Yes! Weekend!

Φαντάζομαι τώρα τι θα κάνει ο καημένος ο Πρόεδρος Ομπάμα -το γράφω για να το συνηθίζω! Θα έχει πέσει για ύπνο, ψόφιος από την κούραση. Ισως να έχει δώσει άδεια στον εαυτό του ένα Σαββατοκύριακο... διαρκείας! Φυσικό είναι, έδωσε ρέστα -που λένε- αυτούς τους τελευταίους μήνες. Τρεχαλητά, ομιλίες, συσκέψεις με τους συμβούλους, παρτάκια προς τιμη του, λογαριασμοί για τα μπικικίνια αν φτάνουν, παρακολούθηση των μέσων, τι είπαν εδώ και τι γράψαν εκεί, σωστό τρελοκομείο η κατάσταση! Τέλος καλό, όλα καλά, επιτέλους θα κλείσει λιγουλάκι τα βλέφαρα να ονειρευτεί την καινούργια χρονιά που θα τον βρει στην Πλανηταρχία. Το δικαιούται.

Αυτό που δεν δικαιούται είναι το να προδώσει την εμπιστοσύνη και την ελπίδα που δημιουργήθηκαν γύρω από το πρόσωπό του σαν φωτοστέφανο. Την εμπιστοσύνη και την ελπίδα όχι μόνο του λαού των ΗΠΑ, αλλά και των λαών ολόκληρου του πλανήτη. Υποθέτω ότι το γνωρίζει καλά αυτό, ξέρει το ρόλο που παίζει η χώρα του διεθνώς από τον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο ίσαμε τώρα. Ο ρόλος των ΗΠΑ είναι ένας ρόλος που τους χαρίστηκε από τους ευρωπαίους και τον δέχτηκαν και τον παίζουν με σχετική επιτυχία εδώ και εξήντα χρόνια περίπου, από τότε που ανέλαβαν δράση εναντίον του ναζισμού και του Γ' Ράιχ.

Ο πόλεμος αυτός βοήθησε την ανάπτυξή τους στους τομείς της επιστήμης και του εμπορίου, ανέβασε την οικονομία τους στα ύψη. Ανέβασε όμως και τον καταναλωτισμό με αποτέλεσμα τη γενική πτώση που συμβαίνει σταδιακά μέχρι σήμερα. *Αυτά πολύ γενικά και αόριστα, δεν είμαι ειδική*. Η διαρκής πτώση των ΗΠΑ σε οικονομικό επίπεδο, αναστέλλεται κάθε τόσο από κάποιον πόλεμο, ακολουθώντας το σκεπτικό του Ροκφέλλερ -διατυπωμένο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, νομίζω- ότι ο πόλεμος σώζει την οικονομία, κάπως έτσι.

Οι πόλεμοι όμως κουράζουν τον κόσμο, ιδίως το λαό της χώρας που τους προκαλεί, χώρια από τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και τις ζημιές στον κάθε αντίπαλο. Ετσι, ο πόλεμος της Κορέας έληξε άδοξα, ο πόλεμος στο Βιετνάμ επίσης, το καζάνι της Μ. Ανατολής βράζει χωρίς να αποδίδει οικονομικά πλέον, κλπ κλπ, η χώρα βρίσκεται λίγο πριν το σημείο μηδέν όσον αφορά τα κοινωνικά ζητήματα κυρίως. Ο αμερικανός πολίτης έχει καταλάβει ότι το "αμερικανικό όνειρο" τελείωσε και... ξύπνησε! Ξύπνησε λίγο παραζαλισμένος βεβαια, αλλά και αποφασισμένος να το (ξανα)διεκδικήσει με πιο συνετό τρόπο. Οπότε, βγήκε από το καβούκι του και πήγε στις κάλπες. Τεράστιο νούμερο το ποσοστό συμμετοχής για ΗΠΑ.

Ακόμα και η φίλη μου η Μάργκο, παλιό "παιδί των λουλουδιών", που έλεγε ότι δεν ασχολείται με τα πολιτικά και όταν της ανέφερα κάτι τι σχετικό έσπευδε να αλλάζει συζήτηση, ακόμα και αυτή βρέθηκε στο πλευρό του Ομπάμα και μάλιστα με τρέλα λέμε. Εμοιαζε με παιδάκι που το έχουν στριμώξει στη γωνία και παλεύει με τις μικρές γροθιές του να ξεφύγει τις ξυλιές ή την αιχμαλωσία. Πάλεψε και η Μάργκο γιατί είδε το πορτοφόλι της να αδειάζει, είδε τη μάνα της να κουβαλιέται στην Ευρώπη κοντά στην κόρη της για να έχει περίθαλψη, είδε τα παιδιά της να προτιμούν τα αγγλικά πανεπιστήμια, κλπ κλπ. Αν και δεν καταλάβαινε από "πολιτική", κατάλαβε πολύ καλά την απειλή για την υποβάθμιση της οικογένειάς της σε κατώτερη -οικονομικά- τάξη.

Από την άλλη, η φίλη μου η Κρίστυ μου έλεγε πριν από λίγο ότι «πίσω από τον Ομπάμα κρύβεται ο Σόρος» και «ξέρεις ποιος είναι ο Σόρος;» και ότι «είναι κρυφοεβραίος, η μάνα του είναι εβραία» και «έχει και φωτογραφία με το σκουφάκι» και «μπορεί βέβαια να είναι και καλός άνθρωπος, είχα μια συνάδελφο εβραία και ήταν πολύ καλή κοπέλα, αλλά οι εβραίοι...» Δεν μπορούσα να την ακούω άλλο κι έκλεισα το τηλέφωνο προφασιζόμενη ανωτέρα βία -τουαλέττα δλδ! Η Κρίστυ δεν ψήφισε. Ισως επειδή δεν την αγγίζει οικονομικά η κατάσταση, εργάζεται μια ζωή στα ΜΜΕ (παράδοξο, ε) και έχει κάνει γερή μπάζα, δεν βασίζεται σε καμία σύνταξη, κλπ.

Και 'γώ η ίδια, έλεγα προχτές ότι δε μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη ποιος θα εκλεγεί. Μπορεί και να ήθελα ενδόμυχα να προστατέψω τον εαυτό μου από μια απογοήτευση -ίσως, ποιος ξέρει; Το θέμα είναι ότι σήμερα, μετά από μια ολοήμερη αποτοξίνωση από σχετικά αναγνώσματα και εκπομπές, μπορώ να εκφράσω λίγα πραγματάκια, να γράψω μερικές σκέψεις:

-->> οι αμερικανοί δεν είναι απολιτίκ. Οταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι δεν διστάζουν να διεκδικήσουν και να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.
-->> το ότι ο Ομπάμα ξεφύτρωσε μέσα από το λαό, μέσα από τις φτωχογειτονιές στο Σικάγο και δεν ανατράφηκε σε σαλόνια από γονείς με υψηλά εισοδήματα, ενισχύει την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να κάνει πράγματι, μια και γνωρίζει τα προβλήματα από κοντά, έχει ψηθεί με αυτά.
-->> το ότι ο λαός τον ανέδειξε σημαίνει πως αντικατοπτρίζει αυτό το λαό, φέρει στους ώμους του τα βάρη που του έχουν φορτώσει οι πολίτες που τον ψήφισαν και προσβλέπουν σε αυτόν και είναι μεγάλο κρίμα να τους απογοητέψει.
-->> ο κόσμος (και όχι μόνο οι αμερικανοί) μπούχτισε από γκουρού και "σοφούς", που έχουν τάχα λύσεις στο τσεπάκι τους, οι διάφοροι "ειδήμονες" ξεσκεπάστηκαν, οι μάσκες έπεσαν.
-->> ένα ζήτημα είναι αν θα μπορέσει ο Ομπάμα να σηκώσει όλο αυτό το βάρος που συσσώρευσαν και συνεχίζουν να συσσωρεύουν πάνω του, αν θα αντέξει σε πιέσεις και πιθανές απειλές, αν θα διατηρήσει την επαφή με τον κόσμο που τον ανέδειξε.
-->> Μακάρι να αντέξει! Μακάρι να μη χαθεί κάτω από την αλαζονία της εξουσίας! Μακάρι να βοηθήσει πραγματικά, με κάθε τρόπο, τη χώρα του και τον πλανήτη...
-->> η ήρεμη οικογενειακή του ζωή, όπως προβλήθηκε, δείχνει να είναι μια δικλείδα ασφαλείας -τουλάχιστον για το στρεςς.
-->> Πιθανότατα να γράφω μπούρδες, αλλά, ομολογώ την αμαρτία μου, κάτι σαν ελπίδα γεννήθηκε μέσα μου ξανά. Μακάρι να συμβεί κάτι καλό στις ΗΠΑ και μακάρι αυτό το καλό να επηρρεάσει όλο τον κόσμο! Τελικά, η ελπίδα ποτέ δεν πεθαίνει! Αντε, καλό Σαββατοκύριακο!:)