Σήμερα κλείνουν 82 χρόνια από την ημέρα που ο Σάκο και ο Βανσέτι καταδικάστηκαν σε θάνατο. Κι αυτό εδώ είναι απόσπασμα από το γράμμα που έστειλε ο Μπαρτολομέο Βανσέτι στον γιό τού Νικόλα Σάκο πριν τους εκτελέσουν στην ηλεκτρική καρέκλα:
-->> Διαβάστε το εδώ:-->> http://themotorcycleboy.blogspot.com/2009/04/blog-post_10.html
-->> Mη παραλειψετε να διαβάσετε (στο ίδιο ποστ) και τι λέει σε συνέντευξή του ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ για τη δική του περίπτωση.
-->> Μετά, σκεφτείτε πόσα χρόνια έκαναν να φτάσουν *παρόμοια* φαινόμενα ως εμάς εδώ, στις παρυφές του δυτικού κόσμου.
-->> *παρόμοια* εννοώ σχετικά με διαπλοκές και πολιτικές "διαχείρισης" οικονομικών/εργασιακών ζητημάτων. Ηλεκτρική καρέκλα ευτυχώς δεν έχουμε, ούτε θανατική ποινή. Κάτι είναι κι αυτό: μπορούμε να αυτοκτονούμε ελεύθερα. Απο απελπισία -κυρίως. Και αυτό να το ονομάζουμε "ψυχική διαταραχή". Ελεύθερα πάντα.
-->> Είναι παράξενο -δεν νομίζετε;- να συμπίπτουν δυο θέματα εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους την ίδια μέρα; Από τη μια πλευρά οι αγωνιστές εργάτες καταδικάστηκαν σε θάνατο υπερασπιζόμενοι "την πίστη τους στην ελευθερία και τη θέλησή τους για δικαιοσύνη" και από την άλλη ένας ταπεινωμένος επιχειρηματίας μένει να πεθαίνει σαν το σκυλί στ' αμπέλι -που λένε- υπερασπιζόμενος το δικαίωμα του ελεύθερου ανταγωνισμού και ζητώντας έρευνα των καταγγελιών του περί καρτέλ, κλπ.
-->> Λέτε να δούμε και άλλους επιχειρηματίες να καταντούν σε αυτό το σημείο;
-->> Μέχρι τώρα, οι αποτυχημένοι επιχειρηματίες κάναν βουτιά στο κενό. Σήμερα, ο συγκεκριμένος "αποτυχών" (δήθεν, σύμφωνα με τη λογική των ανταγωνιστών του) καταγγέλλει και διαμαρτύρεται. Ισως επειδή δεν έχει καταγωγή από "τζάκι" του λείπει η απαιτούμενη "αξιοπρέπεια" να ρίξει έναν πήδο. Ευτυχώς.
-->> Διαβάστε το εδώ:-->> http://themotorcycleboy.blogspot.com/2009/04/blog-post_10.html
-->> Mη παραλειψετε να διαβάσετε (στο ίδιο ποστ) και τι λέει σε συνέντευξή του ο Μουμία Αμπού Τζαμάλ για τη δική του περίπτωση.
-->> Μετά, σκεφτείτε πόσα χρόνια έκαναν να φτάσουν *παρόμοια* φαινόμενα ως εμάς εδώ, στις παρυφές του δυτικού κόσμου.
-->> *παρόμοια* εννοώ σχετικά με διαπλοκές και πολιτικές "διαχείρισης" οικονομικών/εργασιακών ζητημάτων. Ηλεκτρική καρέκλα ευτυχώς δεν έχουμε, ούτε θανατική ποινή. Κάτι είναι κι αυτό: μπορούμε να αυτοκτονούμε ελεύθερα. Απο απελπισία -κυρίως. Και αυτό να το ονομάζουμε "ψυχική διαταραχή". Ελεύθερα πάντα.
-->> Είναι παράξενο -δεν νομίζετε;- να συμπίπτουν δυο θέματα εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους την ίδια μέρα; Από τη μια πλευρά οι αγωνιστές εργάτες καταδικάστηκαν σε θάνατο υπερασπιζόμενοι "την πίστη τους στην ελευθερία και τη θέλησή τους για δικαιοσύνη" και από την άλλη ένας ταπεινωμένος επιχειρηματίας μένει να πεθαίνει σαν το σκυλί στ' αμπέλι -που λένε- υπερασπιζόμενος το δικαίωμα του ελεύθερου ανταγωνισμού και ζητώντας έρευνα των καταγγελιών του περί καρτέλ, κλπ.
-->> Λέτε να δούμε και άλλους επιχειρηματίες να καταντούν σε αυτό το σημείο;
-->> Μέχρι τώρα, οι αποτυχημένοι επιχειρηματίες κάναν βουτιά στο κενό. Σήμερα, ο συγκεκριμένος "αποτυχών" (δήθεν, σύμφωνα με τη λογική των ανταγωνιστών του) καταγγέλλει και διαμαρτύρεται. Ισως επειδή δεν έχει καταγωγή από "τζάκι" του λείπει η απαιτούμενη "αξιοπρέπεια" να ρίξει έναν πήδο. Ευτυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου