Τα κατάφερε ο... αφίλητος βάτραχος(!) να γεμίσει σχόλια ένα ποστάκι δήθεν αφελές, με δυο φωτογραφιούλες μονάχα αντί για κείμενο. Τα είπε όλα στον τίτλο: -->>
επιβιώνοντας (κλαψ) στην Ελλάδα (κλαψ) με 700 ευρώ (κλαψ)
Προσθέτω εδώ τη δική μου γνώμη/άποψη: Νομίζω δλδ ότι οι νέοι μένουν στη χώρα μας και τσιτσιρίζονται στην ανέχεια και την ανεργία, επειδή -->>
Α.- δεν τολμούν να ξανοιχτούν σε άγνωστα νερά, νοιώθουν ανασφάλεια, φοβούνται
Β.- δεν τους αφήνουν οι γονείς (και αν επιστρέφουν, επιστρέφουν γι αυτό το λόγο, τους γονείς)
Γ.- τους αρέσει υπερβολικά το κλίμα και αρνούνται να αναζητήσουν ευκαιρίες ζωής σε κλίματα ανήλιαγα (το αυτό συνέβη και σε μένα, δεν αντέχω λέμε την υγρασία και το κρύο, μπρρρ)
Δ.- δεν αποφασίζουν σύντομα, χάνουν ευκαιρίες και ύστερα παραπονιούνται που δεν τους περίμεναν
Ποιος φταίει που πολλοί νέοι είναι άτολμοι; Ποιος τους δίδαξε ότι η ζωή είναι κάτι τι το ασφαλές; Ποιος τους δίδαξε το φόβο;
Ποιος γονιός, εκτός από τον έλληνα γονιό, δεν προτάσει το καλό του παιδιού του; Ποιος γονιός επιβάλλει τη δική του εξασφάλιση και το δικό του συμφέρον -γηροκόμηση, κλπ- πάνω απο το συμφέρον του παιδιού του;
Σε ποια χώρα τα υλικά αγαθά βρίσκονται σε πρώτη προτεραιότητα, πάνω κι από την αξία της ζωής;
Πού καλλιεργείται καλύτερα η ατολμία, παρά στην Ελλάδα των γενναίων προγόνων;
Μερικά παραδειγματάκια στην τύχη:
-->> Η κυρία που συγυρίζει το σπίτι μου έχει δυο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη. Ο γιος παράτησε τις σπουδές του για να βγάλει γρήγορα λεφτά και να ανεξαρτητοποιηθεί, με κατάληξη σήμερα στα 30τόσα του να ζει ακόμα με τη μαμά του. Η κόρη, πλησιάζοντας τα 40) κατάφερε να διοριστεί, ψώνισε αυτοκίνητο και σπίτι με δάνειο (η ασφάλεια του μισθού βλέπετε) και η μαμά της χρεώθηκε τις διασκευές του σπιτιού. Για βενζίνη δεν περισσεύει μία και το τουτού -δείγμα αξίας της προσωπικότητας- αράζει στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας.
-->> Η κόρη μιας γειτόνισσας σπούδασε σε ξένη χώρα. Σπουδές "πλήρεις", μεταπτυχιακό, ντοκτορά, όλα στην τρίχα. Επέστρεψε η νεαρή γυναίκα μετά από επιμονή της μαμάς (να είναι κοντά, κλπ) και, μετά από 4ετή αναμονή στον πάγκο, πάνω που σκεφτόταν να ξαναφύγει, διορίστηκε σε επαρχιακή πόλη. Εχει περάσει τα 30, νοιώθει μοναξιά και ανασφάλεια, η μαμά έχει σκυλομετανοιώσει αλλά οδός επιστροφής δεν υπάρχει και το εγγονάκι που περίμενε να ταχταρίσει δεν το βλέπει να έρχεται και παραπονιέται -πάλι.
-->> Μια κοπέλα, κόρη φίλου μου, μόλις τέλειωσε τις σπουδές της (πτυχίο σκέτο) εδώ πέρα, σε ξένο εκπαιδευτικό ίδρυμα, έφυγε μετά από πρόταση που της έγινε απο το ίδρυμα (παρένθεση: ένα καλό που έχουν τα ιδιωτικά ιδρύματα σπουδών είναι το ενδιαφέρον για την επαγγελματική αποκατάσταση των σπουδαστών τους) να εργαστεί για 1 μήνα σε ξένη χώρα -άσχετη με τη χώρα όπου στεγάζεται το ίδρυμα. Ρώτησε το μπαμπά της λοιπόν (όπως κάθε καλή κόρη) αν την άφηνε να φύγει κι εκείνος απάντησε (λίγο διαφορετικά από ό,τι οι συνήθεις έλληνες μπαμπάδες) πως η ζωή είναι δική της και να κάνει εκείνο που θέλει η καρδιά της. Εφυγε η κοπέλα, πάνω στις 20 μέρες η εργασία έγινε μόνιμη, ο μισθός ανέβηκε, ασφάλεια, σύνταξη, όλα κομπλέ, βρήκε και τον άνθρωπό της. Ερχεται εδώ για διακοπές και είναι όλοι ευτυχισμένοι. Σύμπτωση; Οχι και τόσο.
-->> Ενας νεαρός, το αμόρε της προηγούμενης κοπέλας, έλαβε πρόσκληση να πάει να τη βρει στον ξένο τόπο, εργασία για 1 μήνα δοκιμαστικά, διαμονή, κλπ, αλλά εκείνος ένοιωθε ανασφάλεια. Ηθελε μόνιμη δουλειά. Προσπάθησε λοιπόν να διοριστεί στο δημόσιο, ακόμα προσπαθεί, εντωμεταξύ έχει χάσει κάθε επαφή με το αντικείμενο των σπουδών του μια και δουλεύει σε μια καφετέρια. Οταν (και ΑΝ) διοριστεί τελικά, τι θα προσφέρει; καφέδες;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ βασισμένο σε παραδείγματα από τον (πολύ) στενό μου κύκλο, σε σχέση με το (αποτυχημένο, κατά τη γνώμη μου) ρεπορτάζ του κ. Κούλογλου, του οποίου την εκπομπή υποστήριξα:
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η απουσία εργασιών, αλλά η απουσία θέλησης και τόλμης των νέων και των γονιών τους. Το ελληνικό όνειρο «να βρω μια δουλίτσα να πορεύομαι» δεν είναι αποτελεσματικό σήμερα. Σε αυτό το όνειρο βασίζονται οι διάφορες εταιρείες της συμφοράς και πατάνε το νέο εργαζόμενο στο λαιμό. Σου λεει «τι θα κάνει; θα φύγει; κι αν φύγει πού θα πάει; εδώ γύρω θα τριγυρνάει» οπότε, πάντα θα υπάρχει φτηνό και ικανό δυναμικό
επιβιώνοντας (κλαψ) στην Ελλάδα (κλαψ) με 700 ευρώ (κλαψ)
Προσθέτω εδώ τη δική μου γνώμη/άποψη: Νομίζω δλδ ότι οι νέοι μένουν στη χώρα μας και τσιτσιρίζονται στην ανέχεια και την ανεργία, επειδή -->>
Α.- δεν τολμούν να ξανοιχτούν σε άγνωστα νερά, νοιώθουν ανασφάλεια, φοβούνται
Β.- δεν τους αφήνουν οι γονείς (και αν επιστρέφουν, επιστρέφουν γι αυτό το λόγο, τους γονείς)
Γ.- τους αρέσει υπερβολικά το κλίμα και αρνούνται να αναζητήσουν ευκαιρίες ζωής σε κλίματα ανήλιαγα (το αυτό συνέβη και σε μένα, δεν αντέχω λέμε την υγρασία και το κρύο, μπρρρ)
Δ.- δεν αποφασίζουν σύντομα, χάνουν ευκαιρίες και ύστερα παραπονιούνται που δεν τους περίμεναν
Ποιος φταίει που πολλοί νέοι είναι άτολμοι; Ποιος τους δίδαξε ότι η ζωή είναι κάτι τι το ασφαλές; Ποιος τους δίδαξε το φόβο;
Ποιος γονιός, εκτός από τον έλληνα γονιό, δεν προτάσει το καλό του παιδιού του; Ποιος γονιός επιβάλλει τη δική του εξασφάλιση και το δικό του συμφέρον -γηροκόμηση, κλπ- πάνω απο το συμφέρον του παιδιού του;
Σε ποια χώρα τα υλικά αγαθά βρίσκονται σε πρώτη προτεραιότητα, πάνω κι από την αξία της ζωής;
Πού καλλιεργείται καλύτερα η ατολμία, παρά στην Ελλάδα των γενναίων προγόνων;
Μερικά παραδειγματάκια στην τύχη:
-->> Η κυρία που συγυρίζει το σπίτι μου έχει δυο παιδιά, ένα γιο και μια κόρη. Ο γιος παράτησε τις σπουδές του για να βγάλει γρήγορα λεφτά και να ανεξαρτητοποιηθεί, με κατάληξη σήμερα στα 30τόσα του να ζει ακόμα με τη μαμά του. Η κόρη, πλησιάζοντας τα 40) κατάφερε να διοριστεί, ψώνισε αυτοκίνητο και σπίτι με δάνειο (η ασφάλεια του μισθού βλέπετε) και η μαμά της χρεώθηκε τις διασκευές του σπιτιού. Για βενζίνη δεν περισσεύει μία και το τουτού -δείγμα αξίας της προσωπικότητας- αράζει στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας.
-->> Η κόρη μιας γειτόνισσας σπούδασε σε ξένη χώρα. Σπουδές "πλήρεις", μεταπτυχιακό, ντοκτορά, όλα στην τρίχα. Επέστρεψε η νεαρή γυναίκα μετά από επιμονή της μαμάς (να είναι κοντά, κλπ) και, μετά από 4ετή αναμονή στον πάγκο, πάνω που σκεφτόταν να ξαναφύγει, διορίστηκε σε επαρχιακή πόλη. Εχει περάσει τα 30, νοιώθει μοναξιά και ανασφάλεια, η μαμά έχει σκυλομετανοιώσει αλλά οδός επιστροφής δεν υπάρχει και το εγγονάκι που περίμενε να ταχταρίσει δεν το βλέπει να έρχεται και παραπονιέται -πάλι.
-->> Μια κοπέλα, κόρη φίλου μου, μόλις τέλειωσε τις σπουδές της (πτυχίο σκέτο) εδώ πέρα, σε ξένο εκπαιδευτικό ίδρυμα, έφυγε μετά από πρόταση που της έγινε απο το ίδρυμα (παρένθεση: ένα καλό που έχουν τα ιδιωτικά ιδρύματα σπουδών είναι το ενδιαφέρον για την επαγγελματική αποκατάσταση των σπουδαστών τους) να εργαστεί για 1 μήνα σε ξένη χώρα -άσχετη με τη χώρα όπου στεγάζεται το ίδρυμα. Ρώτησε το μπαμπά της λοιπόν (όπως κάθε καλή κόρη) αν την άφηνε να φύγει κι εκείνος απάντησε (λίγο διαφορετικά από ό,τι οι συνήθεις έλληνες μπαμπάδες) πως η ζωή είναι δική της και να κάνει εκείνο που θέλει η καρδιά της. Εφυγε η κοπέλα, πάνω στις 20 μέρες η εργασία έγινε μόνιμη, ο μισθός ανέβηκε, ασφάλεια, σύνταξη, όλα κομπλέ, βρήκε και τον άνθρωπό της. Ερχεται εδώ για διακοπές και είναι όλοι ευτυχισμένοι. Σύμπτωση; Οχι και τόσο.
-->> Ενας νεαρός, το αμόρε της προηγούμενης κοπέλας, έλαβε πρόσκληση να πάει να τη βρει στον ξένο τόπο, εργασία για 1 μήνα δοκιμαστικά, διαμονή, κλπ, αλλά εκείνος ένοιωθε ανασφάλεια. Ηθελε μόνιμη δουλειά. Προσπάθησε λοιπόν να διοριστεί στο δημόσιο, ακόμα προσπαθεί, εντωμεταξύ έχει χάσει κάθε επαφή με το αντικείμενο των σπουδών του μια και δουλεύει σε μια καφετέρια. Οταν (και ΑΝ) διοριστεί τελικά, τι θα προσφέρει; καφέδες;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ βασισμένο σε παραδείγματα από τον (πολύ) στενό μου κύκλο, σε σχέση με το (αποτυχημένο, κατά τη γνώμη μου) ρεπορτάζ του κ. Κούλογλου, του οποίου την εκπομπή υποστήριξα:
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η απουσία εργασιών, αλλά η απουσία θέλησης και τόλμης των νέων και των γονιών τους. Το ελληνικό όνειρο «να βρω μια δουλίτσα να πορεύομαι» δεν είναι αποτελεσματικό σήμερα. Σε αυτό το όνειρο βασίζονται οι διάφορες εταιρείες της συμφοράς και πατάνε το νέο εργαζόμενο στο λαιμό. Σου λεει «τι θα κάνει; θα φύγει; κι αν φύγει πού θα πάει; εδώ γύρω θα τριγυρνάει» οπότε, πάντα θα υπάρχει φτηνό και ικανό δυναμικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου