το παιδί από το Κούλε

 

Ηταν παλιά στην παρέα μας

ένα παιδί από το Κούλε

Ενα παιδί χωρίς

ιδιαίτερα χαρακτηριστικά,

άξια να θυμάται κανείς

 

Μόνο που έλεγε κάθε τόσο

-χωρίς ιδιαίτερο λόγο-

«Εγώ είμαι από το Κούλε» ή

«Εγώ γεννήθηκα στο Κούλε»

 

Το παιδί από το Κούλε

ήταν ζωντανή γεωγραφία

Θυμόταν απ' έξω όλα τα κράτη της Γης

με τις πρωτεύουσές τους

-κράτη ανύπαρκτα σήμερα,

γιατί ο κόσμος άλλαξε

 

Η Αφρική άλλαξε,

ήρθαν τα πάνω κάτω και το ανάποδο.

Η Ασία παίζεται ακόμα.

Στην Ευρώπη συνεχίζουν

τις ανακατατάξεις.

Η Αμερική πέφτει λίγο μακριά,

αλλά κι εκεί υπάρχουν αλλαγές

 

Σήμερα, το παιδί από το Κούλε

θα ήταν μια γεωγραφία

του παρελθόντος,

με γνώσεις χρήσιμες στους ιστορικούς

***

«Εγώ είμαι από το Κούλε»,

έλεγε κάθε τόσο,

αλλά κανείς δεν ρώτησε ποτέ

«κατά πού πέφτει το Κούλε;»

ούτε άνοιξε κανείς ένα χάρτη

να ελέγξει να το βρει

 «Εγώ γεννήθηκα στο Κούλε»
έλεγε και κανείς δεν πρόσεχε
αυτή τη μικρή φράση,
που ίσως δήλωνε την ανάγκη του παιδιού
να ανήκει κάπου
ή που την επαναλάμβανε
για να μη ξεχνά
την καταγωγή του
ή που ήταν σημαντική για να ξεχωρίζει,
να ξεχωρίζει από τους άλλους
για τους οποίους η καταγωγή
δεν σήμαινε τίποτα
-ή σήμαινε ελάχιστα.

***
Το παιδί από το Κούλε
μια μέρα εξαφανίστηκε.
Κανείς δεν έψαξε να το βρει,
κανείς δεν ξέρει τί τού συνέβη.
ισως να γύρισε στο Κούλε,
ίσως και να πέθανε.

Κάποια μέρα σκέφτομαι
να ανοίξω ένα χάρτη,
να ψάξω να βρω
αυτό το Κούλε,
τον τόπο όπου θέλω να σκέφτομαι
αυτό το παιδί ευτυχισμένο,
με τους δικούς του,
στην πατρίδα που έκλεινε μέσα
στην επαναλαμβανόμενη φράση:
«Εγώ είμαι από το Κούλε»

Το μόνο που με εμποδίζει να ψάξω
είναι ο φόβος
μήπως δεν υπάρχει Κούλε,
μήπως το παιδί αυτό ήταν
ένα πλάσμα ομαδικής παράκρουσης.

***
Χτες, άκουσα ένα γεροντάκι
στο λεωφορείο
να μονολογεί:
«Εγώ γεννήθηκα στα Γρεβενά»
«Ωραία τα Γρεβενά» τού απάντησα,
αλλά δεν με άκουσε
και συνέχισε να μονολογεί...