«Φτου σου! Οι πορδές του μπουζουκιού σου!» Ετσι άκουγα μικρή τα λόγια του παλιού τραγουδιού -του ντουέτου "Κορώνης-Φίλανδρος" νομιζω.
Σήμερα πλέον, λίγο αργά είναι η αλήθεια, κατάλαβα το γιατί. Επειδή ο τονισμός είναι στη λήγουσα. Οι νότες, ο ρυθμός, είναι κλαψερός. Οχι όπως στο ροκ π.χ. όπου ο ήχος είναι παροξύτονος ή και προπαροξύτονος [μα πώς λέγονται αυτά στη μουσική;] και αναπτερώνει το ηθικό, όχι όπως στο μπλουζ, ας πούμε, όπου ναι μεν ο τόνοι είναι απαλοί αλλά συνάμα απελευθερωτικοί. Το μπουζούκι επιμένει στην κλάψα και στη μουρμούρα της εσωστρέφειας. Οπότε, αν η κυρία Μπίλιω χαρακτηρίζει "μεγάλο" το μακαρίτη το Στράτο, κάποιο δίκιο έχει. Ολοι μεγάλοι κλαψιάρηδες ήταν και στα χνάρια τους βαδίζουν οι νέοι παραπονιάρηδες για να γίνουν και αυτοί "μεγάλοι" κλανιάρηδες. «Τι σούκανα και φτύνεις», «Υποφέ- υποφέ- υποφέρω πολύ», «Α-α-α-α-αχ!», όλα εσωστρεφή άσματα, για σκαλοπάτια όπου ο σουταρισμένος σιγοσφυρίζει, για συννεφιές όπου όταν δεν βλέπει το αντικείμενο της λατρείας του έχει ακεφιές, για άπονες και σκληρές γυναίκες που δεν δίνουν σημασία στα σπαραξικάρδια παρακάλια του για ολίγη από πίτσι_πίτσι περιποιημένη, για άντρες βαρείς κι ασήκωτους, που δεν τους σηκώνεται με τπτ δηλαδή.
Και τί με νοιάζει για τον πόνο που σέρνεται σαν φίδι και τυλίγει την ακοή μου και αιχμαλωτίζει το νου σε στενές φυλακές και εμποδίζει τη σκέψη να πάει παραπέρα; Γιατί, όσο κλαίω και σπαράζω και τραγουδώ τον πόνο και την ανέχεια και την προδοσία και τη μουρτζουφλωσύνη, τόσο θα ανάγονται ο πόνος, η ανέχεια, η προδοσία, η γκαντεμιά και η κακομοιριά σε ύψιστα αγαθά και, κλαίγοντας για όλα αυτά που εχω χάσει (ή με έκαναν "οι άλλοι" να χάσω), θα αδιαφορώ για όλα τα υπόλοιπα που είναι η χαρά, η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, η περηφάνεια, το ενδιαφέρον για τα κοινά, το μοίρασμα, η ανταπόδοση, η ευγνωμοσύνη, κλπ κλπ, καθώς και για την προσπάθεια να τα αποκτήσω με κάθε τρόπο...
Μπορεί να πει κανείς πως όταν έχεις ένα καρφί στο μάτι (ή και σε άλλα λιγότερο σημαντικά σημεία) στην αρχή κλαψουρίζεις, ουρλιάζεις μάλλον, από τον πόνο που σου προξενεί. Δεν είναι καιρός όμως να βγει αυτό το καρφί; Εστω, να γίνει κάποια προσπάθεια εξαγωγής του; Κοίταξε στον καθρέφτη, αδερφέ μου, και δώστου μια να ξεκολλήσει! Δεν φταίει το παράθυρο που φράζει την ορατότητα. Το παράθυρο είναι ανοιχτό, εσύ δεν βλέπεις.
Δεν βλέπεις πολλά που συμβαίνουν γύρω σου, αρκείσαι να "παραπονιέσαι, να κλαις, να χτυπιέσαι" -από κάποιο τραγούδι είναι κι αυτά τα λογάκια. Ωραίο είναι να τραγουδάς, δε λέω, όχι όμως να κλαψουρίζεις τραγουδιστά: Τραγούδα και πολέμα! Πολέμα για όσα σου έχουν κάνει, για όσα έχεις δεχτεί να σου κάνουν δηλαδή. Η φέτα και το λάδι, δικά μας προϊόντα, που εμείς εξάγουμε, πουλιούνται φτηνότερα στις χώρες όπου τα εξάγουμε, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία -αλλού δεν γνωρίζω. Εσύ τα ψωνίζεις εδώ πέρα και σκας τα διπλά και ύστερα κλαις για την "κακούργα κοινωνία" και για την "άπιστη που στα τρώει". Εσύ ξεπουλάς τον ΟΤΕ σήμερα, τη ΔΕΗ αύριο, τη χώρα ολόκληρη μεθαύριο, και ύστερα θα τραγουδάς "να σε πάρω να φύγουμε" σε ποιον; Τίποτα δεν θά 'χει μείνει να πάρεις μαζί σου όταν θα είσαι μετανάστης στον τόπο σου με άδεια βαλίτσα.
Μίλησε ο κ. αλογοσκούφης (με πεζό α) για την ανικανότητα των κρατικών επιχειρήσεων, που "έχει διαπιστωθεί διεθνώς" -έτσι ακριβώς το είπε, για να πείσει μάλλον όχι τόσο για τη γνώση του στα διεθνή ζητήματα όσο για να προλάβει τις αντιρρήσεις σου, καλέ μου τηλεθεατή. Και συ τό 'χαψες με τη μία! Επειδή είσαι κακομοίρης και παιδί της κλαψούρας. Αυτή τη γλώσσα την καταλαβαίνεις, την έχεις σπουδάσει καλά, έχει γίνει ένα με το πετσί σου, αν την αποχωριστείς και αρχίσεις να αμφιβάλλεις και να αναρωτιέσαι θα στην κόψουν, έτσι νομίζεις, οπότε σε αυτή τη γλώσσα σου ομιλεί ο κ. υπουργός. Αντί να κάνει μια "τομή" ή μια "ρήξη", πετάει μπαρούφες με στιλ 800 μανδαρίνων.
Ποια τομή; Να κόψει στα δυο τις τιμές των προϊόντων και το 50% να στο δώσει σε μετοχές του ΟΤΕ, ας πούμε, μαζί με δωρεάν σύνδεση στο διαδίκτυο.
Ποια ρήξη; Να διπλασιάσει τις αποδοχές σου, παράλληλα και ταυτόχρονως με την προηγούμενη τομή.
Αλλά δεν θέλει ρήξεις και τομές στην τσέπη του, όχι ο συγκεκριμένος υπουργός, ολόκληρο το σύστημα εξουσίας θέλει το κουστούμι ολόκληρο και ατσαλάκωτο λέμε. Και σένα στα κάρβουνα, να ετοιμάζεις τη θράκα για το σίδερο σιδερώματος παλαιού τύπου, του 1821 και πολύ λέω.
Σήμερα πλέον, λίγο αργά είναι η αλήθεια, κατάλαβα το γιατί. Επειδή ο τονισμός είναι στη λήγουσα. Οι νότες, ο ρυθμός, είναι κλαψερός. Οχι όπως στο ροκ π.χ. όπου ο ήχος είναι παροξύτονος ή και προπαροξύτονος [μα πώς λέγονται αυτά στη μουσική;] και αναπτερώνει το ηθικό, όχι όπως στο μπλουζ, ας πούμε, όπου ναι μεν ο τόνοι είναι απαλοί αλλά συνάμα απελευθερωτικοί. Το μπουζούκι επιμένει στην κλάψα και στη μουρμούρα της εσωστρέφειας. Οπότε, αν η κυρία Μπίλιω χαρακτηρίζει "μεγάλο" το μακαρίτη το Στράτο, κάποιο δίκιο έχει. Ολοι μεγάλοι κλαψιάρηδες ήταν και στα χνάρια τους βαδίζουν οι νέοι παραπονιάρηδες για να γίνουν και αυτοί "μεγάλοι" κλανιάρηδες. «Τι σούκανα και φτύνεις», «Υποφέ- υποφέ- υποφέρω πολύ», «Α-α-α-α-αχ!», όλα εσωστρεφή άσματα, για σκαλοπάτια όπου ο σουταρισμένος σιγοσφυρίζει, για συννεφιές όπου όταν δεν βλέπει το αντικείμενο της λατρείας του έχει ακεφιές, για άπονες και σκληρές γυναίκες που δεν δίνουν σημασία στα σπαραξικάρδια παρακάλια του για ολίγη από πίτσι_πίτσι περιποιημένη, για άντρες βαρείς κι ασήκωτους, που δεν τους σηκώνεται με τπτ δηλαδή.
Και τί με νοιάζει για τον πόνο που σέρνεται σαν φίδι και τυλίγει την ακοή μου και αιχμαλωτίζει το νου σε στενές φυλακές και εμποδίζει τη σκέψη να πάει παραπέρα; Γιατί, όσο κλαίω και σπαράζω και τραγουδώ τον πόνο και την ανέχεια και την προδοσία και τη μουρτζουφλωσύνη, τόσο θα ανάγονται ο πόνος, η ανέχεια, η προδοσία, η γκαντεμιά και η κακομοιριά σε ύψιστα αγαθά και, κλαίγοντας για όλα αυτά που εχω χάσει (ή με έκαναν "οι άλλοι" να χάσω), θα αδιαφορώ για όλα τα υπόλοιπα που είναι η χαρά, η αγάπη, ο έρωτας, η φιλία, η περηφάνεια, το ενδιαφέρον για τα κοινά, το μοίρασμα, η ανταπόδοση, η ευγνωμοσύνη, κλπ κλπ, καθώς και για την προσπάθεια να τα αποκτήσω με κάθε τρόπο...
Μπορεί να πει κανείς πως όταν έχεις ένα καρφί στο μάτι (ή και σε άλλα λιγότερο σημαντικά σημεία) στην αρχή κλαψουρίζεις, ουρλιάζεις μάλλον, από τον πόνο που σου προξενεί. Δεν είναι καιρός όμως να βγει αυτό το καρφί; Εστω, να γίνει κάποια προσπάθεια εξαγωγής του; Κοίταξε στον καθρέφτη, αδερφέ μου, και δώστου μια να ξεκολλήσει! Δεν φταίει το παράθυρο που φράζει την ορατότητα. Το παράθυρο είναι ανοιχτό, εσύ δεν βλέπεις.
Δεν βλέπεις πολλά που συμβαίνουν γύρω σου, αρκείσαι να "παραπονιέσαι, να κλαις, να χτυπιέσαι" -από κάποιο τραγούδι είναι κι αυτά τα λογάκια. Ωραίο είναι να τραγουδάς, δε λέω, όχι όμως να κλαψουρίζεις τραγουδιστά: Τραγούδα και πολέμα! Πολέμα για όσα σου έχουν κάνει, για όσα έχεις δεχτεί να σου κάνουν δηλαδή. Η φέτα και το λάδι, δικά μας προϊόντα, που εμείς εξάγουμε, πουλιούνται φτηνότερα στις χώρες όπου τα εξάγουμε, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία -αλλού δεν γνωρίζω. Εσύ τα ψωνίζεις εδώ πέρα και σκας τα διπλά και ύστερα κλαις για την "κακούργα κοινωνία" και για την "άπιστη που στα τρώει". Εσύ ξεπουλάς τον ΟΤΕ σήμερα, τη ΔΕΗ αύριο, τη χώρα ολόκληρη μεθαύριο, και ύστερα θα τραγουδάς "να σε πάρω να φύγουμε" σε ποιον; Τίποτα δεν θά 'χει μείνει να πάρεις μαζί σου όταν θα είσαι μετανάστης στον τόπο σου με άδεια βαλίτσα.
Μίλησε ο κ. αλογοσκούφης (με πεζό α) για την ανικανότητα των κρατικών επιχειρήσεων, που "έχει διαπιστωθεί διεθνώς" -έτσι ακριβώς το είπε, για να πείσει μάλλον όχι τόσο για τη γνώση του στα διεθνή ζητήματα όσο για να προλάβει τις αντιρρήσεις σου, καλέ μου τηλεθεατή. Και συ τό 'χαψες με τη μία! Επειδή είσαι κακομοίρης και παιδί της κλαψούρας. Αυτή τη γλώσσα την καταλαβαίνεις, την έχεις σπουδάσει καλά, έχει γίνει ένα με το πετσί σου, αν την αποχωριστείς και αρχίσεις να αμφιβάλλεις και να αναρωτιέσαι θα στην κόψουν, έτσι νομίζεις, οπότε σε αυτή τη γλώσσα σου ομιλεί ο κ. υπουργός. Αντί να κάνει μια "τομή" ή μια "ρήξη", πετάει μπαρούφες με στιλ 800 μανδαρίνων.
Ποια τομή; Να κόψει στα δυο τις τιμές των προϊόντων και το 50% να στο δώσει σε μετοχές του ΟΤΕ, ας πούμε, μαζί με δωρεάν σύνδεση στο διαδίκτυο.
Ποια ρήξη; Να διπλασιάσει τις αποδοχές σου, παράλληλα και ταυτόχρονως με την προηγούμενη τομή.
Αλλά δεν θέλει ρήξεις και τομές στην τσέπη του, όχι ο συγκεκριμένος υπουργός, ολόκληρο το σύστημα εξουσίας θέλει το κουστούμι ολόκληρο και ατσαλάκωτο λέμε. Και σένα στα κάρβουνα, να ετοιμάζεις τη θράκα για το σίδερο σιδερώματος παλαιού τύπου, του 1821 και πολύ λέω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου