
Παρέχεις υπηρεσίες, εργάζεσαι; Τόσα σου αναλογούν να ξοδέψεις το χρόνο για να διατηρήσεις τη θέση που κατέχεις. Θέλεις να καλυτερέψεις τη θέση σου; Πάρε κι άλλα χαρτιά, μπες και σε άλλα κυκλώματα. Θέλεις κι άλλη κάρτα εξόδων/κατανάλωσης; Ελα να μου πλένεις τις σκάλες στη Τράπεζά μου και θα σου δώσω -αν θέλω. Η μετάβαση σε ένα κόσμο απανθρωπισμού είναι εφιαλτική. Ο άνθρωπος εξελίσσεται σε άνθρωπο εμπόρευμα, άνθρωπο μοχλό, άνθρωπο πράγμα, ούτε καν μηχανή. Μηχανές υπάρχουν και περισσεύουν. Ο άνθρωπος δεν αξίζει τίποτα. Ούτε να σκέφτεται χρειάζεται, σκέφτονται οι άλλοι γι αυτόν, οι λίγοι, οι ελάχιστοι, ο ένας. Η μηχανή που θα ξεκούραζε τον άνθρωπο, τον καταβροχθίζει τώρα. Το κορμί του είναι ένα εμπόρευμα κοστολογούμενο καθημερινά, όπως και το μυαλό του. Πόσο παράγεις; Πόσο σκέφτεσαι; Τόσο δικαιούσαι να ξοδεύεις. Η μάχη είναι δύσκολη, ο πόλεμος έχει αρχίσει.
__________________________________
ΣΗΜ.1. Την Τρίτη, 12 Ιανουαρίου 2010, εγραφα κατι που σκεφτομουν εδω και κατι χρονακια, αλλα που σημερα αποδεικνυεται προφητικο: «Ο άνθρωπος ως αξία», απο όπου μετέφερα το σημερινό κείμενο του ποστ.
ΣΗΜ.2. Την Πέμπτη, 4 Μαρτίου 2010, επανέλαβα στο περίπου με άλλη διατυπωση: Το χρήμα πνέει τα λοίσθια
ΣΗΜ.3 Μα καλα, υπαρχει κάποιος που δεν εβλεπε αυτο που χειμαρρωδώς ερχοταν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου