Κατεβάστε από εδώ: -->>http://www.sendspace.com/file/r1rwzo
οι στίχοι
Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός
Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά
Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ’ τους πιο πατριώτες
να ’χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ’ όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους να μπαίνουν σήμερα στη Βουλή
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σα λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ:
«κοίταξε τι ωραίοι που είναι, κοίταξε τι ωραίοι που είναι»
Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψαν’ οι Γερμανοί
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή
Είδα κομμάτια το κρέας μες τα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική
Εδώ στην άσχημη πόλη που απ’ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει,
Ολυμπιάδες - κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι κι απ’ την Ομόνοια
να πετάνε δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό
Είδα μετά τους δικούς μου να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Αρμάνι και την καρδιά ανοιχτή
Δεν ψάχνω ο εαυτός μου να ’ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ’ταν αγέννητη η Γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ
Με τρομάζεις ακόμα οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς το μέσα σου ξένο κι όχι, «δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω»
----------------
Το ζουμί είναι τι θέλουμε τώρα. Να συνεχιστεί αυτό το βιολί και μέχρι πότε; Να ψάχνουμε για συνομωσίες, για το ποιος ωφελείται, για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, κλπ κλπ; Τη στιγμή που τρίβουν τα χέρια τους οι μεγαλοΜΜΕδες, τη στιγμή που ξεπουλιέται ό,τι απόμεινε; Υπάρχει κάτι ή κάποιος όπου να προσβλέψουμε, έξω από τα οράματά μας;
Νομίζω ότι μάθαμε αρκετά από όσα έγιναν αυτό το 30ήμερο, καταλάβαμε πόση δύναμη έχει η γνώμη του κόσμου, μπορεί και να καταλάβαμε αρκετοί το παραμύθι της δήθεν τρομοκρατίας, ίσως και να απορρίψαμε τις διάφορες "διαγνώσεις", να αντισταθήκαμε στη διαμόρφωση της "γνώμης" που μας πασάρανε και να διατηρήσαμε τη δική μας, αλλά είναι εξίσου πιθανό να μην έχουμε ακόμα ούτε γνώμη ούτε άποψη, όπως η αφεντιά μου.
Εμένα θα με στενοχωρούσε πάρα πολύ να αποτελέσουν αυτά τα γεγονότα την έναρξη μιας περιόδου βίας μέσα στις πόλεις, μιας περιόδου βίαιων ξεσπασμάτων που θα κουκουλώσουν όλα αυτά που γίνονται τάχα "στο όνομα του λαού"...
Τείνω να βεβαιωθώ ότι ο δρόμος του "δρόμου" δεν οδηγεί σε ασφαλές μέρος, τη στιγμή που δεν υπάρχει οδηγός, τη στιγμή που βαδίζουμε στα τυφλά. Αν μπαίναν οδηγοί κάποιοι σοφοί μας, ίσως να άξιζε τον κόπο η προσπάθεια. Με οδηγούς γιαλαντζί όμως, ΔΕΝ. Ολοι (για μένα, γνώμη μου) αποδείχτηκαν πολύ μικροί.
