Μια ιστορία φιλίας

Συνέβη πριν από πολλά χρόνια, αλλά την έχω στην καρδιά μου φυλαγμένη αυτη τη μικρη ιστορία και σήμερα νοιώθω την ανάγκη να την εκθέσω. Γιατί; Ισως επειδή μπορεί να φανεί χρήσιμη. Τα αναφερόμενα ονόματα είναι άσχετα, εννοείται. Πάμε λοιπόν.

Ετυχε να γνωρίσω την Ελενα μερικές μέρες μετά τη γνωμάτευση του ειδικού γιατρού που της "έδινε" ένα εξάμηνο ζωής -το πολύ. Βρισκόταν σε κατάσταση απελπισίας, με το βλέμμα να λιώνει προς τα μέσα, το βλέμμα του πανικού, της αυτολύπησης και της απόγνωσης. Αβάσταχτος πόνος και θλίψη, είχε και ένα παιδάκι ανήλικο και μάλλον πονούσε περισσότερο για την ορφάνεια που θα του έδινε παρά για το δικό της το χαμό. Κανονίσαμε να πάμε ένα μεγαλούτσικο ταξίδι με παρέα στενών φίλων και το μικρό μαζι. Η Ελενα ήταν απαρηγόρητη -και ποιος άραγε να ήταν ο τρόπος να λιγοστέψει η απελπισία της; Ομολογώ ότι δεν έκανα τίποτα προς αυτη την κατεύθυνση, παρηγοριές και τέτοια, δηλαδή. Σαν να είμαστε όλοι μας συνεννοημένοι, δεν αναφερθήκαμε καθόλου στην κατάσταση και περάσαμε θαυμάσιες μέρες κοντά στη θάλασσα. Επιανα συχνά τον εαυτό μου να διηγείται ιστορίες δικές μου και την Ελενα να ακούει προσεχτικά. Μερικα πράγματα την είχαν εντυπωσιάσει και μερικά την ταρακούνησαν για τα καλά, τόσο που με απόφευγε τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Το απέδωσα στη θλίψη της, αλλα είχα άδικο. Δεν ήταν η θλίψη που την είχε απομακρύνει απο μένα, αλλά η απόφαση να αλλάξει τη ζωή της, να μη παραδοθεί στο "μοιραίο" -κατά την ιατρική διάγνωση. «Αφού τόλμησες εσύ, γιατί να μη τολμήσω κι εγώ;» μου είπε όταν συναντηθήκαμε μετά από μερικές εβδομάδες που με κάλεσε σπίτι της. Η Ελενα τολμησε να ερωτευτεί, να μετακομίσει, να αλλάξει δουλειά και αυτοκίνητο, να κάνει πράγματα που δεν τολμούσε να κάνει για κάμποσα χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν να ζήσει άλλα οχτώ χρόνια και μάλιστα χρόνια γεμάτα και ευτυχισμενα -όσο μπορεί να ευτυχήσει ένας άνθρωπος- και να κάνει και τους ανθρωπους γύρω της χαρούμενους και ευτυχισμένους. Μου έλεγε συχνά πόσο την είχαν βοηθήσει οι διηγήσεις μου, αλλά δεν καταλαβαινα τότε ποιες διηγήσεις ακριβώς -τόσο στούρνος ήμουν! Σήμερα, μπορώ να καταλάβω και να χαρώ που υπήρξα χρήσιμη.
Οταν θυμάμαι την Ελενα πονάω. Μου λείπει αφάνταστα η παρουσία της, ο λόγος της, η φωνή της στο τηλέφωνο. Μιλώ με το παιδί, που τώρα έγινε πια ολόκληρος άντρας, αλλά δεν είναι το ίδιο. Μιλώ και με τον αγαπημένο της, μοιραζόμαστε αναμνήσεις απο χαρούμενες στιγμές, αλλά μετά νοιώθω περισσότερο την απώλεια.
Το θαυμαστό στην ιστορία αυτή είναι η παράταση ζωής και η ποιότητα που απέκτησε η ζωή στην παράταση αυτή. Πιθανοτατα να είχε κάνει λάθος ο γιατρός και άλλο τόσο πιθανό να ήρθε η παράταση εξαιτίας των αλλαγών που έγιναν ή εξαιτίας των αποφάσεων που έλαβε η Ελενα και δεν παραιτήθηκε απο την προσπαθεια να ζήσει και μάλιστα με τον τρόπο που επιθυμούσε απο καιρό να ζει αλλά δεν τολμούσε. Ποιος ξερει...

Α! και να πα να γαμηθουν οι γιατροί που δίνουν προθεσμίες.