Γιατί βαριέμαι να διαβάζω μυθιστορήματα;

Αυτό το πρόβλημα αντιμετωπίζω τα τελευταία 7-8 χρόνια. Μου είναι αδύνατο να διαβάσω μυθιστόρημα. Τα βιβλία που με έλκουν είναι όσα αναφέρονται σε επιστημονικά θέματα και προτιμώ να διαβάζω διηγήματα, να μελετήσω ακόμα και... λεξικά ή και ισολογισμούς εταιρειών(!) αντί για ένα σύγχρονο μυθιστόρημα! Εξαίρεση αποτέλεσε «η Πιανίστρια» της Ελφρίντε Γέλινεκ και καναδυοτρία ακόμα. Ξαναδιαβάζω ευχάριστα μερικά παλιά δοκιμασμένα έργα σημαντικών συγγραφέων, όπου ανακαλύπτω καινούργια στοιχεία: Τα διαβάζω εντελώς διαφορετικά από τις πρώτες αναγνώσεις, τότε που ήμουν πολύ νεότερη.

Βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη θέση, επειδή υποσχέθηκα σε ένα φίλο να διαβάσω το μυθιστόρημα του Εκο «Το νησί της προηγούμενης μέρας» και κατάφερα να φτάσω μέχρι τη σελίδα 137 κι έχει περάσει κιόλας ένας μήνας... Ανιαρό το βρίσκω -για τα γούστα μου, εννοείται. Τον Εκο τον βαριέμαι αφάνταστα, το «Εκκρεμές του Φουκό» το επέστρεψα πίσω στο βιβλιοπωλείο, αφού για μια βδομάδα λιβάνιζα τη σελίδα δέκα και δεν έλεγα να πάω παρακάτω!

Υποσχέθηκα επίσης και σε μια φίλη συγγραφέα να διαβάσω το βιβλίο της, αλλά έφτασα μέχρι τη σελίδα 48 και πάπαλα! Το εγκατέλειψα. Οταν με πήρε να με ρωτήσει πώς μου φάνηκε, τι να κάνω, είπα την αλήθεια, πως το βρήκα βαρετό δλδ, πράγμα που φοβούμαι ότι θα έχει κόστος τη φιλία μας: Εχει να με ξαναπάρει πάνω από δυο μήνες και όταν τηλεφωνώ είναι όλο βιαστική και απασχολημένη. Αν και της εξήγησα ότι ούτε τον «Οδυσσέα» του Τζόις έχω καταφέρει να προχωρήσω πέρα από τη σελίδα 20 και από το «Χαμένο Χρόνο» του Προυστ έχω διαβάσει μόνο τους δυο πρώτους τόμους, μήπως νιώσει καλύτερα, δεν φαίνεται η εξήγησή μου να είχε αποτέλεσμα...

Εντούτοις, διάβασα μονορούφι παλιά βιβλία όπως του Στάινμπεκ, του Τολστόι και του Ντοστογιέφσκι και, παρόλο που τον τελευταίο δεν τον συμπαθούσα και πολύ, βρήκα νέα στοιχεία πάρα πολύ ενδιαφέροντα εκεί μέσα. Αναρωτιέμαι, τι να φταίει άραγε και βαριέμαι τόσο πολύ τα μυθιστορήματα;