αν ήμουν στη θέση του κ. Παντερμαλή...

Πιθανότατα θα έπραττα το ίδιο, ακριβώς το ίδιο!

Γιατί, ποιος είναι στο κάτω κάτω ο κ. Παντερμαλής; Ενας καθηγητάκος Πανεπιστημίου εκεί πάνω, ένας αρχαιολογίσκος που τι έκανε; έστησε τη σκαπάνη του στο Δίον και ανέσυρε κάτι αρχαία ακόμα εκεί πέρα.. ε, και; τόσα αρχαία υπάρχουν στη χώρα, τίγκα στα κομμάτια και στα θρύψαλλα είμαστε, τι βρήκαμε τι χάσαμε...

Επειτα, οι Ιερείς της Ιεράς έχουν έναν κάποιον όγκο -ιδίως κυριολεκτικά- και μπορεί να φοβήθηκε κιόλας ο άνθρωπος μη του χώσουν μια με τη θεόρατη κοιλιά τους και του κόψουν την ανάσα ή τον στριμώξουν σε κάναν ανελκυστήρα κι από δω πάν' κι άλλοι λέμε...

Σου λέει λοιπόν ο παντέρμος, εδώ που κάθομαι έχει καρφιά -κυρίως μεταφορικά καρφιά, ε- και η θέση αυτή είναι που είναι επισφαλής και δεν πάω πάλι εκεί πάνω στα χωράφια μου να τσακίζω και κάνα παΐδι κάνα ψαράκι κάνα μύδι βουτηχτό στο τσίπουρο; Εχει και θαλασσίτσα κοντά, να ρίχνω και καμμιά βουτιά.. τι δουλειά έχω εδώ πέρα να ψήνομαι στη ζέστα, να μπουκώνω καυσαέριο, να τηλεφωνιέμαι κάθε τρεις και λίγο με τα παπαδαριά και να μου τα πρήζουν;

Τό'φερε από δω, τό'φερε από κεί, δεν ξεχείλωνε άλλο και τ' αποφάσισε: Θα τους τη κάνω τη χάρη! Θα το κόψω το ρημάδι! Να δω τότε που θα τρέχουν και δε θα φτάνουν να συμμαζέψουν τ' ασυμάζευτα!!!

Γιατί, είναι αδύνατο να πιστέψω ότι ο κ. Παντερμαλής δεν είναι γάτα! Μη βλέπετε το προηγούμενο ποστ, ήταν κάτω από οργισμενη διάθεση, τα είχα πάρει, πώς το λένε! Αλλη φορά δεν θα ξαναγράψω υπό βρασμόν και σε θερμοκρασία άνω των 30 βαθμών. Συγγνώμη σου ζητώ, καλέ/ή μου αναγνώστη/τρια και ελπίζω να με συγχωρέσεις, βασίζομαι στη κατανόησή σου, έτσι;

Ο κ. Παντερμαλής, ως γάτος κολοπετσωμένος που είναι, μια και -σίγουρα, όπως σε βλέπω και με βλέπεις, λέμε- θα έχει αντιμετωπίσει τρισχειρότερες περιπτώσεις, τα σκέφτηκε όλα αυτά καλά καλά και (θα) είπε μέσα του: «ό,τι και να γίνει, χαμένος δεν πρόκειται να βγω, έχω τη δουλίτσα μου, τις ανασκαφούλες μου, όλα οκ και υπό έλεγχο, τη δουλειά μου στο Μουσείο την έβγαλα πέρα και με το παραπάνω, ξενάγησα στα εγκαίνια, συνεντευξιάστηκα και με τον κ. Τσουμί και με τα ελληνοαμερικανά, νοιώθω πλήρης και δε χρειάζομαι άλλα μεγαλεία, άσε που έχω ένα νιονιό που ξέρει καλά πως μετά το μεσουράνημα ο ήλιος αρχίζει να πέφτει σιγά σιγά κι έρχεται το ηλιοβασίλεμα, που μπορεί να έχει πορτοκαλί χρωματάκι κι ένα γκλάμουρ αλλά σηματοδοτεί -έστω και δοξαστικά- το τέλος κι εγώ δεν νοιώθω τελειωμένος, πώς να το κάνουμε;»

Αυτά ή περίπου κάτι τέτοια (θα) σκεφτόταν ο κ. Παντερμαλής και την έκανε τη κουτσουκέλα! Η γραμματεύς, σίγουρα (θα) τον ρώτηξε «μα κ. Πρόεδρε, να μη πάρουμε στο τηλ. τον κ. Γαβρά; Μήπως ενοχληθεί;» κι αυτός σίγουρα (θα) απάντηξε «μα τι λες παιδί μου; φυσικά και θα του μιλήσω ο ίδιος να ζητήσω τη γνώμη του! αλλίμονο!» και (θα) έφυγε από το γραφείο του πηγαίνοντας προς το εργαστήριο του βιντεά που (θα) τον ρώτηξε κάτι περίπου στο ίδιο γκεζί, εκείνος (θα) απάντηξε ό,τι περίπου και στη γραμματέα του βάζοντας και ολίγη σάλτσα περί συμφωνίας του κ. Γαβρά να κοπούν εκειδανά μερικά ψωροδευτερόλεπτα και μετά (χωρίς "θα") πήγε σπιτάκι του κι έρριξε κάτι ύπνους.. μα κάτι ευλογημένους ύπνους!.. που δεν λέγεται πόσο τους απόλαυσε. Σίγουρο αυτό, στο όνειρό του βρισκόμουν, να, φυλάω και σταυρό!

Ακόμα δεν είμαι σε θέση να σου πω, φίλε/η μου, πού θα βγάλει όλη αυτή η ιστορία, όμως η πράξη του κ. Παντερμαλή είναι μεγαλειωδώς απίστευτη! Ούτε σε εκατό χρόνια δεν θα φτάναμε σε τέτοιο εξευτελισμό της Ιεραρχίας χωρίς αυτό το ξεμπρόστιασμα και για τουτο του βγάζω το καπέλλο: Respect Δημήτριε, είσαι γάτος με πέταλα λέμε! :)