οι ασφαλείς μετακινήσεις και το χαμένο κωνσταντινάτο

Εδώ στο μακρινό βορρά, όπου η ενασχόληση με τα καθημερινά περιορίζεται στο αν η σκνίπα που σού'κανε κόσκινο τον αστράγαλο ήταν στεριανή ή ποταμίσια, φαντάζει εξωπραγματικό αυτό που μόλις έμαθα ότι συνέβη στο νοτιανατολικό άκρο της ενωμένης (με σπαγγάκια) Ευρώπης. Να σκοτώνεται δηλαδή ένας νέος -και άφραγκος- άνθρωπος  πέφτοντας ηθελημένα από λεωφορείο εν κινήσει, μετά από την απερίγραπτα σκαιά συμπεριφορά ενός ελεγκτή εναέρ... ουπς! γήινης κυκλοφορίας.

Επιπλέον, έμαθα ότι μερικοί πνευματικοί (όχι από υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος) απ-άνθρωποι "άνθρωποι" έσπευσαν να δηλώσουν  τη συμπαράστασή τους όχι στο απροστάτευτο θύμα αλλά στον ελεγκτή που επιτελούσε ευσυνειδήτως το καθήκον του. Ελεος λέμε πια!

Πόση ευσυνειδησία χωράει στην καρδιά εκείνου που σπρώχνει ένα συνάνθρωπό του και μάλιστα νέο (την ελπίδα του έθνους που λέγαμε παλιά ντε) στο απονενοημένο διάβημα της επικίνδυνης διαφυγής απο κινούμενο όχημα προκειμένου να γλιτώσει ένα υπέρογκο πρόστιμο;

Πόσο ασφαλές είναι ένα όχημα που κινείται με ανοιχτές πόρτες; Πόσο ασφαλείς είναι οι επιβάτες ενός δημόσιου μέσου μεταφοράς/μετακίνησης όταν (αποφασίζοντας να μετακινηθούν με αυτό τον τρόπο) τίθενται στην αυθαίρετη υπερεξουσία (με όλα τα συνακόλουθα της αυθαιρεσίας και της εξουσίας) ενός ελεγκτή "που κάνει απλώς τη δουλειά του";

Με την ευκαιρία αυτής της είδησης που θα πέρναγε στα "ψιλά" των ειδήσεων, αν δεν σχολιαζόταν από επιφανείς ψευτοκροκανθρώπους, που κραδαίνουν τον τιμωρητικό λίθο, πανέτοιμοι να λιθοβολήσουν τον κάθε παραβάτη -το φτωχό νεαρό εν προκειμένω- αποπατώντας στο δικαίωμα ενός (αφελούς, έστω) θύματος να έχει έναν αξιοπρεπή θάνατο- και υπερακοντίζοντας επιπροσθέτως υπέρ του "άψογου" ελεγκτή -νέου και αυτού πιθανότατα- που "βγάζει τίμια" (κατά τη γνώμη τους) το ψωμί του, θυμήθηκα μια πολύ παλιά ιστορία... Την ιστορία του χαμένου κωνσταντινάτου.

Αυτή την ιστορία την είχα ακούσει ουκ ολίγες φορές όταν ήμουν νήπιο και δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Τη διηγόταν η μάνα μου σε κάθε ευκαιρία και είχε να κάνει με τον τρόπο που έχασε το πολύτιμο κόσμημα που της είχε χαρίσει ο νονός της και δεν έβγαζε από το λαιμό της. Η ατυχία να το χάσει είχε να κάνει με τον ταυτόχρονο θάνατο ενός ναύτη, τελευταίου επιβάτη που κατάφερε να χωθεί στο λεωφορείο όπου η μάνα μου ήταν η προτελευταία. Το λεωφορείο ξεκίνησε με μισάνοιχτη πόρτα, ο μηχανισμός (απίστευτοι οι μηχανισμοί της εποχής!) λειτούργησε κάπως αυθαίρετα και ο ναύτης βρέθηκε με χτυπημένη σπονδυλική στήλη ανάσκελα στο δρόμο -άγνωστο αν ήταν άσφαλτος. Πέφτοντας προς τα πίσω, ο νεαρός πιάστηκε από την αλυσιδίτσα του κοσμήματος -θέλοντας ίσως ένα καλό διαβατήριο για τον παράδεισο που ανοιγόταν προς το κενό... Η αλυσίδα ήταν λεπτή, δεν άντεξε, και ο νέος έπεσε. Κόσμος μαζεύτηκε γύρω του, έρριχναν τα βάρη άλλοι στο θύμα, άλλοι στον οδηγό και άλλοι στον εισπράκτορα (ναι, υπήρχαν τότε εισπράκτορες, κάθε λεωφορείο είχε δυο άτομα υπεύθυνα για την κίνησή του, χώρια οι ελεγκτές που έμπαιναν κάθε τόσο) η μάνα μου έφυγε πανικόβλητη, πού μυαλό για κωνσταντινάτο...

Πολλά χρόνια μετά το γεγονός αυτό, η μάνα μου διατηρούσε ακόμα τύψεις που δεν είχε αλλάξει την αλυσιδίτσα του κωνσταντινάτου, γιατί, όπως έλεγε, αν είχε βάλει μια πιο γερή ίσως να είχε σωθεί η ζωή του ναύτη. Αλλες εποχές, άλλα ήθη.

Να σημειώσω ότι εκείνα τα παλιότερα χρόνια στις μετακινήσεις μας με λωφορείο ήταν συνηθισμένο φαινόμενο να συναντάμε ανθρώπους του αληθινού πνεύματος ως συνεπιβάτες. Θυμάμαι π.χ. τον Ορέστη Μακρή να πηγαίνει σπίτι του με το λεωφορείο, θυμάμαι τον Αρτέμη Μάτσα και άλλος πολλούς.

Σήμερα, πώς να καταλάβει ένας εποχούμενος γιωταχής (ίσως γιωταχής και του πνεύματος, λέμε) την κατάσταση κάποιου συμπατριώτη που ανήκει στους μη έχοντες και είναι αναγκασμένος να μετακινείται με την πλέμπα; Πώς να καταλαβει ένας ελέφαντας της παραλυσίας τα εργατικά μυρμηγκάκια; Απλώς, τα... πατάει! Εδώ, αγαπημένε/η μου αναγνώστα/τρια, δεν πρόκειται περί ανθρώπων -αν με εννοείς.

Θα μπορούσα να επεκτείνω το θέμα και προς τις μετακινήσεις των υπαλλήλων που τίθενται σε διαθεσιμότητα, θα μπορούσα να γράψω αρκετά και για τις μετακινήσεις προς την ύπαιθρο χώρα ή και προς άλλες χώρες (το Ντουμπάι π.χ. μαθαίνω ότι έχει το προβάδισμα στις προτιμήσεις των νέων μας σήμερα -οποία πρόοδος!) αλλά το θέμα μου το περιορίζω σε μια απλή (θανατηφόρα και πολυσχολιασμένη) μετακίνηση με λεωφορείο -ή τρόλλευ, όπως είχα κάνει και παλιότερα, όπου σχολιάζω ανερυθρίαστα:

"Οι ελεγκτές μάλλον πληρώνονται με ποσοστά (όπως οι τροχονόμοι για τις κλήσεις) κι έτσι εξηγείται(???) ο ζήλος και η επιθετικότητα. Το... ψωμί τους βγάζουν"...

Πού να φανταζόμουν το 2008 ότι, μετά από 5 χρονάκια, θα φτάναμε σε τέτοια κατάντια; ε;