Ο πρώτος λόγος του προέδρου Obama στα ελληνικά

Αγαπητοί Συμπολίτες,

Στέκομαι εδώ σήμερα έμπλεος ταπεινότητας μπροστά στο καθήκον μας, ευγνώμων για την εμπιστοσύνη που επιδείξατε και εν γνώσει των θυσιών που έκαναν οι πρόγονοί μας. Ευχαριστώ τον Πρόεδρο Μπους για τις υπηρεσίες που προσέφερε στο έθνος μας, καθώς και για τη γενναιοδωρία και το πνεύμα συνεργασίας που επέδειξε στη μεταβατική περίοδο.

Σαραντατέσσερεις Αμερικανοί έχουν δώσει πλέον τον προεδρικό όρκο. Τα λόγια του ειπώθηκαν σε καιρούς αυξανόμενης ευημερίας και νηνεμιών ειρήνης. Αλλά, ενίοτε, ο όρκος δίνεται κάτω από απειλητικά σύννεφα και μαινόμενες καταιγίδες. Σε τέτοιες στιγμές, η Αμερική έχει προχωρήσει, όχι μόνον εξ αιτίας των δεξιοτήτων και του οράματος των υψηλών αξιωματούχων, αλλά επειδή Εμείς ο Λαός παραμείναμε πιστοί στα ιδεώδη των προγόνων μας και στα ιδρυτικά μας κείμενα.

Έτσι συνέβη. Έτσι και πρέπει να συμβεί με την τωρινή γενιά των Αμερικανών.

Το ότι βρισκόμαστε εν μέσω κρίσης αυτή τη στιγμή γίνεται σαφώς κατανοητό. Το έθνος μας βρίσκεται σε πόλεμο, ενάντια σε ένα εκτεταμένο δίκτυο βίας και μίσους. Η οικονομία μας είναι σοβαρά εξασθενημένη, σαν συνέπεια της απληστίας και της ανευθυνότητας κάποιων αλλά και της συλλογικής μας αποτυχίας να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις και να προετοιμάσουμε το έθνος για μια νέα εποχή. Χάθηκαν σπίτια, έφυγαν δουλειές, κατέρρευσαν επιχειρήσεις. Η περίθαλψή μας είναι υπερβολικά δαπανηρή, οι αποτυχίες του εκπαιδευτικού συστήματος διογκωμένες, και κάθε μέρα φέρνει περαιτέρω αποδείξεις πως οι τρόποι με τους οποίους χρησιμοποιούμε την ενέργεια ενισχύουν τους αντιπάλους μας και απειλούν τον πλανήτη.

Αυτοί είναι οι δείκτες της κρίσης όπως εμφανίζονται μέσα από τα στοιχεία και τις στατιστικές. Λιγότερο μετρήσιμη αλλά όχι λιγότερο βαθιά είναι η εξασθένηση της εμπιστοσύνης απ’ άκρη σε άκρη στη χώρα -ο έντονος φόβος πως η παρακμή της Αμερικής είναι αναπόφευκτη και πως η επόμενη γενιά πρέπει να χαμηλώσει τις προσδοκίες της.

Σήμερα, σας λέω πως οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε είναι αληθινές. Είναι πολλές και σοβαρές. Και δεν θα τις υπερσκελίσουμε εύκολα ούτε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλά να ξέρεις αυτό, Αμερική -θα τις υπερσκελίσουμε.

Αυτή τη μέρα, συγκεντρωθήκαμε γιατί επιλέξαμε την ελπίδα αντί για το φόβο, την ενότητα της επιδίωξης αντί για τη σύγκρουση και τη διχόνοια.

Αυτή τη μέρα, εξαγγέλουμε το τέλος της μικρόψυχης γκρίνιας και των ψεύτικων υποσχέσεων, το τέλος των αντεγκλήσεων και των φθαρμένων δογμάτων, που για πολύ καιρό στραγγάλιζαν την πολιτική μας.

Παραμένουμε ένα νέο έθνος, αλλά με τα λόγια των Γραφών, έχει έρθει η ώρα να αφήσουμε κατά μέρος τις παιδικές συμπεριφορές.

Έφτασε η ώρα να επαναβεβαιώσουμε το επίμονο πνεύμα μας, να επιλέξουμε την καλύτερη ιστορία μας. Να μεταλαμπαδεύσουμε εκείνο το πολύτιμο δώρο, εκείνη την ευγενή ιδέα, που πέρασε από γενιά σε γενιά, εκείνη τη Θεία επαγγελία που ορίζει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, όλοι είναι ελεύθεροι, και όλοι δικαιούνται μια ευκαιρία στην επιδίωξη την ευτυχίας που τους αναλογεί.

Επαναβεβαιώνοντας το μεγαλείο του έθνους μας, αναγνωρίζουμε ότι το μεγαλείο δεν είναι δεδομένο. Πρέπει να κερδίζεται. Στο ταξίδι μας δεν κόψαμε ποτέ δρόμο ούτε συμβιβαστήκαμε με λιγότερα. Δεν πήραμε το μονοπάτι των λιπόψυχων, εκείνων που προτιμούν την άνεση από την εργασία ή που αναζητούν αποκλειστικά τις απολαύσεις του πλούτου και της φήμης. Τουναντίον, ήταν οι τολμηροί, οι δραστήριοι, οι δημιουργοί -αρκετοί τιμημένοι, αλλά κυρίως άνδρες και γυναίκες αφανείς μέσα στην εργασία τους- που μας ανύψωσαν μέσα από μία μακρινή και κακοτράχαλη διαδρομή προς την ευημερία και την ελευθερία

Για μας μάζεψαν τα λίγα υπάρχοντα τους και διέσχισαν τους ωκεανούς, προσδοκώντας μια νέα ζωή. Για μας εργάστηκαν σκληρά σε απάνθρωπες συνθήκες και αποίκησαν την άγρια Δύση. Υπέμειναν το μαστίγιο και όργωσαν την τραχιά γη.

Για μας πολέμησαν και πέθαναν, σε μέρη όπως το Κόνκορντ και το Γκέτισμπεργκ. Στη Νορμανδία και το Κε-Σαν. Ξανά και ξανά, αυτοί οι άνδρες κι οι γυναίκες μόχθησαν, θυσιάστηκαν, δούλεψαν μέχρι που ρόζιασαν τα χέρια τους, για να ζήσουμε εμείς μια καλύτερη ζωή. Είδαν την Αμερική ως κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των ατομικών μας φιλοδοξιών, μεγαλύτερο από όλες τις διαφορές της κοινωνικής προέλευσης, του πλούτου ή της φατρίας.

Αυτό είναι το ταξίδι που συνεχίζουμε σήμερα. Παραμένουμε το πιο ευήμερο και ισχυρό έθνος στη Γη. Οι εργαζόμενοι μας δεν είναι λιγότερο παραγωγικοί από όσο ήταν πριν αρχίσει αυτή η κρίση. Τα μυαλά μας δεν είναι λιγότερο εφευρετικά, τα προϊόντα και οι υπηρεσίες μας δεν είναι λιγότερο απαραίτητα από ό,τι την προηγούμενη εβδομάδα, τον προηγούμενο μήνα ή τον προηγούμενο χρόνο. Το δυναμικό μας παραμένει αμείωτο. Αλλά η εποχή που στεκόμασταν ακίνητοι, που προστατεύαμε κοντόφθαλμα συμφέροντα και αναβάλαμε τις δυσάρεστες αποφάσεις -αυτή η εποχή έχει παρέλθει. Από σήμερα, πρέπει να σταθούμε όρθιοι, να αποτινάξουμε τη σκόνη, και να αρχίσουμε να δουλεύουμε για να ξαναφτιάξουμε την Αμερική.

Γιατί όπου κι αν κοιτάξουμε, υπάρχει δουλειά που πρέπει να γίνει. Η κατάσταση της οικονομίας καλεί σε δράση, τολμηρή και γοργή, και θα δράσουμε -όχι μόνο για να δημιουργήσουμε νέες θέσεις εργασίας, αλλά και για να θέσουμε νέα θεμέλια για ανάπτυξη. Θα χτίσουμε τους δρόμους και τις γέφυρες, τα ηλεκτρικά δίκτυα και τις ψηφιακές γραμμές που τροφοδοτούν το εμπόριό μας και μας συνδέουν. Θα επαναφέρουμε την επιστήμη στη θέση που της αξίζει, και θα εκμεταλλευτούμε τα θαύματα της τεχνολογίας για να υψώσουμε την ποιότητα της περίθαλψής μας και να μειώσουμε το κόστος της. Θα χαλιναγωγήσουμε τον ήλιο και τους ανέμους και το έδαφος για να τροφοδοτήσουμε τα οχήματά μας και τα εργοστάσιά μας. Και θα μεταμορφώσουμε τα σχολεία και τα κολλέγια και τα πανεπιστήμιά μας για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας νέας εποχής. Όλα αυτά μπορούμε να τα κάνουμε. Κι όλα αυτά θα τα κάνουμε.

Υπάρχουν όμως κάποιοι που αμφισβητούν την κλίμακα των φιλοδοξιών μας -που υποστηρίζουν πως το σύστημά μας δεν μπορεί να αντέξει πάρα πολλά μεγαλεπήβολα σχέδια. Έχουν βραχεία μνήμη. Διότι έχουν ξεχάσει τι έχει ήδη καταφέρει αυτή η χώρα, τι μπορούν να κατορθώσουν ελεύθεροι άνδρες και γυναίκες όταν η φαντασία συνταιριάζεται με τον κοινό σκοπό και η αναγκαιότητα με το κουράγιο.

Αυτό που οι κυνικοί αδυνατούν να κατανοήσουν είναι πως το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια τους -πως οι στείρες πολιτικές διαμάχες στις οποίες αναλωνόμασταν τόσο καιρό έχουν πλέον απαξιωθεί. Το ερώτημα που θέτουμε σήμερα δεν είναι αν η κυβέρνησή μας είναι πολύ μεγάλη ή πολύ μικρή, αλλά αν δουλεύει -αν βοηθά οικογένειες να βρουν δουλειά με αξιοπρεπή μισθό, πρόνοια που μπορούν να πληρώσουν και αξιοπρεπή συνταξιοδότηση. Εκεί όπου η απάντηση είναι θετική, σκοπεύουμε να προχωρήσουμε. Όπου η απάντηση είναι αρνητική, τα προγράμματα θα διακοπούν. Κι όσοι από εμάς χειριζόμαστε δημόσιο χρήμα θα είμαστε υπόλογοι -ώστε να ξοδεύουμε σοφά, να αναμορφώσουμε τις κακές συνήθειες, και να εργαζόμαστε με διαφάνεια- διότι μόνο έτσι μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη ζωτική εμπιστοσύνη ανάμεσα σε ένα λαό και στην κυβέρνησή του.

Κι ούτε είναι το ερώτημα αν η αγορά αποτελεί δύναμη για καλό ή για κακό. Η δυνατότητά της να παραγάγει πλούτο και να επεκτείνει την ελευθερία είναι ασύγκριτη, αλλά αυτή η κρίση μας θύμισε πως χωρίς επιτήρηση, η αγορά μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη -κι ότι ένα έθνος δεν μπορεί να ευημερήσει όταν ευνοεί μόνο τους ευημερούντες.

Η επιτυχία της οικονομίας μας ήταν ανέκαθεν εξαρτημένη, όχι μόνο από το μέγεθος του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος μας, αλλά και την έκταση της ευημερίας μας, από την ικανότητά μας να προσφέρουμε ευκαιρίες σε όποιον διέθετε προθυμία -όχι από ελεημοσύνη, αλλά επειδή αυτή είναι η ασφαλέστερη οδός προς το κοινό μας όφελος.

Όσο για την κοινή μας άμυνα, απορρίπτουμε ως ψευδή την επιλογή ανάμεσα στην ασφάλειά μας και στα ιδεώδη μας. Οι Ιδρυτικοί μας Πατέρες, αντιμέτωποι με απειλές που μετά βίας φανταζόμαστε, συνέταξαν μια χάρτα για να εξασφαλίσουν την ισχύ των νόμων και τα δικαιώματα του ανθρώπου, μια χάρτα που επεκτάθηκε με το αίμα γενεών. Αυτά τα ιδεώδη φωτίζουν ακόμα τον κόσμο, και δε θα τα υποτάξουμε σε σκοπιμότητες.

Kαι έτσι, προς τους άλλους λαούς και τις κυβερνήσεις που μας παρακολουθούν σήμερα, από τις πιό μεγάλες πρωτεύουσες μέχρι το μικρό χωριό όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου: μάθετε πως η Αμερική είναι φίλος κάθε έθνους και κάθε άνδρα, γυναίκας και παιδιού που επιδιώκει ειρήνη και αξιοπρέπεια για το μέλλον του, και πως είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε ηγετικό ρόλο και πάλι. Θυμηθείτε πως προηγούμενες γενιές πολέμησαν το φασισμό και τον κομμουνισμό, όχι μόνο με πυραύλους και τανκς, αλλά και με στιβαρές συμμαχίες και ανθεκτικές πεποιθήσεις. Κατάλαβαν πως η ισχύς μας από μόνη της δεν μπορεί να μας προστατέψει, ούτε μας επιτρέπει να πράττουμε κατά βούληση. Γνώριζαν αντίθετα πως η ισχύς μας μεγεθύνεται με τη συνετή χρήση της, η ασφάλειά μας απορρέει από τη δικαιότητα του σκοπού μας, τη δύναμη του παραδείγματός μας, τις μετριοπαθείς αξίες της ταπεινότητας και της συγκράτησης.

Είμαστε οι θεματοφύλακες αυτής της κληρονομιάς. Καθοδηγούμενοι από αυτές τις αρχές και πάλι, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις νέες απειλές που απαιτούν ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια -ακόμα περισσότερη συνεργασία κι αλληλοκατανόηση ανάμεσα στα έθνη. Θα δρομολογήσουμε την υπεύθυνη επιστροφή του Ιράκ στο λαό του, και θα σφυρηλατήσουμε την ειρήνη στο Αφγανιστάν που με τόση δυσκολία κερδίζεται. Με παλιούς φίλους και πρώην εχθρούς, θα εργαστούμε ακούραστα για να ελαττώσουμε την πυρηνική απειλή, και να αναστρέψουμε το απειλητικό φάσμα του θερμαινόμενου πλανήτη. Δε θα απολογηθούμε για τον τρόπο ζωής μας ούτε θα ταλαντευτούμε στην υπερασπισή του, και σε αυτούς που επιδιώκουν να προωθήσουν τους στόχους τους προκαλώντας τρόμο και σφάζοντας αθώους, σας δηλώνουμε τώρα πως το πνεύμα μας είναι ισχυρότερο και δεν μπορεί να λυγίσει, δεν θα υπερβείτε την αντοχή μας, και θα σας νικήσουμε.

Διότι ξέρουμε πως η πολυσχιδής κληρονομιά μας αποτελεί δύναμη, όχι αδυναμία. Είμαστε ένα έθνος Χριστιανών και Μουσουλμάνων, Εβραίων και Ινδουιστών -και άθεων. Μας πλάθει η κάθε γλώσσα και ο κάθε πολιτισμός, που συρρέουν από κάθε γωνιά αυτής της Γης, κι επειδή έχουμε γευτεί το πικρό απόπλυμα του εμφύλιου πολέμου και του φυλετικού διαχωρισμού, κι έχουμε βγει από αυτό το σκοτεινό κεφάλαιο πιο δυνατοί και ενωμένοι, δεν μπορούμε παρά να πιστέψουμε πως τα παλιά μίση κάποια μέρα θα παρέλθουν, πως οι γραμμές της φυλής σύντομα θα διαλυθούν, πως όσο ο κόσμος γίνεται μικρότερος, η κοινή μας ανθρωπιά θα αποκαλυφθεί, και πως η Αμερική πρέπει να παίξει το ρόλο της στο να εισαγάγει μια νέα εποχή ειρήνης.

Προς το Μουσουλμανικό κόσμο, αναζητούμε ένα νέο δρόμο προς τα εμπρός, βασισμένο σε αμοιβαία συμφέροντα και αμοιβαίο σεβασμό. Προς τους ηγέτες απανταχού της υφηλίου που ζητούν να σπείρουν τη διαμάχη, ή να ρίξουν το φταίξιμο για τις πληγές της κοινωνίας τους στη Δύση -μάθετε πως ο λαός σας θα σας κρίνει από αυτά που χτίζετε, όχι από αυτά που καταστρέφετε. Σε αυτούς που αρπάζονται από την εξουσία μέσα από τη διαφθορά και την απάτη και τη φίμωση της διαφωνίας, μάθετε ότι βρίσκεστε στη λάθος πλευρά της Ιστορίας, μα πως θα σας απλώσουμε το χέρι αν προτίθεστε να ξεσφίξετε τη γροθιά σας.

Στους λαούς των φτωχών εθνών, ορκιζόμαστε να εργαστούμε δίπλα σας για να κάνουμε τα χωράφια σας ν' ανθίσουν και να αφεθεί να τρέξει καθαρό νερό, να θρέψουμε τα πεινασμένα σώματα και τα διψασμένα μυαλά. Και στα έθνη εκείνα όπως το δικό μας που απολαμβάνουν συγκριτική πολυέχεια, λέμε πως δεν μας επιτρέπεται πλέον να αγνοούμε τα δεινά εκτός των συνόρων μας, μήτε μπορούμε να καταναλώνουμε τους πόρους του κόσμου αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Διότι ο κόσμος έχει αλλάξει, και πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς μαζί του.

Καθώς ατενίζουμε το δρόμο που ξεδιπλώνεται μπροστά μας, θυμόμαστε με ταπεινή ευγνωμοσύνη τους θαρραλέους Αμερικανούς που, αυτήν τη στιγμή, περιπολούν απόμακρες ερήμους και μακρινά βουνά. Εχουν κάτι να μας πουν σήμερα, όπως οι ήρωες που κείτονται στο Αρλινγκτον μας ψιθυρίζουν μέσα από τους αιώνες. Τους τιμούμε όχι μόνο γιατί είναι οι φύλακες της ελευθερίας μας, αλλά και γιατί ενσαρκώνουν το πνεύμα του υπηρετείν, μια θέληση να βρουν νόημα σε κάτι μεγαλύτερο από τους εαυτούς τους. Αυτή τη στιγμή, ωστόσο -μια στιγμή που θα καθορίσει μια γενιά- είναι ακριβώς αυτό το πνεύμα που πρέπει να μας διακατέχει όλους.

Διότι όσα κι αν μπορεί το κράτος να πράξει και πρέπει να πράξει, είναι τελικά η πίστη κι αποφασιστικότητα του Αμερικάνικου λαού στην οποία βασίζεται αυτό το έθνος. Είναι η καλοσύνη του να φιλοξενήσουμε έναν άγνωστο όταν σπάσουν τα φράγματα, η αυταπάρνηση των εργατών που θα προτιμούσαν να μειώσουν τις ώρες εργασίας τους παρά να δουν έναν φίλο τους να χάνει τη δουλειά του, που μας οδηγεί στις πιο σκοτεινές μας ώρες. Είναι το θάρρος του πυροσβέστη που ορμά σε μια σκάλα γεμάτη καπνό, αλλά και η προθυμία ενός γονιού να αναθρέψει ένα παιδί, που τελικά καθορίζουν τη μοίρα μας.

Οι δοκιμασίες μας μπορεί να είναι καινούριες. Τα μέσα με τα οποία θα τις αντιμετωπίσουμε μπορεί να είναι καινούρια. Οι αξίες όμως εκείνες από τις οποίες εξαρτάται η επιτυχία μας -σκληρή δουλειά κι ειλικρίνεια, θάρρος και τιμιότητα, ανεκτικότητα και περιέργεια, αφοσίωση και πατριωτισμός- αυτές είναι παλιές. Αυτές είναι αληθινές. Αποτελούν την ήρεμη κινητήρια δύναμη της εξέλιξης καθ' όλη την διάρκεια της ιστορίας μας. Αυτό που απαιτείται λοιπόν είναι μια επιστροφή σε αυτές τις αλήθειες. Αυτό που αξιώνεται από μας τώρα είναι μια νέα εποχή ευθύνης -μια αναγνώριση, από κάθε Αμερικάνο, πως έχουμε καθήκοντα απέναντι στον εαυτό μας, στο έθνος μας, και στον κόσμο, καθήκοντα που δε αποδεχόμαστε μοιρολατρικά αλλά αντίθετα τα επωμιζόμαστε με χαρά, σταθερά βέβαιοι πως δεν υπάρχει τίποτα που να ικανοποιεί περισσότερο το πνεύμα, που να καθορίζει περισσότερο το χαρακτήρα μας, από το να δινόμαστε σε ένα δύσκολο έργο.

Αυτό είναι το τίμημα και η υπόσχεση της ιδιότητας του πολίτη.

Αυτή είναι η πηγή της αυτοπεποίθησής μας -η γνώση ότι ο Θεός μας καλεί να μορφώσουμε μια αβέβαιη μοίρα.

Αυτό είναι το νόημα της ελευθερίας μας και των πιστεύω μας -γιατί άντρες και γυναίκες και παιδιά κάθε φυλής και πίστης μπορούν να συμμετάσχουν στον εορτασμό σε αυτόν τον εξαίσιο χώρο, και γιατί ένας άντρας, που τον πατέρα του πριν λιγότερο από εξήντα χρόνια δεν θα τον είχαν σερβίρει στο εστιατόριο της γειτονιάς, μπορεί τώρα να σταθεί ενώπιόν σας και να δώσει έναν ιερότατο όρκο.

Ας σηματοδοτήσουμε λοιπόν αυτήν την ημέρα με την μνήμη, του ποιοί είμαστε και πόσο μακριά έχουμε ταξιδέψει. Στο γενέθλιο έτος της Αμερικής, στην ψυχρότερη των εποχών, μια μικρή ομάδα πατριωτών είχαν συγκεντρωθεί γύρω από φωτιές που σιγοσβήναν στις όχθες ενός παγωμένου ποταμού. Η πρωτεύουσα είχε εγκαταλειφθεί. Ο εχθρός προχωρούσε. Το χιόνι ήταν βαμμένο με αίμα. Σε μια στιγμή όπου η κατάληξη της επανάστασής μας ήταν περισσότερο από ποτέ αμφίβολη, ο πατέρας του έθνους μας έδωσε εντολή να διαβαστούν αυτά τα λόγια στο λαό:

"Ας ειπωθεί στον μελλοντικό κόσμο... ότι στα βάθη του χειμώνα, όταν μοναχά η ελπίδα και η αρετή μπορούσαν να επιβιώσουν... ότι η πόλη και η χώρα, θορυβημένες από ένα κοινό κίνδυνο, εκστράτευσαν για να τον αντιμετωπίσουν."

Αμερική. Ενώπιον των κοινών μας κινδύνων, σε αυτόν το χειμώνα των κακουχιών μας, ας θυμηθούμε τα διαχρονικά αυτά λόγια. Με ελπίδα κι αρετή, ας αντιμετωπίσουμε θαρραλέα για ακόμα μια φορά τα παγωμένα ρεύματα, κι ας αντέξουμε τις καταιγίδες που θα βρούμε στο διάβα μας. Ας ειπωθεί από τα παιδιά των παιδιών μας πως, όταν δοκιμαστήκαμε, αρνηθήκαμε να εγκαταλείψουμε αυτό το ταξίδι, πως δεν γυρίσαμε πίσω μήτε δειλιάσαμε, κι ότι με τα μάτια στηλωμένα στον ορίζοντα και την χάρη του Θεού να μας συντροφεύει, φέραμε το μέγα δώρο της ελευθερίας και το μεταδώσαμε ασφαλές στις μελλοντικές γενιές.

-->> Μετάφραση στα ελληνικά από τον Oneiros, σε συνεργασία με τους @MadNihilist, @olrandir, @trianta.
-->> Πρωτότυπo κείμενο