Γιατί άραγε θυμόμαστε μόνο τα πολύ παλιά και τα πολύ πρόσφατα; Ανάμεσα στους αρχαίους προγόνους και το σήμερα υπάρχει μονάχα το χθες ή το πολύ το χθες το βράδυ, εκτός από μερικές στιγμές ιστορικών καταστροφών για τις οποίες ρίχνουμε τα λάθη στους "άλλους" που μας αδίκησαν. Εμείς βγαίνουμε πάντα λάδι -χτίζοντας παρθενώνες ονείρων όταν οι "άλλοι" τρώγαν βελανίδια!- και τραγουδάμε τι όνειρο είδα χθες το βράδυ, τι έκανα χθες το βράδυ στο σκοτάδι, τι έγινε χθες στο τρένο, κλπ.
Ανάμεσα στα λαμπερά αρχαία χρόνια και στα σημερινά θυμόμαστε μονάχα χρόνια με καταστροφές, όχι για να μάθουμε από αυτά που πάθαμε ως λαός, αλλά για να οργιστούμε για όσα μας έκαναν οι -κακοί, ψυχροί κι ανάποδοι!- "άλλοι", να βγούμε εμείς αθώες περιστερές και να συνεχίσουμε τη πορεία μας χωρίς εποικοδομητική μνήμη. Χωρίς μνήμη που βοηθά στο χτίσιμο ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος, αλλά αναπαράγει το σκοτεινό αντίγραφο του μεμψίμοιρου παρελθόντος.
Φτάνω να σκέφτομαι πως δεν υπάρχουμε καν σήμερα, γιατί ζούμε μέσα στο παραμύθι που έχουμε σκαρώσει. Ισως να οφείλεται αυτό στο ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μας ενοχλούν στο πρόσφατο παρελθόν και θέλουμε να τα διώχνουμε, να τα ξορκίζουμε, επιμένοντας στο παραμύθι της αρχαίας δόξας και των κακών "άλλων". Είναι βολικό, μα την αλήθεια, να πιστεύουμε ότι περιστοιχιζόμαστε από εχθρούς! Εμείς, οι αθώοι και αγνοί και απονήρευτοι. Βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του μαλάκα και πορευόμαστε σε μια ηλίθια πορεία. Πανεύκολο. Το δύσκολο είναι να ανοίξουμε τα μάτια και να βρούμε τρόπους να γίνουμε φίλοι με όλους, να ανοίγουμε δρόμους, όχι να κλείνουμε.
Υπάρχουν, πράγματι, πολλές απογοητεύεις. Πολλές από τις ελπίδες που χτίσαμε, αποδείχτηκαν ψεύτικες. Ας τις θυμόμαστε, μην επαναλάβουμε τουλάχιστον τα ίδια λάθη. Λίγο λίγο, ας αλλάξουμε τρόπο σκέψης, ας μείνουμε στο τώρα με άμεση εξάρτηση από το πρόσφατο παρελθόν μας, γιατί το σήμερα που ζούμε έχει αμεσότερη σχέση με τα λάθη των πρόσφατων δεκαετιών παρά με την εποχή του Περικλή, του Μεγαλέξαντρου ή με τη καταστροφή της Σμύρνης. Αν κάνω λάθος, διορθώστε με!
-->> Στις σκέψεις αυτές με οδήγησε το υπέροχο τραγούδι του Charles Aznavour, που η Shirley Bassey κατάφερε να το απογειώσει με μια εξαιρετική ερμηνεία:
Shirley Bassey - Yesterday When I Was Young
http://youtu.be/Pbv50eBhO2Q
Ανάμεσα στα λαμπερά αρχαία χρόνια και στα σημερινά θυμόμαστε μονάχα χρόνια με καταστροφές, όχι για να μάθουμε από αυτά που πάθαμε ως λαός, αλλά για να οργιστούμε για όσα μας έκαναν οι -κακοί, ψυχροί κι ανάποδοι!- "άλλοι", να βγούμε εμείς αθώες περιστερές και να συνεχίσουμε τη πορεία μας χωρίς εποικοδομητική μνήμη. Χωρίς μνήμη που βοηθά στο χτίσιμο ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος, αλλά αναπαράγει το σκοτεινό αντίγραφο του μεμψίμοιρου παρελθόντος.
Φτάνω να σκέφτομαι πως δεν υπάρχουμε καν σήμερα, γιατί ζούμε μέσα στο παραμύθι που έχουμε σκαρώσει. Ισως να οφείλεται αυτό στο ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μας ενοχλούν στο πρόσφατο παρελθόν και θέλουμε να τα διώχνουμε, να τα ξορκίζουμε, επιμένοντας στο παραμύθι της αρχαίας δόξας και των κακών "άλλων". Είναι βολικό, μα την αλήθεια, να πιστεύουμε ότι περιστοιχιζόμαστε από εχθρούς! Εμείς, οι αθώοι και αγνοί και απονήρευτοι. Βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του μαλάκα και πορευόμαστε σε μια ηλίθια πορεία. Πανεύκολο. Το δύσκολο είναι να ανοίξουμε τα μάτια και να βρούμε τρόπους να γίνουμε φίλοι με όλους, να ανοίγουμε δρόμους, όχι να κλείνουμε.
Υπάρχουν, πράγματι, πολλές απογοητεύεις. Πολλές από τις ελπίδες που χτίσαμε, αποδείχτηκαν ψεύτικες. Ας τις θυμόμαστε, μην επαναλάβουμε τουλάχιστον τα ίδια λάθη. Λίγο λίγο, ας αλλάξουμε τρόπο σκέψης, ας μείνουμε στο τώρα με άμεση εξάρτηση από το πρόσφατο παρελθόν μας, γιατί το σήμερα που ζούμε έχει αμεσότερη σχέση με τα λάθη των πρόσφατων δεκαετιών παρά με την εποχή του Περικλή, του Μεγαλέξαντρου ή με τη καταστροφή της Σμύρνης. Αν κάνω λάθος, διορθώστε με!
-->> Στις σκέψεις αυτές με οδήγησε το υπέροχο τραγούδι του Charles Aznavour, που η Shirley Bassey κατάφερε να το απογειώσει με μια εξαιρετική ερμηνεία:
Shirley Bassey - Yesterday When I Was Young
http://youtu.be/Pbv50eBhO2Q
1 σχόλιο:
Το θέμα είναι ότι και τα παλιότερα τα θυμόμαστε με ρομαντικές πινελιές, ως κάτι καλύτερο απ'ό,τι ήταν πραγματικά. Άμυνα του οργανισμού άραγε;
Δημοσίευση σχολίου