και μετά πήγαμε στο στέκι

Δεν είναι να προγραμματίζω τίποτα, λέμε. Οσες φορές προγραμμάτισα, όλα πήγαν στραβα, άλλαξαν εντελώς ή ματαιώθηκαν ή (σε περίπτωση διακοπών) μετατέθηκαν για άλλη ημερομηνία.
Ετσι ακριβώς έγινε και φέτος. Το λάθος ήταν δικό μου, φυσικά, γιατί έσπευσα να ενημερώσω φίλους και γνωστούς ότι φεύγω στις τάδε του μήνα και επιστρέφω τότενες και ξαναματαφεύγω τότε και επιστρέφω τότε και και και.. και.. παπάρια μάντολες!

Ισως πάλι, αυτη τη φορά, να ήταν κάποιου τύπου διαίσθηση -αλλά ποιος μπορεί να βρει τα μελλούμενα; Δεν εχω το κληρονομικο χάρισμα, σίγουρο αυτό, πάντως το απόγευμα κηδεύτηκε η μάνα ενός (παραπάνω από) φίλου σε μικρό προαστειακό κοιμητήρι. Εφυγε απο τη ζωη πλήρης ημερών και χωρίς πολλά βάσανα πλην καποιας μειωμενης κινητικοτητας λογω ηλικιας. Μακάρι όλοι έτσι. Σαν πουλάκια που παύουν να πετούν.

Το μετά την κηδεία ήταν το κλού. Πηγαμε στο στέκι μας, στο www.jjoyceirishpubathens.com και αυτό δεν είναι πληρωμενη διαφημιση -σιγά που θα δήλωνα ποια ειμαι, κλπ. Απλώς, έχω σκεφτει συχνά να κάνω μια πρόταση να επισκεφτείτε το μαγαζί αυτό, ιδίως αν έχετε απωθημενα και σας λείπει η ιρλανδέζικη παμπ και τα αντίστοιχα μεζεδάκια. Εκειπέρα, κουβέντες άσχετες με την ακολουθία που εύχεται για τόπους χλοερούς και τέτοια. Λογοτεχνία, ποίηση -θάψιμο και ξεθάψιμο(!!)- επαγγελματικά κουτσομπολιά -όχι για πρόσωπα, αλλά για έργα (και πάρεργα) προσώπων. Χορταστική βραδιά. Εγκωσα.

Το φαγάκι ελαφρυτατο και το συνιστώ, αβοκάντο με καβουράκι. Κάποιος άλλος έφαγε ιρλανδέζικη κρεατόπιττα (μιαμ μιαμ, το χειμωνα την τρωω, τωρα πεφτει βαρεια), δυο αλλοι φαγαν λουκανικα με πουρε (εμένα με τρομαζει ο όγκος του πιατου αυτού, σαν φαραωνική πυραμίδα είναι), καταναλώθηκαν και μερικά κρύα πιατα με κοτόπουλο και πάπια (τα πουλερικά μου τη δίνουν, αλλά γούστα είναι αυτά, όσοι τα φάγαν τα βρήκαν υπέροχα) και η μπίρα αφταστη!!! Αφού εκειπέρα πίνω και'γω μπίρα και μου αρεσει, που δεν είναι και το αγαπημένο μου ποτό.

Μέσα κλιματισμός και νο σμόκιν, έξω σμόκιν όσο θέλεις αλλά και ζέστηηηηηηηηηη. Διαλέξαμε έξω, φυσικά. Το χειμώνα θα δυσκολευτούμε, αλλά ως τότε μπορεί να έχουν κάνει γαργάρα την απαγόρεψη... Αμήν.

Το ρεζουμέ είναι πόσο σημαντικό είναι ένα μάζεμα με φίλους μετά από ένα αναπάντεχο και δυσάρεστο συμβάν. Θυμάμαι κι άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Δεν "ξορκίζουμε" το χάρο, ούτε το ρίχνουμε στα ζεϊμπέκικα και στη μουρτζουφλιά. Μαζεύομαστε και μιλάμε σαν άνθρωποι, σαν να ελέγχουμε τα δεσίματα μεταξύ μας, σαν να επιβεβαιώνουμε τη διάρκεια του "ένας για όλους και όλοι για έναν". Αυτά και αποκλείεται να πω πότε φεύγω για διακοπές. Ούτε με το τσιγκέλι δεν μου το βγάζετε! Για το λόγο αυτό σκέφτηκα να προγραμματίσω μερικά ποστ να ανεβαίνουν μοναχά τους. Αμ, πώς! :)