Εμένα λοιπόν, ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το πανηγύρι που το λένε Πάσχα. Μαυρίλα, συννεφιά στην ψυχή, κλάμματα για έναν αδικοσκοτωμένο που είναι άνθρωπος αλλά και Θεός -ή γιος του Θεού, δεν κολλάμε εκεί- και χαρές για έναν νεκρό που σηκώνεται από τον τάφο διαψεύδοντας το φθαρτό/θνητό της φύσης των όντων.
Φυσικά και πήγαινα στην εκκλησία. Την παλιά εποχή δεν γινόταν να μη πηγαίνουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας στην εκκλησία, επειδή, αν δεν πήγαιναν στην εκκλησία μπορούσαν να βρεθούν ατάκα κιεπιτόπου σε καμμιά εξορία. Πήγαινα λοιπόν και προσπαθούσα με όλη μου τη δύναμη να νοιώσω αυτό που λέγαν "κατάνυξη" και "συγκίνηση" και "θαύμα" και και και... αλλά τίποτα δεν γινόταν. Φυσικά, σαν μικρό παιδάκι που ήμουν, έπαιζα θέατρο ότι τα ένοιωθα όλα αυτά και μάλιστα σε βάθος κι έτσι πετύχαινα να λένε καλά λόγια για μένα οι γείτονες -ο "κόσμος", γενικά. Το "τι θα πει ο κόσμος" ήταν το βασικό συστατικό της κοινωνικής συμβίωσης τότε -φοβούμαι πολύ ότι το ίδιο συμβαίνει και τώρα!
Μεγαλώνοντας, ξεκαθάρισα στο νου μου μερικά πραγματάκια, όπως π.χ. ότι με το να λατρεύουμε και να πιστεύουμε σε παρομοια μυστήρια μεταθέτουμε ασυνείδητα τη ζωή μας σε μεταθανάτιες δράσεις -αν είναι δυνατόν!- και δεν κάνουμε τίποτα σε αυτήν εδώ τη μοναδική ευκαιρία που έχουμε να ζήσουμε ως άνθρωποι. Αφήνουμε -εγκαταλείπουμε, καλύτερα- τις τύχες μας σε χέρια εξουσιαστών που θέλουν να μας κουμαντάρουν και να μας επιβάλλουν τις δικές τους νοσηρές πραγματικότητες -με πολέμους, τρόμους, φόβους, κρίσεις, βλακεία, μίσος, εκδίκηση, αμαρτία, τιμωρία, κλπ- αντί να σιάξουμε τη δική μας όμορφη πραγματικότητα και να ζήσουμε όπως επιθυμούμε, ειρηνικά, υγιεινά, χαρούμενα, να αγαπάμε το συνάνθρωπο -όποιος κι αν είναι αυτός, ότι χρώμα και όποια οικονομική επιφάνεια κι αν έχει- και να είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή χωρίς να προσδοκούμε το θάνατο για να... ζήσουμε!
Το Πάσχα μου άρεσε μονάχα για δυο λόγους: για το τσούγγρισμα των αυγών, όπου ήμουν μανούλα να διαλέγω το πιο γερό, και για το πασχαλινό τραπέζι που είχε οπωσδήποτε κοκορέτσι!
Αντε λοιπόν, να ευχηθώ Καλό Πάσχα! Φάτε, πιείτε, ευφρανθείτε, και καλή χώνεψη:)))
Φυσικά και πήγαινα στην εκκλησία. Την παλιά εποχή δεν γινόταν να μη πηγαίνουν οι κάτοικοι αυτής της χώρας στην εκκλησία, επειδή, αν δεν πήγαιναν στην εκκλησία μπορούσαν να βρεθούν ατάκα κιεπιτόπου σε καμμιά εξορία. Πήγαινα λοιπόν και προσπαθούσα με όλη μου τη δύναμη να νοιώσω αυτό που λέγαν "κατάνυξη" και "συγκίνηση" και "θαύμα" και και και... αλλά τίποτα δεν γινόταν. Φυσικά, σαν μικρό παιδάκι που ήμουν, έπαιζα θέατρο ότι τα ένοιωθα όλα αυτά και μάλιστα σε βάθος κι έτσι πετύχαινα να λένε καλά λόγια για μένα οι γείτονες -ο "κόσμος", γενικά. Το "τι θα πει ο κόσμος" ήταν το βασικό συστατικό της κοινωνικής συμβίωσης τότε -φοβούμαι πολύ ότι το ίδιο συμβαίνει και τώρα!
Μεγαλώνοντας, ξεκαθάρισα στο νου μου μερικά πραγματάκια, όπως π.χ. ότι με το να λατρεύουμε και να πιστεύουμε σε παρομοια μυστήρια μεταθέτουμε ασυνείδητα τη ζωή μας σε μεταθανάτιες δράσεις -αν είναι δυνατόν!- και δεν κάνουμε τίποτα σε αυτήν εδώ τη μοναδική ευκαιρία που έχουμε να ζήσουμε ως άνθρωποι. Αφήνουμε -εγκαταλείπουμε, καλύτερα- τις τύχες μας σε χέρια εξουσιαστών που θέλουν να μας κουμαντάρουν και να μας επιβάλλουν τις δικές τους νοσηρές πραγματικότητες -με πολέμους, τρόμους, φόβους, κρίσεις, βλακεία, μίσος, εκδίκηση, αμαρτία, τιμωρία, κλπ- αντί να σιάξουμε τη δική μας όμορφη πραγματικότητα και να ζήσουμε όπως επιθυμούμε, ειρηνικά, υγιεινά, χαρούμενα, να αγαπάμε το συνάνθρωπο -όποιος κι αν είναι αυτός, ότι χρώμα και όποια οικονομική επιφάνεια κι αν έχει- και να είμαστε ερωτευμένοι με τη ζωή χωρίς να προσδοκούμε το θάνατο για να... ζήσουμε!
Το Πάσχα μου άρεσε μονάχα για δυο λόγους: για το τσούγγρισμα των αυγών, όπου ήμουν μανούλα να διαλέγω το πιο γερό, και για το πασχαλινό τραπέζι που είχε οπωσδήποτε κοκορέτσι!
Αντε λοιπόν, να ευχηθώ Καλό Πάσχα! Φάτε, πιείτε, ευφρανθείτε, και καλή χώνεψη:)))
3 σχόλια:
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα με υγεία και χαμόγελο!
Μμμμμ
Λοιπόν σκέψου λίγο:
Όλη αυτή η ιστορία είναι μια αλληγορία για τον κύκλο της φύσης, την ζωή του ανθρώπου αλλά και την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Άλλωστε αν ψάξεις λιγάκι θα δεις πως πουθενά δεν σου επιβάλουν τον φόβο-εκδίκηση-τιμωρία. Η θρησκεία ουδέποτε είχε αυτή τη λειτουργία. Το ιερατείο που την εκμεταλλεύεται βέβαια, αντίθετα με όσα η θρησκεία πρεσβεύει για την εμπορευματοποίησή της την ίδια, την οποία και είχε αναληφθεί εξ ου και έχει τοποθετηθεί επί του θέματος (!), έχει δυστυχώς και αυτούς τους στόχους.
Για σκέψου το όμως σαν ένα αλληγορικό διδακτικό μύθο περί ανιδιοτέλειας... μια παραβολή...
Και μια προτροπή για συλλογική συμμετοχή! :)
Δεν έχεις άδικο Ροδιά μου αλλά υπάρχουν και υλιστικοί λόγοι για να γιορτάσεις 1. Μαγειρίτσα, 2. Κατσίκι :P
Darthiir στις μονοθεϊστικές θρησκείες το νόημα όπως και το θείο μεταφέρεται εκός και άνω του κόσμου
Δημοσίευση σχολίου