Οταν είδε ο ωραίος Μεργκαέλ Ωγκαίο το χαμόγελό της, την ερωτεύτηκε αμέσως και σφόδρα. Μια μέρα όμως, εκείνη ξέχασε να το φορέσει, άφησε το χαμόγελο στην κρεμάστρα του και βγήκε από το σπίτι ξεχαμόγελη, σαν να λέμε χειρότερα κι από ξεβράκωτη. Ευτυχώς, εκείνη ακριβώς την ημέρα ο ωραίος Μεργκαέλ είχε πάει για ψάρεμα, διαφορετικά θα έχανε πάσαν ιδέα περί χαμόγελου. Δεν είχε καταλάβει ίσαμε τότε και μάλλον δεν θα καταλάβαινε ποτέ, εις τον αιώνα τον άπαντα δηλαδή, ότι το χαμόγελο είναι ένα ρούχο όπως όλα τα άλλα. Το ότι γεννιέται κανείς με μια γερή περιουσία σε χαμόγελα κάθε τύπου, δεν αναιρεί την υλική υπόσταση του χαμόγελου. Ισα ίσα την εντείνει, επειδή υπάρχει αντιστρόφως ανάλογη σχέση χαμόγελων και χρημάτων. Εχετε προσέξει τις ξινισμένες μούρες των πλουσίων σε χρήμα; Πόσο ξινά είναι τα χαμόγελά τους; Εχετε προσέξει πόσο γλυκά και αφοπλιστικά χαμογελούν οι φτωχοί; Η αγαπημένη του Μεργκαέλ πάντως, δεν είχε καμία σχέση με το χρήμα. Χαμογελούσε από ευτυχία, επειδή την αγαπούσε εκείνος, και το ερώτημα είναι τί άραγε να προηγήθηκε: Υποθέτω ότι πρώτα έφυγε ο Μεργκαέλ για ψάρεμα και μετά ξεχάστηκε το χαμόγελό της. Σεις, τι λέτε;
1 σχόλιο:
Τι άλλο;
;-)
Δημοσίευση σχολίου