μέρες με καταχνιά που μοιάζουν νύχτες

Φανταστείτε μια εποχή με πολύ φόβο σκορπισμένο στις ψυχές των ανθρώπων. Με εικόνες του συμβόλου της δικτατορίας παντού όπου μπορούσε να απλωθεί το μάτι. Στα σπιρτοκούτια, στα σχολεία, στα δημόσια κτίρια, στους δρόμους, στις πλατείες, παντού. Η χαρά του διαφημιστή λέμε.

Τα νεανικά μυαλά βρισκόντουσαν κάτω από καθεστώς στραμπουλήγματος, όπως ας πούμε πατάς ένα κουμπί και σταματάς την κυκλοφορία της σκέψης. Οι ειδήσεις (ποιος πιάστηκε, ποιος εξορίστηκε, ποιος τό 'σκασε για έξω, ποιον βασανίζουν τώρα) μεταδίδονταν ψιθυριστά και μόνο μεταξύ ανθρώπων που εμπιστευόντουσαν απολύτως ο ένας τον άλλο.

Επικρατούσε γενική μουγγαμάρα, γιατί ακόμα και μια συζήτηση για τον καιρό μπορούσε να παρεξηγηθεί. Μην ομιλείτε με/σε αγνώστους. Μια καταχνιά έκρυβε τον ουρανό, ακόμα και σε μέρες λαμπρής λιακάδας.

Αυτή τη βαρειά ατμόσφαιρα γύρω από την εποχή της δικτατορίας, την ακατανόητα θολή και μπερδεμένη, προσπαθώ να περιγράψω με ήχους εδώ -->> http://www.radiobubble.gr/el/audio/4097/13 στη σημερινή εκπομπή μου -επέτειος χτές γαρ της αποφράδας ημέρας. Να μη ξανάρθουν ποτέ πια τέτοιες μέρες, που είναι νύχτες αξημέρωτες.