Κάθε μέρα πεθαίνουν ένα σωρό άνθρωποι. Αλλοι επειδή συμπλήρωσαν το χρόνο που τους έμελλε να ζήσουν και άλλοι πάνε αδικοχαμένοι, που λένε, χτυπημένοι από αρρώστεια ή από ατύχημα. Πάρα πολλοί σκοτώνονται σε πολέμους και καταστροφές φυσικές. Ο άνθρωπος δεν είναι αθάνατος, πάει και τέλειωσε. Πολλοί σοφοί τα έγραψαν καλύτερα από μένα, έχουν δίκιο, και 'γώ τους πιστεύω.
Η περίπτωση της Αμαλίας κινητοποίησε αρκετό κόσμο επειδή εξέθεσε ωμά την περιπέτεια της υγείας της που την οδήγησε στο θάνατο, επειδή αποκάλυψε στεγνά ένα σωρό αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα, επειδή δεν βρήκε βοήθεια από εκεί που την περίμενε, από μερικούς γιατρούς, που, ή δεν ασχολήθηκαν αρκούντως και σοβαρά με την περίπτωσή της, ή δεν παραδέχτηκαν ότι τους έλειπαν συγκεκριμένες γνώσεις πάνω στο ειδικό θέμα και το απέκρυψαν από την ασθενή ώστε να την απομυζούν οικονομικά, ή είχαν την γνώση του ανίατου της περίπτωσης, αλλά τους έλειπε η τόλμη να ανακοινώσουν στην ασθενή ότι δεν υπάρχει ελπίδα, μπορεί όμως να συνέβη κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε. Εμείς γνωρίζουμε τί έγραψε η Αμαλία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο και τίποτε άλλο. Γνωρίζουμε και ότι πέθανε πριν ένα χρόνο. Γνωρίζουμε από σπόντα ότι κάποιοι γιατροί θορυβήθηκαν, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να είναι περισσότερο συνεπείς, ίσως μερικοί να αποφάσισαν το αντίθετο -να είναι πιο ανάλγητοι.
Ζούμε στον αιώνα της θεοποίησης της Επιστήμης. Νομίζουμε -πιστεύουμε, καλύτερα, μια και μιλούμε για “θεοποίηση”- ότι η Επιστήμη και οι θεράποντές της είναι παντοδύναμοι και καταπολεμούν το “κακό” με μυστηριώδη ξόρκια, όπως φαίνονται σε μας τους ανίδεους τα διάφορα μηχανήματα διάγνωσης και θεραπείας των ασθενειών, αν περιοριστούμε στην ιατρική επιστήμη.
Περιμένουμε από τους σοφούς επιστήμονες να διαγνώσουν σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, μια και καταφέραμε να φτάσουμε και να πατήσουμε στο φεγγάρι, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο -ούτε η αθανασία- ή, στην περίπτωση της Αμαλίας, η ανακούφιση από τον πόνο και η, προσωρινή έστω, ματαίωση/αναβολή του θανάτου.
Ελα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς! Ο καρκίνος θερίζει την ελληνική επαρχία εξαιτίας των φυτοφαρμάκων. Πριν τρία χρόνια μια 19χρονη κοπελίτσα -μέλος αγροτικής οικογένειας που γνωρίζω, από την Κρήτη- έχασε τη ζωή της, μετά από μια άδικη (και άσκοπη ίσως) ταλαιπωρία. Οι γιατροί έδιναν ελπίδα, επειδή αυτό τους ζητούσαν η ασθενής και οι γονείς της. Ισως και να το πίστευαν και οι ίδιοι ότι θα γινόταν ένα θαύμα, αλλά δεν έγινε. Τα θαύματα σπανίζουν.
Η προσωπική μου σχετική εμπειρία αφορά πρόσωπα στο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, καθένας μας θα έχει σίγουρα μερικά παραδείγματα να αναφέρει. Στο διάστημα των οκτώ τελευταίων χρόνων έχασα (και δεν ήμουν καθόλου απρόσεκτη) δυο αδελφούς, δυό εξαδέλφες, δυο αγαπημένες φίλες εκ των οποίων η μία γιατρός εξειδικευμένη στην καταπολέμηση του καρκίνου, ένα κουμπάρο μου, την κόρη φιλικής οικογένειας. Ηλικίες από δεκαεννιά μέχρι πενήντα. Καρκίνος ο πρωταγωνιστής, καρδιά αργυρό μετάλλιο, το χάλκινο σε ειδική περίπτωση: ένα κοκτέιλ ασθενειών, που δεν εξηγήθηκαν ούτε γιατρεύτηκαν. Η τελευταία περίπτωση ήταν και η πλέον οδυνηρή για τον ασθενή και δαπανηρή για μένα.
Μέσα μου, ήξερα καλά ότι σωτηρία δεν υπάρχει και ότι η παράταση ζωής είναι κάτι που κοστίζει σε πόνο και χρήμα, αλλά “δεν γινόταν διαφορετικά” που λένε. Δεν μπορείς να πετάξεις τον άνθρωπό σου, έτσι δεν είναι; Στα νοσοκομεία ποτέ δεν μου ζητήθηκε κάποια οικονομική τσόντα (φακελλάκι δλδ) και το μόνο που πλήρωσα έξτρα ήταν ένα κουτί πάστες για το προσωπικό του Λαϊκού νοσοκομείου πριν εφτά χρόνια. Δεν έπεσε στην αντίληψή μου να γίνεται οικονομική συναλλαγή μεταξύ γιατρών και ασθενών. Τα νοσοκομεία που επισκέφθηκα συνοδεύοντας τον ασθενή, ήταν το Γενικό Κρατικό, το Λαϊκό, το Συγγρού, το Δρομοκαΐτιο, ο Ευαγγελισμός, το Αιγινήτιο, το Αρεταίειο, ίσως και άλλα, έχω χάσει το λογαριασμό.
Πάμε πάλι στην περίπτωση “Αμαλία”, που συγκίνησε τη μπλογκόσφαιρα και συνακόλουθα το πανελλήνιο. Η Αμαλία, πέρα από την ωμή εξιστόρηση της περιπέτειάς της, είχε την τόλμη που της έδινε η αναπόφευκτη πραγματικότητα του θανάτου που ένιωθε να πλησιάζει και, έχοντας λάβει δύναμη από αυτή την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, μπόρεσε να καταγγείλει επωνύμως διάφορα τρωτά του Συστήματος Υγείας. Δεν στέκομαι στα ονόματα των γιατρών και στα φακελλάκια, αυτά δεν αφορούν όλο το ιατρικό κατεστημένο. Στέκομαι στην αδυναμία του Συστήματος να υποστηρίξει αποτελεσματικά έναν ασθενή. Το ΙΚΑ καθυστερεί τα φάρμακα, βασισμένο στη δυσπιστία -μπορεί και στη βαριεστημάρα και την ανευθυνότητα. Κάποιος γιατρός κάνει διάγνωση με ελαφρότητα καρδιάς (ελαφρά τή καρδία, το λέγαμε παλιά) και δίνει άστοχη θεραπευτική αγωγή. Αλλος γιατρός φαίνεται λυσσασμένος να “τα παίρνει” με κάθε μέσον, τοποθετώντας την ασθενή και το περιβάλλον της σε δεύτερη μοίρα -πρώτο είναι το πορτοφόλι του.
«Και οι γιατροί άνθρωποι είναι» μπορεί να πει κάποιος και θα συμφωνήσω, μόνο που ο γιατρός έχει κάτι τι το θεϊκό πάνω του μια και ο άρρωστος τον βλέπει σαν σωτήρα. Και μόνο αυτή η εικόνα που μεταβιβάζει ο άρρωστος στο πρόσωπο του γιατρού, θα έπρεπε να λειτουργεί εποικοδομητικά για το γιατρό, να προσπαθεί δηλαδή ο γιατρός να επιβεβαιώσει την εικόνα αυτή και όχι να την ευτελίζει κατεβάζοντας τον εαυτό του στο επίπεδο ενός απλού μεροκαματιάρη. Οταν όμως το Ε.Σ.Υ. θεωρεί το γιατρό ως απλό μεροκαματιάρη, πόσο πια να αντισταθεί ο γιατρός στο ρόλο που του επιβάλλει το κράτος; Στο κάτω κάτω, από το κράτος πληρώνεται, η εικόνα που του επιβάλει το κράτος θα υπερισχύσει. Ο ασθενής, πιθανότατα, να θέλει να πληρώνει έξτρα -ενισχύοντας οικονομικά το γιατρό- νομίζοντας ενδόμυχα ότι θα τύχει καλύτερης εξυπηρέτησης. Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση “φακελλάκι”, ο ασθενής ανταγωνίζεται το κράτος επειδή δεν το εμπιστεύεται. Σου λέει «οι γιατροί δεν πληρώνονται καλά, άρα δεν θα κάνουν καλή δουλεια, οπότε ας δώσω κάτι να γίνει η δουλειά μου» πράγμα που συμβαίνει και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, π.χ. στην εφορία.
Καταλήγοντας αυτό το μακρυνάρι που γράφω -πολύ φοβούμαι ότι κάπου “κάνει νερά” το κείμενο- νομίζω πως το σημαντικό είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κράτους προς τον πολίτη πρώτα και η εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος δεν θα αργήσει να έρθει. Πώς πετυχαίνει αυτή η συνταγή; Με οικονομικά μέσα κυρίως.
Παλιότερα, που οι ηθικές Αξίες ήταν διαφορετικές, η διάρθρωση της κοινωνίας επέτρεπε να υπάρχουν λειτουργήματα. Ο Δάσκαλος, ο Δικαστής, ο Γιατρός, ασκούσαν λειτουργήματα, που σημαίνει ότι αμείβονταν μεν πενιχρά αλλά παράλληλα λάβαιναν ικανοποίηση από την προσφορά της εργασίας τους και η ικανοποίση αυτή ισοφάριζε την λιτότητα μέσα στην οποία ήταν υποχρεωμένοι να ζουν. Επίσης, η άσκηση του λειτουργήματος προσέδιδε στο πρόσωπό τους ιδιαίτερη αξιοπρέπεια.
Σήμερα, η αξιοπρέπεια εκτιμάται σε χρήμα, το χρήμα έχει αναχθεί σε ηθική Αξία, έτσι, η κοινωνία θεωρεί αξιοπρεπή εκίνον που έχει οικονομικά αγαθά και όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει, τόσο πιο σημαντικό πρόσωπο είναι. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε οι δάσκαλοι, ούτε οι δικαστές, αλλά ούτε και οι γιατροί. Το πρώην λειτούργημα προβιβάστηκε σε επάγγελμα και ένας επαγγελματίας, που ανάλωσε τον εαυτό, το χρόνο και το χρήμα σε σπουδές, απαιτεί να αμείβεται αναλόγως και έχει δίκιο.
Μάλλον για τούτο υπάρχει η τωρινή κρίση στο δικαστικό κλάδο, στον εκπαιδευτικό, στους νοσοκομειακούς γιατρούς του Ε.Σ.Υ. Επειδή βρίσκονται ακόμα σε μεταβατικό στάδιο, δηλαδή μεταξύ της μνήμης του λειτουργήματος και του αιτήματος για ικανοποιητική αμοιβή.
Οπως πάμε σε λίγο θα χρειάζεται ανταμοιβή και η επίδειξη ανθρωπισμού; Ισως. Αυτό πάντως που βλέπω βέβαιο είναι η ολοένα και μεγαλύτερη μείωση του κράτους, με γνώμονα το ασφαλιστικό σύστημα. Από εκεί, από τη σταδιακή κατάργησή του, θα ξεκινήσει η “απελευθέρωση” του πολίτη, που κάθε άλλο παρά ελευθερία του δίνει. Δέσμιος στους εξουσιαστές της οικονομίας, τράπεζες, κλπ επιχειρήσεις θα είναι. Να πολεμήσει; Για ποιο από όλα και με ποιο τρόπο; Αυτό που χρειάζεται (γνώμη μου) είναι να βρεθεί η χρυσή τομή για τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν. Να μη παραδοθεί ο πολίτης έρμαιο στο θεό Χρήμα. Να κρατήσει σε χρήση τις δοκιμασμένες Αξίες. Να εκμεταλλευτεί σύγχρονους τρόπους αναβάθμισης των Υπηρεσιών προς όφελός του. Με λίγα λόγια:
1.Η πληροφορική στα νοσοκομεία, σύνδση on line.
2.Καλύτερες αμοιβές γιατρών και νοσηλευτών.
3.Ιατρικό ιστορικό του πολίτη.
Αν διεκδικήσουμε ως πολίτες αυτά τα τρία και πετύχουμε την εφαρμογή τους, νομίζω ότι θα έχουμε κάνει το χρέος μας προς τη μνήμη της Αμαλίας και κάθε Ανώνυμου Ασθενή που σήμερα πονά και υποφέρει και στήριξη δεν βρίσκει, που είναι χαμένος μέσα στην άγνοια τη δική του, αλλά και στην αντιμετώπισή του από το Σύστημα ως αναλώσιμου υλικού.
-->> Το ποστ αφιερωμένο ειδικά στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου, που με ώθησε να σκεφτώ σχετικά.
-->> Προτείνω να εκφράσουμε (επι)θετικές ιδέες και γνώμες, να συζητήσουμε προτάσεις βελτίωσης, αντί για κλαψουρίσματα, παράπονα, ευχολόγια, αναθέματα. Η στάση της Αμαλίας υπήρξε παληκαρίσια, ας τη μιμηθούμε τουλάχιστον!
-->> το κειμενο ανεβηκε πριν απο λιγο στο σχετικο μπλογκ που ανοιξα:-->>
http://amalia2007.blogspot.com/2008/05/blog-post_25.html
Η περίπτωση της Αμαλίας κινητοποίησε αρκετό κόσμο επειδή εξέθεσε ωμά την περιπέτεια της υγείας της που την οδήγησε στο θάνατο, επειδή αποκάλυψε στεγνά ένα σωρό αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην Ελλάδα, επειδή δεν βρήκε βοήθεια από εκεί που την περίμενε, από μερικούς γιατρούς, που, ή δεν ασχολήθηκαν αρκούντως και σοβαρά με την περίπτωσή της, ή δεν παραδέχτηκαν ότι τους έλειπαν συγκεκριμένες γνώσεις πάνω στο ειδικό θέμα και το απέκρυψαν από την ασθενή ώστε να την απομυζούν οικονομικά, ή είχαν την γνώση του ανίατου της περίπτωσης, αλλά τους έλειπε η τόλμη να ανακοινώσουν στην ασθενή ότι δεν υπάρχει ελπίδα, μπορεί όμως να συνέβη κάτι άλλο που δεν γνωρίζουμε. Εμείς γνωρίζουμε τί έγραψε η Αμαλία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο και τίποτε άλλο. Γνωρίζουμε και ότι πέθανε πριν ένα χρόνο. Γνωρίζουμε από σπόντα ότι κάποιοι γιατροί θορυβήθηκαν, κάποιοι άλλοι αποφάσισαν να είναι περισσότερο συνεπείς, ίσως μερικοί να αποφάσισαν το αντίθετο -να είναι πιο ανάλγητοι.
Ζούμε στον αιώνα της θεοποίησης της Επιστήμης. Νομίζουμε -πιστεύουμε, καλύτερα, μια και μιλούμε για “θεοποίηση”- ότι η Επιστήμη και οι θεράποντές της είναι παντοδύναμοι και καταπολεμούν το “κακό” με μυστηριώδη ξόρκια, όπως φαίνονται σε μας τους ανίδεους τα διάφορα μηχανήματα διάγνωσης και θεραπείας των ασθενειών, αν περιοριστούμε στην ιατρική επιστήμη.
Περιμένουμε από τους σοφούς επιστήμονες να διαγνώσουν σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, μια και καταφέραμε να φτάσουμε και να πατήσουμε στο φεγγάρι, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο -ούτε η αθανασία- ή, στην περίπτωση της Αμαλίας, η ανακούφιση από τον πόνο και η, προσωρινή έστω, ματαίωση/αναβολή του θανάτου.
Ελα όμως που τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς! Ο καρκίνος θερίζει την ελληνική επαρχία εξαιτίας των φυτοφαρμάκων. Πριν τρία χρόνια μια 19χρονη κοπελίτσα -μέλος αγροτικής οικογένειας που γνωρίζω, από την Κρήτη- έχασε τη ζωή της, μετά από μια άδικη (και άσκοπη ίσως) ταλαιπωρία. Οι γιατροί έδιναν ελπίδα, επειδή αυτό τους ζητούσαν η ασθενής και οι γονείς της. Ισως και να το πίστευαν και οι ίδιοι ότι θα γινόταν ένα θαύμα, αλλά δεν έγινε. Τα θαύματα σπανίζουν.
Η προσωπική μου σχετική εμπειρία αφορά πρόσωπα στο στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, καθένας μας θα έχει σίγουρα μερικά παραδείγματα να αναφέρει. Στο διάστημα των οκτώ τελευταίων χρόνων έχασα (και δεν ήμουν καθόλου απρόσεκτη) δυο αδελφούς, δυό εξαδέλφες, δυο αγαπημένες φίλες εκ των οποίων η μία γιατρός εξειδικευμένη στην καταπολέμηση του καρκίνου, ένα κουμπάρο μου, την κόρη φιλικής οικογένειας. Ηλικίες από δεκαεννιά μέχρι πενήντα. Καρκίνος ο πρωταγωνιστής, καρδιά αργυρό μετάλλιο, το χάλκινο σε ειδική περίπτωση: ένα κοκτέιλ ασθενειών, που δεν εξηγήθηκαν ούτε γιατρεύτηκαν. Η τελευταία περίπτωση ήταν και η πλέον οδυνηρή για τον ασθενή και δαπανηρή για μένα.
Μέσα μου, ήξερα καλά ότι σωτηρία δεν υπάρχει και ότι η παράταση ζωής είναι κάτι που κοστίζει σε πόνο και χρήμα, αλλά “δεν γινόταν διαφορετικά” που λένε. Δεν μπορείς να πετάξεις τον άνθρωπό σου, έτσι δεν είναι; Στα νοσοκομεία ποτέ δεν μου ζητήθηκε κάποια οικονομική τσόντα (φακελλάκι δλδ) και το μόνο που πλήρωσα έξτρα ήταν ένα κουτί πάστες για το προσωπικό του Λαϊκού νοσοκομείου πριν εφτά χρόνια. Δεν έπεσε στην αντίληψή μου να γίνεται οικονομική συναλλαγή μεταξύ γιατρών και ασθενών. Τα νοσοκομεία που επισκέφθηκα συνοδεύοντας τον ασθενή, ήταν το Γενικό Κρατικό, το Λαϊκό, το Συγγρού, το Δρομοκαΐτιο, ο Ευαγγελισμός, το Αιγινήτιο, το Αρεταίειο, ίσως και άλλα, έχω χάσει το λογαριασμό.
Πάμε πάλι στην περίπτωση “Αμαλία”, που συγκίνησε τη μπλογκόσφαιρα και συνακόλουθα το πανελλήνιο. Η Αμαλία, πέρα από την ωμή εξιστόρηση της περιπέτειάς της, είχε την τόλμη που της έδινε η αναπόφευκτη πραγματικότητα του θανάτου που ένιωθε να πλησιάζει και, έχοντας λάβει δύναμη από αυτή την κατάσταση στην οποία βρισκόταν, μπόρεσε να καταγγείλει επωνύμως διάφορα τρωτά του Συστήματος Υγείας. Δεν στέκομαι στα ονόματα των γιατρών και στα φακελλάκια, αυτά δεν αφορούν όλο το ιατρικό κατεστημένο. Στέκομαι στην αδυναμία του Συστήματος να υποστηρίξει αποτελεσματικά έναν ασθενή. Το ΙΚΑ καθυστερεί τα φάρμακα, βασισμένο στη δυσπιστία -μπορεί και στη βαριεστημάρα και την ανευθυνότητα. Κάποιος γιατρός κάνει διάγνωση με ελαφρότητα καρδιάς (ελαφρά τή καρδία, το λέγαμε παλιά) και δίνει άστοχη θεραπευτική αγωγή. Αλλος γιατρός φαίνεται λυσσασμένος να “τα παίρνει” με κάθε μέσον, τοποθετώντας την ασθενή και το περιβάλλον της σε δεύτερη μοίρα -πρώτο είναι το πορτοφόλι του.
«Και οι γιατροί άνθρωποι είναι» μπορεί να πει κάποιος και θα συμφωνήσω, μόνο που ο γιατρός έχει κάτι τι το θεϊκό πάνω του μια και ο άρρωστος τον βλέπει σαν σωτήρα. Και μόνο αυτή η εικόνα που μεταβιβάζει ο άρρωστος στο πρόσωπο του γιατρού, θα έπρεπε να λειτουργεί εποικοδομητικά για το γιατρό, να προσπαθεί δηλαδή ο γιατρός να επιβεβαιώσει την εικόνα αυτή και όχι να την ευτελίζει κατεβάζοντας τον εαυτό του στο επίπεδο ενός απλού μεροκαματιάρη. Οταν όμως το Ε.Σ.Υ. θεωρεί το γιατρό ως απλό μεροκαματιάρη, πόσο πια να αντισταθεί ο γιατρός στο ρόλο που του επιβάλλει το κράτος; Στο κάτω κάτω, από το κράτος πληρώνεται, η εικόνα που του επιβάλει το κράτος θα υπερισχύσει. Ο ασθενής, πιθανότατα, να θέλει να πληρώνει έξτρα -ενισχύοντας οικονομικά το γιατρό- νομίζοντας ενδόμυχα ότι θα τύχει καλύτερης εξυπηρέτησης. Στην πραγματικότητα, στην περίπτωση “φακελλάκι”, ο ασθενής ανταγωνίζεται το κράτος επειδή δεν το εμπιστεύεται. Σου λέει «οι γιατροί δεν πληρώνονται καλά, άρα δεν θα κάνουν καλή δουλεια, οπότε ας δώσω κάτι να γίνει η δουλειά μου» πράγμα που συμβαίνει και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες, π.χ. στην εφορία.
Καταλήγοντας αυτό το μακρυνάρι που γράφω -πολύ φοβούμαι ότι κάπου “κάνει νερά” το κείμενο- νομίζω πως το σημαντικό είναι να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη του κράτους προς τον πολίτη πρώτα και η εμπιστοσύνη του πολίτη προς το κράτος δεν θα αργήσει να έρθει. Πώς πετυχαίνει αυτή η συνταγή; Με οικονομικά μέσα κυρίως.
Παλιότερα, που οι ηθικές Αξίες ήταν διαφορετικές, η διάρθρωση της κοινωνίας επέτρεπε να υπάρχουν λειτουργήματα. Ο Δάσκαλος, ο Δικαστής, ο Γιατρός, ασκούσαν λειτουργήματα, που σημαίνει ότι αμείβονταν μεν πενιχρά αλλά παράλληλα λάβαιναν ικανοποίηση από την προσφορά της εργασίας τους και η ικανοποίση αυτή ισοφάριζε την λιτότητα μέσα στην οποία ήταν υποχρεωμένοι να ζουν. Επίσης, η άσκηση του λειτουργήματος προσέδιδε στο πρόσωπό τους ιδιαίτερη αξιοπρέπεια.
Σήμερα, η αξιοπρέπεια εκτιμάται σε χρήμα, το χρήμα έχει αναχθεί σε ηθική Αξία, έτσι, η κοινωνία θεωρεί αξιοπρεπή εκίνον που έχει οικονομικά αγαθά και όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει, τόσο πιο σημαντικό πρόσωπο είναι. Από τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε οι δάσκαλοι, ούτε οι δικαστές, αλλά ούτε και οι γιατροί. Το πρώην λειτούργημα προβιβάστηκε σε επάγγελμα και ένας επαγγελματίας, που ανάλωσε τον εαυτό, το χρόνο και το χρήμα σε σπουδές, απαιτεί να αμείβεται αναλόγως και έχει δίκιο.
Μάλλον για τούτο υπάρχει η τωρινή κρίση στο δικαστικό κλάδο, στον εκπαιδευτικό, στους νοσοκομειακούς γιατρούς του Ε.Σ.Υ. Επειδή βρίσκονται ακόμα σε μεταβατικό στάδιο, δηλαδή μεταξύ της μνήμης του λειτουργήματος και του αιτήματος για ικανοποιητική αμοιβή.
Οπως πάμε σε λίγο θα χρειάζεται ανταμοιβή και η επίδειξη ανθρωπισμού; Ισως. Αυτό πάντως που βλέπω βέβαιο είναι η ολοένα και μεγαλύτερη μείωση του κράτους, με γνώμονα το ασφαλιστικό σύστημα. Από εκεί, από τη σταδιακή κατάργησή του, θα ξεκινήσει η “απελευθέρωση” του πολίτη, που κάθε άλλο παρά ελευθερία του δίνει. Δέσμιος στους εξουσιαστές της οικονομίας, τράπεζες, κλπ επιχειρήσεις θα είναι. Να πολεμήσει; Για ποιο από όλα και με ποιο τρόπο; Αυτό που χρειάζεται (γνώμη μου) είναι να βρεθεί η χρυσή τομή για τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν. Να μη παραδοθεί ο πολίτης έρμαιο στο θεό Χρήμα. Να κρατήσει σε χρήση τις δοκιμασμένες Αξίες. Να εκμεταλλευτεί σύγχρονους τρόπους αναβάθμισης των Υπηρεσιών προς όφελός του. Με λίγα λόγια:
1.Η πληροφορική στα νοσοκομεία, σύνδση on line.
2.Καλύτερες αμοιβές γιατρών και νοσηλευτών.
3.Ιατρικό ιστορικό του πολίτη.
Αν διεκδικήσουμε ως πολίτες αυτά τα τρία και πετύχουμε την εφαρμογή τους, νομίζω ότι θα έχουμε κάνει το χρέος μας προς τη μνήμη της Αμαλίας και κάθε Ανώνυμου Ασθενή που σήμερα πονά και υποφέρει και στήριξη δεν βρίσκει, που είναι χαμένος μέσα στην άγνοια τη δική του, αλλά και στην αντιμετώπισή του από το Σύστημα ως αναλώσιμου υλικού.
-->> Το ποστ αφιερωμένο ειδικά στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου, που με ώθησε να σκεφτώ σχετικά.
-->> Προτείνω να εκφράσουμε (επι)θετικές ιδέες και γνώμες, να συζητήσουμε προτάσεις βελτίωσης, αντί για κλαψουρίσματα, παράπονα, ευχολόγια, αναθέματα. Η στάση της Αμαλίας υπήρξε παληκαρίσια, ας τη μιμηθούμε τουλάχιστον!
-->> το κειμενο ανεβηκε πριν απο λιγο στο σχετικο μπλογκ που ανοιξα:-->>
http://amalia2007.blogspot.com/2008/05/blog-post_25.html
11 σχόλια:
Afto me tin 'theopoiisi' tis epistimis einai fobera efstoho. Oloi theoroun pos tha zisoun aionios (afto tora den tha itan poli bareto?) kai panta neoi (exipakouetai). Athanati anthropini aplistia. Kai tha gerasoume, kia tha arrostisoume kai tha pethanoume. Afto asfalos den dikaiologei tin ellipsi pronoias.
Χαιρομαι με το...μακρυνάρι που έγραψες, εστω και με την κοιλιά που λες ότι κανει καπου στη μέση. Εχεις δικιο σε πολλά σημεία και εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν ειναι ο κανόνας η κοροϊδια και η εκμετάλλευση , στοιχεία καθοριστικά της προσωπικοτητας του γιατρού. Εχω φιλους γιατρούς εξαιρετικούς..το παιδί μου χειρουργήθηκε προσφατα ( πολυ σοβαρη περίπτωση) και ο χειρουργός δεν πηρα σεντς....Δεν παιρνω χρήματα για ενα νεο άνθρωπο, μου είπε.....
Σωστα γραφεις τις τρεις προτάσεις και πιστεύω ότι εκεί βρισκεται και το μυστικό της εξάλειψης - κατα το δυνατόν - του προβληματος.
Στα μπλογκς γραφεται ότι δεν θυμήθηκε κανείς την Αμαλία.. Εγω τωρα που ριχνω μια ματιά, βλεπω πολλούς
χαιρετω
~~offshore, ετσι ειναι, εχεις δικιο και για τα δυο, το αυτονοητο και την προνοια:)
~~Ριτσα μου, ευχαριστω για την επισκεψη και την υπομονετικη αναγνωση:)
Το επικινδυνο ειναι (γνωμη μου) η διαστρεβλωση του αιτηματος για καλυτερη υγεια του πολιτη με την προβολη αιτηματων για ιδιωτικη ασφαλιση και δημιουργια ιδιωτικων ιδρυματων υγειας.
Ο πολιτης ενδιαφερεται για την αναβαθμιση της Δημοσιας Υγειας και την ασφαλιση του απο Δημοσιο φορεα, ετσι δεν ειναι;
..οποιος ειναι πλουσιος, δεν αντιμετωπιζει προβλημα..
Α! αν θελεις να συμμετασχεις στο νεο μπλογκ για (επι)θετικες προτασεις, στειλε μειλ να σε προσκαλεσω.
Συγνώμη που εισβάλλω στα σχόλιά σου rodia μου, αλλά δεν θέλω να χρησιμοποιήσω το εμαιηλ που έχω στο αρχείο μου.
Απο αυτό το εμαίηλ λοιπόν μου ήρθε ένα εμπορικό μήνυμα να μπω σε αυτή τη σελίδα http://www.buyyinger.com/ και να αγοράσω ηλεκτρονικά gadgets. Στο ψάξιμο όμως μου βγάζει κινέζικα στοιχεία και επειδή είμαι παθούσα κινέζικης επίθεσης, θέλω να επιβεβαιώσεις ότι μου έστειλες chain mail από το tsouknida..
Αγαπητή Ροδιά σου έστειλα μέιλ με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο που σου γράαφει και η Κατερίνα άντε πόρτας.
Έχοντας διαβάσει όμως και το κείμενο σου, συμφωνώ επί της ουσίας. Αυτό που συνθλίβει ασθενείς, γιατρούς και νοσηλευτές δεν περιγράφεται επαρκώς από έναν καταγγελτικό λόγο τύπου Τριανταφυλλόπουλου ή από τη μαρτυρία ενός βασανισμένου ασθενούς όπως η Αμαλία. Χρειάζονται στοιχεία, προτάσεις, αφύπνιση της κοινωνίας για αυτά που την αφορούν. Αν έχω την άδειά σου, θα ήθελα να αναδημοσιεύσω το κείμενό σου την 1η Ιουνίου.
Ροδιά μου, αναγνωρίζω τις καλές προθέσεις σου αλλά διαφωνώ με την επιλογή σου να ονομάσεις ένα (ομαδικό έστω) μπλογκ "Αμαλία Καλυβίνου". Ποτέ η Αμαλία δεν έχρισε κανέναν από εμάς τιμητή της μνήμης της. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό και μακροπρόθεσμο, υπάρχουν προτάσεις που δεν εμπλέκουν την Αμαλία. Χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι πρέπει να την ξεχάσουμε.
Από την 1η Ιουνίου μέχρι σήμερα, έχουν μεσολαβήσει πολλά. Πέρα από τις όποιες διαδικτυακές κινητοποιήσεις, οι ομάδες πολιτών που παλεύουν για το δίκιο τους (σε όλους τους τομείς) ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Ας βοηθήσουμε ενεργά, γνωρίζοντας ότι κανένα λινκ και κανένα κλικ δεν πρόκειται να αρκέσουν για να κοιμόμαστε πιο ήσυχοι τα βράδια.
~~Κατερίνα καλοδεχούμενη πάντα και ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την ενημέρωση:))
Συγγνώμη για την ενόχληση, δέχτηκε επίθεση και μέχρι τώρα καθάριζα τον υπολογιστή μου. Ανέβασα αμέσως και σχετικό ποστ.
Ψιλοχαθήκαμε...
~~Αμμος, συμφωνώ απολύτως, για τούτο και ένεργοποίησα και το νέο μπλογκ. Οι καταγγελίες και η γενική κλαψουρίαση αποδυναμώνουν τη βούληση του πολίτη για το ποθούμενο. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με το κείμενο, είναι τιμή μου που το ξεχώρισες:))
~~Νεφέλικα, η ενεργοποίση αυτού του μπλογκ είναι η δική μου συνεισφορά στη μνήμη της θαρραλέας αυτής γυναίκας και, όπως ήδη θα διαπίστωσες, έχει συγκεκριμένους στόχους μακριά από λαϊκίστικο καταγγελτικό λόγο. Εστιάζει αποκλειστικά στην αναβάθμιση του Συστήματος για τη Δημόσια Υγεια και την ασφάλεια του πολίτη.
Το όνομά της έχει γίνει "σημαία" αναφοράς στα σχετικά ζητήματα, είναι δημόσιο, ανήκει σε όλους, όπως τα ονόματα των αγωνιστών μας, άρα κανείς δεν έχει δικαίωμα σε αυτό περισσότερο από άλλους.
Το αποτέλεσμα θα μετρήσει και όχι τα κλικ και τα λινκ. Αυτά ας τα κυνηγούν άλλοι αν θέλουν. Η παρουσία μας (η δική μου και η δική σου) είναι καθαρή από πονηρές προθέσεις, το έχω δείξει νομίζω, όπως και εσύ άλλωστε :)
-->> σου απαντώ επειδή έχω σχηματίσει καλή γνώμη για τη διακτυακή σου παρουσία, διαφορετικά δεν θα θεωρούσα υποχρεωτική την απάντηση σε ένα σχόλιο που φαίνεται (δείχνει σαν) να απαξιώνει την προσπάθειά μου.
Την έπαθα και εγώ με εισβολή από το flickr.. Γι αυτό υποψιάστηκα το μήνυμα!
(Δεν χαθήκαμε βρέ, αλλά πληθύναμε και δεν προλαβαίνουμε σχόλια πιά..)
Ροδιά, επαναλαμβάνω ότι δεν απαξιώνω την πρωτοβουλία σου να κάνεις κάτι ουσιαστικό για τον τομέα της υγείας. Ούτε υποτιμώ τη δυνατότητα σου να προσφέρεις στο σύνολο.
Όμως, η υγεία (όπως και κάθε άλλο ζήτημα που μας καίει καθημερινά) είναι στη βάση της πολιτικό θέμα. Κι εκεί, ούτε εσύ ούτε εγώ γνωρίζαμε πού ακριβώς στεκόταν η Αμαλία για να οικειοποιηθούμε το όνομα της. Δεν είναι δημόσια η μνήμη ενός ανθρώπου που ούτε στο κρεβάτι του πόνου του συμπαρασταθήκαμε, ούτε στο πλάι του αγωνιστήκαμε όσο ζούσε, ούτε καν στην κηδεία του πήγαμε. Επιπλέον, ακόμα και στην περίπτωση των αγωνιστών (του '21 π.χ.), έχουν υπάρξει ουκ ολίγες περιπτώσεις όπου κάποιος καπηλεύτηκε τη μνήμη τους για έναν δίκαιο ή άδικο αγώνα με τον οποίο ενδεχομένως δεν θα συμφωνούσαν. Οι αγνές προθέσεις δεν αρκούν λοιπόν. Και το ελάχιστο δυνατόν που οφείλει να πράξει κανείς είναι να ζητήσει τη συγκατάθεση των συγγενών της Αμαλίας για να χρησιμοποιήσει το όνομα της σε ένα μπλογκ, οργάνωση, ίδρυμα ή οτιδήποτε άλλο.
Αν θυμάσαι, πέρσι κάποιοι είχαν φτιάξει ένα μπλογκ με τίτλο "η Αμαλία ζει" και πέσανε όλοι να τους φάνε (δικαίως). Το κατεβάσανε μέσα σε λίγες ώρες. Φέτος, τα αντανακλαστικά μας είναι μειωμένα, ακριβώς γιατί μας έχουν πιάσει ενοχές που δεν κάναμε τίποτα της προκοπής ενδιάμεσα. Ενώ θα μπορούσαμε, αρκεί να είχαμε συζητήσει ανοιχτά και δημοκρατικά τον τρόπο.
Άλλο λοιπόν το να αφιερώσεις μία συλλογική προσπάθεια στη μνήμη της Αμαλίας, κι άλλο να ονομάσεις το μπλογκ σου έτσι. Σαν φίλος και συνοδοιπόρος εδώ και ενάμιση χρόνο, θα σε παρακαλούσα να κατεβάσεις το amalia2007.blogspot.com. Εκτός κι αν μιλήσεις με τους συγγενείς της Αμαλίας και συμφωνήσουν, οπότε εμένα δε μου πέφτει λόγος και κακώς ανακατεύομαι.
Συγγνώμη για την επικριτική μου στάση και το σεντόνι, αλλά το έχω δει το όνειρο και ξέρω πολύ καλά τι σου λέω.
Δημοσίευση σχολίου