Οταν γνωρισαμε το Γιαννη, κανεις δεν φανταζοταν πως θα εφευγε απο κοντα μας ξαφνικα και τοσο συντομα κι ετσι κανεις απο την παρεα μας δεν επεμενε να εξηγησει ολα οσα μας ελεγε με παθος, νομιζαμε οτι θα ειχαμε ολο τον καιρο μπροστα μας να καταλαβουμε -αλλά ο καιρος κατευθυνοταν κιολας προς τα πισω. Οταν μιλουσε, στην κρύα αίθουσα (νομιζω στο κτιριο των πολ. μηχ/κών) και μεις σκυβαμε γυρω του να ακουμε καλυτερα, έμοιαζε με ενα ταλαιπωρο φοιτητη που ειχε χασει μερικες χρονιες, δεν εδειχνε πολυ μεγαλυτερος. Θυμαμαι τα ματια του, να καιγεται το βλεμμα μεσα τους σαν καρβουνακια, θυμαμαι κι ενα δερμα προσωπου σαν διαφανο.
Μολις πριν λιγους μηνες ειχε πατησει η δικτατορια στη χωρα μας και η εμπιστοσύνη είχε αρχισει να ειναι κατι τι δυσκολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου