Χαίρομαι που μου εδωσε την ευκαιρία η πρώην αναγνώστριά μου, όπως αυτοτιτλοφορείται -μια και δηλωνει ότι πλέον την έχασα!- να γράψω μερικά πραγματάκια για το πώς νοιώθει το μπλογγέρνειν η ίδια η Ροδιά, η οποία θα απαντήσει στην μόλις πριν λίγο δηλώσασα "πρώην αναγνώστρια". Το γ' ενικό να το εκλάβετε ως αποστασιοποιητικό και όχι ως αυτοκρατορικό, παρακαλώ.
Πάμε λοιπόν.
Αγαπητή αναγνώστρια πρώην,
Θέλω να σε ενημερώσω εσένα ακριβώς, αλλά και μαζί με σένα όποιον τυχόν διαβάζει τα -ταπεινά, μεγαλόπνοα, ανόητα, σατιρικά, ή_ό,τι_άλλο_βάλει_ο_νους- γραφτά μου, ότι δεν γράφω για κανέναν άλλον παρεκτός για μένα και για εκείνο το μοναδικό μου αναγνώστη (ανεξαρτήτως φύλου) με τον οποίο ταιριάζουν τα χνώτα μας.
Θέλω να ενημερώσω ότι αυτό που με σπρώχνει ("ωθεί" είναι κανονικά, αλλά το γράφω πιο χυδαία, όπως συνηθίζω ασκούμενη στην επικοινωνιακή γραφή) να γράφω είναι η επιθυμία μου να κομματιαστώ, να κατακερματιστώ και να μοιράσω τα κομμάτια του μυαλού μου σε όποιον θέλει να τα λάβει και -πιθανόν- να τα αξιοποιήσει.
Ουδέποτε δήλωσα προστάτις αδυνάτων και πασχόντων, μου αρκούν οι πάσχοντες που φροντίζω και μακάρι όλοι να έπρατταν παρομοίως. Αν καθένας φρόντιζε τουλάχιστον ακόμη έναν εκτός του δικού του σαρκίου, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος -νομίζω- ιδίως τώρα που δύσκολα μπορούμε να επαναπαυτούμε στη κρατική/δημόσια ασφάλιση.
Αρα, μπορείτε άνετα να φροντίσετε την καρκινοπαθή σας, μπορείτε ίσως να κάνετε ό,τι και η ίδια έπραξα, να ξεπουλήσετε δλδ όλα σας τα υπάρχοντα για το σκοπό αυτό. Θα απελευθερωθείτε από το βάρος των υλικών αγαθών, ιδίως από το αφόρητο βάρος της κινητής και ακίνητης ιδιοκτησίας, και -πού ξέρετε;- μπορεί να σας αρέσει, όπως αρέσει τελικά και σε μένα!
Το ζήτημα της Αμαλίας, αυτής της παληκαρούς που λεγόταν Αμαλία, που τόλμησε να καταγγείλει το Σύστημα Υγείας ενώ βρισκόταν στο τελευταίο σκαλοπάτι της ύπαρξής της και το εγνώριζε, είναι διαφορετικό. Στην περίπτωση αυτή ο Νεφέλικας (τότε Helix Nebulae στο μπλογκ "Υπεροπτίξ") άδραξε το θέμα και πρότεινε ιδέες για συνέχιση και στήριξη της "Ιδέας Αμαλία", κάτι που μερικοί νεόκοποι μπλόγγερς χρησιμοποίησαν (καλή τη προθέσει θέλω να ελπίζω) και προώθησαν με τη συμμετοχή πολλών ακόμα μπλόγγερς, μεταξύ αυτών και της ίδιας της Ροδιάς.
Η γιαγιά μου έλεγε «όποιον ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρών οι κότες», αλλά τη περίπτωση αυτή -όπως και αρκετές στις οποίες ανακατεύομαι επίσης- δεν τη θεώρησα καθόλου "πίτουρα" ούτε και τους υπόλοιπους ανακατεμένους σε αυτές "κότες". Ετσι, ανακατεύομαι πάντα κατά τη κρίση μου όπου η ίδια νομίζω ότι θα είμαι χρήσιμη, ή εστω όπου μου αρέσει, όπου γουστάρω τελικά.
Αν κατάλαβες καλά, αγαπητή πρώην αναγνώστρια, το να κρατώ αυτό το ασήμαντο σημειωματάριο το κάνω πρώτα για μένα, εκφράζω εμένα, δέχομαι ό,τι μου υπαγορεύει ο δικός μου εγκέφαλος, η δική μου καρδιά.
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι δεν έχω δεχτεί πολλές και διάφορες προσκλήσεις (και προκλήσεις) που πιθανότατα θα μου πρόσφεραν κι ένα "μεροκάματο" που λένε. Για λόγους Αρχής. Δικής μου αποκλειστικά Αρχής. Πώς μπορώ λοιπόν να δεχτώ τη δική σου πιεστική επίθεση; Ιδίως τώρα που είσαι πρώην και που μάλλον δεν θα διαβάσεις τπτ από αυτά που γράφω!
Στάσου λοιπόν εσύ η ίδια δίπλα στον πάσχοντα άνθρωπο που διάλεξες να υπηρετήσεις, στάσου στα δικά σου πόδια γενικώς. Ο άνθρωπος είναι δυνατός κι αν δεν είναι/νοιώθει δυνατός, γίνεται δυνατός μέσα από την συνεχή άσκηση.
Με θερμούς χαιρετισμούς για καλή συνέχεια και προσπάθεια για συνέπεια σε λόγια και έργα,
σε ασπάζομαι
Υ.Γ. γιατί άραγε δεν διαλέγεις ένα ονοματάκι; Αυτό, ξέρεις, βοηθά κάπως...
-->> παραθέτω το σχόλιο της "πρώην αναγνώστριας" όπως ακριβώς υπάρχει σε προηγούμενο ποστ:
Πάμε λοιπόν.
Αγαπητή αναγνώστρια πρώην,
Θέλω να σε ενημερώσω εσένα ακριβώς, αλλά και μαζί με σένα όποιον τυχόν διαβάζει τα -ταπεινά, μεγαλόπνοα, ανόητα, σατιρικά, ή_ό,τι_άλλο_βάλει_ο_νους- γραφτά μου, ότι δεν γράφω για κανέναν άλλον παρεκτός για μένα και για εκείνο το μοναδικό μου αναγνώστη (ανεξαρτήτως φύλου) με τον οποίο ταιριάζουν τα χνώτα μας.
Θέλω να ενημερώσω ότι αυτό που με σπρώχνει ("ωθεί" είναι κανονικά, αλλά το γράφω πιο χυδαία, όπως συνηθίζω ασκούμενη στην επικοινωνιακή γραφή) να γράφω είναι η επιθυμία μου να κομματιαστώ, να κατακερματιστώ και να μοιράσω τα κομμάτια του μυαλού μου σε όποιον θέλει να τα λάβει και -πιθανόν- να τα αξιοποιήσει.
Ουδέποτε δήλωσα προστάτις αδυνάτων και πασχόντων, μου αρκούν οι πάσχοντες που φροντίζω και μακάρι όλοι να έπρατταν παρομοίως. Αν καθένας φρόντιζε τουλάχιστον ακόμη έναν εκτός του δικού του σαρκίου, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος -νομίζω- ιδίως τώρα που δύσκολα μπορούμε να επαναπαυτούμε στη κρατική/δημόσια ασφάλιση.
Αρα, μπορείτε άνετα να φροντίσετε την καρκινοπαθή σας, μπορείτε ίσως να κάνετε ό,τι και η ίδια έπραξα, να ξεπουλήσετε δλδ όλα σας τα υπάρχοντα για το σκοπό αυτό. Θα απελευθερωθείτε από το βάρος των υλικών αγαθών, ιδίως από το αφόρητο βάρος της κινητής και ακίνητης ιδιοκτησίας, και -πού ξέρετε;- μπορεί να σας αρέσει, όπως αρέσει τελικά και σε μένα!
Το ζήτημα της Αμαλίας, αυτής της παληκαρούς που λεγόταν Αμαλία, που τόλμησε να καταγγείλει το Σύστημα Υγείας ενώ βρισκόταν στο τελευταίο σκαλοπάτι της ύπαρξής της και το εγνώριζε, είναι διαφορετικό. Στην περίπτωση αυτή ο Νεφέλικας (τότε Helix Nebulae στο μπλογκ "Υπεροπτίξ") άδραξε το θέμα και πρότεινε ιδέες για συνέχιση και στήριξη της "Ιδέας Αμαλία", κάτι που μερικοί νεόκοποι μπλόγγερς χρησιμοποίησαν (καλή τη προθέσει θέλω να ελπίζω) και προώθησαν με τη συμμετοχή πολλών ακόμα μπλόγγερς, μεταξύ αυτών και της ίδιας της Ροδιάς.
Η γιαγιά μου έλεγε «όποιον ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρών οι κότες», αλλά τη περίπτωση αυτή -όπως και αρκετές στις οποίες ανακατεύομαι επίσης- δεν τη θεώρησα καθόλου "πίτουρα" ούτε και τους υπόλοιπους ανακατεμένους σε αυτές "κότες". Ετσι, ανακατεύομαι πάντα κατά τη κρίση μου όπου η ίδια νομίζω ότι θα είμαι χρήσιμη, ή εστω όπου μου αρέσει, όπου γουστάρω τελικά.
Αν κατάλαβες καλά, αγαπητή πρώην αναγνώστρια, το να κρατώ αυτό το ασήμαντο σημειωματάριο το κάνω πρώτα για μένα, εκφράζω εμένα, δέχομαι ό,τι μου υπαγορεύει ο δικός μου εγκέφαλος, η δική μου καρδιά.
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι δεν έχω δεχτεί πολλές και διάφορες προσκλήσεις (και προκλήσεις) που πιθανότατα θα μου πρόσφεραν κι ένα "μεροκάματο" που λένε. Για λόγους Αρχής. Δικής μου αποκλειστικά Αρχής. Πώς μπορώ λοιπόν να δεχτώ τη δική σου πιεστική επίθεση; Ιδίως τώρα που είσαι πρώην και που μάλλον δεν θα διαβάσεις τπτ από αυτά που γράφω!
Στάσου λοιπόν εσύ η ίδια δίπλα στον πάσχοντα άνθρωπο που διάλεξες να υπηρετήσεις, στάσου στα δικά σου πόδια γενικώς. Ο άνθρωπος είναι δυνατός κι αν δεν είναι/νοιώθει δυνατός, γίνεται δυνατός μέσα από την συνεχή άσκηση.
Με θερμούς χαιρετισμούς για καλή συνέχεια και προσπάθεια για συνέπεια σε λόγια και έργα,
σε ασπάζομαι
Υ.Γ. γιατί άραγε δεν διαλέγεις ένα ονοματάκι; Αυτό, ξέρεις, βοηθά κάπως...
-->> παραθέτω το σχόλιο της "πρώην αναγνώστριας" όπως ακριβώς υπάρχει σε προηγούμενο ποστ:
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
ΠΕΡΝΑΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΣΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑΣ ΔΙΑΡΚΩΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΙΟ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΤΣΙΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΑΠΤΟ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΔΡΑΜΑ ΜΙΑ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΠΕΜΠΕΙ SOS, ΚΑΙ ΕΝΩ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΥΛΑΕΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ ΓΙ'ΑΥΤΗΝ, ΣΙΩΠΕΙΣ ΕΚΩΦΑΝΤΙΚΑ! ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΙΚΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΚΑΝΕΣ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΝΕΔΩΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΡΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΥΣΥΝΕΙΔΗΤΩΝ ΜΠΛΟΓΚΕΡ. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΛΥΠΑΜΑΙ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΟΥ. ΕΙΣΑΙ ΑΘΛΙΑ ΚΑΙ ΠΟΤΑΠΗ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΣΟΥ ΜΙΚΡΟΤΗΤΑ. ΜΟΛΙΣ ΕΧΑΣΕΣ ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ ΕΧΑΣΕΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΔΕΙΞΕΙΣ ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΣΟΥ. ΛΟΓΟΚΡΙΝΕ ΜΕ, ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
13 Απρ 2009 2:02:00 μμ
10 σχόλια:
Ροδιά μου, σαν αυτούς τους τύπους γεμάτος ο τόπος. Σιγά μην μας κρίνουν και στις προσωπικές μας στιγμές. Keep up!
Τουλίπα μου, σε ευχαριστώ:)
Εμένα δεν με ενόχλησε, ίσα ίσα μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω μερικά πραγματάκια για όσους πιθανόν τρομάζουν με παρόμοια σχόλια και τελικά... μασάνε!
Ηταν και σχετικά ευγενικό... LoL
Προς την «ανώνυμη αναγνώστρια»: ξυδάκι.
Ροδιά μου,
Η 'πρώην' σου πέρασε από πολλά και διάφορα blog και έπραξε αναλόγως!
Ολόσωστο το παρόν πόνημα !
Μάλλον είναι η ίδια/ίδιος που άφησε σε ένα δικό μου κάτι παρόμοιο...
Ντροπή μας και αίσχος και σε μας λοιπόν μαζί σου Ροδιά μου!
(ρε τι ναι τούτοι ρε)
Ροδιά, είσαι ένα μαξιλάρι παραπόνων και δακρύων! Κάθε πονεμένος σε απαρνείται, αλλά τελικά σε σένα θα επιστρέψει. Keep walking!
Η φοβερή αναγνώστρια που έχασες... είναι ολίγον χαζούλα....
Αν νομίζει πως τα "ασήμαντα και αδιάφορα" κατ'αυτήν πράγματα είναι άσχετα.. από το όλον... καλά θα κάνει... να ασχολείται σοβαρά... με το πως θα πετύχει το ιδανικό κόκκινο στα πασχαλινά αβγά.. και να αφήσει τους καρκινοπαθείς ήσυχους....
Οσοι έχουμε ζήσει τον καρκίνο... ξέρουμε.. πως τα βλογς... δεν μπορούν να κάνουν τίποτα ουσιαστικό...
τα παράπονά τους στον ΟΗΕ, αγαπητή μου Ροδιά.
Δε βαριέσθε, τι να πει κανείς παρά ο καθένας με την "Tάβλα" του... ;)
Δεν σου είπε όμως οτι αν δεν αντιγράψεις το σχόλιό της 50 φορές και δεν το στείλεις σε 40 αποδέκτες (τα 10 κράτα τα για μια ώρα ανάγκης) θα σου καεί το CTRL του πληλτρολογίου σου και δεν θα έχεις πια έλεγχο του τι γράφεις.
Δημοσίευση σχολίου