υποβάθμιση του κινδύνου από την παγκόσμια οικονομική κοινότητα, πρότεινε αλλαγή προτύπου στην παγκόσμια οικονομία και μεταρρυθμίσεις για τη μείωση των βραχυπρόθεσμων πολιτικών εντός των τραπεζών και την αύξηση της διαφάνειας.
Α' (σελ.178) «..η χαρά του παιχνιδιού ανθίσταται σε κάθε ανάλυση, σ' όλες τις λογικές εξηγήσεις...(1) Η ίδια η ύπαρξή του παιχνιδιού επιβεβαιώνει συνεχώς την υπεράνω λογικής φύση της ανθρώπινης κατάστασης. (...) Παίζουμε και ξέρουμε ότι παίζουμε, έτσι πρέπει να είμαστε κάτι περισσοτερο από απλά λογικά όντα, γιατί το παιχνίδι είναι παράλογο.»(2)
Β' (σελ.179) Ο Huizinga και ο Ντέσμοντ Μόρρις συμφωνούν θεωρώντας το παιχνίδι σαν κάτι «extra», κάτι με το οποίο ασχολούμαστε γι αυτό το ίδιο ή για «πλάκα». Αλλά είναι παράξενο να βρίσκουμε ένα βιολόγο φαινομενικά ικανοποιημένο με μια τέτοια ερμηνεία. Γιατί η εξήγηση του Ντέσμοντ Μορρις για το παιχνίδι και την τέχνη σαν «αυτο-ανταμοιβόμενες δραστηριότητες» στην πραγματικότητα δεν είναι διόλου εξήγηση αλλά περιγραφή. Αν δεχτούμε αυτή τη περιγραφή, πρεπει να απορρίψουμε τη βασική βιολογική αρχή, ότι η συμπεριφορά ενός ζώου είναι είτε προσαρμοστική είτε προέρχεται από μια τέτοια συμπεριφορά. Η δαρβινική αρχή της φυσικής επιλογής απαιτεί η συμπεριφορά ενός ζώου να συνδέεται τελικά με τη καλυτέρευση των πιθανοτήτων επιβίωσής του, ή αλλιώς να βελτιώνει τις πιθανότητες διαιώνισης του είδους. Είναι αληθές ότι η φύση καμιά φορά οδηγεί τα ζώα σε αδιέξοδα.
(...)
Είναι το παιχνίδι ή η τέχνη, την οποία αυτοί οι συγγραφείς συνδέουν με το παιχνίδι, τόσο περιττή δραστηριότητα όσο δηλώνουν ο Huizinga και ο Ντέσμοντ Μόρρις;
Γ' (σελ.180-181) Ο άνθρωπος είναι το ανώτερο παράδειγμα ενός καιροσκοπικού ζώου. Τουλάχιστον μερικές από τις «extra» δραστηριότητες στις οποίες παρασύρεται («extra» με την έννοια ότι δεν αφορούν άμεσα την αναπαραγωγή ή την επιβίωση) είναι προσαρμοστικές, επειδή παρέχουν μια πρόσθετη είσοδο διέγερσης στο νευρικό σύστημα, κρατώντας το έτσι σε εγρήγορση και αποφεύγοντας τη πλήξη. (...) τα παιχνίδια και η τέχνη μπορούν να χρησιμοποιηθούν με τον ίδιο τρόπο, για να παρέχουν νέα και ενδιαφέροντα κίνητρα που μας διεγείρουν και μας ενδιαφέρουν.
Δ' (σελ.181) ...οι άνθρωποι έψαξαν για όλο και πιο πολύπλοκες μορφές έκφρασης, μορφές που απορροφούνε τόσο πολύ ώστε να μεταφέρουν το άτομο σε τόσο υψηλά επίπεδα εμπειρίας που οι ανταμοιβές να είναι ατέλειωτες. Εδώ μεταφερόμαστε από τα βασίλεια της κοινής απασχόλησης στους συναρπαστικούς κόσμους των καλών τεχνών, της φιλοσοφίας και των καθαρών επιστημών. Αυτές έχουν τη μεγάλη αξία ότι, οχι μόνο πολεμούν αποτελεσματικά την υποδιέγερση, αλλά συγχρόνως κάνουν μέγιστη χρήση της πιο εντυπωσιακής φυσικής ικανότητας του ανθρώπου -τον γιγάντιο εγκέφαλό του.(3)
Ολα αυτά είναι, χωρίς αμφιβολία, αληθινά όσο πάνε. Αλλά σχεδόν δεν πάνε και πολύ μακριά.
Ε' (σελ.184) Δεν υπάρχει αμφιβολία για την προσαρμοστική φύση του τελετουργικού με το οποίο οι αγώνες γίνονται μαζί σαν αθλητικοι διαγωνισμοί μάλλον παρά σαν θανατηφόρες μάχες. Το είδος έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να επιβιώσει, αν οι νικημένοι δεν καταστρέφονται.
Στ' (σελ.185) Αν μπορεί να δειχτεί, όπως νομίζω, ότι η φαινομενικά περιττή, «extra» δραστηριότητα στο παιχνίδι στην πραγματικότητα εκπληρώνει μια ουσιαστική λειτουργία, δεν θα ήταν δύσκολο να προεκτείνουμε αυτή την έννοια στην τέχνη, η οποία, όπως είδαμε, μοιράζεται πολλά χαρακτηριστικά με το παιχνίδι.
________________________________
(1) Huizinga, Johan. Homo Ludens (Λονδίνο: Temple Smith, 1971, σελ.21)
(2) Huizinga, Johan. Homo Ludens (Λονδίνο: Temple Smith, 1971, σελ.22)
(3) Morris, Desmond. The Human Zoo (Λονδίνο: Jonathan Cape, 1969, σελ.184)
To Παράλογο μάς την έχει στημένη σε κάθε γωνία. Ο Λόγος παράγει το Παράλογο ή απλώς το αναγνωρίζει; Αν το αναγνωρίζει, γιατί δεν το απομονώνει, παρά, αντιθέτως, το διαδίδει ως Λογικό; Οποιος δεν μιλά παράλογα, δεν γράφει παράλογα, δεν εκφράζει το Παράλογο με κάποιο τρόπο και μέσο, παραλογίζεται από μέσα του και αυτό είναι επικίνδυνο, επειδή ουδείς -ούτε καν ο ίδιος- γνωρίζει τα όρια του παραλογισμού του. 
Είναι το έτος 1919 και η γερμανική αυτοκρατορία, το «Βρέφος» των μεγάλων δυνάμεων, ηλικίας μόλις 47 ετών, είναι ένα ηττημένο τίποτε. Ο μεγάλος πόλεμος οδήγησε τους Γερμανούς να μπούνε στο βαγόνι που είχανε στήσει οι σύμμαχοι της Αντάντ για να υπογραφεί η ανακωχή, ως ένα κράτος στο οποίο, παρά την ήττα, μήτε ένα τετραγωνικό μέτρο γερμανικού εδάφους δεν είχε πατηθεί από εχθρό. Βγαίνοντας από το βαγόνι, η Γερμανία ήταν στο Σημείο Μηδέν. Ηταν ένα πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πτώμα.
Σήμερα μπορεί να μας φαίνεται τρελό και παράδοξο, αλλά πριν από 90 περίπου χρόνια η Βαυαρία ήταν όχι ακραίων συντηρητικών τάσεων, αλλά την κυβερνούσαν έστω προσωρινά οι επαναστάτες κομμουνιστές, ενώ η υπόλοιπη Γερμανία δεν μπορούσε να εκφέρει δημόσιο διεθνή λόγο, παρά την έσερνε στην ανυπαρξία η πιο αδύναμη δημοκρατία του πλανήτη, αυτή που θα έμενε στην Ιστορία ως «δημοκρατία της Βαϊμάρης». Η Γαλλία, ηττημένη από τη Γερμανία στο μεγάλο πόλεμο του 1870, ταπεινωμένη επί δεκαετίες, απαιτούσε να αλυσοδέσει τη Γερμανία που είχε ξαφνιάσει τον κόσμο με την απίστευτη ανάπτυξή της. Οι όροι της ανακωχής και της ειρήνης προέβλεπαν τραγικά μεγάλες, εξωπραγματικές αποζημιώσεις, αποβιομηχάνιση, ασφυκτικούς ελέγχους, μείωση εθνικών εδαφών και πείνα.
Μέσα στις πεποιθήσεις της τραγικής εκείνης περιόδου, η πιο αποτελεσματική ήταν η πεποίθηση ότι τη Γερμανία τη γονάτισε ένας «εσωτερικός εχθρός». Κι αυτός βρέθηκε γρήγορα. Ηταν οι ειρηνιστές, οι κομμουνιστές, οι Εβραίοι και οι πράκτορες. Εως το 1945 αυτή η πεποίθηση δεν άλλαξε -προστέθηκαν απλώς μερικά εκατομμύρια «κατωτέρων φυλών», αθίγγανοι και ομοφυλόφιλοι. Δεν είναι, βέβαια, τυχαίο ότι στις τελευταίες μέρες του Βερολίνου του 1945 οι πιο πεισματάρηδες στρατιώτες του Χίτλερ ήταν ακριβώς πολεμιστές των «κατώτερων φυλών» που φορούσαν στολές της Βέρμαχτ. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης έχει ιστορία αιώνων.
Μάταια, οι ελάχιστοι διορατικοί πολιτικοί του 1920 θεωρούσαν ότι οι όροι που επιβλήθηκαν στη Γερμανία έδιναν είκοσι χρόνια παράτασης σε μια επισφαλή ειρήνη. Οι Γάλλοι και οι Αγγλοι πλήρωσαν ακριβά τις αποζημιώσεις που έλαβαν.
Η Γερμανία του μεσοπολέμου έλυσε τα προβλήματά της με μία εκρηκτική βελτίωση της εσωτερικής αγοράς, με την αρχιτεκτονική της νέας κοινωνίας που καθόρισε ο ναζισμός και με την πιο απίστευτη μηχανή επικοινωνιακής τύφλωσης που γνώρισε ο κόσμος, την προπαγάνδα του Γκέμπελς. Ωστόσο, ο πλανήτης ολόκληρος αισθάνθηκε ότι η ταπείνωση ενός λαού, πέρα από τη θλίψη που φέρνει στον ίδιο, λειτουργεί ως απασφαλισμένη βόμβα σε χέρια μικρών παιδιών. Οταν η Γερμανία ηττήθηκε κατά κράτος, το Μάιο του 1945, κανένας δεν ήθελε να ακούσει, παρά το αίμα εκατομμυρίων και τα βάσανα, ότι η χώρα αυτή θα γνώριζε ταπείνωση αντίστοιχη του 1918.
Ενα ωραίο σενάριο, βασισμένο στη νοημοσύνη της Γαίας: Παλιά, είχα διαβασει το βιβλιο «Γαία, Το ανθρώπινο ταξίδι από το χάος στον κόσμο» της ελληνιδας συγγραφεως Γκέρυ Σαχτούρη, που με είχε εντυπωσιάσει. Παρουσίαζε μια θεωρία όπου ο πλανήτης Γη θα μπορούσε να είναι ένας ζωντανός οργανισμός με νοημοσύνη, κλπ. Επεκτείνοντας τη θεωρία της συγγραφέως του βιβλίου αυτού -και να με συγχωρεί για τη σατιρική μου διαθεση, για την οποία δεν ειμαι εντελώς σίγουρη!- περιγράφω με λίγα λόγια το δικό μου σενάριο συνδυάζοντας τα πρόσφατα γεγονότα με τη νοημοσύνη του πλανήτη μας.
Αυτή τη φορά, ο ασθενής στο γύψο είναι η καημένη η Κομισσιόν. Βρίσκεται μπανταρισμένη με γάζες στο κρεββάτι του πόνου εδώ και κάμποσα χρονάκια προσπαθώντας να γιατρευτεί από τα κατάγματα που της προξενούν κάθε τόσο μερικοί γραββατάκηδες που την περιτριγυρίζουν και κάνουν τάχα μου και δήθεν πως ενδιαφέρονται για την υγεία της, ευχόμενοι "ταχείαν ανάρρωσιν" από τη μια και ρίχνοντας μπουνίδια, κατακεφαλιές και κλωτσιές στα καλάμια από την άλλη. Οι ευχές τους φτάνουν μέσω συμβούλων, ευρωβουλευτών, διευθυντών τραπεζών, οικονομολόγων, και άλλων πολλών και μη εξαιρετέων, κατόπιν συμβουλίων και διαβουλίων, ύστερα από εκλογές και διάφορες άλλες κοινωνικές εκδηλώσεις, γραμμένες πάνω σε αρωματισμένες καρτ-ποστάλ με ή άνευ ανθοδεσμών. Βεβαίως, σήμερα φτάνουν και σε μορφή e-mail, μια και διανύουμε πλέον την ηλεκτρονική εποχή. 
«Eγκρινεται με Αποφαση του Συμβουλιου της Επικρατειας το σχεδιο Π. Δ/γματος, με το οποιο οι αποφοιτοι των κολλεγιων που συνεργαζονται με παν/μια του εξωτερικου, αλλα και ξενοι υπηκοοι που θελουν να εργαστουν στην Ελλαδα, θα μπορουν να αναγνωριζουν το επαγγελματικο τους δικαιωμα και ακολουθως να συμμετασχουν σε διαγωνισμους του ΑΣΕΠ.Αύριο οι εφημεριδες θα γραφουν περισσοτερα, φανταζομαι... Να περιμενουμε λοιπον πότε θα δημοσιευτει το Προεδρικο Διαταγμα...
Με το Π. Δ/γμα, το Υπ. Παιδειας ενσωματωνει στο εσωτερικο Δίκαιο Οδηγια της ΕΕ, προκειμενου να μην αναγκαστει η χωρα να καταβαλλει τσουχτερο προστιμο.
Με τη δημοσιευση του Π. Δ/γματος θα μπορουν να ζητησουν απο το αρμοδιο Συμβουλιο επαγγελματικη αναγνωριση ολοι οι αποφοιτοι κολλεγιων, που εχουν παρει πτυχιο απο το 1989, οπότε εκδοθηκε η πρωτη Οδηγια της Ε.Ε. που υποχρεωνε την αναγνωριση επαγγελματικων προσοντων.»
Κοίταζα την όμορφη κορδέλα μου να την παρασέρνει το νερό του καμπινέ και δε μ' ένοιαζε καθόλου για δαύτην, αλλά για το σκατόπαιδο που νόμιζε πως θα με πείραζε και γι αυτό την είχε ρίξει εκεί μέσα και τράβηξε και το καζανάκι. Σφάδαζε κρατώντας την κοιλιά του απο τα γέλια και φώναζε με τη βραχνή του φωνή «όλα τα κορίτσια είναι για τα σκουπίδια!» το κολόπαιδο.
1. Η έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΟΝΕ. 2. Η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών της χώρας. 3. Η μονομερής (εκ μέρους του ελληνικου κράτους) παύση πληρωμών, ώστε να σταθεί η χώρα και ο λαός της στα πόδια τους, χωρίς τον φόρο αίματος στους δανειστές.
Εχετε σκεφτεί πόσο καλύτερα θα κυβερνιόταν ο κόσμος αν ήταν λυμένα τα ερωτικά προβλήματα; Αν δεν υπήρχε αυτή η μυθοποίηση του σεξ, που ταλανίζει γενιές επί γενεών; 
