Τί κάνουμε ΤΩΡΑ;

Σκεφτομαι οτι τωρα πια μπορουμε να μιλουμε εκ του ασφαλους εναντιον του ΔΝΤ, της "τρόικας", κλπ, επειδή νοιώθουμε τη βεβαιότητα ότι τελικά δεν γινεται παρά να μας σώσουν. Αυτο συμβαινει παντοτε, αν εχουμε ενταξει εαυτους στην αντιπολίτευση για την αντιπολιτευση, οταν θελουμε να κρατούμε τα μυαλά ξεκούραστα, να μη τα κουράζουμε με επιπλέον σκεψεις, αρκει να λεμε τα αντιθετα -είναι κι αυτό μια κάποια λύση.

Εστω οτι ολοι όσοι σούρνουν τα εξ αμάξης στους καινούργιους κυβερνήτες -οι οποιοι, υπόψιν, δεν ειχαν και καμμιά πρεμούρα να πηγαινοέρχονται καλοκαιριάτικα με στενές κουστουμιές αντί να είναι αραχτοί σε καμμιά αμμουδερή παραλία- εστω, λοιπόν, ότι έχουν δίκιο και είναι τα πράγματα όπως τα βλέπουν, ομοιόχρωμα με τα κουστούμια των σωτήρων μας: μαύρα.

Το θέμα έχει παρατραβήξει, όμως, όπως το βλέπω/νοιώθω, και το ζουμί είναι κάπως διαφορετικό, έχει στραγγίξει αρκετά, δεν είναι τόσο φρέσκο όσο στην αρχή των γεγονότων, τότε που ανακαλύψαμε/ψανε ότι βρισκόμαστε σε κρίση. Οπως το βλέπω, λοιπόν, το ζουμί είναι να ψάξουμε να βρουμε τι κανουμε τωρα και οχι να αναμασαμε τα (εστω, προσφατα) περασμενα και να θελουμε να ριξουμε ευθυνες σε πιθανους φταίχτες. Ο χρόνος πιέζει. Τί κάνουμε τώρα;

Σε αυτό, νομίζω, πρέπει να επικεντρώσουμε το ενδιαφερον, τις γνωσεις, την πειρα μας: Τί κάνουμε τώρα. Σχεδια, προτασεις, σύντομα πλάνα, ιδέες. Χωρίς πολλά πολλά, να πέφτουν σε τραπέζια συνεδριάσεων, σε πηγαδάκια συζητήσεων, σε ουζερί και καφενεία. Τί κάνουμε ΤΩΡΑ.

Νομιζω πως θα βγει καποιο αποτελεσμα εφικτό, πραγματοποιήσιμο, δηλαδή. Τί κάνω τώρα; Σχεδιάζω ένα καινούργιο κόμβο, ελπίζοντας... πολλά! Κάτι είναι κι αυτό. Μπορεί και να μετανοιωσω, μπορει και να μη πετυχει, κατι κανω ομως. Ιδωμεν.