Ο Νίκος Χατζηπαπάς, πρωτοπορος του Θεατρου Δρομου, μας προσκαλεί:
To 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου είναι γεγονός. Θα περίμενε κανείς, ότι το 2ο Φεστιβάλ θα ήταν μια πιο εύκολη υπόθεση. Η εμπειρία από το πρώτο, αλλά και η αδιαμφισβήτητη επιτυχία του, θα περίμενε κανείς ότι θα είχαν δημιουργήσει ένα πιο πρόσφορο έδαφος. Κι όμως, είναι σαν να ξεκινάμε τώρα, σαν να περπατάμε στο σκοτάδι και δεν ξέρουμε ποιό θα είναι το επόμενο βήμα. Βρεθήκαμε ξαφνικά και αυτό φυσικά αφορά όλους μας στην Ελλάδα, σε ένα ασφυκτικό οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό περιβάλλον, που συνθλίβει σχέδια, προσπάθειες, οράματα. Πράγματι, σε ένα τέτοιο πλαίσιο που βιώνουμε, προβάλλει σαν τρέλα να επιχειρείς αυτό το δεύτερο βήμα, με μοναδικό συμπαραστάτη το Δήμο της Αθήνας και τον Πολιτιστικό Οργανισμό.
Το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου πραγματοποιείται κόντρα στις συνθήκες, κόντρα στη μίζερη εποχή μας, κόντρα στη μικρότητα και την κατήφεια των καιρών. Σύνθημά μας: «Ψυχή στο Δρόμο». Φράση από την πάροδο των Βακχών του Ευριπίδη. Ψυχή στο δρόμο, γιατί το χρειαζόμαστε. Ψυχή στο δρόμο, γιατί αυτό χρειάζεται ο καλλιτέχνης για να εκτεθεί στο δημόσιο χώρο. Ψυχή στο δρόμο, γιατί αυτό είναι το θέατρο του δρόμου και της δράσης. Στόχος να αλλάξει για λίγο τη ζωή μας, προσφέροντας χαρά και περιεχόμενο. Δύο χέρια σφιχτά δεμένα, μια φλόγα και ένα πλατύ χαμόγελο, η εικόνα μας και ό,τι μπορεί να προσφέρει ο θαυματοποιός, ο θεατρίνος, ο σαλτιμπάγκος, ο πεταυριστής, ο σχοινοβάτης, ο ηθοποιός της πλάνης και της περιπλάνησης.
Χώροι διεξαγωγής του Φεστιβάλ: Το ιστορικού κέντρο, εκτός από την πλατεία Κλαυθμώνος. Κεντρικό σύνθημα του φετινού φεστιβάλ: «Η Ψυχή στο Δρόμο», από την Πάροδο των «Βακχών» του Ευριπίδη.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Aπό την Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου έως τη Δευτέρα 4 Οκτωβρίου, σε κεντρικές πλατείες της Αθήνας.
Ρίξε μια ματιά και εδω
Γνώρισε τους καλλιτέχνες εδω
Μετά, προέκυψαν οι κάρτες. Κατόπιν, ήρθαν οι συνδέσεις με το ίντερνετ. Πανάκριβες, διότι ως γνωστόν το ΕΛλαδιστάν κατοικείται από κροίσους. Αργότερα, δεν ξέρω, δεν φαντάζομαι καν τί θα προκύψει. Ισως η στάμπα στο κούτελο. Κουράγιο, γιατί έπονται τα «Εν συνεχεία», «Υστερα», «Τέλος»... Τέλος;
Θυμήθηκα με νοσταλγία την εποχή υποχρεωτικής διανομής κινητών, όπου λαβαίναμε τηλεφωνήματα που προσφέραν κινητά μαζί με χαλιά ή/και 12άδες κρυστάλλινα ποτήρια! Γλίτωσα μεν το κινητό απο τις προσφορες, αλλα δεν το γλιτωσα εντελως εξ αιτιας των εκσυγχρονισμενων παιδιων μου. Εχασα και τα χαλιά και τα ποτήρια...
Η εποχή των κινητών διαρκεί ακόμα, έστω και κάπως άτονα, αλλά κοστίζει πανάκριβα η απόκτηση κινητου νέας κοπής με εξτρήμ στολιδάκια -μέχρι βίντεο τραβάς με αυτα, οπως ξερουμε.
Τα κινητά καλά κρατούν καθώς πάνε πακέτο με τις συνδέσεις. Πληρώνω τη σύνδεση περίπου δέκα φορές όσο κοστίζει στη Γαλλία ή πέντε φορές όσο η βρεττανική, αλλα και πάλι καλά είναι στην εταιρεία που βρίσκομαι, γιατί ο ΟΤΕ δεν παίζεται πια, έχει σκαρφαλώσει πολύ ψηλά το κασέ του.
Οι κάρτες δίνουν ρελάνς προσφάτως, αλλά χωρίς προσφορές και τέτοια τριτοκοσμικά. Με ειδοποίησαν προχτες τηλεφωνικώς οτι θα μου αποσταλει νεα καρτα 5ετούς ισχυος και αυτομάτως θα καταργηθει η παλια. Την καρτα χρησιμοποιω στο ΑΤΜ μονο. Η υπαλληλος με ενημερωσε πως η νεα καρτα θα ειναι και πιστωτικη και με προέτρεψε να τη χρησιμοποιω για τα πάντα όλα, αγορες, κλπ. Σιγα που θα το κανω... Τουλάχιστον όχι μέχρι να δέχεται κάρτα ο φούρνος της γειτονιάς μου. Με σαρδώνειο γέλωτα σκέφτομαι τις ουρές -ιδιως 10:00 με 11:00 το πρωί- μέχρι να περνούν οι κάρτες απο το μηχάνημα της καημενης της φουρναρισσας!
Εφιστώ την προσοχή στα ενοίκια και τα κοινόχρηστα. Πώς θα γίνεται η πληρωμή; Ασε που τα εισπραττόμενα νοίκια ειναι ψηλότερα απο εκεινα που δηλωνονται -μη το θίξω κι αυτό... Τους ιδιοκτήτες φαίνεται να τους προστατεύει το εκκολαπτόμενο νομοσχέδιο, ίσως επειδή οι βουλευτές μας κατέχουν ασύλληπτο αριθμό ακινήτων, τι άλλο να υποθέσω;
Προσπαθω να καταλαβω, τι θελουν να μας συμβει:
Να κλειστουμε στα σπιτια μας;
Να μας περάσουν το μοντέλο του συνταξιούχου ινδού που εργάζεται "απο το σπίτι";
Να καταντήσουμε ανάλγητοι προς το συνάνθρωπό μας, τη στιγμή που δεν θα μπορούμε να τον συνδράμουμε; Εκτός βέβαια, αν εκσυγχρονιστούν οι μουσικοί του δρόμου και δέχονται κάρτα...
Να πεθανουμε της πεινας;
Να μεινουμε άστεγοι;
Κουρελήδες;
Τί;
Για βάλε καμμιά ιδέα τώρα που γυρίζει...
_____________________________
ΣΗΜ. Κοντά σε όλα αυτά τα απελπιστικά, ψήφισαν και οι ιδιοκτήτες φορτηγών συνέχιση των κινητοποιήσεων. Να περιμένουμε και κινητοποιήσεις των εφοπλιστών; Οι ντόπιοι πλοιοκτήτες πότε θα κινητοποιηθούν; Οι λιγοστοί βιομήχανοι για πότε προγραμματίζουν ανάλογες κινητοποιήσεις;
ΣΗΜ. Τους οδηγους των φορτηγων λυπαμαι...
Δεδομένου ότι το χρήμα έχει χάσει την αξία του και είναι χρήσιμο μονάχα ως αποδεικτικό στοιχείο ανταλλαγών, στοιχείο με σχετική σταθερότητα επειδή δεν είναι π.χ. σαν τις μετοχές που είναι εξαιρετικά ασταθείς, φτάνω στο συμπέρασμα ότι το χρήμα στο εγγύς μέλλον θα χρησιμοποιείται κυρίως ως αποδεικτικό της αξίας του κατέχοντος αυτό, οπότε, δεν θα είναι πλέον αναγκαίο ούτε καν να κυκλοφορεί όπως το γνωρίζουμε, σε οποιαδήποτε μορφή. Τέλος τα νομίσματα, χάρτινα και μεταλλικά. Τέλος οι αμοιβές σε χρήμα ρευστό. Μόνο άϋλο χρήμα σε κάρτες. Θέλεις π.χ. υδραυλικό; Το ερώτημα δεν θα τίθεται έτσι, θα είναι «δικαιούσαι να έχεις υπηρεσίες υδραυλικού;», δηλαδή, «ποιος είσαι εσύ που θέλεις υδραυλικό; τι χαρτιά έχεις; ποια θέση κατέχεις; πόσο αξίζεις;», με δυο λόγια, ποια είναι η δική σου ανταλλακτική αξία στην αγορά;
Παρέχεις υπηρεσίες, εργάζεσαι; Τόσα σου αναλογούν να ξοδέψεις το χρόνο για να διατηρήσεις τη θέση που κατέχεις. Θέλεις να καλυτερέψεις τη θέση σου; Πάρε κι άλλα χαρτιά, μπες και σε άλλα κυκλώματα. Θέλεις κι άλλη κάρτα εξόδων/κατανάλωσης; Ελα να μου πλένεις τις σκάλες στη Τράπεζά μου και θα σου δώσω -αν θέλω. Η μετάβαση σε ένα κόσμο απανθρωπισμού είναι εφιαλτική. Ο άνθρωπος εξελίσσεται σε άνθρωπο εμπόρευμα, άνθρωπο μοχλό, άνθρωπο πράγμα, ούτε καν μηχανή. Μηχανές υπάρχουν και περισσεύουν. Ο άνθρωπος δεν αξίζει τίποτα. Ούτε να σκέφτεται χρειάζεται, σκέφτονται οι άλλοι γι αυτόν, οι λίγοι, οι ελάχιστοι, ο ένας. Η μηχανή που θα ξεκούραζε τον άνθρωπο, τον καταβροχθίζει τώρα. Το κορμί του είναι ένα εμπόρευμα κοστολογούμενο καθημερινά, όπως και το μυαλό του. Πόσο παράγεις; Πόσο σκέφτεσαι; Τόσο δικαιούσαι να ξοδεύεις. Η μάχη είναι δύσκολη, ο πόλεμος έχει αρχίσει. __________________________________ ΣΗΜ.1. Την Τρίτη, 12 Ιανουαρίου 2010, εγραφα κατι που σκεφτομουν εδω και κατι χρονακια, αλλα που σημερα αποδεικνυεται προφητικο: «Ο άνθρωπος ως αξία», απο όπου μετέφερα το σημερινό κείμενο του ποστ. ΣΗΜ.2. Την Πέμπτη, 4 Μαρτίου 2010, επανέλαβα στο περίπου με άλλη διατυπωση: Το χρήμα πνέει τα λοίσθια ΣΗΜ.3 Μα καλα, υπαρχει κάποιος που δεν εβλεπε αυτο που χειμαρρωδώς ερχοταν;
Μια γαλλικη παροιμια λεει:
«το χωριάτη φίλα τον, θα σε δαγκάσει
δάγκα τον, θα σε φιλήσει»
Το ζητημα ειναι να βρουμε ποιος τελικα ειναι ο χωριατης. Το κρατος ή εμεις;
________________________
ΣΗΜ. παλιά, νόμιζα και'γώ ότι το κράτος είναι οι πολίτες, αλλά αυτό τελικά αποδείχτηκε πως είναι ανέκδοτο!
Έρχομαι ένα βράδυ σπίτι σας, σας το σηκώνω ολόκληρο και φεύγω. Βουτάω μέχρι και τη φρουτιέρα της θείας στο πατάρι. Και σας στέλνω και τον λογαριασμό για τη βενζίνη που έκαψε το φορτηγό που μετέφερε τα κλοπιμαία. Κι επειδή θεωρώ ότι τώρα που σας άδειασα το σπίτι δεν έχετε πλέον κανένα λόγο να βρίσκεστε εκεί και να κλαίτε τη μοίρα σας, το βάζω και σε αγγελία προς πώληση. Κι αφού εισπράξω τα χρήματα, σας κάνω έξωση. Με μπράβους που θα σας πλακώσουν στο ξύλο εν ανάγκη. Των οποίων τα έξοδα θα καλύψω βάζοντας χέρι στην επιχείρηση σας και τις καταθέσεις σας.
Κι αν έρθετε να διαμαρτυρηθείτε ότι είμαι εγκληματίας και πρέπει να σας δώσω την περιουσία σας πίσω, θα σας εξηγήσω ότι:
1ον) Αυτή είναι η Ελλάδα
2ον) Πρόλαβα και τα έφαγα, οπότε ξεχάστε τα
3ον) Ελεύθερη αγορά έχουμε, κανένας δεν σας εμποδίζει να πληρώσετε μια περιουσία σε μαφιόζους για να έρθουν να με ξεπαστρέψουν
4ον) Μόνο που εγώ έχω πια την περιουσία σας και οι μαφιόζοι είναι συνεταίροι μου
5ον) Οπότε δε γαμεί, περασμένα-ξεχασμένα
6ον) Κι αν έχετε ανάγκη, μπορώ να σας νοικιάσω μια γκαρσονιέρα με πεντακόσια ευρώ το μήνα.
Η ανάπτυξη της ελληνικης οικονομίας, με τη βασικη συνεισφορά των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, ήταν εκτός καπιταλιστικού μοντέλου και αυτό καταπολεμάται σήμερα από τις κλασσικά καπιταλιστικές χώρες, που βασίζουν την ανάπτυξή τους στους κολοσσούς.
Ο "ελληνικος καπιταλισμος" αποκλείεται να "σταθει στα πόδια του" γιατί ανέκαθεν ήταν... κουτσός! Δεν υπάρχουν ουτε υπήρξαν ποτέ στη χώρα μας επιχειρήσεις τόσο μεγάλες όσο των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Οι λίγες σχετικά μεγάλες ήταν πάντοτε συντηρούμενες με ενέσεις από το κράτος, σκετες ρουφήχτρες επιδοτήσεων και (φορολογικών, ασφαλιστικών, κλπ) προνομίων και, αν και Α.Ε., δεν έπαψαν να είναι προσωπικές επιχειρήσεις.
Η ελληνική οικονομία δεν χρεωκόπησε. Τώρα οδηγείται στη χρεωκοπία. Νομίζω ότι είναι σκόπιμο το μπέρδεμα που γίνεται μεταξύ του Χρέους του ελληνικού κράτους και της οικονομικής χρεωκοπίας. Ο στόχος είναι η εξάλειψη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και επιχειρηματιών.
Ο ελληνικός τρόπος οικονομικής ανάπτυξης μειώνει την απόσταση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου και, ως εκ τούτου, δεν είναι επιθυμητός από το μεγάλο Κεφάλαιο που, με αυτό τον τρόπο, χάνει τον έλεγχο στον πληθυσμό των εργαζομένων πολιτών.
________________________________
ΣΗΜ. Χωρίς να έχω ειδικές οικονομικές γνώσεις, τολμώ να εκφράσω τη δική μου οπτική στα πράγματα, χωρίς να καταθέτω κατεβατά με αριθμούς, ποσοστά και πίνακες. Πειράζει;
Παρακολούθησα πριν απο λίγο ενα επιστημονικό ντοκυμαντέρ -εκλαϊκευμένο, φυσικά- όπου παρουσιαζόταν η ιστορία του πλανήτη μας. Δεν πίστευα στα μάτια και στα αυτιά μου λέμε. Αφού περιέγραψε πώς γινόταν (ίσως) η επικοινωνία μεταξύ των ζώων τότε που "οι νύχτες ήταν κατάμαυρες" και υπέθετε ότι πιθανότατα επικοινωνούσαν με κάποιου τύπου νοηματική γλώσσα "όπως οι σηματωροί" ή με αλλαγή χρώματος. Εδειξε μαλιστα και ενα σκουληκάκι να περιδιαβαίνει στα χορτάρια σηκώνοντας τα ποδαράκια του (1η περίπτωση, σημάτων) και διάφορα θαλασσινά ζωάκια, μέδουσες και καλαμάρια να αλλάζουν χρώμα κολυμπώντας αμέριμνα (2η περίπτωση).
Στο καπάκι όμως, δυο δευτερόλεπτα μετα τη λεπτομερή περιγραφή τού πώς ζούσαν οι διάφοροι οργανισμοί πάνω στη Γη "όταν δεν υπήρχε ακόμα Σελήνη", πετάει την εικόνα μιας Γης διάπυρης, όπου γίνεται η (ψηφιακή) σύγκρουση με ουράνιο σώμα "στο μέγεθος του πλανήτη Αρη", απο την οποία σύγκρουση προέκυψε η Σελήνη, "χάρη στην οποία αναπτύχθηκε η ζωή στη Γη"!!!
Προς το τέλος του βίντεο αναφέρεται το εξής τρομαχτικό: "κάθε 100.000 χρόνια το ημερονύκτιο μεγαλώνει κατά 2 δευτερόλεπτα", αποτέλεσμα της απομάκρυνσης της Σελήνης 3,40 εκατοστά ανά έτος. "Και τί θα γίνει όταν η Σελήνη απομακρυνθεί πάρα πολύ από τη Γη μας;" διερωτήθηκε ο εκφωνητής. Σκιάχτηκα λέμε!
Τώρα, πώς γίνεται να υπάρχει ζωή πάνω σε ένα πυρωμένο πλανήτη "πριν 4, 5 δισ. χρόνια" και πώς φαίνονται τα χρώματα στο απόλυτο σκοτάδι, ε, αυτό το ξέρουν οι επιστήμονες της συμφοράς ή οι κατασκευαστές "επιστημονικών" ταινιών προς πλήρη αποβλάκωση των καναπεδάτων κατοίκων του πλανήτη...
Αλήθεια, ποιος ψωνίζει αυτά τα κατακάθια;..
____________________
ΣΗΜ.1. οι τίτλοι πέσαν γρήγορα και δεν συγκράτησα την παραγωγη. Δεν ήταν BBC πάντως.
ΣΗΜ.2. το βίντεο παίχτηκε σε κρατικό κανάλι, πριν καναδυο ώρες.
Ηδη, απο τη 10ετία του '80, οι γερμανοι απορούσαν πώς γίνεται να αναπτυσσεται η ελληνικη οικονομία με στυλοβατες τους μικρομεσαιους επιχειρηματιες και να "πασχει" απο τους μεγαλους, ενω στη Γερμανία συνεβαινε το αντίστροφο. Ειχαν σταλει παλιά παρατηρητες στον ΕΟΜΜΕΧ για το σκοπο αυτο, να μελετησουν δλδ το φαινομενο. Πώς γινεται να αναπτύσσεται μια οικονομια χωρις την απαιτουμενη απο το Συστημα απόσταση μεταξυ των οικονομικων μεγεθων. Αυτο το φαινομενο καταστρεφεται σημερα, για να ερθουμε στα δικα τους μετρα, αντι να προσπαθησουν οι φιλοι μας να πλησιασουν προς το δικο μας "θαυμα".
Για το θεμα εχω ιδία γνώση, αλλα δεν θα μπω σε λεπτομερειες -ευνόητο, υποθετω.
Πόρισμα: Αμα έχεις τέτοιους φίλους, τί τους θέλεις τους εχθρούς;
______________________ UPDATE, 26/9/2010:
1. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε το σχετικό ποστ του SeaGulL, που ανέβηκε στις 13 Μαΐου 2010.
2. Ρίξτε και μια ματιά στο ποστ του Ανεξάρτητου Δικτυογράφου, που βλέπει τα πράγματα με το δικό του ενδιαφέροντα τρόπο στο σχετικό αρθρο που ανέβασε στις 15 Μαΐου 2010.
Μη σας τρομάζει ο τίτλος του βιβλίου, διαβάστε το, με μια πρόχειρη αναζήτηση βρήκα ότι κυκλοφορεί ακόμα. Το είχα διαβασει στον καιρό του, τότε που είχα την πολυτέλεια να διαθέτω το μισό περίπου απο το εισόδημά μου στην αγορά βιβλίων. Τώρα, το ξαναδιαβάζω με άλλο μάτι. Από τη μια, επειδή δεν υπάρχει σάλιο για παρόμοια ψώνια -με το ζόρι συντηρούμαι- κι από την άλλη επειδή τα τωρινά βιβλία δύσκολα καλύπτουν τις απαιτήσεις του εγκεφάλου μου -χωρίς παρεξήγηση αυτό, δεν εχω πρόθεση να προσβάλλω κανέναν ούτε να κάνω την έξυπνη, απλώς "έτσι είναι" που έλεγε κι η Λωξάντρα.
Ο σπουδαίος αυτός ανθρωπος -παρεμπιπτόντως, κάπνιζε κιόλας!- σκέφτηκε κι έγραψε ωραία πράγματα παρατηρώντας τους ανθρώπους. Τους "αγριους" και "απολίτιστους" ανθρώπους παρατηρούσε, βεβαια, αλλά μέσα απο αυτή την παρατήρηση ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι βαθειά μέσα τους είναι ιδιοι, είτε λέγονται πολιτισμένοι, είτε απολίτιστοι. Γράφει σε κάποιο σημείο κάτι που το είχα ξεχάσει, ότι δηλαδή, «ο εθνοκεντρισμός είναι μία μόνον εκδήλωση της αδυναμίας του ανθρώπου να διακρίνει ανάμεσα στο υποκειμενικό και το αντικειμενικό επίπεδο της πραγματικότητας».
Στο βιβλίο "Θλιβεροί Τροπικοί", καθώς και στο αμέσως προηγούμενο "Φυλή και Ιστορία", ο συγγραφέας ανατρέπει την κλίμακα του εξελικτισμού, η οποία τοποθετεί τους άγριους στο κατώτερο σκαλοπάτι, τους βάρβαρους στο μεσαίο και τους πολιτισμένους ευρωπαίους στο ανώτερο. Αυτή η θεωρητική κλίμακα, που ταυτίζει όλους τους ανθρώπους του πλανήτη με τους κατοίκους της πολιτισμένης Δύσης, θεωρεί δηλαδή ότι οι άλλοι λαοί δεν είναι παρά απολίτιστοι ή υπανάπτυκτοι ευρωπαίοι, ανατρέπεται από τη σκέψη του συγγραφέα που διατυπώνει: «Οπως είναι φανερό, η θεωρία του εξελικτισμού δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή της στάσης εκείνης του Εγώ προς τους άλλους που ονομάζεται εθνοκεντρισμός και που ασφαλώς δεν είναι δείγμα πολιτισμένης συμπεριφοράς, αφού χαρακτηρίζει κυρίως τους λεγόμενους πρωτόγονους ή αγρίους».
//Ξέρουμε πράγματι ότι η έννοια της ανθρωπότητας που περιλαμβάνει, χωρίς διάκριση φυλής ή πολιτισμού, όλες τις μορφές του ανθρώπινου είδους, εμφανίστηκε πολύ αργά και είχε περιορισμένη διάδοση. Ακόμη κι εκεί που φαίνεται να έχει φτάσει στο ψηλότερο σημείο της ανάπτυξής της, δεν είναι διόλου σίγουρο -όπως αποδεικνύει η σύγχρονη ιστορία- ότι έχει ριζώσει και είναι προφυλαγμένη από τα διφορούμενα και τις επαναστροφές. Ομως, για μεγάλα τμήματα του ανθρώπινου είδους και για μια περίοδο δεκάδων χιλιετιών, η έννοια αυτή φαίνεται να είναι εντελώς ανύπαρκτη. Η ανθρωπότητα σταματά στα όρια της φυλής, της γλωσσικής ομάδας ή, καμμιά φορά, και του χωριού. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα προχωρεί η τάση αυτή, ώστε πολλοί από τους πληθυσμούς που ονομάζουμε πρωτόγονους αυτοπροσδιορίζονται με ένα όνομα που σημαίνει τους "ανθρώπους" (ή τους "καλούς", τους "εξαιρετικούς", τους πλήρεις") υπονοώντας με αυτό τον τρόπο ότι οι άλλες φυλές, ομάδες ή χωριά, δεν μετεχουν σε αυτές τις ανθρώπινες ιδιότητες (ή ακόμα και στην ανθρώπινη φύση) αλλά αποτελούνται το πολύ πολύ από "κακούς", "πιθήκους της γης" ή "αυγά ψείρας". (...)
Με το να εξοβελίζουμε από την ανθρωπότητα εκείνους που φαίνονται οι πιο "άγριοι" ή οι πιο "βάρβαροι" εκπρόσωποί της, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να δανειζόμαστε από αυτούς έναν από τους δικούς τους τυπικούς τρόπους σκέψης. Βάρβαρος είναι, πρώτα απ' όλα, όποιος πιστεύει στη βαρβαρότητα.//
«Ο άνθρωπος σκεφτόταν πάντοτε εξίσου καλά» είναι το έμβλημα του συγγραφέα, που δεν πιστεύει ότι υπάρχουν καλύτεροι και χειρότεροι λαοί, εξυπνότεροι ή πιο κουτοί, λιγότερο ή περισσότερο λογικοί. Ολοι έχουν τις δυνατότητες να μάθουν τον πολιτισμό τους, μια και ο πολιτισμός είναι κάτι τι που μαθαίνεται και δεν κληρονομιέται.
Ο Claude Levi Strauss τάραξε τα νερά της ήρεμης θάλασσας των ανθρωπιστικών επιστημών (δικός του όρος) και κατηγορήθηκε από πολλούς ως αρνητής της Ιστορίας, όταν ισχυρίστηκε ότι όχι μονάχα οι φυλές αλλά ούτε και οι κοινωνίες μπορούν να διακριθούν σε ανώτερες και κατώτερες. Η Ιστορία όμως, όπως την αντιλαμβάνονται οι λαοί της Ευρώπης, είναι βασισμένη στη σκέψη του Hegel, όπου η παραδοχή της διαρκούς, αργής αλλά σταθερής, ανόδου προς όλο και πιο λογικές -επομένως ανώτερες- μορφές κοινωνίας αποτελεί τη βάση του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Ο συγγραφέας δεν αρνείται την ιστορία, όπως τον ψέγουν, αλλά αρνείται την ιστορία όπως διατυπώνεται από το σχήμα του Hegel. Για τον Claude Levi Strauss η ιστορία και ο χρόνος δεν τείνουν από τη φύση τους προς την εξέλιξη και την πρόοδο, δεν οδηγούν αναγκαστικά σε καλύτερες μορφές πολιτισμού. Αλλωστε, καλύτερες από τι; Φυσικά, είναι φανερό ότι η ανθρωπότητα έχει προοδεύσει. Τί σημαίνει όμως πρόοδος; Χρειάζεται προσοχή στην κατανόηση αυτής της προόδου, επειδή είναι δύσκολο έως αδύνατο να οργανωθεί σε μια ομαλή και αδιάσπαστη συνεχεια.
Τί σημαίνει "πρωτόγονες" κοινωνίες; Σημαίνει ότι ένα τύπο ζωής σύγχρονο, αλλά διαφορετικό από τον δικό μας, τον ανάγουμε σε ένα τύπο ζωής που υποτιθεται ότι ζήσαμε κι εμείς πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια. Ανάγουμε, δηλαδή, τις διαφορές μεταξύ των κοινωνιών που παρατηρούμε σήμερα στο χώρο, σε μια υποθετική κλίμακα που ξεδιπλώνεται στο χρόνο. Εξομοιώνουμε τις σημερινές "πρωτόγονες" κοινωνίες με τις "αρχέγονες". Είναι σωστό αυτό; Εχει νόημα; Αλλά μήπως έχει νόημα επίσης η διάκριση ανάμεσα σε "ιστορικούς" και "μη ιστορικούς" λαούς; «Δεν υπάρχουν λαοί χωρίς ιστορία», λέει ο συγγραφέας. «Ολες οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν ιστορία, εξίσου μακρόχρονη καθεμιά, εφόσον η ιστορία αυτή ανάγεται στις αρχές του είδους».
//Οι πρωτογονοι παράγουν λίγη τάξη με τον πολιτισμό τους. Τους ονομάζουμε σήμερα υπανάπτυκτους. Παράγουν όμως πολύ λίγη εντροπία στην κοινωνία τους. Γενικά, οι κοινωνίες αυτές βασίζονται στην ισότητα μεταξύ των μελών τους, είναι μηχανικού τύπου και διέπονται από τον κανόνα της ομοφωνίας. (...)
Αντίθετα, οι πολιτισμένοι παράγουν πολλή τάξη στον πολιτισμό τους, όπως δείχνει η εκμηχάνιση και τα μεγάλα έργα του πολιτισμού, αλλά παράγουν και πολλή εντροπία στην κοινωνία τους: κοινωνικές συγκρούσεις, πολιτικοι αγώνες, όλα αυτά τα πράγματα για τα οποία οι πρωτόγονοι έχουν λάβει προφυλακτικά μέτρα και μάλιστα με τρόπο ίσως πιο συνειδητό από όσο θα μπορούσαμε να υποθέσουμε.
Το μεγάλο πρόβλημα του πολιτισμού υπήρξε η διατήρηση της απόστασης, δηλαδή ενός διαφοροποιητικού διαστήματος. Το διάστημα αυτό είχε επιτευχθεί με τη δουλεία, κατόπιν με τη δουλοπαροικία και ύστερα με τη δημιουργία του προλεταριάτου.
Καθώς όμως οι αγώνες της εργατικής τάξης τείνουν -ως ένα σημείο- να εξισώσουν το επίπεδο, η κοινωνία μας ήταν αναγκασμένη να αναζητήσει καινούργια διαφοροποιητικά διαστήματα, όπως με την αποικιοκρατία και τη λεγόμενη ιμπεριαλιστική πολιτική. Ηταν δηλαδή αναγκασμένη να αναζητεί συνεχώς, στο πλαίσιο της ίδιας της κοινωνίας ή με την υποδούλωση κατακτημένων λαών, τη δημιουργία μιας απόστασης ανάμεσα σε μια κυρίαρχη και μια κυριαρχούμενη ομάδα. Η απόσταση όμως αυτή είναι πάντα προσωρινή.//
______________________
ΣΗΜ.1. Διαβαστε και το βιβλιο του "Θλιβεροί Τροπικοί", το βρήκα να κυκλοφορεί επίσης.
ΣΗΜ.2. Ελπίζω να ενδιαφερθείς καλέ/ή μου να διαβάσεις ένα τουλάχιστον από αυτά τα σούπερ βιβλία, που δίνουν έμμεσες ή και άμεσες απαντήσεις σε συγχρονα -αλλά και αιώνια- ερωτηματα που τριγυρίζουν στο νου και μπερδεύουν τη σκέψη. Τη δική μου σκέψη πάντως, τη ξεμπέρδεψαν αρκετά!
Mε τη λογικη οσων σκανδαλιζονται απο γυμνες καλλιτεχνικες (και μη) φωτογραφησεις, η Σιμον ντε Μπωβουάρ θα έπρεπε να καιγεται στο πυρ το εξώτερον μαζί με τα βιβλία της. Δειτε τη γυμνη φωτογραφια της και πειτε αν εχω δίκαιον!
__________________________ λεζάντα: Simone de Beauvoir in Chicago, by Art Shay, 1954, λεπτομέρεια, απο εδω ΣΗΜ. Ζούμε τη μεταπουριτανική εποχή -κακα τα ψεμματα.
Αλήθεια, χάθηκαν οι ενορχηστρωτές απο τη χώρα μας; Το παρελθόν της κυριας Μανωλίδου ειναι νωπό, έρχεται και το εγγύς μέλλον με νέα εκπομπή ηθικοπλαστικής φύσεως. Τί άραγε να υποθέσω;...
Καλό είναι να θυμηθούμε μερικά πραγματάκια, εμείς, ο ένδοξος λαός των ΕΛ με την κοντή μνήμη, να τη... φρεσκάρουμε λιγουλάκι, και μετά να βγάζουμε σημερινά/φρέσκα συμπεράσματα σχετικά με την μήνιν του κ. Παναγόπουλου εκ ΣΚΑΪ. Το παρόν ιστολόγιον είχε προβάλλει το θέμα με το δικό του τρόπο, κατά το τριήμερο 14-17 Μαΐου 2008, ανεβάζοντας τα παρακάτω ποστ:
____________________________________ Σημερα, υπάρχουν μερικοί μερικοί που εγκαλούν τον κ. Κούλογλου γιατί δεν κατήγγειλε *τότε* οσα καταγγέλλει σήμερα και τους απαντώ (σορρυ, αλλα δεν μπορω να αντισταθω στον πειρασμο να απαντήξω!) ότι *τότε* ήταν καπως αλλιως τα πράγματα: Πού να έστελνε τα καταγγελλόμενα ο άνθρωπος; στον κ. Παναγόπουλο που τον απέλυσε; ε; Για σκεφτείτε λιγουλάκι... -->> Παρακαλώ, δωστε ιδιαιτερη προσοχη στο ποστ "Η θεωρία της λύσης των προβλημάτων δια της συσσώρευσης", εχει γενικοτερο ενδιαφερον.
Μάλιστα. Πολλά δεν γνωρίζουμε γι αυτή την οχι και τόσο μακρινή χώρα, ή μάλλον, γνωρίζουμε όσα μας σερβίρουν, όσα θέλουν τα ΜΜΕ να γνωρίζουμε. Χτες, λοιπόν, ανακάλυψα τον υπέροχο διαδικτυακό τόπο SAATCHI -χάνεται κανείς εκεί μέσα!- βρήκα την Farima Fooladi και σκέφτηκα να παρουσιάσω τα έργα της και την πορεία της μέχρι σήμερα.
Η Farima γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1982 στην Tehran, την Τεχεράνη όπως τη λέμε εμείς, πρωτεύουσα του Iran ή Περσίας, όπως αγαπατε. Παραθέτω το βιογραφικό της όπως το γράφει η ίδια:
Education and biography Farima Fooladi Born on August 1982
graduated from alzahra university, Faculty of Art. - Drawing Group Exhibition,Atashzad Gallery.Jan 2010. - painting Group Exhibition, Iranian Art Museum Garden,Pardis Gallery,Fall 2009. - Painting Group exhibition of Alzahra's art students.Fall 2009 - 1st Pictorial Arts Festival on Humanitarian Assistance,April 2009. - Painting Group exhibition of Alzahra's art students.Fall 2008. - Group exhibition of paiting, Aminpour art Gallery. Feb 2008 - Photo Group exhibition of Alzahra University, Dec 2007 - Photo Group exhibition entitled “space, painting, photography” Elahe Gallery, Dec 2007 - Dr.Soundozi drawing festival, Autumn2007 -Drawing Group Exhibition of charsoo honar, Autumn 2006 -Visual Art festival, Marivan,Iran, Summer 2006
Future shows
August2010,Seyhoun Art Gallery,Tehran
Μεταφέρω και μερικά έργα της, να δείτε τη δεξιοτεχνία της στην επεξεργασία των χρωμάτων, πόσο διάφανα, παλλόμενα και προκλητικά είναι:
______________ κλικ! πανω στις εικονες να μεγαλωσουν, αν μπειτε ομως στη σελιδα της (ανω συνδεσμος στο ονομα της) θα τα απολαυσετε καλυτερα.
Ιδέα! Την κατέβασε το τσερβέλο σε ανύποπτο χρόνο, αλλά προγραμμάτισα να τη γνωστοποιήσω τωρα. Να προτεινουμε εμεις, οι ελληνες bloggers ενα τραγουδακιον για την Ευροβιζιόν. Μάλιστα. Κατι εχω στα σκαρια, μπορει να εχει και καποιος αλλος, να μαζεψουμε ιδεες, μουσικες, στιχακια, κορμια και να το αποφασισουμε πια: Δεν γινεται να μενει η ελληνικη μπλογκόσφαιρα στην απέξω λέμε.
ΒΟΥΡΡΡ ΝΑ ΣΚΙΣΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Ναι; Χρόνος υπάρχει άφθονος, μακάρι το Μπλογκοχώριον να υπερσκελίσει ολες τις χωρες της ΕΕ. Λέτε να έφτασε η μαγική μέρα;
Σκεφτειτε το καλα ΟΛΟ το Σαββατοκύριακο -τουλαχιστον.
Υ.Γ. Οποιος διαφωνει, ας ριξει φάσκελον, δεν ενοχλεί. :)
Μετά από σύντομη περιήγηση στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, επιστροφή στα δικά μας εδωπέρα, και αν επιμένει κανείς ότι "ανήκομεν εις την Δύσιν" και "είμεθα χώρα της ΕΕ", ε, πείτε του να ξυπνήσει. Μετά την ηρεμία, λοιπόν, η αναιμία και η δυσκοιλιότητα. Να κλίνουμε ρήματα όπως το "πυροδοτώ, πυροδοτείς, πυροδοτεί, πυροδοτούμε, πυροδοτείτε, πυροδοτούν" και να συλλέγουμε αποπατήματα ελεφάντων. Ελέφαντες υπάρχουν -όπως και λεφτά, βεβαίως. Αλλιώς, πώς θα πνιγόμασταν σε σκατά ελεφάντων; Εκτός από τη βρόμα, είναι και τεράστια, πανάθεμά τα! Οι αριστεροί μελαγχολούν, ο Καλλικράτης καλά κρατεί, οι εκλογές έ-έ-έρχονται, υποστηρίζω ΟΛΟΥΣ τους υποψήφιους ΟΛΩΝ των κομματων σε ΟΛΕΣ τις περιφέρειες (στο Facebook εννοείται) και εύχομαι να εκλεγούν ΟΛΟΙ. Ενημερώθηκα για τα πάντα, ακόμα και για ένα παπούτσι που έφυγε από το πόδι ενός πλουσίου -δεν πετάνε ετσι ευκολα τα παπούτσια των φτωχών σήμερα, πώς να το κάνουμε, κοστίζουν. Ακουσα πως οδεύουμε προς μετασοδομισμό, δλδ, μετά την πρώτη κρίση που περνάμε (ή πέρασε, ή θα περάσει, ή "κι αφτώ θα παιράσι", ή κάτι τέτοιο), θα επέλθει και δεύτερη και τρίτη κρίση και μετά βλέπουμε πόσο ακόμα θα ανοίξει η μαύρη τρύπα της οικονομίας μας -για να κλείσει, χλωμό το βλέπω. Ακουσα και για τον αγώνα που κάνουν οι πολίτες για τα διόδια και απορώ πώς γίνεται να έχουν ακόμα αυτοκίνητα, πώς περισσεύουν λεφτά για βενζίνη, δλδ, και χρόνος για μακρινές μετακινήσεις. Ακουσα ότι αγώνας γίνεται για την εξάλειψη της ανεργίας, το δικαίωμα στην εργασία -πλήρη απασχόληση, κλπ- και για τους μειωμένους μισθούς και απορώ. Κανονικά, θα έπρεπε να γίνεται αγώνας για την υπερασπιση της ημιαπασχόλησης με καταβολή πλήρους μισθού για 20ωρο τη βδομάδα, τη στιγμή που έχουν βγει στην αγορά εργασίας τόσα πολλά μηχανήματα. ΟΛΟΙ στο δρόμο για 4 ώρες τη μέρα και χίλια ευρά το μήνα. Ξυπνάτε ωρέ! Εμαθα ότι κοπτόμεθα για τις χελώνες της Κοσταρίκα και για τα γουνώδη ζωάκια. Πρώτον, οι κοστορικάνοι φέρονται με τον ίδιο τρόπο στις χελώνες τους εδώ και κάμποσες δεκαετίες, εικοσαετίες, εκατονταετίες, θα σας γελάσω, αλλά είναι μακριά η χώρα αυτή και τώρα μόλις το ανθιστήκαμε. Δεύτερον, τα ζωάκια με τη γούνα δημιουργήθηκαν έτσι για το γνωστό σκοπό να καλύπτουν τις ανάγκες για θέρμανση των κυριών που έχουν λεφτά ή έχουν φίλους/συζύγους με λεφτά, οπότε είναι άστοχο να τα προστατεύουμε. Δεν νομιζω να έχουν μεγαλύτερη αξία από μερικούς ευαίσθητους ώμους. Ολα αυτά είναι υστερίες για να αποσπούν την προσοχή μας. Προσέξτε το αυτό το σημείο. Προσεκτικά, ε. Εμαθα και άλλα και λέω να ξαναφύγω. Ψάχνω λεφτά για τη μετακόμιση, αυτά που έμειναν λέω να τα καταθέσω σε καμμιά αμμουδερή παραλία, να κάνω μερικές βουτιές ακόμα, μη τρίζουν τα κόκκαλά μου το χειμώνα. Χαίρετε. Ισως αυτό να είναι το τελευταίο μου ποστ κατευθείαν. Θα προγραμματίσω μερικά, μη χαθούμε κιόλας, ε. A! Εχω μια συμβουλή για τους προοδευτικούς νέους ανθρώπους, που θέλουν (και το εύχομαι) να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα μας: Να διαβάσουν, να μελετήσουν, να ασκηθούν σε καινούργιους τρόπους επικοινωνίας/γνώσης/μετάδοσης -μετάγγισης, στην ανάγκη. Μη παπαγαλίζουν αυτά που ακούν να λένε οι παλιότεροι. Αυτό δεν είναι πια σεβασμός, είναι αυτοπυροβολισμός, αυτοακύρωση. Χρειάζονται καινούργια μυαλά οι καινούργιοι καιροί και όποιος το καταλάβει πρώτος κερδίζει. Ακουσα ότι και ο κ. Καρατζαφύρερ προσπαθει προς αυτή την κατεύθυνση -κάτι για υπολογιστές που αχρηστεύονται μετά απο μια διακοπή ρεύματος είπε, άσχετο μεν αλλά στη σωστή κατεύθυνση, μοντέρνα πράγματα λέμε.
Θεωρώ υποχρέωσή μου να σχολιάσω τις "Σημειώσεις" που τσοντάρισα στο προηγούμενο ποστ και που ήταν οι εξής:
ΣΗΜ.1. Αναρωτιέμαι, αν είναι άμοιροι ευθυνών όσοι (πολλοί, πάρα πολλοί) έσπευσαν να δανειστούν από τραπεζες και άλλα ευαγή ιδρύματα για να κάνουν πράξη τα όνειρά τους. ΓΙΑ ΝΑ ψωνίσουν τουτού έξω απο τις δυνατότητές τους να το συντηρήσουν, ΓΙΑ ΝΑ πάνε διακοπές (διακοποδάνεια), ΓΙΑ ΝΑ αποκτήσουν στέγη (δεύτερη και τρίτη στέγη, άμα λάχει), ΓΙΑ ΝΑ τα φάνε στα σκυλάδικα, ΓΙΑ ΝΑ "ανέβουν" τάξη -να νοιώσουν "κάπως", έστω για λίγο-, ΓΙΑ ΝΑ πληρώσουν φακελάκια σε επίορκους γιατρούς ή/και για πανάκριβη ιδιωτική περίθαλψη, κλπ. Αναρωτιέμαι, αν αποτελώ εξαίρεση που δεν πάτησα τη φλούδα της διαφήμισης των τραπεζών που καλούσαν -σαν άλλες Σειρήνες- τους ταλαίπωρους Οδυσσείς, που ξέχασαν να δεθούν στο κατάρτι της λογικής. Αναρωτιέμαι, γιατί δεν διεκδίκησαν απο το κράτος πρόνοιας, ή/και γιατί δεν διεκδίκησαν ως φυσική απόδοση της εργασίας τους προς το ιδιωτικό κεφάλαιο, όλα αυτά τα προσφερόμενα απο το (ιδιωτικό επίσης) τραπεζικό κεφάλαιο;
ΣΗΜ.2. Η μόνη ατάκα που μου έρχεται στο νου μετά απο αυτή την πανωλεθρία των πτωχών πλην τιμίων εργαζομένων είναι του απέθαντου Χάρρυ Κλυνν: «Και... κλάμμα η κυρία!» (αλλά και το «Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα» κολλάει, αν και βαθειά μέσα μου ελπίζω να μην είναι και τόσο πολύ αργά...
ΣΗΜ.3. Είναι απλό να μετατρεπόμαστε σε προστάτες των ηλιθίων. Το δύσκολο είναι να μεταφέρουμε λογική -έστω, ψήγματα λογικής- στους "πολλούς", οι οποίοι, παρά την κρατούσα αντίληψη, δεν έχουν πάντα δίκιο. Αυτό νομίζω ότι προσπαθεί να πετύχει το ποστ του futura και ελπίζω να διαβαστεί απο όσο το δυνατόν περισσότερους -ΓΙΑ ΝΑ μη την ξαναπατήξουν!
ΣΗΜ.4. Από την άλλη πάλι, σκέφτομαι ότι χρειάζεται γερή εκπαίδευση ο εγκέφαλος των "πολλών" και "ανεύθυνων", ώστε να μάθει κάποτε να αντιστέκεται στα εύκολα και να διεκδικεί τα ωραία και τα μεγάλα -τα δύσκολα, δηλαδή.
Με τις "Σημειώσεις" αυτές, η πρόθεσή μου είναι να ανοίξουν τα μάτια των ευσεβών και όχι να χαρίσω επιχειρήματα -του τύπου "καλά να πάθουν" και "ας τους γδάρουμε κι άλλο, αντέχουν"- στους κανίβαλους του ΔΝΤ και των "συνεταίρων" μας στην ΕΕ.
______________________________
(Προγραμματισμένη ανάρτηση)
Η ανησυχία που έχει ζώσει την κυρίαρχη τάξη, μην τυχόν και σκοντάψει η επιχειρούμενη καπιταλιστική ανασυγκρότηση που επιχειρείται με αφορμή το «δημοσιονομικό πρόβλημα» της χώρας, με την αγαστή συνεργασία τρόικας-κυβέρνησης, είναι ολοφάνερη στην εργώδη προσπάθεια που καταβάλουν τα μμε προκειμένου να καλλιεργήσουν ένα κλίμα ευρείας κοινωνικής συναίνεσης στις ωμές πολιτικές επιλογές των κυβερνώντων. Να παρουσιάσουν την υποταγή μας στους όρους του μνημονίου ως επώδυνο άχθος μεν, πατριωτικό καθήκον να το κουβαλήσουμε αδιαμαρτύρητα στις πλάτες μας δε. Και τον πρωθυπουργό, ως πανταχόθεν βαλλόμενο πραγματιστή «επαναστάτη» ο οποίος συγκρούεται με τους «κερδοσκόπους», τα «συμφέροντα», τη «διαφθορά» και το «κατεστημένο», για να σωθεί η οικονομία της χώρας, και ταυτόχρονα, για να μπει επί τέλους μια τάξη στο χάος και στην ανομία που επικρατούν. Μόνο έτσι θα μπορέσουν ν’ απελευθερωθούν επιτέλους οι «υγιείς δυνάμεις» της κοινωνίας, που ως τώρα παραμένουν αιχμάλωτες στον «φαύλο κύκλο» της διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας, η θετική, δημιουργική πνοή των οποίων θα αναστήσει τη χώρα και θα μας οδηγήσει στο ξέφωτο της ευημερίας. Αμήν!
Κανάλια, εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες και ραδιόφωνα έχουν βαλθεί λίγο πολύ να μας πείσουν πως πρέπει να εκλαμβάνουμε το σκλάβωμά μας στις επιταγές των «δανειστών» και την επίθεση στα δικαιώματα και στη ζωή μας σαν τη θεόσταλτη ευκαιρία για να σωθούμε κάποτε από την κακοδαιμονία που μαστίζει την κοινωνία και το κράτος «μας», από τις «στρεβλώσεις» δηλαδή, τους «αναχρονισμούς» και τις «καθυστερήσεις». Και να μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε φυσικά και το απεχθές δημόσιο χρέος... Ναι, πράγματι, όπως λένε, «η Ελλάδα μπορεί» να ξεκινήσει έναν νέο, «ενάρετο κύκλο» ευημερίας, αρκεί να βάλουμε «όλοι μαζί» ένα χεράκι!
Προφανώς, όσοι πιστεύουν πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για «να τα καταφέρουμε», μάλλον δεν ξέρουν εκείνο το παλιό ανέκδοτο με τον γάιδαρο του Χότζα: πάνω που ο Χότζας είχε μάθει τον γάιδαρό του να μην τρώει, εκείνος ο μπαγάσας πήγε και ψόφησε!
Έτσι είναι. Αντί να μιλούν για τη διαρθρωτική βία που γίνεται όλο και πιο βάρβαρη και ανορθολογική, με την έννοια ότι αγνοεί τη ζωή και τους ανθρώπους προκειμένου να εξασφαλίσει τις κατάλληλες συνθήκες αναπαραγωγής και επέκτασης του κεφαλαίου, αυτό που τους κόφτει πάνω απ’ όλα είναι το πώς θα αποτρέψουν το ανεξέλεγκτο, αιφνίδιο ξέσπασμα της υποκειμενικής βίας, πώς θα αποφύγουν την πιθανή μετατόπιση του «σημείου διαρραφής» των σημαινόντων, του σημείου «νοηματοδότησης», το οποίο μπορεί να μετατοπιστεί επικίνδυνα, και να λειτουργήσει ως «passage à l' acte», μια αποφασιστική χειρονομία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ικανή να αλλάξει ριζικά τα πάντα. Αναθεματίζουν γι’ αυτόν το λόγο κάθε δυναμική αντίσταση, είτε πρόκειται για τις «παράνομες και καταχρηστικές» απεργίες που «κρατάνε όμηρο ολόκληρη την κοινωνία» είτε για το αντάρτικο πόλης, το οποίο ταυτίζουν με το «κοινό ποινικό έγκλημα» ή παραδίδουν την ερμηνεία του στη δικαιοδοσία της ψυχανάλυσης, ως την καθ’ ύλην αρμόδια να ασχοληθεί με τις ψυχώσεις.
Πέρα από τον εν προκειμένω ασήμαντο σχετικά παράγοντα της ιδεολογίας –η οποία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση όμως να υποτιμάται ως πιθανό κίνητρο των λογής μεσαζόντων που αναλαμβάνουν τη βρομοδουλειά της προπαγάνδας–, συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα που ελέγχουν την πλειονότητα των μμε, και τα οποία έχουν αποδείξει ότι σε αντίθεση με την εργατική τάξη διαθέτουν οξυμμένο ταξικό ένστικτο, έχουν κάθε λόγο να υποστηρίζουν τη βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και την περιστολή των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, με στόχο την κατίσχυση επί των δυνάμεων του ταξικού εχθρού και τον αφοπλισμό του από όποια μέσα διεκδίκησης και αντίστασης διαθέτει. Όπως επίσης έχουν κάθε λόγο να στηρίζουν την αποδιάρθρωση του (εκ συστάσεως καχεκτικού, διεφθαρμένου και ανεπαρκούς) κράτους πρόνοιας, διότι έτσι θα δημιουργηθούν νέες ευκαιρίες κερδοφόρων επενδύσεων σε τομείς που μέχρι χθες αποτελούσαν (έστω και εν μέρει) δωρεάν ή χαμηλού κόστους κοινωνικές παροχές, όπως η υγεία, η παιδεία, η ενέργεια, η υδροδότηση, οι δημόσιες μεταφορές, οι συγκοινωνίες. Ταυτοχρόνως, προσβλέπουν στον μέγιστο περιορισμό της συμμετοχής του κεφαλαίου στο κόστος συντήρησης και αναπαραγωγής της απαιτούμενης για την κερδοφορία του εργατικής δύναμης. Όσοι περισσεύουν, καθώς δεν χωράνε στα όχι και τόσο πρωτότυπα «εκσυγχρονιστικά» σχέδια, ντόπιοι ή μετανάστες, ας ριχτούν στον Καιάδα της απόλυτης φτώχιας ή, αν είναι πιο τυχεροί, ας ζήσουν στο όριο, ελαστικά απασχολούμενοι δια βίου, με πενιχρό εισόδημα και προδιαγεγραμμένο μέλλον. Ας είμαστε πραγματιστές. Στο κάτω-κάτω υπάρχει και η αρωγή της Εκκλησίας για να συνδράμει τους πιο άτυχους...
Όλα αυτά παρουσιάζονται με περίσσιο θράσος και επιμονή ως η μοναδική θεραπεία για το πάσχον από χρόνια βαριά ασθένεια κοινωνικό σώμα. Δηλαδή της μίας και ομ(οι)ογενούς ελληνικής κοινωνίας, που δεν γνωρίζει κανέναν ταξικό διαχωρισμό, ούτε βλέπει την αξεπέραστη αντίφαση μεταξύ ενός αφηρημένου γενικού συμφέροντος («Να σώσουμε την πατρίδα») και των επί μέρους συγκεκριμένων συμφερόντων που επωφελούνται σκανδαλωδώς ενώ σε όλους τους υπόλοιπους επιβάλλεται να πληρώσουν τα σπασμένα. Ο εκβιαστικός τρόπος με τον οποίον το κράτος περιέκοψε το εισόδημα εκατοντάδων χιλιάδων συνταξιούχων και εργαζομένων του δημόσιου τομέα, συμψηφίζεται με το «ανελέητο κυνήγι της φοροδιαφυγής» των εχόντων. Πολλοί πληρώνουν με το ζόρι και ήδη βρίσκονται σε απόσταση ενός μόλις βήματος από την ένδεια, άλλοι «καλούνται να πληρώσουν», μειώνοντας τα κέρδη τους ή τις πολυτελείς δαπάνες τους. Όλοι μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, για να επιβεβαιωθεί περίτρανα η πολυδιαφημισμένη ισότητα.
Στηρίζοντας, λοιπόν, την «επανάσταση του αυτονόητου», τον πρωτηγέτη της ΓΑΠ και το επιτελείο των πεφωτισμένων εκσυγχρονιστών που περήφανα τον περιστοιχίζουν, οι έλληνες καπιταλιστές στηρίζουν στην ουσία τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα της τάξης τους. Διασφαλίζουν την ομαλή συνέχεια της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της, με τις ευλογίες του κράτους και υπό την προστασία του Νόμου. Μέσα από την «κρίση» βλέπουν μια μοναδική ευκαιρία να βγουν πιο ισχυροί, αδιαφιλονίκητοι αποκλειστικοί νομείς της εξουσίας και του πλούτου.
Στηρίζουν έτσι ανεπιφύλακτα την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα προς ένα μοντέλο πειθαρχικού κράτους, ευέλικτου, σύγχρονου και λειτουργικού, ελάχιστα παρεμβατικού στην αγορά και την κίνηση του κεφαλαίου, αλλά πολύ πιο δραστήριου στην περίφραξη, στην καταστολή και στον κοινωνικό έλεγχο με σύγχρονα βιοπολιτικά μέσα. Αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν αναγκαίο «εκσυγχρονισμό» ή/και «εξορθολογισμό» της οικονομίας και του κράτους, σημαίνει τη δική τους απαλλαγή από τα εμπόδια που θέτουν φραγμούς και προσκόμματα στην αέναη επέκταση των κερδών και της δύναμής τους. Απαλλαγή κυρίως από τις «αναχρονιστικές», «ανορθολογικές» δυνάμεις της κοινωνίας που αντιστέκονται, είτε προασπίζοντας το ιδιοτελές συμφέρον τους (το κινούν αίτιο κάθε ανθρώπινου πράττειν σύμφωνα με την ατομικιστική φιλελεύθερη αντίληψη για τη δημοκρατία), είτε επιδιώκοντας τη συνολικότερη ρήξη και το ξεπέρασμα του καπιταλισμού, του κράτους και της ταξικής κοινωνίας.
Εξίσου όμως καλά φαίνεται να βολεύει την κυρίαρχη τάξη και η επ’ αόριστον παράταση αυτής της «κρίσης». Αν δεν είχε ξεσπάσει όπως όλοι ανέμεναν, θα έπρεπε ίσως να την επινοήσουν οι ίδιοι οι καπιταλιστές, αφού οι συνθήκες που διαμορφώνονται εν μέσω κρίσης, εκτός του ότι ξεκαθαρίζουν το τοπίο του ανταγωνισμού από το λιγότερο αποδοτικό κεφάλαιο μέσω της «δημιουργικής καταστροφής», αναδιανέμοντας την πίτα σε όλο και λιγότερα κομμάτια, σπέρνουν τον πανικό σε ολόκληρη την κοινωνία και νομιμοποιούν την επιβολή «κατάστασης εκτάκτου ανάγκης». Προσφέρουν έτσι το τέλειο εργαλείο κοινωνικής πειθάρχησης. Στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, κάθε αυθαιρεσία της εξουσίας παίρνει τον χαρακτήρα «αναγκαίου μέτρου», ενώ αυτή η ίδια μπορεί να αθετεί τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το «συμβόλαιο με τον λαό» επισείοντας τον «άμεσο κίνδυνο» που απειλεί τη χώρα. Είναι μόνο υπό ανάλογες συνθήκες εφικτό να προωθηθούν «κατεπείγουσες δραστικές λύσεις», οδυνηρές μεν για την πλειονότητα του λαού, αναγκαίες δε για τη «σωτηρία» του.
Οι αληθινοί στόχοι της «επανάστασης» της κυβέρνησης του Πα.Σο.Κ. είναι πλέον τόσο ξεδιάντροπα προφανείς, που αντί να πετυχαίνει το στόχο της η προπαγάνδα που έχουν εξαπολύσει τα «ανεξάρτητα» μμε, εποστρακίζεται στην ανώμαλη επιφάνεια της πραγματικότητας, που όλοι βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας, και αστοχεί τελείως. Απ’ ό,τι φαίνεται, εκτός από τους ιδεολογικά καθηλωμένους και τους κυνικούς, έχουν απομείνει ελάχιστοι εύπιστοι και κάποιοι μάλλον αφελείς ανάμεσα στο ανηλεώς βομβαρδιζόμενο κοινό, που παραμένουν ακόμα πρόθυμοι να χάψουν αμάσητο το παραμύθι με τον κακό δράκο και το καλό πριγκιπόπουλο. Και ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που έχουν τη διάθεση να γελάσουν με τα ανέκδοτα περί πράσινης ανάπτυξης και πράσινων αλόγων. Αποδεικνύεται με δραματικό μάλλον τρόπο πως, φευ, οι ψευδαισθήσεις δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την αμείλικτη πραγματικότητα, που για τους περισσότερους επιδεινώνεται –και όχι μόνο στον οικονομικό τομέα– μέρα με τη μέρα. Αν το θέλετε, ο «πραγματισμός» έχει κι αυτός δύο όψεις.
Στο βαθύ ρήγμα που έχει ανεπανόρθωτα υποστεί η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα των σχετικά προβλέψιμων μέχρι χθες ψηφοφόρων –κυρίως των μικρομεσαίων στρωμάτων που στήριζαν με τους ψήφους τους τα δύο μεγάλα κόμματα που λυμαίνονται εδώ και τέσσερις σχεδόν δεκαετίες την εξουσία–, καταβαραθρώνονται συλλήβδην τόσο τα φιλόδοξα σχέδια της αναδιάρθρωσης όσο και οι πολιτικοί σχεδιασμοί μικρών και μεγάλων κομμάτων, αλλά και οι ψευδαισθήσεις των διάφορων φιλόδοξων ηγετίσκων και των τηλευαγγελιστών της «σωτηρίας της πατρίδας». Ούτε το Πα.Σο.Κ. ούτε κανένας άλλος κομματικός σχηματισμός είναι πλέον ικανοί να πείσουν τους οργισμένους ψηφοφόρους που αισθάνονται εξαπατημένοι, και είναι φυσικά απρόθυμοι να ανεχθούν την χωρίς προηγούμενο εξώθησή τους στην ένδεια, αφού πρώτα πρέπει να κάτσουν να τους ληστέψουν μ’ ένα χαμόγελο που συγκαλύπτει το φόβο της επαπειλούμενης βίας.
Οι ματαιωμένες προσδοκίες, ωστόσο, μπορεί να αποδειχτούν εν τέλει πιο επικίνδυνες για την εξουσία απ' ότι το διάχυτο αίσθημα κατάφορης αδικίας.
Το κουτί της Πανδώρας είναι πια ορθάνοιχτο, και είναι απλώς ζήτημα χρόνου προτού τα φαντάσματα, που τόσο καιρό παρέμεναν καλά σφραγισμένα, ξεχυθούν ορμητικά και ανεξέλεγκτα προς κάθε κατεύθυνση. Συναίνεση υπ’ αυτούς τους όρους δεν πρόκειται να υπάρξει, και τούτο είναι κάτι που η κυρίαρχη τάξη και τα κάθε λογής ανδράποδά της το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά.
Μπορεί οι εξελίξεις ν’ ακολουθούν προς το παρόν τους ρυθμούς της αυγουστιάτικης ραστώνης και τα «μπάνια του λαού» να αποφορτίζουν πρόσκαιρα την επικίνδυνα ηλεκτρισμένη περιρρέουσα ατμόσφαιρα, οσονούπω ωστόσο μπαίνει ο Σεπτέμβρης, και η κυβέρνηση, αμέσως μόλις τελειώσει η περίοδος της ιδιότυπης αυτής μονομερούς εκεχειρίας, θα βρεθεί αντιμέτωπη με πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα και με πολύ λίγες ελπίδες να μπορέσει να τα διαχειριστεί, πόσω δε να καταφέρει να τα επιλύσει.
Ενόσω λείπει όμως η γάτα, τα ποντίκια δεν σταματούν να χορεύουν.
Η τρόικα, με την τετριμμένη, ωστόσο ακόμα αποτελεσματική, τακτική του καρότου και του μαστίγιου, παρεμβαίνει πλέον ευθέως και απροκάλυπτα στη διακυβέρνηση της χώρας. Αφού παίνεψε πρώτα την «κυβερνητική βούληση» για την απαρέγκλιτη τήρηση των όρων του μνημονίου και επιβεβαίωσε ότι «η Ελλάδα βρίσκεται στον σωστό δρόμο», εγκρίνοντας τη δεύτερη δόση του δανείου, την αμέσως επόμενη στιγμή, με τα «αλλά» και τις υποδείξεις που αντιστάθμισαν με το παραπάνω τους επαίνους (πληθωρισμός, υστέρηση δημόσιων εσόδων, απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, περεταίρω περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για την υγεία και την παιδεία, εξυγίανση των ΔΕΚΟ και απολύσεις προσωπικού, αναδιάρθρωση των αστικών συγκοινωνιών, απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας με την πώληση του 40% τουλάχιστον της ΔΕΗ κ.λπ.), έθεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, το μη διαπραγματεύσιμο, αυστηρό πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να κινηθεί και να λάβει τις αποφάσεις της η κυβέρνηση, υπονοώντας ευθαρσώς ότι θα πρέπει να ακολουθήσει πιο «σκληρή γραμμή» απέναντι στην οργανωμένη και την αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση προκειμένου να επισπεύσει τις αναγκαίες δομικές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν, όπως λένε, στην ανάκαμψη της οικονομίας.
Προετοιμάζει έτσι η τρόικα το έδαφος και δίνει το αναγκαίο άλλοθι στην κυβέρνηση για ένα νέο «πακέτο μέτρων», που κάποια στιγμή, πολύ σύντομα, θα πρέπει «κατ' ανάγκη» να ληφθούν. Από την άλλη, έχει καταστεί πλέον κοινή πεποίθηση ότι τα ίδια τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα εφαρμογής των μέτρων του Προγράμματος Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας υποσκάπτουν τους μελλοντικούς στόχους της δημοσιονομικής πολιτικής που θέτουν οι ιθύνοντες, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο κύκλωμα ανάδρασης, όπου τα ολοένα και πιο σκληρά μέτρα οδηγούν σε ολοένα και βαθύτερη ύφεση και οικονομική στασιμότητα, που εκτός την κοινωνική διάλυση θα επιφέρει τη διόγκωση του εξωτερικού χρέους, τόσο ως ποσοστό του ΑΕΠ όσο και σε απόλυτο μέγεθος. Ο «φαύλος κύκλος» από τον οποίο προσπαθούμε να ξεφύγουμε είναι ένας εξίσου φαύλος κύκλος. Και η διαφυγή από αυτόν δεν είναι εφικτή υπό τις παρούσες συνθήκες και προϋποθέσεις, με τις ίδιες τις πολιτικές που δημιουργούν το πρόβλημα να παρουσιάζονται ως η μόνη ρεαλιστική, εφικτή λύση (μείωση του κόστους παραγωγής και των δημόσιων δαπανών, για να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα, που θα προσελκύσει επενδύσεις – και ύστερα θα έρθει η ανάπτυξη...).
Το ασφυκτικά στενό περιθώριο ελιγμών που εκ των πραγμάτων έχει η κυβέρνηση-«όμηρος» των πιστωτών της χώρας και του μνημονίου που οικειοθελώς συνυπέγραψε με τους εκπροσώπους τους, αλλά και η πολιτική βούλησή της να αναδιαρθρώσει με βίαιο τρόπο την οικονομία προς όφελος του κεφαλαίου, στο πλαίσιο της γενικότερης καπιταλιστικής ανασυγκρότησης, θα τη φέρουν αναπόφευκτα σε πολύ πιο δεινή θέση. Θα αποτύχει έτσι η προσπάθειά της να αποφύγει την καταβύθιση στη δίνη της πλήρους ανυποληψίας, και τα όσα είδαμε μέχρι σήμερα, στην έως τώρα θητεία της, πιθανώς να είναι απλώς το προοίμιο ενός επικείμενου πολιτικού θανάτου. Του οριστικού τέλους, δηλαδή, της εξ αρχής εύθραυστης μεταπολιτευτικής κοινωνικής συναίνεσης και των ιδιαίτερων συνθηκών που τη συντηρούσαν κουτσά-στραβά επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες.
___________________________ copy-paste from futura, 8/23/2010 (Προγραμματισμένη ανάρτηση)
ΣΗΜ.1. Αναρωτιέμαι, αν είναι άμοιροι ευθυνών όσοι (πολλοί, πάρα πολλοί) έσπευσαν να δανειστούν από τραπεζες και άλλα ευαγή ιδρύματα για να κάνουν πράξη τα όνειρά τους. ΓΙΑ ΝΑ ψωνίσουν τουτού έξω απο τις δυνατότητές τους να το συντηρήσουν, ΓΙΑ ΝΑ πάνε διακοπές (διακοποδάνεια), ΓΙΑ ΝΑ αποκτήσουν στέγη (δεύτερη και τρίτη στέγη, άμα λάχει), ΓΙΑ ΝΑ τα φάνε στα σκυλάδικα, ΓΙΑ ΝΑ "ανέβουν" τάξη -να νοιώσουν "κάπως", έστω για λίγο-, ΓΙΑ ΝΑ πληρώσουν φακελάκια σε επίορκους γιατρούς ή/και για πανάκριβη ιδιωτική περίθαλψη, κλπ. Αναρωτιέμαι, αν αποτελώ εξαίρεση που δεν πάτησα τη φλούδα της διαφήμισης των τραπεζών που καλούσαν -σαν άλλες Σειρήνες- τους ταλαίπωρους Οδυσσείς, που ξέχασαν να δεθούν στο κατάρτι της λογικής. Αναρωτιέμαι, γιατί δεν διεκδίκησαν απο το κράτος πρόνοιας, ή/και γιατί δεν διεκδίκησαν ως φυσική απόδοση της εργασίας τους προς το ιδιωτικό κεφάλαιο, όλα αυτά τα προσφερόμενα απο το (ιδιωτικό επίσης) τραπεζικό κεφάλαιο; ΣΗΜ.2. Η μόνη ατάκα που μου έρχεται στο νου μετά απο αυτή την πανωλεθρία των πτωχών πλην τιμίων εργαζομένων είναι του απέθαντου Χάρρυ Κλυνν: «Και... κλάμμα η κυρία!» (αλλά και το «Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα» κολλάει, αν και βαθειά μέσα μου ελπίζω να μην είναι και τόσο πολύ αργά... ΣΗΜ.3. Είναι απλό να μετατρεπόμαστε σε προστάτες των ηλιθίων. Το δύσκολο είναι να μεταφέρουμε λογική -έστω, ψήγματα λογικής- στους "πολλούς", οι οποίοι, παρά την κρατούσα αντίληψη, δεν έχουν πάντα δίκιο. Αυτό νομίζω ότι προσπαθεί να πετύχει το ποστ του futura και ελπίζω να διαβαστεί απο όσο το δυνατόν περισσότερους -ΓΙΑ ΝΑ μη την ξαναπατήξουν! ΣΗΜ.4. Από την άλλη πάλι, σκέφτομαι ότι χρειάζεται γερή εκπαίδευση ο εγκέφαλος των "πολλών" και "ανεύθυνων", ώστε να μάθει κάποτε να αντιστέκεται στα εύκολα και να διεκδικεί τα ωραία και τα μεγάλα -τα δύσκολα, δηλαδή.
Το παιδί που μού 'σπειρες μαλάκα, αυτό είναι τ' όπλο μου Μπορεί να το γέννησα, αλλ' αυτό είναι άλλο θέμα μαλάκα Ας μη τό 'σπερνες μαλάκα Ας πρόσεχες μαλάκα Καραμαλάκα
Στο κουνάω στη μούρη τ' όπλο-παιδί μαλάκα, θα στην ανάψω! Ιδιος ο πατέρας του είναι ο μπέμπης μου, φτυστός εσύ μαλάκα Το βλέπεις πόσο σου μοιάζει, δεν το βλέπεις; Θα σε καταστρέψω μαλάκα Τι κι αν σ' έδιωξα Καραμαλάκα
Επρεπε να έρθεις σούρνοντας να ενδιαφερθείς για το παιδί σου Ενα τηλέφωνο να πάρεις κι ας στό 'κλεινα στα μούτρα μαλάκα Τι κι αν σ' άλλον το φόρτωσα Παντρεύτηκα άλλο μαλάκα Καραμαλάκα
Μου είχες προτείνει να το αναγνωρίσεις κι αρνήθηκα μαλάκα Επρεπε να χωρίσεις και να πάρεις εμένα, λίγη σού έπεφτα; Μαθαίνω πως καλοπερνάς μαλάκα Δουλεύεις λίγο μαλάκα Καραμαλάκα
Κάνεις γερές μπάζες μαλάκα, όχι σαν τον προκομμένο μου Ξεσκίζεται στη δουλειά ο δικός μου και μπικικίνια γιοκ Μαύρη η ζωή με δαύτον μαλάκα Ούτε που πατάει σπίτι Καραμαλάκα
Θα τα ξεράσω στη γυναίκα σου μαλάκα να μάθεις να σπέρνεις Κι έχεις μια χαρά οικογένεια, γυναίκα κι άλλο ένα παιδί ζαβό Αποκλείεται να ξέρει μαλάκα Ενας μαλάκας δε μιλάει Καραμαλάκα
Πώς; Τι; Μπορεί να μου πάρει το παιδί-όπλο; Αποκλείεται! Δε γίνονται αυτά κυρία ψυχολόγα μου, από πού κι ως πού; Για το παιδί τα κάνω όλ' αυτά Τ' αγαπάω το παιδί μου Μαλακισμένη Κι εσύ
------------------------------ ΣΗΜ. τρικυμία εν κρανίω λέμε... (απο μεσημεριανό σκουπίδι) _____________________________ copy-paste from taparaponasas stoNATO, Πέμπτη, Δεκέμβριος 14, 2006 (Προγραμματισμένη ανάρτηση)
πάνε κάμποσα χρόνια που δεν έχουμε συναντηθεί, αλλά δε μπορώ να πω ότι σε έχω πεθυμήσει. Δεν ξέρω αν άλλαξες καθόλου από τότε που σε εύρισκα καθημερινά σχεδόν στα βιβλία της Χημείας και θα ήθελα να μάθω νέα σου, αν συνεχίζεις να γράφεις με τον ίδιο τρόπο το όνομά σου ή αν διατηρείς τον ίδιο τύπο.
Οσο για μένα, έχω να σου πω ότι άλλαξα πολύ, μεγάλωσα και έμαθα πολλά όμορφα και χρήσιμα πράγματα και ότι από σένα θυμάμαι μονάχα τ' όνομά σου. Δηλαδή, δεν το θυμάμαι και πολύ συχνά και συγγνώμη γι αυτό, αλλά μόλις πριν από λίγο το θυμήθηκα και σκέφτηκα να σου γράψω.
Αλήθεια, ποια είναι η δουλειά σου; Γράψε μου σε παρακαλώ αν συνεχίζεις την ίδια -που δεν τη θυμάμαι- ή αν ασχολείσαι με κάτι διαφορετικό.
Μια φορά, ήρθε ένας επισκέπτης, κάθησε στο πιο καλό κάθισμα, εκείνο με το μαξιλάρι το πουπουλένιο, δήλωσε ποιητής και άρχισε να απαγγέλει κάποιες λέξεις με στόμφο -κελαϊδούσε σαν χελιδονόψαρο. Μόλις τελείωσε την απαγγελία, σηκώθηκε και υποκλίθηκε περιμένοντας χειροκρότημα. Από το κάθισμα ακούστηκε ένα τρίξιμο, σημάδι δυσαρέσκειας, οπότε ο δεδηλωμένος ποιητής άρχισε να μαδά τα πούπουλα του μαξιλαριού. Τότε, το κάθισμα θεώρησε απαραίτητο να υπερασπιστεί το πουπουλένιο μαξιλάρι, που έχανε τη γέμισή του βιαίως, πήρε φόρα, έπεσε και με τα τέσσερα πόδια του σηκωμένα στο στέρνο του δεδηλωμένου ποιητή και τού 'κοψε την ανάσα. Εκείνος αποχώρησε βιαστικά και, μέσα στη βιασύνη του, ξέχασε βελόνα και κλωστή -τα σύνεργα της καλλιέπειάς του. Με αυτά κεντούσε τα ποιήματά του, όσο και να φαίνεται παράξενο: ήταν ένας ποιητής μπαλωματής, αλλά αυτό το έκρυβε κι από τον εαυτό του τον ίδιο. Οταν απομακρύνθηκε αρκετά ο επισκέπτης, το μαξιλάρι μάζεψε τα πούπουλά του και απλώθηκε πάνω στο καλό κάθισμα να αναρρώσει. Τελικά, αυτό ήταν το ποίημα. __________________________________ copy-paste from taparaponasas stoNATO, Σάββατο, Δεκέμβριος 30, 2006 (Προγραμματισμένη ανάρτηση)
Αυτά παθαίνουμε όταν φυλαγόμαστε μήπως μπει κάνας δράκος από ψηλά. Τα σκουλήκια και τα φίδια εισβάλλουν απο τις τρύπες του πατώματος. Σκουλήκια σαν κι αυτό:
Προφυλάξτε τα παιδιά απο την αποβλάκωση
Διαστροφή της αισθητικής, αυτό είναι το ποθούμενο; ___________________ Μολις πριν απο λιγο το εμαθα, χαρη στο ποστ του Νανακου. Τι τραβαει ο κοσμος... Σα δεν ντρεπόμαστε! Και μετα απαγορευουν το καπνισμα. ΗΜΑΡΤΟΝ λεμε.
Πάνε οι βρυσούλες, οι λόγγοι, τα βουνά και οι ραχούλες... Πάνε οι αγροί και τα χωράφια! Μας αφήνουν γεια. Φεύγουν και παίρνουν μαζί τα γάργαρα νερά και τις πρασινάδες τους, τα φρούτα και τα ζαρζαβατικά τους, τα αιωνόβια δέντρα τους, κι αφήνουν μια μαυρίλα: τη μαυρίλα των φωτοβολταϊκών, της Πράσινης Ενεργειας, δλδ.
Μεταφέρω μερικά κομμάτια από το ποστ που βρήκα στους Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα με τίτλο «Πράσινη ανάπτυξη... χωρίς πράσινο», όπου τα γράφει καλύτερα -μη κουράζομαι κιόλας να ανακαλύπτω ξανά τον τροχό:
Ξεπέρασαν τις 10.000 οι αιτήσεις για εγκαταστάσεις φωτοβολταικών εγκαταστάσεων μέσα σε λίγες μόνο ημέρες. Αιτησεις που στην συντριπτική τους πλειοψηφεία έγιναν από αγρότες που συνέρρευσαν στις αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες, με αποτέλεσμα να μπλοκάρει το σύστημα, όπως μαθαίνουμε από το χθεσινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας. Το φαινόμενο τείνει να πάρει διαστάσεις μανίας και όσοι ταξίδεψαν το καλοκαιράκι στην επαρχία (όπως και ο γραφων) κατά πάσα πιθανότητα θα εντόπισαν πολλά χωράφια που, τώρα πια ευδοκιμούν τα χαρακτηριστικά μάυρα πανέλα, στη θέση των γνώριμων και παραδοσιακών πορτοκαλιών ή ελαιόδεντρων.
Ο Σχολιαστής χωρίς Συνόρα iguana, αναρωτιέται πως το σόι του στην Κρήτη, απέκτησε ξαφνικά και απροσδόκητα οικολογικές ανησυχίες, και αποφάσισε να θυσιάσει την αγροτική παραγωγή, στο βωμό της πρασινης ανάπτυξης του ΓΑΠ.
Eίναι τρελοί αυτοί οι αγρότες;
Σύντομα οι όποιες ανησυχίες καταλάγιασαν. Όχι, οι έλληνες αγρότες δεν είναι θύματα κάποιας μαζικής πράσινης υστερίας. Απλά κάνουν το αυτονόητο οι άνθρωποι. Εκμεταλλέυονται τα εξωφρενικά οικονομικά κίνητρα που υπάρχουν για τη δημιουργία φωτοβολταικών πάρκων:
- Παίρνουν δάνεια για την υλοποίηση της επένδυσης εύκολα, σε μια περίοδο που οι τράπεζες έχουν κλείσει τη στρόφιγγα ερμητικά.
- Πωλούν το ρέυμα που παράγεται απο την ιδιοκτησία τους στη ΔΕΗ, σε τιμή πολλαπλάσια από αυτή που η ΔΕΗ πουλάει στους καταναλώτές. Ναι καλά καταλάβατε, η ΔΕΗ αγοράζει από φωτοβολταικα πάρκα στην τιμή 0,45-0,55 ευρώ/κιλοβατώρα και στη συνέχεια το ρεύμα αυτό το πουλάει στους καταναλωτες στην τιμή των... 0,14 ευρώ ανά κιλοβατώρα (!!!), καθιστώντας την οικονομική συναλλαγη εντελώς παράδοξη.
- Εχουν πάμπολές εγγυησεις για απόσβεση της επένδυσης τους σε διάστημα πενταετίας.
Στην πραγματικότητα θα ήταν τρελοί αν έδειχναν απροθυμία να κυνηγήσουν αυτού του τύπου την επένδυση. Η περίοδος είναι εξαιρετικά δύσκολη για τον αγροτικό πληθυσμό. Η παραγωγή πολλών προιόντων έχει δεχτεί μεγάλα πλήγματα, από την μεγάλη πτώση τιμών στην αγορά, πολλές φορές σε σημείο που η ίδια η συγκομιδή καθίσταται ζημιογόνα. Χαρακτηρηστικά, οι αγρότες στην Κρήτη πωλούν τα πορτοκάλια στους μεσάζοντες, στην τιμή των 0,10 ευρώ/κιλό (δεκα λεπτα το κιλο!). Η τιμή αυτή είναι τόσο εξωφρενικά χαμηλή που πολλοί επιλέγουν να ξεριζώσουν μεγάλες εκτάσεις πορτοκαλιών και να τις αντικαταστήσουν. Η επιλογή των φωτοβολταικών σε αυτές τις οικονομικές συνθήκες είναι πολύ συχνή και ιδιαίτερα θελκτική. Εσύ κάθεσαι... και η ΔΕΗ πληρώνει. Δεν ανησυχείς για τον κακό καιρό, τα ζιζάνια, τα λιπάσματα, δεν κουράζεσαι στην συγκομιδή, στο ποτισμα, στο κλάδεμα, δεν χρειάζεται να προσλάβεις ανθρώπους, δεν χρειάζεται να κινηγησεις μεσάζοντες, δεν σε ανησυχεί η μεταφορά... και ταυτόχρονα συμβαλλεις στην παραγωγή καθαρής ενέργειας... Όνειρο...
Μπορεί το όνειρο να εξελιχθεί σε εφιαλτη;
Υπό το πρίσμα της ελληνικής ιδιαιτερότητας, η πρασινη πολιτική που εισάγει ο ΓΑΠ, έχει τα φόντα να εξελιχθεί σε μεγάλης έκτασης περιβαλλοντική καταστροφή.
«Ίσως όμως σε 20 χρόνια από τώρα, όταν καθισμένοι στις βεράντες μας αγναντεύουμε στην βεράντα του χωριού μας μια ατελείωτη μαύρη θάλασσα φωτοβολταϊκών η πράσινη ανάπτυξη να μην φαντάζει τόσο πράσινη στα μάτια μας.
Τότε, μάλλον θα είναι πια αργά...» ___________________________________ ΣΗΜ.1. προσθέτω οτι το θέμα δεν είναι απλώς αισθητικό, όπως ίσως παρανοήσει κάποιος, δεν είναι που ενοχλεί το μαύρο χρώμα στη θέση του πράσινου και που θα μπορούσε να αντιμετωπιστει με... λίγη πράσινη μπογιά στα φωτοβολταϊκά! Το πρόβλημα είναι η εκχέρσωση των αγρών, η έλλειψη γεωργικών προϊόντων, οπότε ένα μεγάλο γειά ακόμα στη πολυδιαφημισμένη μεσογειακή διατροφή, άρα και στην υγεια μας... Αλλά, τι να την κάνεις την υγεία όταν έχεις καγιέν και τζάμπα ρεύμα; Μια ζωή την έχουμε κι ας είναι και 40χρονη. Λέμε τώρα... ΣΗΜ.2. θα μπορούσε να αναπτυχθεί σωστά η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών, με σχέδιο και πρόγραμμα, σε προβλεπόμενες Ζώνες Εγκατάστασης, κλπ. Αλλά... υπάρχει κάποιος που κάνει πολιτική στην Ελλάδα; Κάποιος πολιτικός που σχεδιάζει και προβλέπει ή, τουλάχιστον, που απευθύνεται σε ειδικούς πριν εξαγγείλει "μέτρα" και "προνόμια" που γεννούν σπασμωδικές ενέργειες, πράσινα άλογα και... παπαριές;
Οταν με εμπιστεύεται κι αυτό και δεν με αντιμετωπίζει:
σαν κλέφτη, όταν πάω στην εφορία
σαν βλάκα, όταν διεκδικώ δίκαιη μεταχείριση
σαν ζητιάνο, όταν διεκδικώ αύξηση των απολαβών μου
σαν βρωμύλο, όταν ζητώ καθαριότητα στην πόλη
σαν ούφο, όταν ανακοινώνω ελλείψεις
σαν εκατομμυριούχο, όταν ζητώ καλύτερα ΜΜΜ
σαν τεμπέλη, όταν εξαντλώ τα όρια προσφοράς μου
σαν ζογκλέρ, όταν μου ζητά να κρατώ δυο καρπούζια σε μια μασχάλη
σαν αυστραλοπίθηκο -γενικώς.
Αν πάψουν οι πολίτες να εμπιστεύονται το κράτος, για πόσο χρόνο θα εξακολουθήσει αυτό να υπάρχει;
Κράτος υπάρχει χωρίς πολίτες;
ΠΟΙΟΣ ή ΤΙ μπορεί να αντικαταστήσει το κράτος;
------------------ ΣΗΜ. Για το κράτος γράφω, όχι για κυβερνήσεις. Κυβέρνηση μπορεί να σχηματίσει π.χ. και η €UROBANK, η ΕΘΝΙΚΗ, η ΕΜΠΟΡΙΚΗ, η ΓΕΝΙΚΗ, ο κ. Αγγελόπουλος, ο Σ.Ε.Β., ή όποια άλλη τράπεζα ή επιχείρηση ή οργανισμός ή σύλλογος. ___________________________ copy-paste from taparaponasas stoNATO, Παρασκευή, Οκτώβριος 06, 2006 (Προγραμματισμένη ανάρτηση - προφητικό και αυτό το ποστ, αν σκεφτούμε τις επιτυχίες του κ. Μπλερ)
«Αναρωτιέμαι αν έχω και τίποτα καλό. Σε λίγο, τα οστά των απογόνων θά'ναι κι αυτά μια ανάμνηση. Κι όμως, θέλεις ν' αφήνεις μια εικόνα για λίγα χρόνια στο μυαλό των ανθρώπων. Ετσι, για πλάκα!» _____________________ Πατήστε πάνω στο όνομα, αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για τον Robert Louis Stevenson, το συγγραφέα του Νησιού των Θησαυρών και του Δόκτορα Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντν.
-->> στη φωτο, σε ηλικία 7 ετών.
-->> Ακούστε τον Dark Angel να διαβάζει και δείτε περισσότερα για το θεό της επιστημονικής φαντασίας (και όχι μόνο) Aldous Huxley:
________________________ ΣΗΜ. πού κολλάνε αυτά τα δυο Τέρατα της λογοτεχνίας; Ε, όλοι οι καλοί χωρούν. Βρήτε και πάρτε τα βιβλία τους, διαβάστε τους -αν δεν τους έχετε διαβάσει, που δεν το φαντάζομαι... Οταν τελειωσετε, ενημερωστε, θα σας εξετάσω!
- Πόσο μακριά είναι το χωριό μπάρμπα;
- Δυο τσιγάρα δρόμο.
Υποθέσαμε ότι θά'ταν κανα τέταρτο της ώρας, άντε είκοσι λεπτά, άντε το πολύ κάνα μισάωρο, αλλά το χωριό απείχε πάνω από δυο ώρες περπάτημα. Πάνω στο μουλάρι καθισμένος ο Γιάννης με το στραμπουληγμένο πόδι, το σκοινί το κράταγα εγώ επειδή σε μένα είχε εμπιστευτεί το ζωντανό η κυρά του και μου είχε δώσει οδηγίες πώς να του κραίνω μην αγριέψει, πίσω ακολουθούσαν οι δυο άλλοι συμφοιτητές.
- Πολύ αραιά τα καπνίζει τα τσιγάρα του ο μπάρμπας, είπε ο Γιάννης όταν πέρασε το πρώτο ημίωρο και δεν φαινόταν ούτε καπνός από χωριό, εκεί πάνω στις ερημιές της παραμεθορίου.
- Τι σε νοιάζει εσένα; Σάμπως περπατάς; Σαν μπέης έχεις κάτσει πάνω στο μουλάρι, τι να πούμε κι εμείς; είπε ένας εκ των δύο ακολούθων του μπέη, ο πιο ευαισθητούλης Κωστής.
- Για σας το λέω... μουρμούρισε ο Γιάννης.
Περπατούσαμε στη λασπουριά, σχεδόν αμίλητοι, χωρίς τα γέλια και τα πειράγματα των περασμένων ημερών. Οι γαλότσες βαριές, τίναζαν λάσπη στο κάθε βήμα. Ο πιο ευαίσθητος Κωστής φόραγε σκαρπίνια. Τις πρώτες μέρες τα πρόσεχε σαν και τί, όλο τα καθάριζε και τα ξελάσπωνε κάθε πέντε βήματα, αλλά μετά το πήρε απόφαση και πλατσούριζε πιο πολύ κι από μας τους υπόλοιπους. Εκανε σαν το άτακτο παιδάκι που ξέφυγε από την προσοχή της μαμάς του.
- Να το χωριό! είπα μόλις ξεχώρισαν μακριά, στον απέναντι λοφίσκο, ανάμεσα σε συννεφένιους καπνούς, μερικές γκρίζες πέτρινες στέγες.
- Ναι, αυτό θά'ναι! αλλά είναι μακριά ακόμα...
- Να ρωτήσουμε το παιδί.
Στο δρόμο, που ο θεός να τον κάνει δρόμο, φάνηκε νά'ρχεται ένα παιδί πάνω σε ένα άλογο. Το ρωτήσαμε και είπε ότι «όχι, δεν είναι αυτό το χωριό που ζητάτε, σε ένα τσιγάρο δρόμο θα πρέπει να κόψετε αριστερά», ο Γιάννης ρώτησε πόσο βαστάει ένα τσιγάρο στα μέρη του, είπε «δεν έχω ρολόι πατριώτη» και χάθηκε καλπάζοντας.
Δεν χρονομέτρησα σε πόση ώρα πέσαμε στου δρόμου τη διχάλα, πάντως στρίψαμε κατά τις οδηγίες. Κάτι στέγες κεραμιδένιες φάνηκαν χαμηλά μπροστά μας.
- Επιτέλους! ανέκραξε ο μέχρι εκείνη τη στιγμή αμίλητος Νίκος, ο κρητικός που τό'παιζε σκληροτράχηλος και κουβάλαγε το σακκίδιο στην πλάτη. Δεν ήθελε να το φορτώσει στο μουλάρι, όπως είχαμε κάνει εμείς, γιατί «εδώ μεσα έχω το ημερολόγιό μου», όπως είχε πει.
- Ναι, αυτο θα είναι.. μακάρι να είναι αυτό! φώναξε ο Κωστής πηδώντας άγαρμπα μεσα σε μια λακκούβα και τινάζοντας μπόλικα νερά.
Το μουλάρι τρόμαξε και, παρά τα "ότch ότch" που του απηύθηνα με καθησυχαστική φωνή κατά τις οδηγίες της κυράς του, πέταξε κάτω το Γιάννη που στραμπούληξε και το άλλο πόδι, και όρμησε τρέχοντας σαν τρελλό μαζί με τα σακκίδια προς το άγνωστο. Σηκώσαμε τον πολλαπλώς τραυματία με προσοχή, τον ξελασπώσαμε όσο γινόταν και, βαστώντας τον προσεχτικά οι άλλοι δυο από τις μασχάλες, προχωρούσαμε πλέον σαν τον κάβουρα προς την κατηφόρα μέχρι που φάνηκε ξανά το παιδί με το άλογο σαν από μηχανής θεός.
- Τι έγινε πατριώτες; ρώτησε, απαντήσαμε τα περί φυγής εν εξάλλω του ζωντανού, μας είπε «μην ανησυχείτε, περιμένετε εκεί που είστε» και σε λίγα λεπτά γύρισε θριαμβευτικά σέρνοντας το μουλάρι πίσω από το άλογό του.
Ξαναφορτώσαμε το Γιάννη που βογγούσε πάνω στο ζώο και κινήσαμε προς το στόχο μας. Μισό τσιγάρο δρόμος απόμενε, τί στο καλό, κάποτε θα φτάναμε! Και φτάσαμε.
Νεστόριο Καστοριάς, πριν από πολλά πολλά χρόνια. Ενας φούρνος που από πάνω είχε Χάνι. Με δυο δωμάτια κι ένα φαρδύ διάδρομο με τέσσερα κρεββάτια σκεπασμένα με χοντρές βελέντζες. Το ένα δωμάτιο το είχε ο δάσκαλος. Ηρθε η χανιτζού και απεφάνθη «τα πιδιά στού δουμάτιου κι του κουρίτσ' στου διάδρουμου», εγώ εξανέστην κι έβαλε ένα απο τα κρεββάτια του διαδρόμου στο δεύτερο δωμάτιο. Ισα που χώραγε, σκέπαζε και το τζάκι και θα ψοφάγαμε στο κρύο, αλλά "ανάγκα και θεοί πείθονται". Κανείς δε μπορεί να τά'χει όλα σε αυτή την παλιοζωή.
Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, μοσχαράκι ντόπιο, ραγού μαγειρεμένο στη γάστρα. Κάναμε τη βόλτα μας και είδαμε πινακίδες μικρές σε κολώνες και σε δέντρα να διαφημίζουν τη βραδινή εκδήλωση «ΣΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ ΤΟΥ ΤΑΚΗ» και είπαμε να πάμε να δούμε. Και πήγαμε και είδαμε και ακούσαμε. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Ολο το χωριό παρόν. Καθήσαμε, τιμής ένεκεν, στο τραπέζι του γραμματέα της κοινότητας. Κοψίδια κοψίδια κοψίδια και τσίπουρο, αλλά τότε δεν έπινα -ούτε κάπνιζα- ήμουν καλό κορίτσι. Τα όργανα βαρούσαν γερά, βαλσάκια και ταγκά με κλαρίνα και βιολιά. Σηκώθηκαν μερικές κυρίες με δαντελωτούς γιακάδες και βαρύτιμα σκουλαρίκια και χόρεψαν με τους συζύγους -τι χορός, ένα περα-δώθε ήταν, ένα σκαμπανέβασμα πάνω σε ψηλοτάκουνα όπου ισορροπούσαν βαριά σώματα ποτισμένα με βαριά αρώματα και οι καπετάνιοι να συγκρατούν τις γαλέρες μη ντεραπάρουν. Τελοσπάντων, σε λίγο άλλαξε το σκηνικό, τα κλαρίνα και τα βιολιά βρήκαν το δρόμο τους, ένας φαντάρος -ο Σελίμ απο την Ξάνθη, ένα πανύψηλο παληκάρι- σηκώθηκε και χόρεψε ένα χορό που δεν λέει να ξεκολλήσει από τη μνήμη μου και αν υπάρξει ποτέ ένας αποκρυπτογραφητής εγκεφάλων θα μπορέσω να τον μοιραστώ ευχαρίστως. Ολοι φωνάζαν «ζήτω ο τούρκος» και «ένα τσιπουρο στον τούρκο» κι από τα πολλά κεράσματα το παληκάρι θά'γινε ντέφι. Παραπάταγε όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε, «γιατί φεύγετε;» ρώτησε ο κ. γραμματέας «πρέπει να σηκωθούμε πολύ νωρίς το πρωί» απαντήσαμε «μα γιατί; αύριο είναι Κυριακή» επέμενε και του εξηγήσαμε ότι πρέπει να τελειώσουμε τη δουλειά μας και να φύγουμε γιατί μας περιμένει ο κύριος καθηγητής και δεν επέμενε άλλο. Πώς να του εξηγούσαμε ότι δεν αντέχαμε το πολιτιστικό σοκ;
Πίσω στο Χάνι λοιπόν, όπου βρήκαμε το ένα από τα κρεββάτια του διαδρόμου φουσκωμένο να σκάει στο κλάμμα. Κάποιος βρισκόταν κάτω από τις βελέντζες. Ο πιο θαρραλέος -ο κρητικός, φυσικά- πλησίασε και σήκωσε λίγο τα σκεπάσματα. Από κάτω φάνηκε να ξεπροβάλλει ένα αγορίστικο μουτρο αναψοκοκκινισμένο, ξανθόμαλλο με ανοιχτογάλανα μάτια που είχαν γίνει κόκκινα από το κλάμμα. Τα αγόρια τον περικύκλωσαν, κάθισαν στις βελέντζες, άκουγαν την ιστορία του και τον παρηγορούσαν. Μπηκα στο δωμάτιο να προλάβω να ξεντυθώ να πέσω για ύπνο. Κοιμήθηκα αμέσως σαν ξερή, «η μέρα είχε πολλές συγκινήσεις που με είχαν κουράσει», όπως θα έγραφε σύγχρονη μυθιστοριογράφος του συρμού.
Το άλλο πρωί έμαθα τα καθέκαστα για τον κλαψιάρη νεαρό. Είχε έρθει, λέει, από το χωριό του, λέει, για να παντρευτεί, λέει, αλλά βρήκε την κοπέλλα που θα παντρευόταν, λέει, να έχει παντρευτεί έναν άλλον, λέει, την περασμένη Κυριακή και έτσι, λέει, θα πήγαινε να παρουσιαστεί φαντάρος χωρίς να παντρευτεί, λέει. Ηταν βοσκός, μόλις δεκαοχτώ χρονών, δυο χρόνια μικρότερος από μας. Τον ρώτησαν «γιατί θες να παντρευτείς τόσο μικρός; την αγαπούσες; γιατί κλαίς;» και απάντησε «για να φυλάει τα πρόβατα όσο λείψω στο στρατό, όχι, δεν την ξέρω καν, ο κουμπάρος μου τη βρήκε, κλαίω που με γέλασε ο κουμπάρος και τώρα δεν προλαβαίνω να βρω άλλη» κι έτσι έμαθα μια νέα παράμετρο των ανθρώπινων σχέσων, πολύ μακριά από τα ρομαντικά μυθιστορήματα που γνώριζα ίσαμε τότε.
Στο επόμενο χωριό ξέχασα τη φωτογραφική μου μηχανή στο σπιτι του παπά του χωριού, αλλά αυτή είναι άλλη ιστορία, όπως άλλη ιστορία είναι και εκείνη όπου φιλοξενηθήκαμε στο σπίτι του ντόπιου ΤΕΑτζή με ντουφέκια κρεμασμένα πάνω από τα κεφαλάρια των κρεββατιών των στρωμμένων με λινά γαλάζια υπέροχα σεντόνια.
______________________
ΣΗΜ.1. σε συνέχεια του ακριβώς προηγούμενου ποστ περί αριθμητικών πράξεων. Διαίρεσις επετεύχθη. Στοπ.Τσιγάρο στοπ. Στοπ.
ΣΗΜ.2. ακούστε και το παλιό σατιρικό τραγουδάκι μου για το θέμα:
______________________
UPDATE: Εγραφα περισυ, Πέμπτη, 9 Ιουλίου 2009 στο ποστ Ενας ακαταλαβίστικος Νόμος για να μη γράψω "βλακώδης" «Να ξέρει τι να κάνει ο μικροεπαγγελματίας...» και σήμερα δίνεται η απάντηση στο πιάτο: νά τι να κάνει: ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ!
Καλό και ανέφελο Φθινόπωρο εύχομαι. Μόνο συννεφάκια καπνού επιτρέπονται. :)
