23. ΠΡΩΤΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (World War I)

Η δύναμη του χρήματος είχε συγκεντρωθεί τώρα σε τεράστια έκταση. Τώρα πλέον ήταν η ώρα για έναν πόλεμο -έναν πραγματικά μεγάλο πόλεμο- στην πραγματικότητα, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Φυσικά, για τους Κεντρικούς Τραπεζίτες, τα πολιτικά ζητήματα του πολέμου δεν μετράνε σχεδόν καθόλου, όσο η δυνατότητα κέρδους από τον πόλεμο.. και τίποτα δεν δημιουργεί περισσότερο χρέος όσο ο πόλεμος. 

 

Η Αγγλία αποτελούσε το καλύτερο παράδειγμα εκείνη την χρονική στιγμή. Κατά τη διάρκεια της περιόδου των 199 χρόνων από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας και την ήττα του Ναπολέοντα στο Βατερλό, η Αγγλία βρισκόταν σε πόλεμο για 56 χρόνια. Και τον περισσότερο από τον εναπομείναντα χρόνο προετοιμαζόταν για πόλεμο.

 

Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί Ρόθτσιλντ δάνεισαν χρήματα στους Γερμανούς, οι Βρετανοί Ρόθτσιλντ δάνεισαν χρήματα στους Βρετανούς, και οι Γάλλοι Ρόθτσιλντ δάνεισαν χρήματα στους Γάλλους. Στην Αμερική, ο Τ.Π. Μόργκαν ήταν ο πράκτορας πωλήσεων πολεμικών υλικών και των Βρετανών και των Γάλλων.

 

Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, για έξι μήνες, ο Τ.Π Μόργκαν ήταν ο μεγαλύτερος προμηθευτής όπλων στον κόσμο, ξοδεύοντας 10.000.000 δολάρια την ημέρα. Τα γραφεία του, στον αρ. 23 της Γουόλ Στριτ, ήταν γεμάτα από μεσίτες και πωλητές που προσπαθούσαν να διαπραγματευτούν συμφωνίες. Ηταν τόσο πολλοί, που η Τράπεζα αναγκάστηκε να τοποθετήσει φρουρούς σε κάθε είσοδο του κτιρίου, καθώς και στα σπίτια των συνεργατών της.

 

Πολλοί από τους τραπεζίτες της Ν. Υόρκης κέρδισαν χρήματα από τον Πόλεμο. Ο Πρόεδρος Γουίλσον διόρισε τον Μπέρναρντ Μπαρούχ επικεφαλής του Διοικητικού Συμβουλίου Πολεμικής Βιομηχανίας. Σύμφωνα με τον ιστορικό Τζέϊρνς Πέρλοφ, ο Μπαρούχ και οι Ροκφέλερ κέρδισαν περίπου 200 εκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια του Πολέμου.

 

Το κέρδος όμως δεν ήταν το μοναδικό κίνητρο. Ο Πόλεμος, για τους τραπεζίτες, αποτελούσε και εκδίκηση. Οι Αργυραμοιβοί ποτέ δεν συγχώρεσαν τους Τσάρους για την υποστήριξή τους στον Λίνκολν κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου. Ακόμη, η Ρωσία ήταν το μοναδικό μεγάλο ευρωπαϊκό έθνος που αρνούνταν να ενδώσει στο ιδιωτικώς ελεγχόμενο κεντρικό τραπεζικό σύστημα. 

 

Τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ρωσική επανάσταση γκρέμισε τον τσάρο και εγκατέστησε τη μάστιγα του κομμουνισμού.

 

Ο Τζέϊκομπ Σιφφ, της εταιρείας Κουν και Λεμπ, λίγο πριν πεθάνει καυχήθηκε ότι είχε δαπανήσει 20.000.000 δολάρια για να πετύχει την ήττα του Τσάρου από τους Μπολσεβίκους. Το χρήμα έρρευσε άφθονο από την Αγγλία για να υποστηρίξει τη Ρωσική Επανάσταση. 

 

Για ποιον λόγο μερικοί από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο χρηματοδοτούσαν τον κομμουνισμό, το σύστημα που αποσκοπεί ανοιχτά να καταστρέψει τον Καπιταλισμό που τους είχε κάνει πλούσιους;

Ο ερευνητής Γκάρυ Αλλεν το εξήγησε με τον εξής τρόπο:

• “Αν κάποιος καταλαβαίνει ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα πρόγραμμα αναδιανομής του πλούτου, αλλά στην πραγματικότητα μια μέθοδος εδραίωσης και ελέγχου του πλούτου, τότε, η φαινομενικά παράδοξη προώθηση του σοσιαλισμού από πάμπλουτους ανθρώπους, δεν φαίνεται καθόλου παράδοξη. Αντιθέτως, γίνεται λογική, γίνεται το τέλειο εργαλείο των μεγαλομανών που κυνηγούν την εξουσία.
• Ο Κομμουνισμός ή, ακριβέστερα, ο Σοσιαλισμός, δεν είναι ένα κίνημα των καταπιεσμένων μαζών αλλά της οικονομικής ελίτ.” Οπως ο Σκάουσεν το έθεσε στο βιβλίο του “Ο Γυμνός Καπιταλιστής” το 1970:
• “Η Δύναμη από οποιαδήποτε πηγή, οδηγεί στο να δημιουργείται όρεξη για επιπλέον δύναμη… Ηταν σχεδόν αναπόφευκτο το ότι οι πλούσιοι μια μέρα θα εποφθαλμιούσαν τον έλεγχο όχι μόνο του δικού τους πλούτου αλλά και του πλούτου ολόκληρου του κόσμου.
• Για να το πετύχουν αυτό, είναι εντελώς πρόθυμοι να ταϊσουν τις φιλοδοξίες πεινασμένων για δύναμη πολιτικών συνωμοτών, που είναι ολόψυχα αφοσιωμένοι στην ανατροπή όλων των υπαρχουσών κυβερνήσεων και κατεστημένων, από μια Κεντρική Παγκόσμια Δικτατορία.” (Cleon Skousen)

Αλλά τί θα γινόταν αν όλοι αυτοί οι επαναστάτες ξέφευγαν από τον έλεγχο και προσπαθούσαν να πάρουν τη δύναμη από τους πολύ πλούσιους;

Στο κάτω κάτω, ήταν ο Μάο Τσε Τουνγκ που εξέφρασε την άποψή του, όσον αφορά την Δύναμη, το 1938:

• “Η πολιτική Δύναμη μεγαλώνει με την Δύναμη των όπλων.”

Ο άξονας Γουόλ Στριτ – Λονδίνου, αποφάσισε να πάρει το ρίσκο. Οι αρχικοί σχεδιαστές αποπειράθηκαν να ελέγξουν τις κομμουνιστικές επαναστατικές ομάδες, ταϊζοντάς τες με τεράστιες ποσότητες χρήματος, όταν υπάκουαν και μείωναν τα αποθέματα χρήματός τους, ή χρηματοδοτούσαν τους αντιπάλους τους σε περίπτωση που ξέφευγαν από τον έλεγχο. 

 

Ο Λένιν είχε αρχίσει να το καταλαβαίνει αυτό, αν και ήταν ο απόλυτος δικτάτορας της νέας Σοβιετικής Ενωσης, δεν κινούσε ο ίδιος τα χρηματοοικονομικά νήματα, κάποιοι άλλοι είχαν σιωπηλά τον έλεγχο της οικονομίας στη Σοβιετική Ενωση:

• “Το κράτος δεν λειτουργεί όπως το επιθυμούσαμε. Το αυτοκίνητο δεν υπακούει. Ενας άνθρωπος είναι στο τιμόνι και φαίνεται ότι το οδηγεί, αλλά το αυτοκίνητο δεν οδηγείται στην επιθυμητή κατεύθυνση. Κινείται όπως μια άλλη δύναμη επιθυμεί.”

Ποιος είναι πίσω από αυτό; Ο αντιπρόσωπος Λούις Μακ Φάντεν, ο Πρόεδρος της Επιτροπής Νομίσματος Τραπεζών και Οίκων το 1920 και κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Οικονομικής Υφεσης τη δεκαετία του ‘30, εξήγησε το παρασκήνιο ως εξής:

• “Το διάβα της Ρωσικής Ιστορίας έχει, πράγματι, επηρεαστεί από τις λειτουργίες των Διεθνών Τραπεζιτών… Στη Σοβιετική Κυβέρνηση έχουν δοθεί κεφάλαια από το Υπουργείο Οικονομικών μέσω του Διοικητικού Συμβουλίου της FED… που ενήργησε μέχω της Τράπεζας Chase.
• Η Αγγλία έχει προμηθευτεί χρήματα από εμάς, μέσω των Ομοσπονδιακών Τραπεζών και τα έχει ξαναδανείσει με υψηλά επιτόκια στην Σοβιετική Κυβέρνηση… Το φράγμα του Ντιέπερ-στόρυ οικοδομήθηκε με παράνομα κεφάλαια που πάρθηκαν από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ από το αλλοιωμένο και διεφθαρμένο Διοικητικό Συμβούλιο της FED και τις Ομοσπονδιακές Αποθεματικές Τράπεζες.”

Με άλλα λόγια, η FED και η Τράπεζα της Αγγλίας κάτω από τις εντολές των Διεθνών Τραπεζιτών που είχαν τον έλεγχό τους, δημιουργούσαν ένα τέρας που θα τροφοδοτούσε με καύσιμα 7 δεκαετίες την πρωτοφανή Κομμουνιστική Επανάσταση και -το πιο σημαντικό- το χρέος. 

 

Σε περίπτωση που νομίζετε ότι οι Αργυραμοιβοί άφησαν να τους ξεφύγει ο έλεγχος του κομμουνισμού, το 1992 η εφημερίδα “Washington Times” ανέφερε ότι ο Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γιέλτσιν ήταν αναστατωμένος επειδή η περισσότερη βοήθεια από το εξωτερικό μειωνόταν: “πήγαινε κατευθείαν στις Δυτικές Τράπεζες για εξόφληση του Χρέους”. 

 

Κανένας λογικά σκεπτόμενος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ένας πόλεμος τόσο μεγάλος, όσο ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οφειλόταν σε μια και μόνο αιτία. Οι πόλεμοι είναι πολυσύνθετα πράγματα με πολλά αίτια. Από την άλλη πλευρά, θα ήταν το ίδιο ανόητο να αγνοήσει κάποιος ως την πρωταρχική αιτία του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου εκείνους που θα ωφελούνταν περισσότερο από αυτόν τον πόλεμο.

 

Ο ρόλος των Αργυραμοιβών δεν είναι μια άγρια θεωρία συνωμοσίας. Είχαν ένα κίνητρο, ένα μικρής εμβέλειας, αυτοεξυπηρέτησης, κίνητρο, όπως επίσης και μεγάλου βεληνεκούς κίνητρα πολιτικά, προώθησης Ολοκληρωτικών Καθεστώτων με τους Αργυραμοιβούς να διατηρούν την χρηματοοικονομική επιρροή για να ελέγχουν οποιουσδήποτε πολιτικούς μπορεί να αναδύονταν ως ηγέτες.

 

Στη συνέχεια, θα δούμε ποιος είναι ο τελικός πολιτικός στόχος των Αργυραμοιβών για τον Πλανήτη.

 

(από περίπου 2:11’:18’’ μέχρι το 2:18’:38’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

22. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ FED ΤΟ 1913 (Fed Act of 1913)

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, οι Δημοκρατικοί ήταν προσεκτικοί στο να προσποιηθούν ότι αντιτάσσονται στον Νόμο του Ολντριτζ. Οπως ο εκπρόσωπος Λούις Μακ Φάντεν, ως Δημοκρατικός και ως πρόεδρος της Επιτροπής Τραπεζικών Εργασιών κατοικιών και Νομίσματος, εξήγησε είκοσι χρόνια αργότερα:

• “Ο Νόμος του Ολντριτζ καταδικάστηκε στη βάση του… όταν ο Γούντροου Γουίλσον έθεσε υποψηφιότητα… Οι άνδρες που διοικούσαν το Δημοκρατικό Κόμμα υποσχέθηκαν στον κόσμο ότι, αν επέστρεφαν αυτοί στην εξουσία, δεν θα ιδρυόταν καμιά Κεντρική Τράπεζα όσο αυτοί θα ήταν στην εξουσία. Δεκατρείς μήνες αργότερα η συμφωνία έσπασε και η διοίκηση του Γουίλσον υπό την κηδεμονία εκείνων των φαύλων μορφών της Γουόλ Στριτ, που στέκονταν πίσω από το Σπίτι του Συνταγματάρχη (Colonel House), έχουν εγκατασταθεί εδώ, στην ελεύθερη χώρα μας, τα σκουλήκια του μοναρχικού οργάνου, της “Τράπεζας του Βασιλιά”, ώστε να μας ελέγξουν από την κορφή ως τα νύχια και να μας αλυσοδέσουν από την κούνια ως τον τάφο.”
  

Οταν ο Γουίλσον εκλέχθηκε, ο Μόργκαν, ο Γουόρμπουργκ, ο Μπαρούχ και οι υπόλοιποι τραπεζίτες προώθησαν αυτό που ο Γουόρμπουργκ ονόμασε Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα. 

Η Δημοκρατική ηγεσία χαιρέτισε τον νέο Νόμο, που ονομάστηκε “Νόμος των Γκλας-Οουεν”, σαν κάτι διαφορετικό από τον Νόμο του Ολντριτζ. Στην πραγματικότητα όμως, ο Νόμος αυτός ήταν σχεδόν ταυτόσημος σε κάθε σημαντική του λεπτομέρεια. Επίσης, τόσο μαζικές ήταν οι αρνήσεις των Δημοκρατικών για τις ομοιότητες, που ο Πωλ Γουόρμπουργκ -ο “πατέρας” και των δύο Νόμων- έπρεπε να πάει ο ίδιος στο Κογκρέσο και να καθησυχάσει τους πληρωμένους φίλους του ότι οι δύο Νόμοι ήταν σχεδόν ταυτόσημοι:

• “Βουρτσίζοντας στις άκρες τις εξωτερικές διαφορές, πλήττοντας τους “φλοιούς”, βρίσκουμε τις ομοιότητες των δύο συστημάτων, τα οποία μοιάζουν πολύ και είναι συναφή το ένα με το άλλο.”
  

Αλλά, η εισαγωγή ήταν για ιδιωτική κατανάλωση μόνον. Δημοσίως, το “Καρτέλ του Χρήματος” έστειλε σε ταξίδι τον γερουσιαστή Ολντριρζ και τον Βάντερλιπ, τον Πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας των Ροκφέλερ της πόλης της Ν. Υόρκης, καθώς και έναν από τους επτά που είχαν πάρει μέρος στη συγκέντρωση στην Νήσο Τζέκυλ, να αντιταχθεί στο Νέο Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεματικών.

Εντούτοις, λίγα χρόνια αργότερα ο Βάντερλιπ ανέφερε στην εφημερίδα Saturday Evening Post ότι τα μέτρα ήταν σχεδόν ταυτόσημα:

“Αν και το Ομοσπονδιακό Σχέδιο Αποθεματικών του Ολντριτζ είχε ηττηθεί όταν επιβαρύνθηκε με το όνομα Ολντριτζ, όλα τα βασικά του σημεία περιέχονταν στο σχέδιο το οποίο τελικά εγκρίθηκε.”

Καθώς στο Κογκρέσο πλησίαζε η ψηφοφορία, κάλεσαν τον πληρεξούσιο του Οχάιο, τον Αλφρεντ Κρόζιες, να εξετάσει. Ο Κρόζιες σημείωσε τις ομοιότητες ανάμεσα στον Νόμο του Ολντριτζ και σε αυτόν των Γκλας-Οουεν:

• “Ο… Νόμος αντιπροσωπεύει μόνον αυτό που η Γουόλ Στριτ και οι μεγάλες Τράπεζες εδώ και 25 χρόνια πασχίζουν να πετύχουν -ιδιωτικό δηλαδή, αντί δημόσιο έλεγχο του χρήματος. Ο Νόμος των Γκλας-Οουεν θεσπίζει ό,τι και ο Νόμος του Ολντριτζ. Και τα δυο αυτά μέτρα αφαιρούν, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τον λαό, τη δυνατότητα ενός αποτελεσματικού ελέγχου πάνω στο Δημόσιο Χρήμα, δίνει την επικίνδυνη αποκλειστικότητα της δημιουργίας χρήματος στις Τράπεζες, κάνοντας το χρήμα των ανθρώπων πολύ ή λίγο.”
  

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης πάνω στο θέμα, Γερουσιαστές διαμαρτυρήθηκαν ότι οι μεγάλες Τράπεζες χρησιμοποιούν την οικονομική τους δύναμη για να ελέγξουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. 

“Υπάρχουν τραπεζίτες στη χώρα αυτή που είναι εχθροί της Δημόσιας ευημερίας”, είπε ένας Γερουσιαστής. Τι υποεκτίμηση των γεγονότων!

Παρά τις κατηγορίες για δόλο και διαφθορά, ο Νόμος πέρασε τελικά, στις 22 Δεκεμβρίου 1913, αφού οι περισσότεροι Γερουσιαστές είχαν φύγει από την πόλη για διακοπές, μετά τη διαβεβαίωση της ηγεσίας ότι τίποτε δεν θα αποφασιζόταν πριν από το τέλος των χριστουγεννιάτικων διακοπών.

Την ημέρα που πέρασε ο Νόμος, ο βουλευτής του Κογκρέσου Λίντμπεργκ προφητικά προειδοποίησε τους συμπατριώτες του:

• “Ο Νόμος αυτός εγκαθιστά το μεγαλύτερο Καρτέλ Χρήματος στον πλανήτη. Οταν ο Πρόεδρος υπογράψει τον Νόμο αυτόν, η αόρατη κυβέρνηση της Νομισματικής Δύναμης θα νομιμοποιηθεί. Ο κόσμος μπορεί να μη το μάθει αμέσως, αλλά η ημέρα της αναμέτρησης μετακινήθηκε μονάχα μερικά χρόνια… Το χειρότερο νομοθετικό έγκλημα όλων των εποχών διαπράττεται με την ψήφιση αυτού του Τραπεζικού Νόμου.”
  

Στην κορυφή όλων αυτών, μόλις μερικές εβδομάδες νωρίτερα, το Κογκρέσο είχε ψηφίσει τελικά ένα Νόμο που νομιμοποιούσε τον φόρο εισοδήματος. Γιατί ήταν σημαντικός ο φόρος εισοδήματος; Επειδή οι τραπεζίτες είχαν σε ισχύ ένα σύστημα, το οποίο θα δημιουργούσε ένα σχεδόν απεριόριστο Ομοσπονδιακό Χρέος. 

Πώς ο τόκος αυτός θα ξεπληρωνόταν, χωρίς να είναι πρόβλημα το κεφάλαιο; Θυμηθείτε, μια ιδιωτικώς ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα δημιουργεί το κεφάλαιο χωρίς αποθεματικά. 

Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση ήταν τότε μικρή. Εως τότε, είχε θεσπίσει μόνο δασμολόγια και φόρους. Τώρα, όπως ακριβώς και με την Τράπεζα της Αγγλίας, οι πληρωμές έπρεπε να είναι εγγυημένες με την άμεση φορολογία των πολιτών.

Οι Αργυραμοιβοί γνώριζαν ότι, αν έπρεπε να στηριχθούν σε εισφορές από τις Πολιτείες, στο τέλος τα μεμονωμένα κρατικά νομοθετικά σώματα θα επαναστατούσαν αρνούμενα να πληρώσουν τον τόκο του δικού τους χρήματος ή, τουλάχιστον, θα ασκούσαν πιέσεις για να κρατήσουν το χρέος μικρό. 

Είναι ενδιαφέρον να τονίσουμε ότι το 1895 το Ανώτατο Δικαστήριο είχε κρίνει έναν παρόμοιο Νόμο φόρου εισοδήματος ως αντισυνταγματικό. Το Ανώτατο Δικαστήριο καταδίκασε έναν ακόμη εταιρικό φόρο εισοδήματος ως αντισυνταγματικό το 1909. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να επισπεύσει ο Γερουσιαστής Ολντριτζ μια συνταγματική τροποποίηση, νομιμοποιώντας τον φόρο εισοδήματος μέσω του Κογκρέσου. 

Η προτεινόμενη 16η τροπολογία του Συντάγματος στάλθηκε στη συνέχεια για έγκριση από τους νομοθέτες του κράτους, αλλά μερικοί κριτές αναφέρουν ότι η 16η τροπολογία δεν επικυρώθηκε ποτέ από τα απαιτούμενα ¾ των Πολιτειών. Με άλλα λόγια, η 16η Τροπολογία ίσως να μην είναι νόμιμη.

Οι Αργυραμοιβοί δεν είχαν καμία διάθεση να συζητήσουν τα πρόστιμα. Τον Οκτώβριο του 1913, ο Γερουσιαστής Ολντριτζ είχε επισπεύσει τον νόμο φόρου εισοδήματος μέσω του Κογκρέσου. 

Χωρίς την δύναμη να φορολογήσει άμεσα τους πολίτες και, παρακάμπτοντας τις Πολιτείες, ο Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος θα ήταν πολύ λιγότερο χρήσιμος σε εκείνους που ήθελαν να οδηγήσουν την Αμερική βαθειά στο Χρέος, που αυτοί οι ίδιοι θα δημιουργούσαν.

Ενα χρόνο αφού ψηφίστηκε ο Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος, ο Βουλευτής Λίντμπεργκ εξήγησε πώς η FED δημιούργησε αυτό που αποκαλείται “Επιχειρηματικός Κύκλος” και πώς χρησιμοποιήθηκε προς όφελος των Κεντρικών Τραπεζιτών:

• “Για να προκαλέσουν υψηλές τιμές, όλοι οι παράγοντες της FED θα χαμηλώσουν το ποσοστό αναπροεξόφλησης των επιτοκίων… παράγοντας μια επέκταση της πίστωσης και μια ανερχόμενη χρηματιστηριακή αγορά, στη συνέχεια, όταν… οι επιχειρηματίες προσαρμοσθούν σε αυτές τις συνθήκες, αυτό μπορεί να ελέγξει... την ευημερία στη μέση απασχόληση με την αυθαίρετη αύξηση του ρυθμού των τόκων.
• Αυτό μπορεί να οδηγήσει το εκκρεμές μιας αυξανόμενης και μειούμενης αγοράς να αιωρείται απαλά πέρα δώθε με μικρές αλλαγές στο ποσοστό έκπτωσης ή προκαλώντας διακυμάνσεις από μια μεγαλύτερη παραλλαγή ποσοστού και, σε κάθε περίπτωση, θα διαθέτει εσωτερικές πληροφορίες όσον αφορά τους χρηματοοικονομικούς όρους και προηγμένη γνώση της ερχόμενης αλλαγής, είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω.
• Αυτό είναι το πιο παράξενο, το πιο επικίνδυνο πλεονέκτημα, που πήγε στα χέρια μιας ειδικής προνομιούχας τάξης, από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις.
• Το Σύστημα είναι Ιδιωτικό, για να εκτελεί ως μόνο σκοπό την απόκτηση τα μέγιστα πιθανά κέρδη για τους τραπεζίτες από τη χρήση του χρήματος των υπολοίπων ανθρώπων.
• Γνωρίζουν εκ των προτέρων πότε να δημιουργήσουν οικονομικούς Πανικούς προς όφελός τους. Γνωρίζουν επίσης πότε πρέπει να σταματήσουν τον οικονομικό Πανικό. Ο πληθωρισμός και ο αποπληθωρισμός λειτουργούν εξίσου καλά γι αυτούς, όταν ελέγχουν την χρηματοδότηση...”
  

Ο Βουλευτής του Κογκρέσου Τσαρλς Λίντμπεργκ ήταν σωστός σε όλα τα σημεία. Αυτό που δεν συνειδητοποίησε ήταν ότι τα περισσότερα Ευρωπαϊκά έθνη είχαν ήδη γίνει θηράματα των Κεντρικών Τραπεζιτών δεκαετίες ή αιώνες νωρίτερα. Αλλά αναφέρει επίσης το ενδιαφέρον στοιχείο ότι μόλις ένα χρόνο αργότερα η FED είχε στηρίξει την αγορά στον χρυσό. Το έθεσε ως εξής:

• “Ηδη οι Ομοσπονδιακές Τράπεζες έχουν στριμώξει τον χρυσό και τα πιστοποιητικά χρυσού...”
  

Ο βουλευτής Λίντμπεργκ δεν ήταν ο μόνος επικριτής της FED. Ο βουλευτής Μακ Φάντεν, πρόεδρος της Τραπεζικής Επιτροπής Κατοικιών από το 1920 έως το 1931, παρατήρησε ότι ο Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος έγινε για τους εξής λόγους:

• “Ενα πολύ δυνατό κράτος ελεγχόμενο από τους Διεθνείς Τραπεζίτες και από τους Διεθνείς Βιομήχανους ενεργούν μαζί για να σκλαβώσουν τον κόσμο για προσωπική τους ευχαρίστηση.”
  

Σημειώστε το πώς είδε ο Μακ Φάντεν τον διεθνή χαρακτήρα των μετόχων της FED.

Ενας ακόμη Πρόεδρος της ίδιας Επιτροπής το 1960, ο Ράϊτ Πάτμαν από το Τέξας, το έθεσε ως εξής:

• “Στις ΗΠΑ σήμερα έχουμε στην πραγματικότητα δυο κυβερνήσεις… Εχουμε την κανονική Κυβέρνηση… Στη συνέχεια έχουμε μια ανεξάρτητη, ανεξέλεγκτη και ασυντόνιστη κυβέρνηση στο Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεματικών, που ελέγχει τη δύναμη του χρήματος, το οποίο είναι κατοχυρωμένο στο Κογκρέσο από το Σύνταγμα.”
  

Ακόμα και ο εφευρέτης του ηλεκτρικού λαμπτήρα, κλπ., ο Τόμας Εντισον, ενώθηκε με αυτούς που ασκούσαν κριτική στο Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα:

• “Αν το έθνος μας μπορεί να εκδώσει ένα ομόλογο δολαρίων, μπορεί να εκδώσει και έναν Νόμο του δολαρίου. Το στοιχείο που κάνει καλό το ομόλογο, κάνει επίσης καλό και τον Νόμο. Η διαφορά μεταξύ Ομολόγου και Νόμου είναι ότι το ομόλογο αφήνει τους “μεσίτες του χρήματος” να μαζεύουν το διπλάσιο ποσό και ένα 20% επιπλέον, δεδομένου ότι το νόμισμα πληρώνει όχι άλλον παρά εκείνους που συμβάλλουν άμεσα με κάποιον χρήσιμο τρόπο. Είναι παράλογο να λες ότι η χώρα μας μπορεί να εκδώσει 30 εκατομμύρια δολάρια σε Ομόλογα και όχι 30 εκατομμύρια δολάρια σε νομίσματα. Και τα δύο είναι υποσχέσεις πληρωμής, αλλά η μια υπόσχεση παχαίνει τους τοκογλύφους και η άλλη βοηθάει τους ανθρώπους.”
  

Τρία χρόνια μετά την ψήφιση του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Νόμου, ακόμα και ο Πρόεδρος Γουίλσον άρχισε να ξανασκέφτεται σχετικά με το τί είχε απελευθερώσει κατά την πρώτη θητεία του:

• “Φτάσαμε στο σημείο να είμαστε μια από τις εντελώς ελεγχόμενες Κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο -δεν είμαστε πλέον μια Κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι πια μια κυβέρνηση εκλεγμένη από την πλειοψηφία, αλλά μια κυβέρνηση της άποψης και του εξαναγκασμού μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανδρών.
• Μερικοί από τους σημαντικότερους άνδρες στις ΗΠΑ, στους τομείς του εμπορίου και της βιομηχανίας, φοβούνται, φοβούνται κάτι. Γνωρίζουν ότι υπάρχει εκεί έξω μια δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο ανεπαίσθητη, τόσο προσεκτική, αλληλοσυνδεόμενη, τόσο πλήρης, τόσο κυρίαρχη, που καλύτερα να μη μιλάνε δυνατά όταν μιλούν για την καταδίκη της.”
  

Πριν από τον θάνατό του, το 1924, ο Πρόεδρος Γουίλσον συνειδητοποίησε το πλήρες μέγεθος της ζημιάς που είχε κάνει στην Αμερική, όταν ομολόγησε:

• “Εχω ακούσια ερειπώσει την κυβέρνησή μου.”
  

Τελικά λοιπόν, οι Αργυραμοιβοί, εκείνοι που κερδίζουν χειραγωγώντας το ποσό του χρήματος που κυκλοφορεί, είχαν τη δική τους ιδιωτικά ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα, εγκατεστημένη στην Αμερική. 

Οι μεγαλύτερες εφημερίδες (τις οποίες οι ίδιοι ελέγχουν) χαιρέτησαν πανηγυρικά τον Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Νόμο του 1913, λέγοντας στο κοινό ότι “τώρα πλέον οι οικονομικές κρίσεις θα μπορούν να αποτρέπονται με επιστημονικό τρόπο”. Η αλήθεια είναι ότι τώρα οι οικονομικές κρίσεις θα μπορούν να δημιουργούνται με επιστημονικό τρόπο.

(από περίπου 1:59’:43’’ μέχρι το 2:11’:18’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

21. Η ΝΗΣΟΣ ΤΖΕΚΥΛ (Jekyll Island)

Μετά την οικονομική κρίση, ως απάντηση στον Πανικό του 1907, ο Τέντυ Ρούσβελτ έκανε μια μετατροπή στον Νόμο δημιουργώντας κάτι που ονομάστηκε Εθνική Νομισματική Επιτροπή. Η Επιτροπή αυτή επρόκειτο να ερευνήσει το τραπεζικό πρόβλημα και να υποβάλλει προτάσεις στο Κογκρέσο για την επίλυσή του.

Φυσικά, η Επιτροπή στελεχώθηκε με φίλους του Μόργκαν. Πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο γερουσιαοτής Νέλσον Ολντριτζ από το νησί Ρόουντ. Ο Ολντριτζ αντιπροσώπευε το Νιούπορτ, όπου βρισκόντουσαν οι κατοικίες των πλουσιώτερων οικογενειών τραπεζιτών της Αμερικής.

Η κόρη του είχε παντρευτεί τον γιο του Τζον Ροκφέλλερ του νεώτερου και είχαν αποκτήσει πέντε γιους, τον Τζον, τον Νέλσον (που έγινε αντιπρόεδρος το 1974), τον Λόρενς, τον Γουίνθορπ και τον Ντέιβιντ, τον επικεφαλής του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, CFR, και πρώην διευθυντή της Chase Manhattan Bank.

Μόλις ιδρύθηκε η Εθνική Νομισματική Επιτροπή, ο Γερουσιαστής Αλντριχ στάλθηκε αμέσως σε ένα ταξίδι δυο χρόνων στην Ευρώπη, όπου θα μπορούσε να συμβουλευτεί επί μακρόν με τους κεντρικούς Τραπεζίτες της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Το κόστος του ταξιδιού του χωρίς τους φόρους έφτασε τα 300.000 δολάρια, ένα ποσό αστρονομικό για την εποχή εκείνη.

Λίγο μετά την επιστροφή του, το απόγευμα της 22ας Νοεμβρίου 1910, κάποιοι από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους άνδρες της Αμερικής επιβίβασαν τον γερουσιαστή Ολντριτζ σε μια ιδιωτική αμαξοστοιχία και με αυστηρότατη μυστικότητα ταξίδεψαν στο νησί Τζέκυλ, απέναντι από την ακτή της Πολιτείας Τζόρτζια.

Με την ομάδα ήρθε και ο Πολ Γουόρμπουργκ, στον οποίο δινόταν ετήσιος μισθός 500.000 δολάρια για να σχηματίζει λόμπυ υπέρ της ίδρυσης μιας ιδιωτικά ελεγχόμενης κεντρικής τράπεζας στην Αμερική, από την εταιρεία επενδύσεων Κουν, Λεμπ, και Σία. Ο συνεργάτης του Γουόρμπουργκ στην εταιρεία αυτή ήταν κάποιος Τζέικομπ Σιφφ, ο εγγονός εκείνου που μοιράστηκε το σπίτι της “Πράσινης Ασπίδας” με την οικογένεια Ρόθτσιλντ στην Φρανκφούρτη.

Ο Σιφφ, όπως θα διαπιστώσουμε αργότερα, ξόδεψε 20 εκατομμύρια δολάρια για να χρηματοδοτήσει την ανατροπή του Τσάρου της Ρωσίας.

Αυτές οι τρεις οικογένειες ευρωπαίων τραπεζιτών, οι Ρόθτσιλντ, οι Γουόρμπουργκ και οι Σιφφ, ήταν συνδεδεμένες με γάμους μεταξύ τους, κατά τη διάρκεια των χρόνων, όπως ακριβώς και οι αμερικανοί ομόλογοί τους, οι Μόργκαν, οι Ροκφέλλερ και οι Ολντριτζ.

Η μυστικότητα ήταν τόσο σφιχτή, που και οι επτά αρχικοί συμμετέχοντες είχαν προειδοποιηθεί να χρησιμοποιούν μόνο τα αρχικά των ονομάτων τους ως πρόληψη, ώστε να μη καταλάβουν οι υπάλληλοι την ταυτότητά τους.

Μερικά χρόνια αργότερα ένας συμμετέχων, ο Φρανκ Βάντερλιπ, πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Νέας Υόρκης και εκπρόσωπος της οικογένειας Ροκφέλλερ, επιβεβαίωσε το ταξίδι στη νήσο Τζέκυλ, στις 9 Φεβρουαρίου 1935:

“Ημουν υπό μυστικότητα -στην πραγματικότητα, κρυφά- όπως κάθε συνομώτης… Το να μας ανακαλύψουν, γνωρίζαμε απλώς ότι δεν έπρεπε να συμβεί, αλλιώς όλες οι προσπάθειές μας όλων αυτών των χρόνων θα χαραμίζονταν. Αν αποκαλυπτόταν ότι η ομάδα μας είχε συναντηθεί και δημιουργήσει έναν καινούργιο Τραπεζικό Νόμο, τότε αυτός ο Νόμος δεν θα είχε καμία πιθανότητα να εγκριθεί και να περάσει από το Κογκρέσο”.

Οι συμμετέχοντες είχαν έρθει στο νησί Τζέκυλ με σκοπό να σχεδιάσουν το πώς θα λύσουν το μεγαλύτερο πρόβλημά τους, το πώς δηλαδή θα επαναφέρουν μια ιδιωτικά ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα. Υπήρχαν όμως και άλλα προβλήματα που έπρεπε να λυθούν επίσης.

Πρώτα απ’ όλα, το μερίδιο αγοράς των μεγάλων Εθνικών Τραπεζών ελαττωνόταν γρήγορα. Τα πρώτα δέκα χρόνια του αιώνα, ο αριθμός των Τραπεζών των ΗΠΑ είχε υπερδιπλασιαστεί σε πάνω από 20.000.

Το 1913, μόνο το 29% όλων των τραπεζών ήταν Εθνικές Τράπεζες και αυτές κατείχαν το 57% όλων των αποθεματικών του έθνους. Οπως ο Γερουσιαστής Ολντριτζ ομολόγησε αργότερα σε ένα άρθρο του σε περιοδικό:

“Πριν περάσει αυτή η Πράξη Νόμου, οι τραπεζίτες της Νέας Υόρκης μπορούσαν να κυριαρχήσουν μόνο στα αποθεματικά της Νέας Υόρκης. Τώρα, είμαστε ικανοί να κυριαρχήσουμε στα αποθεματικά ολόκληρης της χώρας”.

Κατά συνέπεια, κάτι έπρεπε να γίνει ώστε να φέρουν υπό τον έλεγχό τους αυτές τις νέες τράπεζες. Οπως ο Τζον Ροκφέλλερ το έθεσε:

“Ο ανταγωνισμός είναι αμάρτημα”.

Δεύτερον, η Εθνική οικονομία ήταν τόσο ισχυρή που οι εταιρείες είχαν ξεκινήσει να χρηματοδοτούν τις επεκτάσεις τους από τα κέρδη τους, αντί να παίρνουν τεράστια δάνεια από μεγάλες τράπεζες.

Τα πρώτα δέκα χρόνια του νέου αιώνα, το 70% των εταιρικών χρηματοδοτήσεων προερχόταν από τα κέρδη τους. Με άλλα λόγια, η Αμερικανική βιομηχανία ανεξαρτητοποιούνταν από τους Αργυραμοιβούς και αυτή η τάση των εταιρειών προς ανεξαρτητοποίηση έπρεπε να σταματήσει.

Ολοι οι συμμετέχοντες γνώριζαν ότι αυτά τα προβλήματα μπορούσαν να επιλυθούν με μια λειτουργική λύση, αλλά ίσως το μεγαλύτερό τους πρόβλημα ήταν ένα πρόβλημα δημοσίων σχέσεων, το όνομα δηλαδή της νέας Κεντρικής Τράπεζας.

Η συζήτηση αυτή έγινε σε αυτήν εδώ την αίθουσα, μια από τις πολλές αίθουσες συσκέψεων στο ξενοδοχείο που είναι σήμερα γνωστό ως Jekyll Island Club Hotel.

Ο Ολντριτζ πίστευε ότι η λέξη “Τράπεζα” δεν έπρεπε καν να εμφανίζεται στην ονομασία. Ο Γουόρμπουργκ ήθελε να ονομαστεί η νομοθεσία ως “Εθνικός Αποθεματικός Νόμος” ή “Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος”. Η κεντρική ιδέα ήταν να δοθεί η εντύπωση ότι ο σκοπός της νέας Κεντρικής Τράπεζας θα ήταν να σταματήσει τα χρέη των τραπεζών, αποκρύπτοντας παράλληλα τον χαρακτήρα του μονοπωλίου της.

Εντούτοις, ήταν ο Ολντριτζ, ο εγωϊστής πολιτικός, που επέμεινε να ονομαστεί “Νόμος του Αλντριχ”.

Μετά από εννιά ημέρες στη Νήσο Τζέκυλ, η ομάδα διασκορπίστηκε. Η Νέα Κεντρική Τράπεζα θα ήταν παρόμοια με την παλιά Τράπεζα των ΗΠΑ. Θα της δινόταν τελικά το μονοπώλιο επάνω στο αμερικανικό νόμισμα και η έκδοση χρήματος από το τίποτα (χωρίς αποθεματικά).

Με ποιον τρόπο η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ δημιουργεί χρήμα από το “τίποτα”; Είναι μια διαδικασία τεσσάρων βημάτων, αλλά ας πούμε πρώτα δυο λόγια για τα Ομόλογα. Τα Ομόλογα είναι υποσχέσεις πληρωμής ή είναι κυβενητικά…

Ο κόσμος αγοράζει Ομόλογα για να εξασφαλίσει το ποσοστό του τόκου. Κατά τη λήξη του όρου του Ομολόγου, η κυβέρνηση ξεπληρώνει το Ομόλογο συν τον τόκο και το Ομόλογο καταστρέφεται. Υπάρχουν περίπου 3,6 ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ δολάρια σε τέτοια Ομόλογα σήμερα (1996).

Τώρα θα δούμε την διαδικασία δημιουργίας χρήματος από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα (FED):

Βήμα 1ο. Η Επιτροπή Ανοικτής Αγοράς της FED εγκρίνει την αγορά κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ στην Ανοικτή Αγορά.

Βήμα 2ο. Τα Ομόλογα αγοράζονται από την FED από οποιονδήποτε τα προσφέρει προς πώληση στην Ανοικτή Αγορά.

Βήμα 3ο. Η FED πληρώνει για τα Ομόλογα με ηλεκτρονικές πιστώσεις στην Τράπεζα του πωλητή, η οποία πιστώνει τον λογαριασμό τραπέζης του πωλητή. Το τέχνασμα είναι ότι αυτές οι πιστώσεις βασίζονται στο τίποτα και η FED απλώς τις δημιουργεί.

Βήμα 4ο. Η Τράπεζα χρησιμοποιεί αυτές τις καταθέσεις ως αποθεματικά. Κάθε Τράπεζα μπορεί να δανείσει δέκα φορές πάνω από το ποσό των αποθεματικών της σε νέους δανειολήπτες, όλα με τόκο.

Με αυτόν τον τρόπο, μια αγορά της FED π.χ. Ομολόγων αξίας 1.000.000 δολαρίων, επιστρέφει πάνω από 10.000.000 δολάρια στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Το αποτέλεσμα είναι ότι η FED δημιουργεί 10% από αυτό το εντελώς νέο χρήμα και οι Τράπεζες δημιουργούν το υπόλοιπο 90%.

Για να μειώσει το ποσό του χρήματος στην οικονομία, η διαδικασία απλώς αντιστρέφεται: η FED πουλάει Ομόλογα στο Δημόσιο και χρήματα ρέουν στην Αγορά από την τοπική Τράπεζα του αγοραστή. Τα δάνεια πρέπει να μειωθούν 10 φορές από το ποσό της πώλησης.

Ετσι λοιπόν, μια πώληση της FED 1.000.000 δολαρίων σε Ομόλογα, έχει ως αποτέλεσμα 10.000.000 δολάρια λιγότερα στην οικονομία.

Με ποιον τρόπο, λοιπόν, αυτό ωφελεί τους τραπεζίτες που συγκεντρώθηκαν στη Νήσο Τζεκυλ;

1) έδωσε εντελώς λάθος κατεύθυνση στην προσπάθεια για τραπεζική μεταρρύθμιση με ορθές λύσεις.

2) εμπόδισε ένα ορθό -δίχως χρέος- σύστημα κυβερνητικής χρηματοδότησης, όπως τα “Πράσινα δολάρια” του Λίνκολν, να επιστρέψει στο προσκήνιο. Το βασισμένο σε Ομόλογα σύστημα κυβερνητικής χρηματοδότησης, που καθιέρωσε ο Λίνκολν όταν δημιούργησε τα “Πράσινα δολάρια”, ανήκε πια στο παρελθόν.

3) έδωσε στους τραπεζίτες το δικαίωμα να δημιουργούν το 90% του διαθέσιμου χρήματος, βασισμένο σε ελάχιστα αποθεματικά, το οποίο μπορούν στη συνέχεια να δανείσουν με τόκο.

4) συγκέντρωσε τον συνολικό έλεγχο του εθνικού μας διαθέσιμου χρήματος στα χέρια λίγων ανθρώπων.

5) καθιέρωσε μια Κεντρική Τράπεζα με υψηλό βαθμό ανεξαρτησίας από τον αποτελεσματικό πολιτικό έλεγχό της.

Σύντομα, μετά τη δημιουργία της, η Μεγάλη Συρρίκνωση της FED στις αρχές της δεκαετίας του ‘30 θα προκαλούσε τη Μεγάλη Οικονομική Κρίση. Η ανεξαρτησία της έχει έκτοτε ενισχυθεί μέσω πρόσθετων νόμων.

Προκειμένου να αποχαυνώσουν τους πολίτες στη σκέψη ότι η κυβέρνηση διατήρησε τον έλεγχο της Τράπεζας, το αποκαλούμενο σχέδιο για την FED έπρεπε να διοργανωθεί από το Διοικητικό Συμβούλιο των Κυβερνητών, διορισμένους από τον Πρόεδρο και εγκεκριμένους από την Γερουσία. Αλλά, όλοι οι τραπεζίτες έπρεπε να είναι σίγουροι ότι οι άνθρωποί τους ήταν διορισμένοι στο σώμα των Κυβερνητών των Πολιτειών.

Αυτό δεν ήταν δύσκολο. Οι τραπεζίτες έχουν λεφτά και τα λεφτά έχουν επίδραση στους πολιτικούς.

Οταν πλέον οι συμμετέχοντες έφυγαν από την Νήσο Τζέκυλ, ξεκίνησε ο αγώνας για δημόσιες σχέσεις. Οι μεγάλες Τράπεζες της Νέας Υόρκης συγκέντρωσαν μαζί ένα “εκπαιδευτικό” κεφάλαιο 5.000.000 δολαρίων, ώστε να χρηματοδοτήσουν καθηγητές σε αναγνωρισμένα Πανεπιστήμια για να υποστηρίξουν την Νέα Κεντρική Τράπεζα. Ο Γούντροου Γουίλσον από το Πρίνσετον ήταν ένας από τους πρώτους, αλλά το τέχνασμα των τραπεζιτών δεν δούλεψε.

Ο Νόμος του Ολντριτζ σύντομα προσδιορίστηκε ως Νόμος των τραπεζιτών, ένας νόμος που θα ωφελούσε μόνον ό,τι ήταν γνωστό ως “το Μονοπώλιο του Χρήματος”. Οπως το έθεσε ο Γερουσιαστής Λίντμπεργκ κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης στο Κογκρέσο:

“Το σχέδιο του Ολντριτζ είναι το σχέδιο της Γουόλ Στριτ. Σημαίνει έναν ακόμη οικονομικό Πανικό, αν είναι αναγκαίο, για να εκφοβίσει τους ανθρώπους. Ο Ολντριτζ, που πληρώθηκε από την κυβέρνηση για να αντιπροσωπεύσει το λαό, προτείνει αντιθέτως ένα σχέδιο υπέρ του κεφαλαίου”.

Βλέποντας ότι δεν είχαν τις απαιτούμενες ψήφους για να κερδίσουν στο Κογκρέσο, η Ρεπουμπλικανική Εξουσία ποτέ δεν έθεσε τον Νόμο του Ολντριτζ σε ψηφοφορία.

Οι τραπεζίτες, αθόρυβα, αποφάσισαν να κινηθούν προς το δεύτερο σχέδιο, την εναλλακτική των Δημοκρατικών. Ξεκίνησαν λοιπόν να χρηματοδοτούν τον Γούντροου Γουίλσον ως υποψήφιο των Δημοκρατικών. Οπως αναφέρει ο αναγνωρισμένος ιστορικός Τζέιμς Πέρλοφ, ο χρηματιστής της Γουόλ Στριτ Μπερνάρ Μπαρούχ είχε χρεωθεί την “εκπαίδευση” του Γουίλσον:

“Ο Μπαρούχ έφερε τον Γουίλσον στα Κεντρικά του Δημοκρατικού κόμματος στη Νέα Υόρκη το 1912, οδηγώντας τον όπως μια μαριονέτα. Ο Γουίλσον έλαβε μια κατήχηση από τους ηγέτες που βρίσκονταν εκεί...”

Τώρα λοιπόν, η σκηνή ήταν στημένη. Οι Αργυραμοιβοί ετοιμάζονταν να εγκαταστήσουν ξανά την ιδιωτικώς ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζά τους.

Η ζημιά που είχε κάνει ο Πρόεδρος Αντριου Τζάκσον πριν από 67 χρόνια, είχε μόνον εν μέρει επισκευαστεί με το πέρασμα της Εθνικής Τραπεζικής Πράξης κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Μέχρι τότε, η μάχη μαινόταν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Οι υποστηρικτές του Τζάκσον έγιναν υποστηρικτές των “Πράσινων δολαρίων” του Λίνκολν και, στη συνέχεια, έγιναν οι σκληροπυρηνικοί υποστηρικτές του Γουίλλιαμ Τζένινγκς Μπράϊαν. Με τον Μπράϊαν να οδηγεί το ρεύμα, αυτοί οι αντίπαλοι των Αργυραμοιβών, αγνόησαν την κηδεμονία του Μπαρούχ πίσω από τα νώτα τους, μέσω του Δημοκρατικού Γούντροου Γουίλσον.

Οι ίδιοι και ο Μπράϊαν σύντομα θα προδίδονταν.

(από περίπου 1:47’:58’’ μέχρι το 1:59’:43’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

20. Η J.P. Morgan και η οικονομική κρίση του 1907 (J.P. Morgan and the Crash of 1907)

Τώρα, ήταν η ώρα να πιάσουν δουλειά οι Αργυραμοιβοί, στήνοντας μια καινούργια ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα για την Αμερική.

Κατά το ξεκίνημα του 19ου αιώνα, άνδρες όπως ο Τ.Π. Μόργκαν οδήγησαν τις δαπάνες. Ενας τελευταίος οικονομικός πανικός θα ήταν απαραίτητος για να επικεντρώσει την προσοχή του έθνους στην υποτιθέμενη ανάγκη για μια Κεντρική Τράπεζα. Η δικαιολογία ήταν ότι μόνο μια Κεντρική Τράπεζα θα μπορούσε να αποτρέψει τραπεζικές αποτυχίες.

Ο Μόργκαν ήταν ξεκάθαρα ο πιο ισχυρός τραπεζίτης στην Αμερική και ένας πιθανός πράκτορας των Ρόθτσιλντ. Ο Μόργκαν είχε βοηθήσει στη χρηματοδότηση της αυτοκρατορίας της “Στάνταρ Οϊλ” του Ροκφέλερ, είχε επίσης χρηματοδοτήσει τα μονοπώλια του Εντγκαρ Χέρμαν στους σιδηροδρόμους, του Αντριου Κάρνεγκι στο χάλυβα, και σε άλλες πολυάριθμες βιομηχανίες.

Συν τοις άλλοις, ο πατέρας του Τ.Π. Μόργκαν, ο Τζούνιους Μόργκαν, ήταν οικονομικός πράκτορας της Αμερικής στους Βρετανούς. Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Τ.Π. Μόργκαν πήρε έναν Βρετανό συνεργάτη, τον Εντουαρντ Γκρένφιλντ, που διατέλεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα διευθυντής της Τράπεζας της Αγγλίας.

Στην πραγματικότητα, όταν πέθανε ο Τζούνιους Μόργκαν, η περιουσία του ήταν μόλις μερικά εκατομμύρια δολάρια. Ο όγκος των τίτλων που ο περισσότερος κόσμος πίστευε ότι κατείχε ο Μόργκαν, στην πραγματικότητα ανήκε σε άλλους.

Το 1902, ο Πρόεδρος Θεόδωρος Ρούσβελτ λέγεται ότι δήθεν εναντιώθηκε στον Μόργκαν και στους συνεργάτες του, χρησιμοποιώντας τον Νόμο του Σέρμαν, ώστε να προσπαθήσει να σπάσει το μονοπώλιό τους στη βιομηχανία. Για την ακρίβεια, ο Ρούσβελτ έκανε ελάχιστα για να παρέμβει στην αύξηση του μονοπωλίου στην Αμερικανική βιομηχανία από τους Τραπεζίτες και τους αναπληρωτές τους.

Για παράδειγμα, ο Ρούσβελτ υποτίθεται ότι έσπασε το μονοπώλιο της “Στάνταρ Οϊλ” του Ροκφέλερ, αλλά, στην πραγματικότητα αυτό που έκανε δεν ήταν σε καμία περίπτωση σπάσιμο του μονοπωλίου: ήταν διαίρεση της ίδιας εταιρείας σε επτά διαφορετικές, όλες όμως ελεγχόμενες από τους Ροκφέλερ.

Το κοινό έμαθε σχετικά με αυτά από τους πολιτικούς σκιτσογράφους, όπως ο Τόμας Ναστ, που αναφέρθηκε στους Τραπεζίτες ως το “Money Trust”.

Το 1907, τη χρονιά μετά την επανεκλογή του Τέντυ Ρούσβελτ, ο Μόργκαν αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να προσπαθήσει να ιδρύσει ξανά μια Κεντρική Τράπεζα. Χρησιμοποιώντας την οικονομική τους δύναμη, ο Μόργκαν και οι φίλοι του ήταν μυστικά έτοιμοι να χτυπήσουν την χρηματιστηριακή αγορά.

Χιλιάδες μικρές Τράπεζες ήταν υπερχρεωμένες. Μερικές είχαν αποθεματικό λιγότερο από 1%, εξαιτίας της κλασματικής αποθεματικής αρχής. Μέσα σε λίγες μέρες, τα χρέη των Τραπεζών ήταν κοινά σε όλο το έθνος. Τη στιγμή αυτή διάλεξε ο Μόργκαν για να μπει στον στίβο της πολιτικής και προσφέρθηκε να στηρίξει την παραπαίουσα Αμερικανική οικονομία, στηρίζοντας τις οικονομικά πτωχευμένες Τράπεζες με χρήματα που ο ίδιος δημιούργησε (και εξέδωσε) από το τίποτα.

Ηταν μια εξωφρενική πρόταση, πολύ χειρότερη από το δίχως αποθεματικά (κλασματικό) τραπεζικό σύστημα, αλλά το Κογκρέσο τον άφησε να το πράξει. 

Ο Μόργκαν εξέδωσε χαρτονομίσματα αξίας 200.000.000 δολαρίων, με αυτό το δίχως αποθεματικό ιδιωτικό χρήμα, και αγόρασε πράγματα με αυτό, πλήρωσε για υπηρεσίες με αυτό, και έστειλε μερίδιο από τα χρήματα αυτά στα υποκαταστήματα των τραπεζών του για να δανείσουν με τόκο.

Το σχέδιό του δούλεψε. Σύντομα, ο κόσμος ανέκτησε την εμπιστοσύνη του προς το χρήμα γενικά και διέκοψε την αποθήκευση του νομίσματος. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα η δύναμη των τραπεζών να συγκεντρωθεί έτι περαιτέρω στα χέρια λιγοστών μεγάλων Τραπεζών.

Το 1908 ο πανικός έλαβε τέλος και ο Μόργκαν χαιρετίστηκε ως ήρωας από τον Πρόεδρο του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, έναν άνθρωπο με το όνομα Γούντροου Γουίλσον:

“Ολοι αυτοί οι μπελάδες (της οικονομίας) θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί αν διορίζαμε μια Επιτροπή από 6-7 αλτρουϊστές, όπως ο Τ.Π. Μόργκαν, οι οποίοι θα χειρίζονται αυτές τις υποθέσεις της χώρας μας.”

Τα οικονομικά εγχειρίδια θα εξηγούσαν αργότερα ότι η δημιουργία του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του οικονομικού πανικού του 1907:

“Με την ανησυχητική επιδημία των αποτυχιών των Τραπεζών, η χώρα εξετράφη μια για πάντα με την αναρχία του ασταθούς ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος.”

Ο Γερουσιαστής της Μινεσότα Τσαρλς Α. Λίντμπεργκ ο πρεσβύτερος, πατέρας του διάσημου αεροπόρου “Λάκυ Λίντυ” (τυχερού Λίντυ), εξήγησε αργότερα ότι ο “Πανικός” του 1907 ήταν μια απάτη:

“Όσοι δεν ήταν ευνοϊκά διακείμενοι στον Νόμο Money Trust θα μπορούσαν να αποσυρθούν από την επιχείρηση, και οι άνθρωποι φοβήθηκαν να απαιτήσουν αλλαγές στις τραπεζικές και νομισματικές νομοθεσίες στο πλαίσιο του Money Trust.”

Μέχρι, λοιπόν, την Εθνική Τραπεζική πράξη του 1863, οι Αργυραμοιβοί ήταν ικανοί να συντονίζουν μια σειρά από κρίσεις και πανικούς στην οικονομία. Σκοπός τους δεν ήταν μόνο να αφαιρέσουν τις περιουσίες του Αμερικανικού λαού, αλλά και να ισχυριστούν αργότερα ότι το τραπεζικό σύστημα ήταν κατά βάση τόσο ασταθές, ώστε θα έπρεπε να συγχωνευθεί σε μια ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα για ακόμη μια φορά.

(από περίπου 1:43’:03’’ μέχρι το 1:47’:58’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

19. ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΡΓΥΡΟΣ (Free Silver)

Οι Αργυραμοιβοί συγκέντρωναν δύναμη γρήγορα. Ξεκίνησαν να “κουρεύουν τα κοπάδια” δημιουργώντας οικονομικές κρίσεις, ακολουθούμενες από καταπτώσεις της οικονομίας, έτσι ώστε μπορούσαν να αγοράσουν χιλιάδες σπίτια και φάρμες έναντι μικροποσών.

Το 1891 οι Αργυραμοιβοί προετοιμάστηκαν να γονατίσουν την Αμερικανική οικονομία ξανά και οι μέθοδοι και τα κίνητρά τους εμφανίστηκαν με συγκλονιστική σαφήνεια σε ένα Υπόμνημα που στάλθηκε από την Αμερικανική Επιτροπή Τραπεζιτών, έναν οργανισμό όπου οι περισσότεροι Τραπεζίτες ήταν μέλη.

Σημειώστε ότι αυτό το Υπόμνημα καλούσε τους τραπεζίτες να δημιουργήσουν μια πτώση της οικονομίας σε μια ορισμένη ημερομηνία, τρία χρόνια αργότερα.

Σύμφωνα με το Αρχείο του Κογκρέσου, θα δούμε τι έγραφε εν μέρει αυτό το υπόμνημα:

“Την 1η Σεπτεμβρίου του 1894, δεν θα ανανεώσουμε τα δάνειά μας υπό οποιαδήποτε θεώρηση. Την 1η Σεπτεμβρίου θα απαιτήσουμε τα χρήματά μας. Θα αποκλείσουμε και θα γίνουμε υποθηκευτές σε κατοχή γης. Μπορούμε να πάρουμε τα 2/3 από τις φάρμες δυτικά του Μισισιπή, και χιλιάδες από αυτές ανατολικά του επίσης, στις τιμές που εμείς επιθυμούμε… Στη συνέχεια, οι αγρότες θα γίνουν ενοικιαστές γης, όπως συνέβη και στην Αγγλία.” ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ όπως εκτυπώθηκε στο Αρχείο του Κογκρέσου, στις 29 Απριλίου 1913.

Αυτές οι πτώσεις της οικονομίας μπορούσαν να επιτευχθούν, γιατί η Αμερική είχε τον χρυσό ως σταθερά της οικονομίας της. Επειδή ο χρυσός υπάρχει σε μικρές ποσότητες, είναι ένα από τα ευκολότερα εμπορεύματα προς χειραγώγηση.

Ο κόσμος ζητούσε να νομιμοποιηθούν ξανά τα χρήματα από ασήμι, έτσι ώστε να ξεφύγουν από τον στραγγαλισμό που είχαν επιβάλλει οι Αργυραμοιβοί μέσω του χρυσού ως αποθεματικού. Ο λαός ήθελε την επαναφορά του αργύρου ως αποθεματικού, αντιστρέφοντας τον Νόμο του Σέιντ του 1873, που από τότε ονομαζόταν “το Εγκλημα του 1973”.

Από το 1896, το ζήτημα του “ασημένιου χρήματος” είχε γίνει το κεντρικό αίτημα στην προεκλογική εκστρατεία. Ο Γουίλλιαμ Τζέννινγκς Μπράιαν, ένας γερουσιαστής από τη Νεμπράσκα, έθεσε υποψηφιότητα με τους Δημοκρατικούς πάνω στο ζήτημα του “Ελεύθερου Αργύρου”. Στο Εθνικό Συμβούλιο των Δημοκρατικών στο Σικάγο, εκφώνησε έναν συναισθηματικό λόγο, ο οποίος του έδωσε τον τίτλο “Η Κορώνα των Αγκαθιών και ο Σταυρός του Χρυσού”.

Αν και ο Μπράιαν ήταν σε ηλικία μόλις 36 ετών τη στιγμή εκείνη, ο λόγος του θεωρείται ευρέως ο δημοφιλέστερος που εκφωνήθηκε ποτέ πριν από μια προεκλογική εκστρατεία. Κατά το δραματικό συμπέρασμα, ο Μπράιαν είπε:

“Θα απαντήσουμε στην απαίτησή τους για τη χρήση του χρυσού ως αποθεματικού, λέγοντάς τους: Δεν θα φορέσετε αυτή την κορώνα στην εργατική τάξη, δεν θα σταυρώσετε την ανθρωπότητα πάνω σε έναν σταυρό από χρυσάφι.”

Οι Τραπεζίτες υποστήριξαν πλουσιοπάροχα τον ρεπουμπλικανό υποψήφιο Γουίλλιαμ Μακ Κίνλεϋ, που ήταν υποστηρικτής της σταθεράς του χρυσού. Η πολιτική διαμάχη για την Προεδρία ήταν από τις πιο λυσσαλέες της Αμερικανικής Ιστορίας.

Ο Μπράιαν εκφώνησε πάνω από 600 λόγους σε 27 Πολιτείες. Η προεκλογική εκστρατεία του Μακ Κίνλεϋ περιλάμβανε βιομήχανους και παραγωγούς να (παρα)πληροφορούν τους υπαλλήλους τους ότι αν εκλεγόταν ο Μπράιαν όλα τα εργοστάσια και οι φυτείες θα έκλειναν και δεν θα υπήρχε δουλειά.

Η παραπληροφόρηση πέτυχε. Ο Μακ Κίνλεϋ νίκησε τον Μπράιαν με μικρή διαφορά. Ο Μπράιαν ήταν ξανά υποψήφιος το 1900 και το 1908, αλλά ηττήθηκε ξανά και στις δυο αυτές εκλογές.

Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Δημοκρατικών το 1912, ο Μπράιαν ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα που βοήθησε τον Γούντροου Γουίλσον να εκλεγεί Πρόεδρος. Οταν ο Γουίλσον ανέλαβε τα καθήκοντά του, διόρισε τον Μπράιαν ως Υπουργό Επικρατείας.

Ο Μπράιαν όμως, σύντομα απογοητεύτηκε από την διοίκηση του Γουίλσον και, ως εκ τούτου, συμμετείχε μόνο δυο χρόνια στην κυβέρνησή του. Παραιτήθηκε το 1915, μετά την ιδιαιτέρως ύποπτη βύθιση του πλοίου “Λουζιτάνια”, του γεγονότος που χρησιμοποιήθηκε για την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αν και ο Μπράιαν δεν ανέλαβε ποτέ την Προεδρία των ΗΠΑ, οι προσπάθειές του καθυστέρησαν τους Αργυραμοιβούς για 17 χρόνια από το να πραγματοποιήσουν τον επόμενο στόχο τους, ο οποίος ήταν η δημιουργία μιας νέας -ιδιωτικά ελεγχόμενης- Κεντρικής Τράπεζας της Αμερικής.

(από περίπου 1:38’:51’’ μέχρι το 1:43’:03’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

18. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ (The Return of the Gold Standard)

 

Με τον Λίνκολν εκτός παιχνιδιού, ο επόμενος στόχος των Αργυραμοιβών ήταν να πάρουν τον πλήρη έλεγχο πάνω στο χρήμα της Αμερικής. Αυτό δεν ήταν εύκολο. 

 

Με την ίδρυση της Αμέρικαν Γουέστ, είχαν ανακαλυφθεί τεράστιες ποσότητες αργύρου. Παράλληλα, τα “πράσινα δολάρια” του Λίνκολν ήταν γενικώς δημοφιλή. Παρά την στοχευμένη επίθεση των ευρωπαίων Κεντρικών Τραπεζιτών κατά των Greenbacks, η κυκλοφορία τους στις ΗΠΑ συνεχιζόταν, ακόμη και μερικά χρόνια πριν. 

 

Σύμφωνα με τον ιστορικό Σκάουσεν:

• “Αμέσως μετά τον εμφύλιο ήταν σημαντικό να μιλάς σχετικά με την αναζωογόνηση του σύντομου πειράματος με το Συνταγματικό νομισματικό σύστημα. Δεν είχε τον ευρωπαϊκό παρεμβατισμό, θα γινόταν χωρίς αμφιβολία ένα καθιερωμένο όργανο.”

Είναι ξεκάθαρο πως η ιδέα ότι η Αμερική θα τύπωνε το δικό της χρήμα, απαλλαγμένο από χρέος, έστειλε κύματα σοκ μέχρι την ευρωπαϊκή ελίτ του κεντρικού-ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος.

 

Παρακολουθούσαν με φρίκη καθώς οι αμερικανοί φώναζαν για περισσότερα Greenbacks. 

 

Μπορεί να δολοφόνησαν τον Λίνκολν, αλλά η υποστήριξη στις νομισματικές του ιδέες μεγάλωνε. 

 

Στις 12 Απριλίου 1866, ένα χρόνο περίπου μετά τη δολοφονία του Λίνκολν, το Κογκρέσο ξεκίνησε εργασίες πάνω σε διαγωνισμούς από ευρωπαϊκούς κεντρικούς-τραπεζικούς τόκους. Πέρασε τον Νόμο της Συστολής, δίνοντας τη δικαιοδοσία στον Υπουργό Οικονομικών να αρχίσει την απόσυρση των Greenbacks από την κυκλοφορία, με στόχο την Συστολή του χρήματος.

 

Οι συντάκτες Θεόδωρος Θόρεν και Ρίτσαρντ Γουόρνερ εξήγησαν τα αποτελέσματα της μείωσης του χρήματος στο βιβλίο τους για το θέμα, με τίτλο “Η Αλήθεια στο Βιβλίο του Χρήματος”:

• “Οι δύσκολες στιγμές που ακολούθησαν μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν η νομοθεσία για τα Greenbacks είχε συνεχιστεί, όπως ήταν και η πρόθεση του Λίνκολν. Αντίθετα, υπήρξε μια σειρά “χρηματικών πανικών”, αυτό που εμείς ονομάζουμε “υφέσεις”, οι οποίες ασκούν πίεση στο Κογκρέσο να θεσπίσει νομοθεσία ώστε να οδηγήσει το τραπεζικό σύστημα υπό κεντρικό έλεγχο. Τελικά, η Ομοσπονδιακή Αποθεματική Πράξη πέρασε στις 23 Δεκεμβρίου 1913.”

Με άλλα λόγια, οι Αργυραμοιβοί ήθελαν δύο πράγματα:

• 1. την επανοργάνωση μια Κεντρικής Τράπεζας κάτω από τον δικό τους αποκλειστικό έλεγχο και
• 2. ένα αμερικανικό νόμισμα που να στηρίζεται στον δικό τους χρυσό.

Η στρατηγική τους ήταν διπλή: πρώτον, να προκαλέσει μια σειρά πανικών, ώστε να προσπαθήσει να πείσει τον Αμερικανικό λαό ότι μόνον ο κεντρικός έλεγχος του χρήματος μπορούσε να παρέχει οικονομική σταθερότητα, και δεύτερον, να αποσύρει τόσο πολλά χρήματα από το σύστημα, έτσι ώστε οι περισσότεροι Αμερικανοί θα ήταν τόσο απελπισμένα φτωχοί που, είτε δεν θα νοιάζονταν, είτε θα ήταν πολύ αδύναμοι οικονομικά για να αντιταχθούν στους τραπεζίτες.

 

Το 1866 υπήρχαν 1,8 δισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία στις ΗΠΑ, περίπου 50,46 δολάρια κατά κεφαλήν.

 

Το 1867 μόνο, αποσύρθηκαν 500 εκατομμύρια δολάρια από το διαθέσιμο χρήμα των ΗΠΑ. (1,3 δισ. και 44 δολάρια κατά κεφαλήν)

 

Δέκα χρόνια αργότερα, το 1876, το διαθέσιμο χρήμα της Αμερικής ήταν μόνο 600 εκατομμύρια δολάρια. (14,60 δολάρια κατά κεφαλήν)

 

Με άλλα λόγια, τα 2/3 των χρημάτων της Αμερικής είχαν αποσυρθεί από τους τραπεζίτες. Μόνο 14,60 δολάρια κατά κεφαλήν παρέμειναν σε κυκλοφορία.

Μετά από δέκα ακόμα χρόνια, το 1886, το διαθέσιμο χρήμα είχε μειωθεί σε 400 εκατομμύρια δολάρια μόνο, αν και ο πληθυσμός είχε αναπτυχθεί πάρα πολύ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι μόνο 6,67 δολάρια κατά κεφαλήν παρέμεναν σε κυκλοφορία, δηλαδή, 84% μείωση της αγοραστικής δύναμης μέσα σε είκοσι χρόνια!

 

Σήμερα, οι οικονομολόγοι προσπαθούν να πλασάρουν την ιδέα ότι οι υφέσεις και πτώσεις είναι ένα φυσικό κομμάτι ενός πράγματος που ονομάζουν “επιχειρηματικό κύκλο”.

 

Η αλήθεια είναι ότι το διαθέσιμο χρήμα μας χειραγωγείται αυτή τη στιγμή, όπως ακριβώς συνέβαινε και πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο.

 

Πώς συνέβη αυτό; Πώς συνέβη αυτή η χρηματική ανεπάρκεια; 

 

Απλούστατα, τα χρωστούμενα δάνεια στις τράπεζες καλούνται να αποπληρωθούν και δεν δίνονται νέα δάνεια. Επιπρόσθετα, τα ασημένια νομίσματα λιώθηκαν. 

 

Το 1872, δόθηκαν 100.000 δολάρια σε έναν άνδρα ονόματι Ερνεστ Σέιντ, (πρίπου 5 εκατομμύρια δολάρια σημερινά) από την Τράπεζα της Αγγλίας, και στάλθηκαν στην Αμερική για να δωροδοκηθούν οι απαραίτητοι γερουσιαστές ώστε να βοηθήσουν να “δαιμονοποιηθεί” το ασημένιο νόμισμα. Είχε την υποχρέωση, αν το χρήμα αυτό δεν ήταν αρκετό, να προσθέσει ακόμη 100.000 λίρες Αγγλίας ή “όσα περισσότερα απαιτούνταν”.

 

Τον επόμενο χρόνο, το Κογκρέσο πέρασε την Νομισματική πράξη του 1873, και το Νομισματοκοπείο ασημένιων νομισμάτων σταμάτησε απότομα τη λειτουργία του.

 

Στην πραγματικότητα, ο ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Σάμιουελ Χούπερ, ο οποίος σύστησε το νομοσχέδιο στον Οίκο, αναγνώρισε ότι ήταν ο κ. Σέιντ που το είχε συντάξει.

 

Αλλά, το πράγμα γίνεται όλο και χειρότερο. Το 1874, ο ίδιος ο Σέιντ αποκάλυψε ποιος βρισκόταν στο παρασκήνιο:

• “Πήγα στην Αμερική τον χειμώνα του 1872-73, με την αρμοδιότητα να εξασφαλίσω, εάν μπορούσα, να περάσει ένας Νόμος που θα δαιμονοποιούσε το ασημένιο νόμισμα. Το να περάσει αυτός ο Νόμος, ήταν σύμφωνο με τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπούσα -τους Διοικητές της Τράπεζας της Αγγλίας. Το 1873, τα χρυσά νομίσματα ήταν το μοναδικό είδος νομίσματος.”

Η μάχη όμως για το ποιος θα ελέγχει το χρήμα της Αμερικής, δεν είχε τελειώσει ακόμη. Μόλις τρία χρόνια αργότερα, το 1876, με το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού της Αμερικής να βρίσκεται σε ανεργία, ο πληθυσμός αυξανόταν ανησυχητικά. Ο κόσμος φώναζε για επιστροφή στο σύστημα των Greenbacks του Λίνκολν, ή επιστροφή στο ασημένιο χρήμα ή, καλύτερα, σε οποιοδήποτε σύστημα θα οδηγούσε σε αύξηση του χρήματος στην αγορά.

 

Τη χρονιά αυτή, το Κογκρέσο σύστησε την “Επιτροπή Αργύρου των ΗΠΑ” για να εξετάσει το πρόβλημα. Η έκθεση της Επιτροπής αυτής, έδειξε ξεκάθαρα ότι για την νομισματική συρρίκνωση υπαίτιοι ήταν οι Διεθνείς Τραπεζίτες. 

 

Η έκθεση αυτή είναι ενδιαφέρουσα, γιατί συγκρίνει την σκόπιμη συρρίκνωση του χρήματος στην αγορά από τους Διεθνείς Τραπεζίτες μετά τον Εμφυλιο Πόλεμο, μέχρι την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

• “Η τραγωδία του Μεσαίωνα είχε προκληθεί εξαιτίας της μείωσης του χρήματος και της πτώσης των τιμών… Χωρίς χρήματα, ο πολιτισμός δεν θα μπορούσε να έχει μια αρχή και, με μια μειούμενη τάση, θα έπρεπε να ατονίσει και -εκτός αν απαλλασσόταν- τελικά να χαθεί.
• Κατά την Χριστιανική Εποχή, τα μεταλλικά χρήματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπολογίζονταν σε 1,8 δισ. δολάρια. Κατά το τέλος του 15ου αιώνα, είχαν συρρικνωθεί σε λιγότερα από 200 εκατομμύρια… Η Ιστορία δεν έχει καταγράψει μεγαλύτερη καταστροφική μετάβαση όσο αυτή από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στον Μεσαίωνα...” Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΓΥΡΟ ΧΡΗΜΑ ΤΩΝ ΗΠΑ

Παρά την έκθεση αυτή της Επιτροπής για το Ασήμι, το Κογκρέσο δεν ανέλαβε δράση. Την επόμενη χρονιά, το 1877, ξέσπασαν ταραχές από το Πίτσμπουργκ μέχρι το Σικάγο. Οι φλόγες των πεινασμένων βαρβάρων έφτασαν ως τον ουρανό. Οι τραπεζίτες συγκεντρώθηκαν για να αποφασίσουν τι θα κάνουν και αποφάσισαν να περιμένουν.

 

Τώρα, που είχαν πάλι τον έλεγχο σε μεγάλο βαθμό, δεν θα κατέθεταν τα όπλα.

Κατά την συγκέντρωση της Ενωσης των Αμερικανών Τραπεζιτών τη χρονιά εκείνη, παρότρυναν τα μέλη τους να κάνουν ό,τι τους επέτρεπε η δύναμή τους για να αποτρέψουν οποιαδήποτε σκέψη επιστροφής στα Greenbacks. Ο Γραμματέας της Ενωσης Τραπεζιτών Αμερικής, ο Τζέιμς Μπιούελ, συνέταξε μια επιστολή προς τα μέλη, όπου καλούσε πιεστικά τις Τράπεζες να ανατρέψουν όχι μόνο το Κογκρέσο αλλά και τον Τύπο:

• “Είναι σκόπιμο να κάνετε ό,τι είναι δυνατόν από μέρους σας, ώστε να διατηρήσουμε τις καθημερινές και εβδομαδιαίες εξέχουσες εφημερίδες, ειδικότερα τις Αγροτικές και τις Θρησκευτικές, όπως και να αντιταχθούμε στην έκδοση των Greenbacks σε χαρτί και ότι θα παρακρατήσετε επίσης την πατρωνία όλων των υποψηφίων που δεν έχουν τη θέληση να αντιταχθούν στην έκδοση χρήματος από την Κυβέρνηση.
• ...η κατάργηση της Πράξης Δημιουργίας Τραπεζικού χρήματος ή η επαναφορά στην κυκλοφορία χρήματος τυπωμένου από την Κυβέρνηση, θα έχει ως στόχο να παρέχει χρήματα στον λαό και, κατά συνέπεια, αυτό θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στα μεμονωμένα κέρδη μας ως τραπεζιτών και ως δανειστών.
• Συναντήστε αμέσως τον βουλευτή σας και δεσμεύστε τον να στηρίξει το ενδιαφέρον μας, ότι εμείς δηλαδή πρέπει να ελέγχουμε τη Νομοθεσία.” ΤΖΕΪΜΣ ΜΠΙΟΥΕΛ, ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ

Καθώς η πολιτική πίεση για αλλαγή έφτασε στο Κογκρέσο, ο Τύπος προσπάθησε να απομακρύνει τον Αμερικανικό λαό από την αλήθεια. Η εφημερίδα The New York Tribune, στις 10 Ιανουαρίου 1878, το έθεσε ως εξής:

 

“Το Κεφάλαιο της χώρας είναι οργανωμένο επιτέλους και θα δούμε αν το Κογκρέσο τολμήσει να πετάξει * στο πρόσωπό του.” (* 1:37’:00’’ δεν ακουσα καλα τι ειπε)

 

Αλλά αυτό δεν δούλεψε καθόλου. Στις 28 Φεβρουαρίου 1878, το Κογκρέσο ψήφισε το Νόμο του Σέρμαν, επιτρέποντας την κοπή περιορισμένου αριθμού ασημένιων δολαρίων από το νομισματοκοπείο. Εντούτοις, δεν κατάργησαν την χρήση του χρυσού ως αποθεματικού. Ούτε και το Σύστημα Αργύρου πέρασαν.

Πριν το 1873, σε όποιον έφερνε ασήμι στο Νομισματοκοπείο των ΗΠΑ, το εξαργύρωναν σε ασημένια δολάρια δωρεάν. Αυτό όμως, όχι πλέον. 

 

Τουλάχιστον όμως, κάποια ποσότητα χρήματος άρχισε να ρέει ξανά στην Οικονομία. Οταν πια οι Τραπεζίτες δεν απειλούνταν πλέον να χάσουν τον έλεγχο της Οικονομίας, άρχισαν να δίνουν πάλι δάνεια και η προ-Εμφυλίου Πολέμου Οικονομική Κριση έλαβε τέλος.

 

Τρία χρόνια αργότερα, το 1881, οι αμερικανοί πολίτες εξέλεξαν για Πρόεδρο τον Ρεπουμπλικανό Τζέϊμς Γκάρφιλντ. Ο Γκάρφιλντ κατάλαβε τον τρόπο με τον οποίο χειραγωγούνταν η Οικονομία. Οταν ήταν γερουσιαστής, είχε διατελέσει Πρόεδρος της Επιτροπής Πιστώσεων και ήταν μέλος της Τραπεζικής και Νομισματικής Επιτροπής. 

 

Κατά την ορκωμοσία του, το 1881, μίλησε δημοσίως εναντίον των Αργυραμοιβών:

• “Αυτός που ελέγχει το χρήμα, σε οποιαδήποτε χώρα, είναι ο απόλυτος άρχοντας της βιομηχανίας και του εμπορίου… Και όταν συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το σύστημα είναι ελεγχόμενο με εξαιρετική ευκολία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από λίγους παντοδύναμους ανθρώπους στην κορυφή, δεν χρειάζεται να σου εξηγήσουν από πού προέρχονται οι περίοδοι πληθωρισμού και οικονομικής κρίσης.”

Μέσα σε λίγες εβδομάδες από τη δήλωση αυτή, στις 2 Ιουλίου 1881, ο Πρόεδρος Γκάρφιλντ πυροβολήθηκε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Βαλτιμόρης. Υπέκυψε τελικά λίγους μήνες μετά, στις 19 Σεπτεμβρίου 1881, από επιπλοκές του σοβαρού τραυματισμού του.

 

(από περίπου 1:28’:03’’ μέχρι το 1:38’:51’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8