διαφορές πολιτισμοτεχνολογικών φάσεων

..ενώ οι γριές ξορκίζουν τους μετανάστες (και το ρατσισμό βεβαίως) καθήμενες στα παγκάκια, πέφτω μέσα σε μια μαγευτική σελίδα.. μαγευτική στην απλότητα και στο εύληπτο και συμπυκνωμένο λειτουργικό της να το πώ... όπως και να το πώ μπες και δες μονάχος/η σου λέμε.. τί θα δεις; ένα πάρκο με τα όλα του.. με τα δέντρα, τα λουλούδια, τις συλλογές του.. είναι κάτι σαν μουσείο, ίσως και καλύτερο γιατί γυμνάζεσαι περιδιαβαίνοντας.. Σε βάζω στη σελίδα με το ευρετήριο των δέντρων, όπου -αν δεν τεμπελιάσεις- θα βρεις σε κάθε βουλίτσα κι από ένα δεντράκι με όλες τις σχετικές με αυτό πληροφορίες πατώντας ένα απλό κουμπάκι που στα δείχνει όλα και συμφέρει.. αν το ψάξεις κιόλας λιγουλάκι, μπορείς να περάσεις μερικές θαυμάσιες μέρες εκεί πέρα.. δες λοιπόν καλά τί έχουν κάνει οι άνθρωποι -νομίζω δλδ γιατί ακόμα δεν δήλωσαν εξωγήινοι οι λονδινέζοι- μεθοδικά και με μεράκι (αυτό που χάσαμε ή μας το κλέψαν) που δεν περιορίστηκαν σε ένα τόπο που μπορείς να πεις ότι "ε, έχουν λεφτά και τό'φτιαξαν" αλλά πήγαν και σε τζάμπα τόπους, όπως αυτός εδώ και επεκτάθηκαν... μετά, πέρνα από εδώ να μάθεις μερικά πραγματάκια.. τί δεν έχει καταφέρει δλδ να κάνει το πτωχό (τώρα πτωχό, αλλά πολύφερνο προ κρίσης -σε ορισμένα βαλάντια πολύφερνο) Ελλαδιστάν.. και να προσπαθεί κάποιος είναι πολύ δύσκολο να μένει τόσο πίσω, ακόμα κι αν δηλώνει οπισθοδρομικός λέμε.. για να μη γράψω τπτ μπινελίκια για ένα λογότυπο -ο θεός να το κάνει- που αποδεικνύει το στενό σύνδεσμο των ΕΛ με το ασπρογάλαζο, τα φυλλαράκια και τις γραμμούλες που όλο και κάτι θα συμβολίζουν -ήμαρτον πια και φτού στα μούτρα των υπευθύνων να μη τους πιάσει μάτι. ως εδώ για τώρα, θά'σκαγα αν δεν το ανέβαζα.. όχι πως κερδίζω τπτ η ίδια ή ο ταλαίπωρος ο Κράτος με το να ξεμπροστιάζεται ενώπιον ικανοτέρων του και σχετικά ακαταπίεστων.. αλλά, να, στενοχωριέμαι γιατί με κλέβαν τόσα χρόνια κι ενώ το καταλάβαινα δεν έψαχνα για αποδείξεις.. «Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη!» έλεγε το παλιο σλόγκαν, αλλά πού να μαντέψει κανείς ότι δεν ζητούσε να παίρνεις απόδειξη από τον περιπτερά αλλά να βρίσκεις απόδειξη για τα όσα υπογείως σου ετοιμάζαν κλέβοντάς σε οφθαλμοφανώς μεν, άνευ απτών αποδείξεων δε..
__________________________
ΣΗΜ. μπορώ να γράφω καλύτερα, το ξέρεις δα, αλλά δοκιμάζω μια γραφή λόου προφάιλ που λένε.. προς τούτο και οι τελίτσες.. κάπως σαν να ψιθυρίζω στο περίπου.. καταλαβαίνεις φαντάζομαι ότι ζούμε πλέον σε καιρούς χαλεπούς..

Ενας λύκος τη νύχτα

 

Η γριά καθόταν στο παγκάκι

«να χέσω τους μετανάστες»

λέγοντας και ξαναλέγοντας

αλλά το σκατό παρέμενε κολλημένο

και δεν έβγαινε.

 

Εβγαινε όμως ο ήχος

«να χέσω τους μετανάστες»

όλο και πιο δυνατός

από το γεροντικό στόμα

όσο πέρναγαν οι ώρες

και βράδιαζε

αλλά το έντερο δεν έλεγε

να κινηθεί.

 

«Να χέσω τους μετανάστες»

έφτασε να ουρλιάζει σαν λύκος

μόλις το φεγγάρι μεσουράνησε

κι έγινε στ'αλήθεια λύκος

ένας γέρικος λύκος μ'ένα σκατό

κολλημένο στο γκόλο.

καρπούζ tango

Tango a media luz
το τσίπουρο το τσούζ
κι άμα γουστάρει ούζο
ας φάει και καρπούζ

Tango a media luz
μακράν, προς την Τουλούζ
κρυώνει το καρπούζι
ρίξ'του καμμιά βεντούζ

Tango a media luz
χορταίνεις με καρπούζ
μόνο να είναι μπούζι,
και να φορά μπουρνούζ

>>>>> τραγουδείστε το στο σκοπό :

κάλλιο πλούσιος και υγιής παρά πτωχός και ασθενής

ανησυχώ εντόνως δια την υγείαν του προσώπου αυτού.. εσείς αγαπημένοι/ες μου αναγνώστες/τριες τι λέτε; μήπως είναι προτιμότερο να ανησυχώ για τη δική μου υγεία; μη πάθω τπτ δλδ και δεν υπάρχει νοσοκομείο για νοσοκομείο και γιατρός για γιατρός λέμε... άσε που είδα και όνειρο πως εξαερώθηκαν τα πάντα και η χώρα έγινε ολόκληρη αέρας και μας πήρε και μας σήκωσε... καλά, βρε παιδί μου, βρισκόμαστε σε κρίση, δε λέω, [λέω δλδ αλλά ποιος μ'ακούει, ότι κρίση είναι ενα φανταστικό σχέδιο παραπλάνησης ή/και αποπλάνησης] και το λογικό θα ήταν μέσα σε τέτοια ζοφερή κατάσταση να υπάρχει αύξηση των παροχών υγείας.. κάνω πάλι λάθος; τεσπά, αφού το θέλει τόσο πολύ ο υπουργος υγείας, ας μείνει χωρίς χαρτοφυλάκιο μια και επιμένει να εξαερώνει την υγεία, ε; αλλά πάλι... εμείς τί θα γίνουμε; χωρίς υπουργό, πάει στα κομμάτια, μπορούμε να ζήσουμε [δεν μπορούμε;] αλλά χωρίς υγεία λιγουλάκι δύσκολο το κόβω... άμα δλδ πάθεις κάτι -ένα τροχαίο, ας πούμε- και το ΚΑΤ έχει κλείσει, τί γίνεται; πας κατευθείαν [και σε κομματάκια] στο κέντρο μεταμοσχεύσεων; τώρα πονηρεύομαι την πρεμούρα για τις δωρεές οργάνων.. εχμ.. να τρέξω να δηλώσω ότι αρνούμαι να δώσω όργανα; σιγά που θα το λάβει κανείς υπόψη.. αν και, εδώ που τα λέμε, το μεγάλο πρόβλημα θα τό'χουν οι χαπακωνόμενοι που δε θα βρίσκουν γιατρό να τους γράφει χάπια.. και οι χρονίως πάσχοντες τί θα γίνουν; να πάνε να ψοφήσουν για να μάθουν τί εστί βερύκοκκο; τί να σας πώ, δεν ξέρω... φράκαρε ο μυαλός πλέον και δεν κατεβάζει ιδέες.. συγγνώμη αγαπημένο μου αναγνωστικό κοινό, μάλλον προς ψυχιατρείο με βλέπω.. τρέχω να κοιταχτώ στον καθρέφτη να βεβαιωθώ ότι το ύφος μου δεν έχει γίνει σαν και του αλλουνού του δυστυχισμένου ατόμου.. στη φωτό λέμε...

____________________________

ΣΗΜ. το ρητό δεν είναι ακριβώς όπως αναφέρεται στον τίτλο, απλώς το έχω εκσυγχρονίσει για να καταλαβαινόμαστε.. όπως έπραξα και με το «κάλλιο δέκα και στο χέρι παρά πέντε και καρτέρει» φυσικά

καλλιτέχνες, χαρίσματα, κλπ απίθανα πράγματα

...τί σόι καλλιτέχνης/δημιουργός είσαι, αν κρέμεσαι από το έργο σου, αν λες "αυτό είναι δικό μου" ή/και "το έργο μου με χαρακτηρίζει" και άλλες τέτοιες παπαριές, λες και σταμάτησε η έμπνευσή σου, λες και έπραξες με το έργο σου το καθήκον σου στην ανθρωπότητα, σαν να είσαι αποφασισμένος να μη φτιάξεις/δημιουργήσεις τίποτε άλλο... τί σόι καλλιτέχνης/δημιουργός είναι αυτός που παραιτείται της δημιουργίας του, που κοστολογεί το ταλέντο του, που πουλάει ακριβά το χάρισμα που έλαβε από τη θεά Τύχη; Είναι σαν να πουλάει κανείς το τομάρι του κι ακόμα χειρότερα... γιατί ποια είναι η χρησιμότητα ενός τομαριού στην ανθρωπότητα;
...όταν ξέρεις ότι μπορείς (έχεις το χάρισμα) να δημιουργείς όμορφα πράγματα -ήχους, κείμενα, ζωγραφιές, γλυπτά, κλπ- και δεν νοιάζεσαι να τα χάσεις γιατί είσαι ικανός να φτιάξεις ακόμα ωραιότερα, τότε λογίζεσαι καλλιτέχνης πραγματικός... Αυτό συμβαίνει όταν δεν αφήνεις το μυαλό σου να κοιμηθεί, όταν κρατάς το συναίσθημα ζωντανό, όταν δεν παραιτείσαι αυτοϊκανοποιούμενος από τις κολακείες και τον ψευτοθαυμασμό των εμπόρων που σε λιβανίζουν για να κερδίζουν από τη χαζομάρα σου... σε "φτιάχνουν" κατά τα μέτρα τους και τα μέτρα της "πιάτσας" (κάτι θυμίζει αυτή η λέξη, ε) κι εσύ καμαρώνεις σα γύφτικο σκεπάρνι...
Κάθε άνθρωπος είναι καλλιτέχνης εν δυνάμει, αρκεί να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του να δημιουργήσει. Μη μασάς λοιπόν καλέ/ή μου φίλε/η και... βουρρρρ να αναπτύξεις τα χαρίσματά σου!!!
______________
ΣΗΜ.1. σκέφτηκα να γράψω δυο λογάκια γιατί πολύς λόγος γίνεται προσφάτως περί ανθρώπων του πνεύματος κλπ κλπ και ρώτησα εμένα τί είναι άνθρωπος του πνεύματος και πώς γίνεται, πώς διαμορφώνεται, αυτός ο τύπος που περιμένει ο κόσμος όλος από αυτόν να βγάζει κάθε φορά τα κάστανα από τη φωτιά, να έχει γνώμη που να γίνεται σεβαστή, να στέκονται σούζα άρχοντες και λαουτζίκος μπροστά του... και αποτέλεσμα μηδέν λέμε. Γιατί μηδέν; Επειδή κανείς δεν εμποδίζει κανένα να είναι άνθρωπος του πνεύματος και να εκφράζεται με όποιο τρόπο θέλει και μπορεί και γιατί να ακούει με κατάνυξη τις διάφορες σαχλαμαρίτσες του ενός και τ'αλλουνού και να μη βασίζεται στα δικά του συμπεράσματα -που μπορεί και να μην είναι σαχλαμάρες; ε;
ΣΗΜ.2. σκεφτηκα ακόμα όσην ώρα (κάτι λεπτάκια δλδ) έγραφα τούτα δω τα πραγματάκια ότι αυτοί που χρίζονται με κάποιο τρόπο "άνθρωποι του πνεύματος"... από τους μέντορές τους μάλλον που κερδίζουν μπικικίνια ζεστά ή/και από την Πολιτεία που κερδίζει κι αυτή γιατί βουλώνει μερικά στόματα «βλέπετε, έχωμεν ανθρώπους του πνεύματος και ημείς» λέγοντας... αυτοί που χρίζονται λοιπόν με όποιο τρόπο ΑτΠ (άνθρωποι του πνεύματος) τον παίρνουν ψηλά τον αμανέ και θέλουν σώνει και καλά να τους ακούμε -όταν καμμιά φορά ανοίξουν το στόμα τους, γιατί συνήθως τό'χουνε κλειστό επειδή "όταν τρώμε δεν μιλάμε" που μας λέγανε οι γιαγιάδες παλιά... επιβάλλουν μάλλον να ακούγονται και τα ΜΜΕ της συμφοράς ανακοινώνουν π.χ. «την τάδε ώρα θα μιλήσει ο/η τάδε ΑτΠ και μη τον χάσετε γιατί θα χάσετε» και τέτοια ψυχαναγκαστικά... και στήνεται ο κοσμάκης στο γκαναπέ και ακούει για νά'χει να λέει την επαύριον στη λαϊκή ή αλλού «τον/την άκουσες χθες; καλέ ήταν χάρμα!» ..κι έτσι ξεχαρμανιάζει από τη ψυχοπλακωτική "πραγματικότητα" που έχει μάθει να του σερβίρουν και να τη δέχεται αδιαμαρτύρητα.. και κάνα βραδάκι που δε θα περισσεύει σέντσι ούτε για γιαουρτάκι, ε, ας φάει πραγματικότητα.. τί να πω και τί να γράψω πια.. ό,τι καταλάβατε καταλάβατε.. σάμπως και'γώ τι καταλαβαίνω που (εξακολουθώ να) γράφω; χεχεχε σας μπέρδεψα τώρα, ε;

Απολογισμός - Ισολογισμός

Αγαπημένη μου Πατρίδα,
οφείλω να επικοινωνήσω μαζί σου δημοσίως, επειδή (λένε πως) έχεις την ανάγκη μου. Ευχαρίστως να σου προσφέρω τα δυο μου πόδια όπως έκανε ο πατέρας μου, ή τα δυο μου μάτια όπως έκανε ο θείος μου, ή και τη ζωή μου ακόμα όπως έκανε ο παπούς μου, αλλά δεν καταλαβαίνω αυτό που (λένε ότι) μού ζητάς: χρήματα.

 

Ηδη, έχω πληρώσει πάρα πολλά μέχρι σήμερα. Η σύνταξη που είχα δικαίωμα να λαβαίνω σύμφωνα με όσα -πολλά!- πλήρωνα επί 35 χρόνια, έχει γίνει λιγότερη από μισή. Η νοσηλεία αγαπημένων προσώπων μού κόστισε μια μικρή περιουσία, αν και υπήρχε (τότε, πριν 10 και βάλε χρόνια) αλώβητο το ασφαλιστικό σύστημα Υγείας. Τα παιδιά μου τα σπούδασα ξοδεύοντας για διαμονή σε άλλη πόλη, μια και κάποιοι προστατευόμενοι των κυβερνητών σου καταπάτησαν το δικαίωμά μου να τύχω ευνοϊκών ρυθμίσεων όσον αφορά μετεγγραφές ή διαμονή σε φοιτητικές εστίες. Αγαπημένη μου Πατρίδα, ήδη έχω δώσει πάρα πολλά και, όπως μπορείς να καταλάβεις, δεν έχω να δώσω άλλα, εκτός αν σε βοηθούσε σε κάτι η πλήρης εξαθλίωσή μου.

Δυστυχώς, δεν έχω αυτοκίνητο ώστε να μετακομίσω και να ζω μέσα σε αυτό όπως κάνουν αρκετοί συμπολίτες μου. Ούτε σπίτι απέκτησα, ώστε να το πουλήσω, ούτε κάτι τι άλλο που να αξίζει σε χρήμα.

Αν ήμουν σίγουρη ότι τα χρήματα που ζητάς θα χρησιμοποιηθούν προς όφελός σου, θα έκανα ίσως την αβαρία να κόψω δέκα γεύματα το μήνα για να σε εξυπηρετήσω. Επειδή όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρη, βλέποντας ότι όσα χρήματα λαβαίνεις βρίσκουν το δρόμο προς τις ίδιες ξεχειλισμένες τσέπες όπου έμπαιναν ίσαμε τώρα, αρνούμαι την "εξυπηρέτηση".

Αγαπημένη μου Πατρίδα, εσύ με καταλαβαίνεις, για τούτο και σού γράφω. Απάλλαξέ με όσο γίνεται συντομότερα από τη φοβερή κλίκα που (θέλει να) ονομάζεται "κυβέρνηση όλων των ελλήνων" γιατί -το ξέρεις οπωσδήποτε, φαντάζομαι- αυτοί μόνο τις τσέπες τους και τις τσέπες των (ντόπιων και ξένων) φίλων τους προσέχουν μη τυχόν χάσουν κάνα σέντσι.

Απάλλαξέ με γρήγορα και σού υπόσχομαι να ζήσω στα παγκάκια, να ζητιανέψω αν χρειαστεί, να ζω με ξεροκόμματα, μέχρι να ισιώσεις το κορμί σου και να με αγκαλιάσεις ξανά.

 

Με τιμή, (το μόνο που μού έμεινε είναι η τιμή)

Ροδιά Μίξερ
_______________________________
ΣΗΜ. γράφτηκε στο γόνατο στις 5/7/2013

A Swirl of Clouds over the Pacific

Theodore von Kármán, a Hungarian-American physicist, was the first to describe the physical processes that create long chains of spiral eddies like the one shown above. Known as von Kármán vortices, the patterns can form nearly anywhere that fluid flow is disturbed by an object. Since the atmosphere behaves like a fluid, the wing of an airplane, a bridge, or even an island can trigger the distinctive phenomenon.
On May 22, 2013, the Moderate Resolution Imaging Spectroradiometer (MODIS) on NASA’s Aqua satellite captured this natural-color image of cloud vortices behind Isla Socorro, a volcanic island in the Pacific Ocean. The island, which is located a few hundred kilometers off the west coast of Mexico and the southern tip of Baja California, is part of the Revillagigedo Archipelago.

etc etc
 

Η τιμωρία ενός αμετανόητου καπνιστή

Ομολογώ! Ομολογώ λέμε ότι προσπάθησα να αποφύγω αυτή την πρόσκληση για   διακοπές σε σπίτι φίλων βορειοευρωπαίων. Ομολογώ και κρεμάστε με πια! Τα είχα όλα προβλέψει, τα είχα υποψιαστεί τουλάχιστον. Παρόλο που οι φίλοι μου είναι καπνιστές, φαντάστηκα -άτιμη φαντασία που σπανίως με προδίδεις!- ότι κάτι τι επικίνδυνο μού την είχε στημένη στη γωνία στη μακρινή αυτή χώρα...
 

Ετσι έγινε, όπως το περίμενα -δυστυχώς. Πλάκωσαν τα συμπεθέρια των φίλων μου, καλεσμένα και αυτά, με χίλια μύρια προβλήματα υγείας -διπλά και τριπλά μπάι-πας, εγχειρήσεις εις πενταπλούν σε κάθε πιθανή περιοχή του αθρώπινου σώματός τους.. τί να λέμε τώρα... Μυριάδες χρωματιστά χαπάκια που πρέπει να πίνονται ωρισμένες ώρες... κλπ κλπ και το σημαντικότερο «δεν πρέπει να καπνίζουμε, καταλαβαίνεις φαντάζομαι, πρέπει να σεβαστούμε την υγεία τους...» και τα σχετικά.

 Και μένα; Εμένα που χωρίς καπνό μού έρχεται κάπως δύσκολα, που δυσκολεύομαι να γράψω χωρίς καπνίζω, να κάνω ο,τιδήποτε χωρίς ένα τσιγαράκι στριφτό στο δεξί μου χεράκι αναμμένο κάθε τόσο, ποιος με υπολόγισε; Να «πρέπει» να βγαίνω έξω από την πόρτα της κουζίνας, σε ένα χορταριασμένο (με γκαζόν) κήπο για να έχω το ελεύθερο να ανάψω ένα αναθεματισμένο (για τους πάσχοντες) αλλά απαραίτητο (για μένα) τσιγαράκι; Να νοιώθω τιμωρημένη, εκτός κοινωνίας, παρείσακτη; Είναι δίκαιο; Λέμε τώρα...

 

Φυσικά, δεν είμαι και τόσο αναίσθητη να απαιτήσω να γίνεται το δικό μου, αλλά περίμενα να είχα τουλάχιστον ενημερωθεί εγκαιρως και όχι μόλις πάτησα το ποδαράκι μου μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το home, sweet home μου... Εχω άδικο; Και η (κανονισμένη) επιστροφή αργεί... Αργεί πολύ λέμε. Τί να κάνω; Μη τολμήσεις να με συμβουλέψεις πως είναι ευκαιρία να το κόψω το ρημάδι και άλλα τέτοια, αγαπημένε/η μου  αναγνώστη/τρια, γιατί... δεν μου  ξαναγράφω!!!

 

το παιδί από το Κούλε

 

Ηταν παλιά στην παρέα μας

ένα παιδί από το Κούλε

Ενα παιδί χωρίς

ιδιαίτερα χαρακτηριστικά,

άξια να θυμάται κανείς

 

Μόνο που έλεγε κάθε τόσο

-χωρίς ιδιαίτερο λόγο-

«Εγώ είμαι από το Κούλε» ή

«Εγώ γεννήθηκα στο Κούλε»

 

Το παιδί από το Κούλε

ήταν ζωντανή γεωγραφία

Θυμόταν απ' έξω όλα τα κράτη της Γης

με τις πρωτεύουσές τους

-κράτη ανύπαρκτα σήμερα,

γιατί ο κόσμος άλλαξε

 

Η Αφρική άλλαξε,

ήρθαν τα πάνω κάτω και το ανάποδο.

Η Ασία παίζεται ακόμα.

Στην Ευρώπη συνεχίζουν

τις ανακατατάξεις.

Η Αμερική πέφτει λίγο μακριά,

αλλά κι εκεί υπάρχουν αλλαγές

 

Σήμερα, το παιδί από το Κούλε

θα ήταν μια γεωγραφία

του παρελθόντος,

με γνώσεις χρήσιμες στους ιστορικούς

***

«Εγώ είμαι από το Κούλε»,

έλεγε κάθε τόσο,

αλλά κανείς δεν ρώτησε ποτέ

«κατά πού πέφτει το Κούλε;»

ούτε άνοιξε κανείς ένα χάρτη

να ελέγξει να το βρει

 «Εγώ γεννήθηκα στο Κούλε»
έλεγε και κανείς δεν πρόσεχε
αυτή τη μικρή φράση,
που ίσως δήλωνε την ανάγκη του παιδιού
να ανήκει κάπου
ή που την επαναλάμβανε
για να μη ξεχνά
την καταγωγή του
ή που ήταν σημαντική για να ξεχωρίζει,
να ξεχωρίζει από τους άλλους
για τους οποίους η καταγωγή
δεν σήμαινε τίποτα
-ή σήμαινε ελάχιστα.

***
Το παιδί από το Κούλε
μια μέρα εξαφανίστηκε.
Κανείς δεν έψαξε να το βρει,
κανείς δεν ξέρει τί τού συνέβη.
ισως να γύρισε στο Κούλε,
ίσως και να πέθανε.

Κάποια μέρα σκέφτομαι
να ανοίξω ένα χάρτη,
να ψάξω να βρω
αυτό το Κούλε,
τον τόπο όπου θέλω να σκέφτομαι
αυτό το παιδί ευτυχισμένο,
με τους δικούς του,
στην πατρίδα που έκλεινε μέσα
στην επαναλαμβανόμενη φράση:
«Εγώ είμαι από το Κούλε»

Το μόνο που με εμποδίζει να ψάξω
είναι ο φόβος
μήπως δεν υπάρχει Κούλε,
μήπως το παιδί αυτό ήταν
ένα πλάσμα ομαδικής παράκρουσης.

***
Χτες, άκουσα ένα γεροντάκι
στο λεωφορείο
να μονολογεί:
«Εγώ γεννήθηκα στα Γρεβενά»
«Ωραία τα Γρεβενά» τού απάντησα,
αλλά δεν με άκουσε
και συνέχισε να μονολογεί...



οι ασφαλείς μετακινήσεις και το χαμένο κωνσταντινάτο

Εδώ στο μακρινό βορρά, όπου η ενασχόληση με τα καθημερινά περιορίζεται στο αν η σκνίπα που σού'κανε κόσκινο τον αστράγαλο ήταν στεριανή ή ποταμίσια, φαντάζει εξωπραγματικό αυτό που μόλις έμαθα ότι συνέβη στο νοτιανατολικό άκρο της ενωμένης (με σπαγγάκια) Ευρώπης. Να σκοτώνεται δηλαδή ένας νέος -και άφραγκος- άνθρωπος  πέφτοντας ηθελημένα από λεωφορείο εν κινήσει, μετά από την απερίγραπτα σκαιά συμπεριφορά ενός ελεγκτή εναέρ... ουπς! γήινης κυκλοφορίας.

Επιπλέον, έμαθα ότι μερικοί πνευματικοί (όχι από υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος) απ-άνθρωποι "άνθρωποι" έσπευσαν να δηλώσουν  τη συμπαράστασή τους όχι στο απροστάτευτο θύμα αλλά στον ελεγκτή που επιτελούσε ευσυνειδήτως το καθήκον του. Ελεος λέμε πια!

Πόση ευσυνειδησία χωράει στην καρδιά εκείνου που σπρώχνει ένα συνάνθρωπό του και μάλιστα νέο (την ελπίδα του έθνους που λέγαμε παλιά ντε) στο απονενοημένο διάβημα της επικίνδυνης διαφυγής απο κινούμενο όχημα προκειμένου να γλιτώσει ένα υπέρογκο πρόστιμο;

Πόσο ασφαλές είναι ένα όχημα που κινείται με ανοιχτές πόρτες; Πόσο ασφαλείς είναι οι επιβάτες ενός δημόσιου μέσου μεταφοράς/μετακίνησης όταν (αποφασίζοντας να μετακινηθούν με αυτό τον τρόπο) τίθενται στην αυθαίρετη υπερεξουσία (με όλα τα συνακόλουθα της αυθαιρεσίας και της εξουσίας) ενός ελεγκτή "που κάνει απλώς τη δουλειά του";

Με την ευκαιρία αυτής της είδησης που θα πέρναγε στα "ψιλά" των ειδήσεων, αν δεν σχολιαζόταν από επιφανείς ψευτοκροκανθρώπους, που κραδαίνουν τον τιμωρητικό λίθο, πανέτοιμοι να λιθοβολήσουν τον κάθε παραβάτη -το φτωχό νεαρό εν προκειμένω- αποπατώντας στο δικαίωμα ενός (αφελούς, έστω) θύματος να έχει έναν αξιοπρεπή θάνατο- και υπερακοντίζοντας επιπροσθέτως υπέρ του "άψογου" ελεγκτή -νέου και αυτού πιθανότατα- που "βγάζει τίμια" (κατά τη γνώμη τους) το ψωμί του, θυμήθηκα μια πολύ παλιά ιστορία... Την ιστορία του χαμένου κωνσταντινάτου.

Αυτή την ιστορία την είχα ακούσει ουκ ολίγες φορές όταν ήμουν νήπιο και δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Τη διηγόταν η μάνα μου σε κάθε ευκαιρία και είχε να κάνει με τον τρόπο που έχασε το πολύτιμο κόσμημα που της είχε χαρίσει ο νονός της και δεν έβγαζε από το λαιμό της. Η ατυχία να το χάσει είχε να κάνει με τον ταυτόχρονο θάνατο ενός ναύτη, τελευταίου επιβάτη που κατάφερε να χωθεί στο λεωφορείο όπου η μάνα μου ήταν η προτελευταία. Το λεωφορείο ξεκίνησε με μισάνοιχτη πόρτα, ο μηχανισμός (απίστευτοι οι μηχανισμοί της εποχής!) λειτούργησε κάπως αυθαίρετα και ο ναύτης βρέθηκε με χτυπημένη σπονδυλική στήλη ανάσκελα στο δρόμο -άγνωστο αν ήταν άσφαλτος. Πέφτοντας προς τα πίσω, ο νεαρός πιάστηκε από την αλυσιδίτσα του κοσμήματος -θέλοντας ίσως ένα καλό διαβατήριο για τον παράδεισο που ανοιγόταν προς το κενό... Η αλυσίδα ήταν λεπτή, δεν άντεξε, και ο νέος έπεσε. Κόσμος μαζεύτηκε γύρω του, έρριχναν τα βάρη άλλοι στο θύμα, άλλοι στον οδηγό και άλλοι στον εισπράκτορα (ναι, υπήρχαν τότε εισπράκτορες, κάθε λεωφορείο είχε δυο άτομα υπεύθυνα για την κίνησή του, χώρια οι ελεγκτές που έμπαιναν κάθε τόσο) η μάνα μου έφυγε πανικόβλητη, πού μυαλό για κωνσταντινάτο...

Πολλά χρόνια μετά το γεγονός αυτό, η μάνα μου διατηρούσε ακόμα τύψεις που δεν είχε αλλάξει την αλυσιδίτσα του κωνσταντινάτου, γιατί, όπως έλεγε, αν είχε βάλει μια πιο γερή ίσως να είχε σωθεί η ζωή του ναύτη. Αλλες εποχές, άλλα ήθη.

Να σημειώσω ότι εκείνα τα παλιότερα χρόνια στις μετακινήσεις μας με λωφορείο ήταν συνηθισμένο φαινόμενο να συναντάμε ανθρώπους του αληθινού πνεύματος ως συνεπιβάτες. Θυμάμαι π.χ. τον Ορέστη Μακρή να πηγαίνει σπίτι του με το λεωφορείο, θυμάμαι τον Αρτέμη Μάτσα και άλλος πολλούς.

Σήμερα, πώς να καταλάβει ένας εποχούμενος γιωταχής (ίσως γιωταχής και του πνεύματος, λέμε) την κατάσταση κάποιου συμπατριώτη που ανήκει στους μη έχοντες και είναι αναγκασμένος να μετακινείται με την πλέμπα; Πώς να καταλαβει ένας ελέφαντας της παραλυσίας τα εργατικά μυρμηγκάκια; Απλώς, τα... πατάει! Εδώ, αγαπημένε/η μου αναγνώστα/τρια, δεν πρόκειται περί ανθρώπων -αν με εννοείς.

Θα μπορούσα να επεκτείνω το θέμα και προς τις μετακινήσεις των υπαλλήλων που τίθενται σε διαθεσιμότητα, θα μπορούσα να γράψω αρκετά και για τις μετακινήσεις προς την ύπαιθρο χώρα ή και προς άλλες χώρες (το Ντουμπάι π.χ. μαθαίνω ότι έχει το προβάδισμα στις προτιμήσεις των νέων μας σήμερα -οποία πρόοδος!) αλλά το θέμα μου το περιορίζω σε μια απλή (θανατηφόρα και πολυσχολιασμένη) μετακίνηση με λεωφορείο -ή τρόλλευ, όπως είχα κάνει και παλιότερα, όπου σχολιάζω ανερυθρίαστα:

"Οι ελεγκτές μάλλον πληρώνονται με ποσοστά (όπως οι τροχονόμοι για τις κλήσεις) κι έτσι εξηγείται(???) ο ζήλος και η επιθετικότητα. Το... ψωμί τους βγάζουν"...

Πού να φανταζόμουν το 2008 ότι, μετά από 5 χρονάκια, θα φτάναμε σε τέτοια κατάντια; ε;

Nyamuragira and Nyiragongo Volcanoes

Ομορφα χρώματα απο τη NASA:

Volcanic plumes stream from Nyamuragira and Nyiragongo volcanoes in this false-color satellite image. The image—combining shortwave infrared, near infrared, and green light—was collected by Landsat 8 on July 29, 2013.
Located in the Democratic Republic of the Congo, near the border with Rwanda and Uganda, the volcanoes are among the most active on Earth. Nyiragongo features a persistent lava lake, revealed by the red glow of shortwave infrared* light. A translucent blue volcanic plume stretches north from Nyiragongo, partially shrouding Nyamuragira. The plume from Nyamuragira is dense and white, suggesting the presence of large amounts of water vapor. The landscape is a mixture of forest (bright green), cleared areas (red-brown), and old lava flows (various shades of black, brown, and green, depending on their age and the amount of vegetation growing on them).

Το αίμα του καρπουζιού

«Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνωωωω!» φώναζε ο πλανόδιος καρπουζάς με τη στεντόρεια φωνή του, σέρνοντας το ξύλινο καρότσι του, βαρυφορτωμένο με βαθυπράσινα ολοστρόγγυλα καρπούζια.

• Ο πλανόδιος πωλητής καρπουζιών δεν είχε την πολυτέλεια να συντηρεί ένα υποζύγιο -άλογο ή, έστω γαϊδουράκι- να του σέρνει το καρότσι.
• Τότε, τα καρπούζια ήταν ακόμα ολοστρόγγυλα. Δεν είχαν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους στην αγορά τα μακρουλά, περήφανα και υπέρβαρα καρπούζια με τις ανοιχτόχρωμες ραβδώσεις στο εξωτερικό τους δέρμα, αυτά που τα είπαν "αμερικάνικα" όταν φανερώθηκαν.
• Ο καρπουζάς διέθετε μια τρομερή φωνή, πιο δυνατή κι από ντουντούκα.

Πέρναγε συνήθως ντάλα μεσημέρι, έτσι ώστε να γίνονται ακόμα πιο επιθυμητά τα δροσερά -από μέσα τους- προϊόντα του. Για του λόγου το αληθές, είχε ένα καρπούζι μαχαιρωμένο πάνω στο φόρτωμα του καροτσιού, με τρόπο που να φαίνεται καλά από τους υποψήφιους πελάτες, με κομμένο ένα τρίγωνο σε βάθος, που το αφαιρούσε για να δείξει πόσο κόκκινο ήταν το σφαγμένο καρπούζι -άρα και γλυκό.

Θυμάμαι πόσο τρόμαξα όταν -μικρό παιδάκι- πρωτάκουσα αυτή την αιμοσταγή κραυγή, ξεκάθαρη απειλή στα απονήρευτα αυτάκια μου. Θυμάμαι και πόση ανακούφιση ένοιωσα όταν με πήρε ο πατέρας μου από το χέρι να πάμε να διαλέξουμε καρπούζι.

Ο καρπουζάς, βλέποντάς μας να πλησιάζουμε, σταμάτησε το τσούλημα του καροτσιού. Εδωσε μιά με την ξανάστροφη του χεριού του και τίναξε τον ιδρώτα από το μέτωπό του, φανερά ευγνώμων -για το σταμάτημα, τη μικρή ανάπαυλα στο μόχθο του ή για τα κέρματα που θα κέρδιζε; άγνωστο.

Ο πατέρας μου έπιασε ένα καρπούζι, το σήκωσε με τα δυο του χέρια, χτύπησε την επιφάνεια μιά με την παλάμη ανοιχτή και μιά με τους κόμπους των δαχτύλων, το κοίταξε καλά μην έχει εξωτερικές πληγές ή στριμμένο κοτσάνι και τό'δωσε στον καρπουζά που είχε ετοιμάσει εντωμεταξύ τη φορητή του ζυγαριά, την παλάντζα, «να το σφάξω κύριε;» ρωτώντας.
«Οχι, θα γεμίσουμε ζουμιά όσο να πάμε σπίτι» απάντησε ο πατέρας μου, πλήρωσε λίγα κέρματα και, πριν καλά καλά γυρίσουμε την πλάτη, ο καρπουζάς ξανάρχισε να φωνάζει το γνωστό του τροπάριο «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνωωωω!»

Τα βράδια, πριν με πάρει ο ύπνος, έφερνα συχνά στο νου εικόνες της μέρας -παλιές και καινούργιες- κι έπαιζα μαζί τους, συνήθεια που έχει μείνει ώς τα τώρα. Παλιά, οι εικόνες οι καινούργιες ήταν περισσότερες, σήμερα υπερτερούν οι παλιές.

Θυμάμαι λοιπόν την εικόνα που πρωτοσχημάτισα για το μαχαιρωμένο καρπούζι, που ήταν τάχα ζωντανό κι έσταζε αίμα η τρυφερή και δροσερή καρδιά του.

Αργότερα, εμπλούτισα την εικόνα με μια ολόκληρη καρπουζόπολη που βρισκόταν μέσα στο καρπούζι, με μαύρα καρπουζανθρωπάκια -τους σπόρους- να σφάζεται από τον άγριο κατακτητή καρπουζά, που εκπορθούσε τα πράσινα βαθύχρωμα τείχη της με μια μαχαιριά.

Το αίμα του καρπουζιού ήταν πάντα ο πρωταγωνιστής. Αίμα ολοζώντανο, κατακόκκινο, που έρρεε άφθονο. Αίμα δροσερό και γλυκό. Αίμα που δρόσιζε τα ζοφερά καλοκαίρια της κουφόβρασης.

Προχτές, είδα στη λαϊκή καρπούζια κίτρινα και σκέφτηκα ότι δεν τους ταιριάζει καθόλου το σφάξιμο και το μαχαίρωμα. Ετσι χλεμπονιάρικα που ήταν, μοιάζαν έτοιμα να ψοφήσουν από κίτρινο πυρετό!

Γιατί, τί αίμα να βγάλει μια κίτρινη καρδιά; Κι αυτό το κιτρινόζουμο, όσο δροσερό κι αν είναι, μάλλον παραπέμπει σε λεμονόκουπα και λεμονοστίφτη...
___________________________
Γράφτηκ πριν από λίγο εδώ