η φωτό ενός (ωραίου, ευσταλούς) άνδρα να σηκώνει ως τρόπαιο το καλτσάκι ενός (πνιγμένου) μωρού. Το είδα ΚΑΙ αυτό.
Και μπαίνω σε σκέψεις: άραγε, κατάλαβε τι έκανε αυτός ο άνθρωπος; για ποιο πράγμα ακριβώς περηφανεύεται; Δεν θα ήθελα νά 'μαι ούτε ψύλλος στον κόρφο του, τη στιγμή που θα έρθει ξανά το μυαλό στη θέση του. Γιατί κάποια στιγμή, δε μπορεί, κι αυτός θα σκεφτεί. Εκτός πια αν έχει απανθρωπιστεί τελείως, οπότε δεν θα μιλάμε πλέον για άνθρωπο αλλά για ένα ανδράποδο ποτισμένο με μίσος και αναλγησία. Του εύχομαι πάντως να συνέλθει.
_________________
ΣΗΜ.1. υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να μη ταυτίζεται ο αποστολέας της εικόνας με το πρόσωπο που απεικονίζεται και ζητώ συγγνώμη απο τον εικονιζόμενο, που ίσως να είναι ένας διασώστης, αν λάβω υπόψη τον εξοπλισμό του.
ΣΗΜ.2. το φρικτό πρόβλημα όμως παραμένει: ένας απάνθρωπος (ονόματι SOTOS στο τουίτ) τολμάει να επιχαίρει με τον χαμό ενός μικρού παιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου